Φωτογραφικό απόσταγμα διακοπών.

Λευκάδα, Άγιος Νικήτας 2013...

Οι διακοπές μας άρχισαν με μια γνωριμία, όταν μόλις φτάσαμε στη Λευκάδα, έτσι όπως ήμασταν πτώματα από το ταξίδι, μπήκαμε σε ένα Super Market να ψωνίσουμε κι εκεί με πλησίασε μια κοπέλα. Η Όλγα. Με ρώτησε αν είμαι η Κατερίνα κι αμέσως  μετά αγκαλιαστήκαμε γελώντας... Ήταν κι εκείνη διακοπές εκεί και μας γνωρίζει από το blog μας...Ξαφνιάστηκα και χάρηκα...Τι απίθανο συναίσθημα. Είπαμε λίγα και καλά, γνωριστήκαμε οικογενειακώς, υποσχεθήκαμε να επικοινωνήσουμε  και συνεχίσαμε το δρόμο για τον Άγιο Νικήτα μας...και φτάσαμε.

Τι υπέροχο συναίσθημα το να είμαστε  πια εκεί! Στο απίθανο ψαροχώρι...Κάθε φορά το συναίσθημα είναι το ίδιο. Αγαλλίαση. Σαν να μπαίνει κάτι στη θέση του. Όλα είναι ίδια .Όλα εκεί και μας περιμένουν. Το τέλειο μπαλκόνι στο βράχο για να αγναντεύεις και να ονειρεύεσαι...  

και η πιο μπλε θάλασσα στα μάτια μας...

Τα μεγάλα άγρια κύματα που τα παιδιά λατρεύουν. 

Η "σπηλιά της φώκιας" με την μυστική δίοδο...που δεν είναι μυστική, αλλά τα παιδιά θέλουν να νιώθουν πως μόνο εκείνοι ξέρουν πως να περνούν από μέσα της, μιας και εκεί έκανε τις ανακαλύψεις του ο μπαμπάς τους όταν ήταν παιδί κι εκείνοι λατρεύουν να πιστεύουν πως ο μπαμπάς τους την ανακάλυψε, με τους δικούς του παιδικούς φίλους. 

Κι ύστερα βγαίναμε σε αυτή τη  μικρή άγρια παραλία κρυμμένη πίσω από τα βράχια, με το κύμα να χτυπά και νιώθαμε γενναίοι και μοναδικοί που τα καταφέραμε...Την λατρεύω αυτή τη μικρή κρυμμένη πίσω από τα βράχια παραλία.

Φέτος ήταν η πρώτη χρονιά που ο Γιώργος δεν χρησιμοποιούσε κανενός είδους βοήθεια και μπορούσε να κολυμπά μόνος και ήταν κατενθουσιασμένος. Έκαναν μακρινές κολυμβητικές βόλτες με τον μπαμπά τους κι ένιωθε κι εκείνος ισότιμος στην παρέα.

Τα ψηλά βράχια φυτρωμένα θαρρείς μέσα στα νερά και πάνω τους τα αγέρωχα αγόρια μου να ετοιμάζονται για απίθανες βουτιές.

Και μπορεί όλα να τα ξέρουμε καλά, αλλά δεν σταματά ποτέ να μας ξαφνιάζει και κάτι καινούριο...Έτσι φέτος που και ο μικρός ήταν αρκετά μεγάλος για ακόμη περισσότερες εξερευνήσεις, καταφέραμε να κάνουμε και βόλτες στα γύρω ορεινά μονοπάτια κι αυτό ήταν τέλειο, γιατί ανακαλύψαμε όλα αυτά τα όμορφα που κρύβει η πυκνή βλάστηση. Όπως αυτούς τους μικρούς κόκκινους καρπούς που φυτρώνουν παντού στην πατρίδα μας κι όταν τους πιέζεις μυρίζει το χέρι σου μαχλέπι και  φρεσκοψημένο τσουρέκι... 

Περπατούσαμε και σκαρφαλώναμε και η ζέστη μας εξουθένωνε και οι ανηφόρες και τα κακοτράχαλα μονοπάτια έκαναν τα γόνατα μας να πονούν...

μα κάπου ανάμεσα στις φυλλωσιές ξεχώριζε αυτό το απόλυτο μπλε και ήταν σαν μαγνήτης που μας έκανε να συνεχίζουμε να προσπαθούμε...

Σαν μια υπόσχεση που στο τέλος της διαδρομής έβγαζε εδώ, στην ψηλή κορφή με τη θέα να σου κόβει την ανάσα...

ή εδώ, στην απέραντη παραλία του Μύλου. 

