Στο γραφικό Λαύκο με τη νονά.

Η αλήθεια είναι πως χαθήκαμε και μας έκανε καλό. Πήραμε  απόσταση από όλα όσα  σημαίνουν καθημερινότητα και γνωστή ρουτίνα. Φύγαμε λοιπόν για λίγες ημέρες,  δυστυχώς χωρίς τον μπαμπά μας και  μείναμε στο σπίτι της αγαπημένης φίλης, της Κατερίνας μου, που είναι η νονά του Γιώργου. Πήγαμε στο μαγικό χωριό τους...Μαγικό!!! Λαύκος, Δυτικό Πήλιο.Τοπίο απίστευτης ομορφιάς κι όσοι έχετε επισκεφθεί το Πήλιο το ξέρετε καλά!

Μετά από ένα φιδογυριστό δρόμο φτάσαμε στην παλιά δροσερή πλατεία, με τα πελώρια πλατάνια και το αιωνόβιο κυπαρίσσι φυτεμένο τον 16ο αιώνα.Οι τότε κάτοικοι φρόντισαν να κόψουν την κορυφή του για να μην ξεπεράσει το ύψος του καμπαναριού κι έτσι άπλωσε κι άπλωσε κι άπλωσε και χρειάζονται καμιά δεκαριά άτομα να σχηματίσουν ένα κύκλο γύρω του για να το αγκαλιάσουν.

Οι ημέρες πέρασαν με βόλτες στα σοκάκια. Να θαυμάζουμε τα παλιά αρχοντικά και να ονειρευόμαστε αλλοτινές εποχές...

και   να  γεμίζουμε με  φωτεινές εικόνες με όμορφα γαλανά παιδάκια που όσο περνά το καλοκαίρι αρχίζουν να μοιάζουν με ντόπια.

Ήρεμοι περίπατοι στην πλατεία που έχει άλλα χρώματα το πρωί κι άλλα το βράδυ.

Χαλαρή κουβεντούλα με τους κατοίκους που  εκτός από τους ντόπιους, οι υπόλοιποι είναι  άνθρωποι που αγάπησαν το Λαύκο κι εγκαταστάθηκαν εκεί μόνιμα, ή πηγαινοέρχονται σε εποχές που απέχουν από τα καθήκοντα τους στις μεγαλουπόλεις. Οι εικόνες έχουν την ηρεμία της οικειότητας. Οι γυναίκες που κάθονται στο σοκάκι "ξεκοκαλίζοντας" όποιον περνά.

Mαγαζάκια γραφικά όπως αυτό, που έχει ένα ζευγάρι που μετακόμισε από την Αθήνα πριν χρόνια. Υπέροχα κοσμήματα που φτιάχνει εκείνη και υδραυλικές εγκαταστάσεις που φτιάχνει εκείνος...σε κοινή ταμπέλα και κοινό μαγαζάκι.
Το βρήκα εμπνευσμένο.

Συζητήσεις  στο παλιό τραπεζάκι πίνοντας ΕΨΑ λεμονάδα...το καμάρι του Βόλου. Μια γεύση που θυμίζει δροσιά παιδική και ξεχασμένα καλοκαίρια.

Περπατήσαμε και περπατήσαμε και περπατήσαμε και τραβούσαμε φωτογραφίες με τον Άγγελο και κάναμε διαγωνισμό ποιος θα ξετρυπώσει την πιο όμορφη εικόνα. Κι εκείνος κατάφερε  τελικά  να ξετρυπώσει κάτι το απίθανο.
Ένα παλιό αραχνιασμένο μπαρμπέρικο που έχει να δουλέψει πάνω από 20  χρόνια.Το φωτογράφισε μέσα από το κλειστό παράθυρο που έκανε αντηλιά κι όμως κατάφερε να το αποτυπώσει υπέροχα...

 Το πρωί ο Λαύκος ξυπνούσε με τη μυρωδιά του φρέσκου ψωμιού από το πανέμορφο φουρνάρικο του κυρ Γιάννη.Ένα μικρό πανέμορφο κτίριο που προορίζονταν να γίνει σταθμός τρένου όταν οι σιδηροδρομικές γραμμές θα έφταναν στο χωριό.Δεν έφτασαν ποτέ και το 1900 το γραφικό κτίριο έγινε ο ξακουστός πια, φούρνος.
Τα ψωμιά ζεστά κι αχνιστά βγαίνουν  από τον μεγάλο παμπάλαιο ξυλόφουρνο και  πραγματικά δεν μπορείς να περάσεις από έξω χωρίς να σε υπνωτίσει αυτή η μυρωδιά οδηγώντας σε κατευθείαν στον παλιό ξύλινο πάγκο, με τα αραδιασμένα καρβέλια.

