Κλείνοντας Κύκλους...

Είναι μία το βράδυ και μόλις γύρισα από μια βραδινή μου ομάδα. Ήθελα να γράψω κάτι άλλο σήμερα μα δεν πρόλαβα και μου είναι αδύνατο να βρω το κουράγιο να καταθέσω κάτι λιγότερο από αυτό που ένιωσα. Από αυτό που ακόμη νιώθω. Την γλυκιά μελαγχολία του τέλους. Την αίσθηση της λυτρωτικής ελευθερίας που μπορεί να ζήσει κανείς μέσα σε μια ομάδα, είτε ως θεραπευτής, είτε ως θεραπευόμενος. Ένα ντοπάρισμα συναισθημάτων. Μια έκρηξη και μια γαλήνη μετά και μια αίσθηση γλυκιάς κούρασης, σαν όλα τελειώνουν.

Όλα αρχίζουν πάντα με μια προσμονή και μια προετοιμασία.Την ίδια προσμονή κάθε φορά, έστω κι αν έχουν περάσει εκατοντάδες ομάδες...Προσμονή και  προετοιμασία. Ο χώρος είναι έτοιμος. Καθαρός με μια πολύ διαφορετική έννοια. Σχεδόν διάφανος.

Όλα είναι εκεί για να βοηθήσουν, να υποστηρίξουν. Να χαρίσουν ασφάλεια κι ηρεμία. Ο χώρος "στρωμένος", "ασφαλισμένος", έτοιμος να δεχθεί όλους αυτούς που θα έρθουν και θα καταθέσουν τα συναισθήματα τους.

Θα τα αφήσουν ευλαβικά στο κέντρο του Κύκλου. Θα τα εμπιστευτούν με μια αγωνία και μια  αίσθηση αόριστου φόβου κι η ομάδα θα τα απογειώσει...θα τα κάνει δικά της, θα ταξιδέψει με αυτά σε ταξίδια απολαυστικά γεμάτα αισθήσεις και πόνο και χαρά και ατέλειωτο γέλιο και πάλι δάκρυα και πάλι γέλιο κι αγκαλιές...

Κι ύστερα ο Κύκλος κλείνει. Κι ύστερα τελειώνει κάτι και νιώθεις ευλογία που το έζησες. Νιώθεις ευγνωμοσύνη που ήσουν μάρτυρας στο άνοιγμα, στο ταξίδι και στο κλείσιμο ενός Κύκλου...Ενός Θεραπευτικού Κύκλου!

Το απόσταγμα είναι μαγικό...Όλες οι αισθήσεις συμμετέχουν. Νομίζεις πως το βλέπεις μα η αλήθεια είναι πως το απόσταγμα είναι γυμνό στο μάτι...Πέτρες σκληρές και άγριες. "Πάρτες πίσω γιατί δεν τις χρειάζομαι πια" σου λένε...και νιώθεις περηφάνια. Γλυκό του κουταλιού τριαντάφυλλο, ένα κλαδί δεντρολίβανο και καυτή γλυκιά σοκολάτα...και λόγια ανείπωτα.

Αίσθηση του "αντέχω, μπορώ, τώρα μπορώ, μπορώ και μόνος μου"! και είναι υπέροχο γιατί το ξέρεις πως είναι έτσι...Μπορεί και μόνος του! Και λέει "αντίο"...και ξέρει καλά,  πως τώρα πια δεν θα είναι ποτέ ξανά "μόνος"!

...και ο Κύκλος κλείνει...Παύουν τα γέλια, σκουπίζονται τα δάκρυα και μένεις μόνος σε ένα χώρο που μαρτυρά πως εκεί έγινε μια μάχη! Ένας αγώνας, μια διαδρομή αγωνιώδης και ταυτόχρονα μαγική...
Ο χώρος το μαρτυρά, το φωνάζει σε κάθε του γωνιά. Στα τσαλακωμένα μαξιλάρια, στα λερωμένα ποτήρια, στα αντικείμενα που είναι ολόγυρα πεταμένα, στα μοναχικά κεριά, στα λερωμένα χαρτομάντιλα...