Κι εκεί κατεβαίναμε τρέχοντας για να βουτήξουμε στα νερά  και να κάνουμε κατεβασιές στους αμμόλοφους...

Τα παιδιά διάβαζαν ή έπαιζαν όλη την ημέρα με τα παιχνίδια τους ήρεμα και χαλαρά, επιτέλους χωρίς φωνές  και τα απογεύματα έβγαιναν στα σκαλοπάτια με τους φίλους τους που είναι μόνιμοι κάτοικοι του χωριού κι ήταν χαρούμενα και ξαφνιασμένα που είχαν όλα το ίδιο επίθετο...

Τα μικρά μας μεγάλωσαν κι ήταν ανεξάρτητα κι είχαμε πολύ χρόνο για εμάς και το βιβλίο ήταν κολλημένο θαρρείς πάνω μου...σαν προέκταση του εαυτού μου.

κι όχι μόνο...είχαμε χρόνο δικό μας με τον Πα, να κοιμηθούμε ως αργά, να ξενυχτίσουμε, να κάνουμε τις βλακείες μας και να πούμε τα δικά μας, να προσπαθήσουμε επί ώρες να βγάλουμε οι δυο μας μια αξιόλογη σοβαρή φωτογραφία...χωρίς να τα καταφέρουμε...Δεν το έχουμε το σοβαρό τελικά...

Εκεί όπως πάντα, γιόρτασα τα γενέθλια μου και τρελαίνομαι που από τότε που έγινα μαμά σβήνω τα κεράκια μαζί τους...Ποτέ μόνη, πάντα μαζί τους.

Σαν η χρονιά που περνά να μην είναι μόνο δική μου...Μετράμε τα χρόνια που φεύγουν όλοι μαζί κι είναι δικά μας, όχι μόνο δικά μου...κι αυτό με κάνει να νιώθω ανάλαφρη κι ευτυχισμένη.

Και ναι η μαμά έγινε 42 και πήρε τα ωραιότερα δώρα από τα αγόρια της, που τα αγόρασαν από τους νυχτερινούς πάγκους στα σοκάκια. Τα σκουλαρίκια από το Γιώργο, με τη λατρεμένη μου Μαφάλντα να φωνάζει BASTA! και το τέλειο δαχτυλίδι με αχάτη από τον Άγγελο...με τα δικά τους χρήματα και μόνο με την επίβλεψη του μπαμπά. Μου αρέσει που βγαίνουν κι οι τρεις τους βόλτα για να ψωνίσουν κάθε χρόνο το δώρο της μαμάς...θα ήθελα να είμαι κάπου κρυμμένη να τους παρακολουθώ και να χαμογελάω.

Τα βράδια είναι τα πιο υπέροχα εκεί στη άκρη του χωριού...Η νύχτα έρχεται σιγανά σαν ο ήλιος χάνεται πίσω από το βράχο.Τον "καλόγηρο"...αυτό είναι το όνομα του.

Τα χρώματα αλλάζουν και πέφτει ένα φως απόκοσμο και από την πίσω μεριά στο λαγκάδι, το ψαροχώρι μεταμορφώνεται, σε κοσμικό στέκι...

Το λατρεύω αυτό το νησί...αυτό το χρώμα, το λευκό, το βαθύ μπλε, το ανοιχτό γαλάζιο και το  σμαραγδί του Ιονίου.

Φέτος λοιπόν μας περίμενε μια ακόμη έκπληξη εκεί. Στο διπλανό δωμάτιο έμεινε για λίγες ημέρες ένα ζευγάρι. Ήμασταν άγνωστοι, μα γρήγορα γνωριστήκαμε κι είπαμε δυο λόγια...Λιγοστά βέβαια γιατί ο καθένας είχε το δικό του πρόγραμμα κι οι κουβέντες που ανταλλάσσαμε ήταν ακριβές και σπάνιες, εκτός από τις μακριές συζητήσεις που έκανε εκείνη, η Νατάσα,  με τα παιδιά. 

Εκείνη Ελληνίδα, εκείνος Άγγλος και ζουν έξω από το Λονδίνο με τα δυο τους παιδιά. 

Ένα πρωί ξυπνώντας βρήκα στο τραπεζάκι ένα κουτάκι με γλυκά, ένα τυλιγμένο δώρο κι ένα μεγάλο σημείωμα. Έκανα λίγο χρόνο να καταλάβω πως ήταν από τους γειτόνους μας στο διπλανό δωμάτιο που μόλις είχαν φύγει δυστυχώς χωρίς να μπορέσουμε να αποχαιρετιστούμε...μιας κι εμείς είχαμε ξυπνήσει αργά.