Τα απογεύματα περνούσαν χαλαρά στην αυλή με τα παιδιά να παίζουν ή να κλαδεύουν τις λεβάντες

κι εγώ με την Κατερινιώ να απολαμβάνουμε το καφεδάκι μας στα σκαλιά που φυσούσε πάντα ένας δροσερός αέρας, παρέα με το παραδοσιακό γλυκό  καρυδάκι που λατρεύω.

Γύρω μας τα βοτάνια και τα λουλούδια της,  μέσα κι έξω από το σπίτι. Έκανε αυτό που πάντα ονειρευόταν. Γέμισε την αυλή της με λεβάντες, λουίζα, ρίγανη, βασιλικούς, θυμάρια και δυόσμους.

Ακούγαμε το πρωί την αγαπημένη "Μαρίνα", του Ελύτη, μελοποιημένη από το Θεοδωράκη, σε ένα σπίτι ήρεμο και δροσερό κι είχα μια απίθανη αίσθηση ασφάλειας και ηρεμίας κοιτάζοντας τη θάλασσα  κι εκεί μακριά τον Παγασητικό με το  νησάκι του  'Αλατα  να αχνοφαίνεται καθώς έπεφτε το βράδυ κι είπαμε με τη φίλη μου, πολλά που η καθημερινότητα δεν σ' αφήνει να ακουμπήσεις κι ήταν υπέροχα λυτρωτικό αυτό...

Συμφωνήσαμε κι οι δυο μας πως αυτό είναι το πιο καλοκαιρινά ερωτικό τραγούδι που υπάρχει...."Δώσε μου δυόσμο να μυρίσω. Λουίζα και Βασιλικό, μαζί με αυτά να σε φιλήσω και τι να πρωτοθυμηθώ..." Πάντα αυτό το τραγούδι από τις Μικρές Κυκλάδες του Θεοδωράκη μου θυμίζει την Κατερίνα...Πάντα!

Φεύγοντας οι βαλίτσες μου είχαν σακούλες με Λουίζα και τη λεμονάτη μυρωδιά της και μπόλικη φρέσκια λεβάντα για να φτιάξουμε πουγκάκια για τα ντουλάπια μας. Μυρωδιές της Κατερίνας μου....

Τα παιδιά απολάμβαναν την ησυχία του χωριού, ο Γιώργος απολάμβανε τη νονά του και την περίσσια φροντίδα της κι εγώ απολάμβανα τα πάντα. Πραγματικά τη χρειαζόμουν αυτή την ήρεμη ατμόσφαιρα του σπιτιού της Κατερινιώς μου, με τις πρωινές μαρμελάδες και τις βραδυνές ρακές.

Κάναμε μπάνια σε  μια  θάλασσα  κρυστάλλινη  και πεντακάθαρη στο Μικρό και τα παιδιά χόρτασαν βουτιές από την ξύλινη προβλήτα.

Τα απογεύματα στη παραθαλάσσια Μηλίνα περπατήσαμε στον παραλιακό δρόμο απολαμβάνοντας τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος. Ήταν απίστευτα όμορφα.

Η Μηλίνα φημίζεται λένε, για τα ιδιαίτερα ηλιοβασιλέματα της και μπορώ να καταλάβω το γιατί...

Να κι οι δύο αγαπημένοι μου τύποι, με το μαγικό σκηνικό να στήνει μια απίθανη εικόνα, καθώς παίζουν με τα star wars σπαθιά τους...οι super ήρωες μου.

Φύγαμε από τον Λαύκο με βαριά καρδιά και νιώθω πως άφησα ένα κομμάτι μου εκεί  να μου το     φυλάει η φίλη μου...για να το ξαναβρώ μόλις  ξαναγυρίσω στο απίθανο αυτό παραδοσιακό Πηλιορίτικο χωριό με τους ελαιώνες,  τα αρχαία,  περιπατητικά   μονοπάτια και τη θάλασσα εκεί μακριά να σου χαϊδεύει τα μάτια.