Κάθεσαι για λίγο και κοιτάς και μνημονεύεις στιγμές λόγια. Χαμογελάς στο κενό και τους ευγνωμονείς που στάθηκαν τόσο γενναίοι απέναντι στους δαίμονες τους. Εύχεσαι πάντα να' ναι ούριος ο άνεμος στα ταξίδια τους γιατί τους αγαπάς....κι ύστερα αρχίζει μια διαδικασία λατρεμένη.

Αρχίζεις να καθαρίζεις το χώρο. Μαζεύεις όλα όσα έμειναν πίσω και βάζεις τα πάντα στη θέση τους. Πλένεις τα μαντήλια, τα ποτήρια, αδειάζεις σακούλες, τακτοποιείς μαξιλάρια, ανοίγεις παράθυρα...Να φύγουν όλα, να πετάξουν στη δροσιά της νύχτας. Και ο χώρος να μείνει σιωπηλός και  φρέσκος. Καθαρός ξανά για το επόμενο συναισθηματικό ταξίδι κάποιων άλλων ανθρώπων...

Κρύβει τόση ευλογία αυτό. Έχω ζήσει πολλούς τέτοιους Κύκλους να κλείνουν κι όσο κι αν κλείνουν μένει πάντα κάτι πίσω. Μια σιωπή μαγική στους τοίχους. Μια αίσθηση πως όλα πια έχουν γραφτεί παντού εκεί γύρω στα δέντρα, στα φύλλα...στον αέρα, στον  κήπο.  Σαν αυτούς τους μαγικούς κήπους που είχαμε στο μυαλό μας, σαν ήμασταν παιδιά...
Στον μαγικό κήπο λοιπόν.
Κάπου εκεί είναι φυλαγμένες οι ιστορίες όλων. Όλων σας...Για Πάντα. Σας ευχαριστώ γενναίοι!

Καλημέρα αγαπημένοι μου. Σας στέλνω την αγάπη μου και ένα τραγούδι για μαγικούς παιδικούς κήπους...Να μπείτε μέσα τους και  να χαθείτε...Χωρίς δισταγμό...

...για να μην έχω αποτύχει...

Που να σε κρύψω αγάπη μου να μην σε βρουν...Να μην σε βρουν τα θεριά. Αυτός ο κόσμος είναι μικρός για να σε κρύψει. Μικρός πολύ ο κόσμος μας...κι εσύ είσαι τόσο ευάλωτος.

Αγάπη μου στη μια γωνιά  έχει πόλεμο και σφάζουν τα παιδιά στο δρόμο. Στην άλλη γωνιά τα παιδιά ζουν σε γκέτο και δεν έχουν νερό και φαγητό. Στην άλλη άκρη τα παιδιά γίνονται πολεμιστές και ανθρώπινες ασπίδες και σε κάποια άλλη γωνιά τα παιδιά πουλιούνται για σκλάβοι και γίνονται βορά στα χέρια αγριανθρώπων. Αγάπη μου, θα σου πω και κάτι ακόμη αδιανόητο. Εδώ δίπλα μας κι όχι πολύ μακριά, μόλις δίπλα μας, παιδιά βασανίζονται με κάθε τρόπο...κάθε μέρα. Βασανίζονται και πεινούν και παραμελούνται και δεν έχουν πρόσβαση στη μόρφωση και κάποια μεγαλώνουν με λάθος αξίες...κι αυτό είναι το ίδιο σοβαρό. Το ίδιο σκληρό. Το ίδιο επικίνδυνο και τρομακτικό. Γιατί το να μεγαλώσει ένα παιδί με λάθος αξίες, δεν είναι μόνο κακοποίηση, είναι παιδί μου πανωλεθρία.
Είναι σαν τις ταινίες υπέρτατης καταστροφής που αγαπάς να βλέπεις και στο τέλος νικάει πάντα ο καλός...Εδώ η υπέρτατη καταστροφή καλέ μου  δεν έρχεται με τα όπλα, μα χρησιμοποιώντας ευάλωτα ανθρώπινα μυαλά...