Λυπημένη άνοιξα το σημείωμα κι άρχισα να διαβάζω...κι έπαθα σοκ. Σοκ γιατί εκείνη η Νατάσα, μας αποκαλούσε οικογένεια ΚαΠα, μας έγραφε λόγια συντροφικότητας κι αγάπης γιατί μας διαβάζει, γιατί μας ξέρει, γιατί είμαστε παρέα της τα τελευταία δυο χρόνια, εκεί στην μακρινή Αγγλία και έπαθε κι εκείνη σοκ όταν μας είδε, μα δεν μας είπε τίποτε γιατί δεν ήθελε να μας αναστατώσει και να νιώσουμε εκτεθειμένοι...στις "πολύτιμες" διακοπές μας.

Το ξαναδιάβαζα και το ξαναδιάβαζα κι ένιωθα όλο και μεγαλύτερη λύπη που δεν την είχα μπροστά μου...αυτή την υπέροχη διακριτική γυναίκα να της πω ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Μας δώρισαν μικρά αμυγδαλωτά τραταμέντα για τα παιδιά, τα παραδοσιακά της Λευκάδας και ένα πανέμορφο κεραμικό ρόδι για τύχη για το νέο μου ξεκίνημα στη δουλειά μου...

Αυτό, ήταν κάτι που μου φάνηκε σχεδόν σουρεαλιστικό...Υπέροχα σουρεαλιστικό!!!

Δεν προλάβαμε να γνωριστούμε στα αλήθεια,  μα έχω κάτι δικό της πολύτιμο...Μια φωτογραφία που μας έβγαλε την ημέρα των γενεθλίων μου...Η οικογένεια ΚαΠα...δια χειρός Νατάσας...Αγαπημένη φωτογραφία για πολλούς λόγους....

....και πέρασε...οι διακοπές τέλειωσαν κι αποχαιρετήσαμε το νησί μας, γεμάτοι με εικόνες και συναισθήματα και μπαταρίες γεμάτες....

Τι κρατάω; Ω....Πολλές και υπέροχες θαλασσινές και καλοκαιρινές εικόνες, μα το πιο σπουδαίο μια παλιά ανακάλυψη που όμως κάθε φορά την ξεχνάω και κάθε φορά η ζωή μου τη θυμίζει...

Πίσω από αυτό που βλέπεις ή νομίζεις πως βλέπεις, πίσω από αυτό που αδιάφορα κοιτάζεις, υπάρχει και κάτι άλλο, κάτι που μπορεί να σε συνεπάρει...σαν αυτήν εδώ την μικρή μαγική τρυπούλα στον άγριο βράχο. 

Αν δεν προσέξεις, δεν θα την δεις ποτέ...μα αν κοιτάξεις καλά, θα δεις μέσα από αυτή την μικρή τρυπούλα το χρώμα μιας υπέροχης άγριας θάλασσας...

Το είδα κι εγώ τυχαία, εκείνη την ίδια ημέρα που διάβασα το αποχαιρετιστήριο γράμμα της Νατάσας. Τα κύματα στη σπηλιά της φώκιας με φόβισαν και με έκαναν να αναρριχηθώ λίγο πιο πάνω, με κίνδυνο πάντα να γλιστρήσω με τις γυμνές βρεγμένες μου πατούσες και να τσακιστώ. Μα ο φόβος των κυμάτων ήταν μεγαλύτερος και σκαρφάλωσα για να μην με χτυπήσουν και με τραβήξουν προς τα μέσα και τότε είδα αυτό το απίθανο κάτι...Μια μικρή σχισμή στο βράχο. Ταράχτηκα από την ομορφιά και την συνειδητοποίηση.

Βλέπεις ένα βράχο...μα αν τολμήσεις να σταθείς λίγο πιο δίπλα, αν τολμήσεις να ανέβεις λίγο πιο πάνω, με κίνδυνο να τσακιστείς...αν πάρεις το ρίσκο, θα δεις αυτή τη μικρή τρύπα που πίσω της κρύβει μια εικόνα πελώρια....Πελώρια...

Είναι εκεί πίσω κρυμμένη...μην το ξεχνάς!

Σε ευχαριστώ Νατάσα που μου το θύμησες...και λυπάμαι που δεν πήρα το ρίσκο...

Καλή συνέχεια αγαπημένοι όπου κι αν βρίσκεστε...Η ομορφιά είναι κρυμμένη κι είναι παντού και το Καλοκαίρι περνά...ή μήπως όχι;

                                                                                       Κατερίνα