Φεύγοντας  κάναμε μια στάση στην  Αγριά στην  ξαδέρφη μου τη Σούζυ, που ζει εκεί με την οικογένεια της. Ευκαιρία να δούνε τα  παιδιά και τα ξαδέρφια τους...ναι έχουμε κι άλλα αγόρια ξαδέρφια!!!

Μετά από πολύ φαγητό, πολλά γλυκά, λίγη συγκίνηση και πολλή κουβέντα μιας κι είχαμε καιρό να τα πούμε και μπόλικο μπουγέλο....φτάσαμε επιτέλους οι τρεις μας,  στην Κατερίνη στο πατρικό μου  σχεδόν μεσάνυχτα, με τα παιδιά σχεδόν λιπόθυμα από την κούραση. Μιας κι έλειπε ο μπαμπάς μας, ο Άγγελος ανέλαβε το ρόλο του κι ήταν ο βοηθός μου. Κατέβασε τα ποδήλατα, ανέβασε τις βαλίτσες κι ήταν τόσο συγκινητικά βοηθητικός απέναντι μου παρόλο που ήταν εξαιρετικά κουρασμένος.

Οι γονείς έλειπαν και το σπίτι ήταν σκοτεινό και σιωπηλό....μα όλα άλλαξαν την επόμενη ημέρα, που τα είδα όλα με το φως του ήλιου και παρόλο που γύρω γινόταν χαμός και το σπίτι είχε μια εγκατάλειψη, οι πεταλούδες πετούσαν πάνω από την άγρια μέντα στην αυλή...Χαμογέλασα.

 

Στο τέλος όταν επιτέλους τέλειωσαν οι καθαριότητες,  έφτιαξα το απλό αυτό καλοκαιρινό γλυκό της θείας μου, με τις  φρυγανιές και την κρέμα που όσο  κι αν  ακολούθησα τις συμβουλές της κατά γράμμα, δεν κατάφερα να το πετύχω και να έχει την μοναδική γεύση του δικού της γλυκού....α ρε θεία...

Τώρα είμαστε όλοι εδώ. Γονείς, παιδιά. Ζούμε ημέρες χαμού και μεγάλης χαράς με την οικογένεια και πάλι ενωμένη. Θα κρατήσει λίγο, μα όσο κρατήσει θα το ευχαριστηθούμε, θα ξεζουμίσουμε ο ένας τον άλλον θα γεμίσουμε τα μάτια με εικόνες ο ένας του άλλου, με ατάκες των παιδιών, με αγκαλιές των γιαγιάδων και των παππούδων, με γεύσεις και με ματιές μαμάς και μπαμπά και με στιγμές που έχουν μόνο μια μεγαλειώδη λέξη για να τους ταιριάζει..."οικογένεια"! Ο Αύγουστος όπως κάθε χρόνο, μας έφερε κοντά...

Είχα καιρό να μπω στο ίντερνετ και μπαίνοντας βρήκα όλα τα υπέροχα γεμάτα ενδιαφέρον και φροντίδα μηνύματα σας και γέμισα με θετικό συναίσθημα.
Καλημέρα λοιπόν, σας στέλνω όλη μου την  αγάπη. Καλημέρα και σε εσένα  αγαπημένη μου Κατερινιώ  και νονά μας, εκεί στον πανέμορφο μαγικό Λαύκο...μας λείπεις. Καλημέρα σε όλους εκεί έξω... σε όλους σας αγαπημένοι μου!!!
Σας αποχαιρετώ με το απόλυτα λατρεμένο ερωτικό και καλοκαιρινό για εμένα τραγούδι. Δεν μπορώ να το ακούσω χωρίς να δακρύσω για αυτή την μαγική Ελλάδα που χάθηκε μα ζει ταυτόχρονα, μέσα μας, ξεχασμένη εκεί στις μακρινές ακρογιαλιές, στα ξασπρισμένα μάρμαρα, στις μυρωδιές των βουνών μας και στον ήλιο που στραφταλίζει στα νερά της θάλασσας, τα μεσημέρια που τα τζιτζίκια σε ζαλίζουν γλυκά με το τραγούδι τους...

Καλημέρα...Κρίνο του Καλοκαιριού...

                                                                                                              Κατερίνα