Που να σε κρύψω αστέρι μου να μην σε βρουν. Σε ποια γωνιά του κόσμου αυτού θα μεγαλώσεις όπως σου αξίζει; Σε ποια γωνιά δεν θα φοβάσαι να γελάς και να είσαι παιδί και εγώ σε ποια γωνιά του κόσμου δεν θα φοβάμαι πως θα σε βρουν...Θα σε βρουν και θα σου κάνουν κακό...
Παιδί μου...
Ποια γωνιά αυτού του κόσμου είναι ασφαλής για τους μικρούς αθώους ανθρώπους σαν κι εσένα; Ποια χώρα μυθική, μαγική....Ποια χαρούμενη χρωματιστή χώρα; Ποια χώρα ξεχασμένη...να μπορούν όλα τα μικρά ανθρωπάκια να ζουν ευτυχισμένα, γελώντας στον πρωινό ήλιο, χορεύοντας στη βροχή, με ένα κομμάτι ψωμί στο χέρι και φτερά στα πόδια, για να τρέχουν και να πετούν και να ονειρεύονται...

Έχεις τόσα σχέδια για τη ζωή καλέ μου...Τόσα σχέδια και για σκέψου αγάπη μου, για σκέψου να μεγαλώσεις να γίνεις υπέροχος, γενναίος όπως ονειρεύεσαι, ψηλός και τολμηρός. Με αξίες κι ιδανικά και πίστη στη ζωή και στους ανθρώπους.
Να αγαπάς και να δίνεις, να παλεύεις για το δίκιο, να προστατεύεις τους αδύναμους και να εμπιστεύεσαι έτσι όπως εσύ μόνο ξέρεις κι ύστερα  κάποιος να σου κάνει κακό...κάποιος να σε πονέσει ανεπανόρθωτα...και να διαγράψει όλη αυτή την πίστη. Αυτή την εμπιστοσύνη.

Τι θα έχει απομείνει στον κόσμο αυτό αγάπη μου, αν όλα όσα πιστεύουμε είναι αδύναμα; Αν δεν μπορούν να νικήσουν το κακό; Τι νόημα έχει αν δεν μπορεί το καλό να θριαμβεύσει;
Τι νόημα έχει παιδί μου αν δεν μπορώ να σε φροντίσω σωστά! Αν δεν μπορώ να σε προστατεύσω, αν δεν μπορώ να σε κρατήσω ασφαλή;
Αν δεν σου μάθω να προστατεύεις τον εαυτό σου από τα αρπακτικά...αν δεν σου μάθω να μην γίνεις εσύ αρπακτικό...Τι νόημα θα έχει αυτός ο κόσμος ψυχή μου αν κάνουμε όλοι λάθος κι εσύ γίνεις αρπακτικό; Αν γίνεις εσύ θηρίο;



"Θηρίο κατασπαράζει καλούς ανθρώπους". Γιώργος 6.

Κανένα...Κανένα νόημα αγόρι μου. Παιδί μου λαμπερό...κανένα νόημα δεν θα έχει ο κόσμος μου...γιατί θα σε έχω προδώσει. Γιατί θα έχω προδώσει εμένα. Γιατί θα  έχω αποτύχει.

Τρέμω για εσένα. Φοβάμαι  τα θεριά και τον άγριο κόσμο μα δεν θα σε κρύψω από αυτόν, καλέ μου. Ούτε θα κρυφτώ...
Είσαι τυχερός όπως λίγα μικρά παιδιά γιατί υπάρχει μια γωνιά στον πλανήτη αυτό που είναι ασφαλής για εσένα. Είναι η αγκαλιά μου κι αυτή είναι η κληρονομιά σου.
Με αυτήν θα κάνεις τον κόσμο να γυρίζει...Με αυτήν αγάπη μου, θα κάνεις τον κόσμο να ημερέψει...
Συνέχισε να ονειρεύεσαι και να γελάς μικρό μου πλάσμα...κι εγώ θα είμαι η ασπίδα σου, ο κυματοθραύστης σου...όσο μπορώ, όσο αντέχω.
Κι ελπίζω όταν θα είσαι έτοιμος να βγεις εκεί έξω μόνος...ο κόσμος αυτός να έχει αλλάξει. Να έχει αλλάξει καλέ μου και να μην είναι πιο δυνατά τα θηρία, ούτε εσύ να χρειαστεί ποτέ να γίνεις θηρίο για να επιβιώσεις στη ζωή...

Να επιλέξεις σωστά και να  γίνεις άνθρωπος καλέ μου κι αυτό απλά να αρκεί για να σε προστατεύσει, από τα θηρία και τα αρπακτικά.
Μ' ακούς; Να γίνεις άνθρωπος...αγόρι μου. Να γίνεις Άνθρωπος...για να μην έχω αποτύχει...
                                                                                                      Κατερίνα

Μην πετάξεις τις παλιές καρέκλες...Μεταμόρφωσε τες...

Αυτό το καλοκαίρι μεταξύ άλλων είχε και πολύ δημιουργία και πολύ δουλειά.Αποφάσισα να φτιάξω τον χώρο που θα δουλεύω κι ήθελα να χρησιμοποιήσω κάποια από τα παλιά  διαλυμένα έπιπλα που έβρισκα πεταμένα κατά καιρούς και τα μάζευα. Στόχος ήταν βέβαια να μειωθεί το κόστος και να  μην πάνε χαμένα τα παλιά αυτά κομμάτια. Άρχισα λοιπόν να τα φτιάχνω ένα ένα και σιγά σιγά σαν ήρθε η ώρα να φτιάξω το δικό μου γραφείο, διαπίστωσα πως ενώ τα χρώματα που μου αρέσουν συνήθως είναι τα παλ με αποκορύφωμα το λευκό όπως τα χρώματα που χρησιμοποίησα φτιάχνοντας το  προσωπικό μου χώρο στο σπίτι...αυτή τη φορά λοιπόν, χωρίς να το πολυκαταλάβω βρέθηκα να δίνω χρώμα.
Το γραφείο μου είναι ακόμη μισοτελειωμένο μα μπαίνοντας κανείς μέσα πέφτει στην κυριολεξία πάνω σε χρώματα. Σκέτο smarties!

Σήμερα λοιπόν θα σας δείξω τις καρέκλες του γραφείου μου. Δεν ήθελα να αγοράσω καρέκλα μεγάλη, μαλακή  και στριφογυριστή. Οι λόγοι προαναφέρθηκαν αλλά ιδιαίτερα οι καρέκλες είναι η τρέλα μου.
Κάθομαι πολλές ώρες στο γραφείο και θέλω όταν γράφω, μια στάση όρθια. Να μην βουλιάζω, να μην με νυστάζει, να μην με ξεκουράζει...Έτσι αποφάσισα να χρησιμοποιήσω  αυτές τις καρέκλες...Φαίνονται απαίσιες το ξέρω....

Έχω κι άλλη πιο απαράδεκτη. Την πήρα από την ξαδέρφη μου γιατί ήταν σε αυτό το αίσχος και φοβάμαι τώρα που την έφτιαξα μην τη δει και την θέλει πίσω...χεχε

Κι άρχισε  η βαρετή κι απαίσια δουλειά του ξυσίματος. Η μια καρέκλα δεν είχε βάση μιας κι ήταν από αυτές με τα πλαστικά σχοινιά σαν χρωματιστά καλώδια.Ο Πα έκοψε  ένα ξύλο και το τοποθέτησε πάνω της για να χωράει και να μπορεί να καθίσει κανείς με ασφάλεια.

Μετά ήρθε η δουλειά του βαψίματος. Άρχισα λοιπόν να ανακατεύω τα χρώματα κάνοντας συνδυασμούς.

Έκανα τόσα βαψίματα αυτό το καλοκαίρι που έχω μάθει να κάνω συνδυασμούς στο πιτς φιτίλι. Τις έβαψαν οι βοηθοί! Μεγάλο το μεράκι...Εγώ γλίτωσα τη δουλειά και τη γκρίνια κι αυτοί, ένιωσαν χρήσιμοι και βέβαια τρισευτυχισμένοι που τους έδειξα  εμπιστοσύνη!

Τα πήγαν μια χαρά και να το αποτέλεσμα...κούκλες έτσι;

Και να τες λοιπόν στο νέο μου γραφείο.

Το πάτωμα είναι χάλια εδώ. Τώρα έχει ξυθεί κι έχει βαφεί...ναι ναι, όλο το πάτωμα...
Είναι όμορφο το αποτέλεσμα εγώ τις λάτρεψα...θα τις λιώσω!!!!
Προσεχώς κι άλλες εικόνες από άλλες κατασκευές και  αλλαγές στο νέο πανέμορφο γραφειάκι μου...

Κλείνοντας θα ήθελα να ενημερώσω για δυο πολύ σημαντικά δρώμενα της πόλης μας. Φέτος το αγαπημένο μου ΚΕΘΕΑ κλείνει 30 χρόνια ζωής.
Τριάντα  χρόνια φροντίδας και  αληθινής βοήθειας.
Τριάντα  χρόνια εμπειρίας στην απεξάρτηση στη χώρα μας. Γιορτάζει με πολλούς τρόπους σε όλη την Ελλάδα και μπορείτε να ενημερωθείτε εδώ για τα προγράμματα σε άλλες πόλεις, μα στην Θεσσαλονίκη για μια ακόμη φορά το ΚΕΘΕΑ ΙΘΑΚΗ συνεργάζεται με την ΚΟΘ για ένα τριήμερο γεμάτο μουσική.
Αν βρείτε χρόνο μην το χάσετε, θα είναι μοναδική εμπειρία.

Επίσης την Δευτέρα στις 23 Σεπτέμβρη στις 18.00 το απόγευμα στο εστιατόριο "Σκούφος" η  Δράση Ελληνίδων Bloggers με πρωτομάστορα πάντα την αγαπημένη μας Ρένα από το
Δια χειρός Ρένας Χριστοδούλου, έχουν ετοιμάσει μια απίστευτη εκδήλωση με στόχο την οικονομική ενίσχυση της ΛΑΜΨΗΣ.
Αυτή είναι η δύναμη της ένωσης και του bloggin και του μοιράσματος. Bloggers από όλη την Ελλάδα έστειλαν τα εδέσματα τους για να διατεθούν προς πώληση για αυτό τον μεγάλο σκοπό. Δεν είναι υπέροχο αυτό;
Θα είναι μια συγκινητική ημέρα και γιατί όχι, μια ευκαιρία να βοηθήσουμε οικογένειες που έχουν ανάγκη πολλή μεγαλύτερη από όσο μπορούμε να φανταστούμε και βέβαια να γνωριστούμε και να περάσουμε όμορφα...

Σας στέλνω την αγάπη μου και τις ευχές μου για ένα όμορφο, ήσυχο, δημιουργικό Σαββατοκύριακο...και μια ευχή.
Μακάρι να μπορούμε να μεταμορφώνουμε ότι είναι παλιό και φαίνεται άσχημο και αχρείαστο. Μακάρι να έχουμε την δύναμη, να αλλάζουμε ότι δεν μας αρέσει και μακάρι όλα να μπορούν να αλλάζουν σαν το ξύλο, που δεν χαλάει, δεν παλιώνει και δεν χάνει ποτέ την ικανότητα του με λίγη δουλειά, να γίνεται καινούριο...
Καλημέρα αγαπημένοι...
                                                                                   Κατερίνα

Πρώτη ημέρα στο σχολείο...1976!

Τι χαρά, τι χαρά. Θα πήγαινε σχολείο! Επιτέλους, ήταν αρκετά μεγάλη για να πάει σχολείο!!! Νήπια. Το σχολείο ήταν μεγάλο και καινούριο, σκέτο στολίδι. Μεγάλος αυλόγυρος, μεγάλη τάξη, κυλικείο και όλα τα παιδιά της γειτονιάς, μικρά και μεγάλα...Ήταν πραγματικά χαρούμενη.
Μπήκε στην τάξη.Της φάνηκε πελώρια. Ένιωθε μεγάλη, ένιωθε χαμένη και λίγο μόνη ίσως μα ήταν κιόλας 5 και πήγαινε νήπια!
Είχε μια μικρή καινούρια τσάντα, ένα μπλοκ ζωγραφικής, ένα μολύβι με σβήστρα και υπέροχες χρωματιστές ξυλομπογιές. Αυτά ήταν ο κόσμος όλος.

art, blue,colours, cute, drawings

Κάθισε στο θρανίο με την φίλη της την Άννα. Μόνον αυτή ήξερε στην τάξη, γιατί έμεναν στην ίδια γειτονιά κι οι γιαγιάδες  τους έκαναν παρέα.
Μπήκε στην τάξη η "κυρία". Όμορφη, ψηλή με κοντοκομένα μαλλιά, μια μακριά μπλε φούστα και φορούσε κραγιόν. Εκστασιάστηκε με αυτό το κατακόκκινο κραγιόν...
Τους είπε το όνομα της την έλεγαν κυρία Καίτη και μετά κάνοντας μια βόλτα στα θρανία τους ζήτησε να σηκωθούν και τους έβαλε να καθίσουν με άλλα παιδάκια. Δεν ήξερε γιατί, δεν κατάλαβε. Έτσι βρέθηκε να κάθετε με ένα άλλο κοριτσάκι.Την Δέσποινα.
Στην αρχή πανικοβλήθηκε μα μετά αφού η Δέσποινα της είπε το όνομα της ηρέμησε.Την συμπάθησε τη Δέσποινα. Θα καθόταν μαζί στο ίδιο θρανίο...Τι μεγάλες που ήταν!

Η κυρία Καίτη έβαλε  τους κανόνες "Δεν μιλάμε στην τάξη, δεν παίζουμε, δεν ενοχλούμε τον διπλανό μας, δεν χαζολογάμε, δεν ξύνουμε τα μολύβια μας, δεν ξεχνάμε τα πράγματα μας, δεν κοροϊδεύουμε, δεν αντιμιλάμε...." κι άλλα πολλά. Τους έδειξε την μακριά τετράγωνη  βέργα της και τους είπε πως αυτή θα ήταν η τιμωρία τους αν δεν άκουγαν τους κανόνες.
Εκείνη, δεν έδωσε και μεγάλη σημασία. Κοίταζε γύρω της εκστασιασμένη. Ήταν σχολείο!!! Ήταν επιτέλους σχολείο!!!

Μετά η κυρία Καίτη τους μοίρασε καρτέλες για να  ζωγραφίσουν.Της έτυχε μια καρτέλα με ένα δέντρο. Θα ήθελε πολύ την καρτέλα της Δέσποινας που είχε ένα μικρό γατάκι...δεν πείραζε όμως. Θα έβγαζε τις καινούριες της μπογιές και θα ζωγράφιζε το ομορφότερο δέντρο στον κόσμο! Το ωραιότερο δέντρο στην τάξη!

Όταν τέλειωσαν η κυρία περνούσε από όλα τα θρανία και στο ένα χέρι κρατούσε την βέργα και στο άλλο μια μικρή σφραγίδα, βάζοντας σφραγιδούλες στο χέρι του κάθε παιδιού. Μια σφραγίδα  με ένα σκυλάκι. Της φάνηκε υπέροχο.
Αν ήταν ωραία η ζωγραφιά με φωτεινά χρώματα, έβαζε ακόμη και δύο σφραγίδες....Ω!!! Πόση αγωνία, πόση γλυκιά αναμονή! Ήταν τόσο σίγουρη για το δέντρο της...και σε λίγο στο χέρι της θα είχε μια σφραγίδα...μπορεί και δύο!

Επιτέλους η κυρία Καίτη στάθηκε μπροστά της. Κοίταξε το δέντρο της και τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα. "Τι είναι αυτό;" την ρώτησε. "Δέντρο". Απάντησε εκείνη με σιγουριά.
"Και τι χρώμα έχουν τα φύλλα του δέντρου;" "Πράσινα", απάντησε ξανά... περήφανη που ήξερε την σωστή απάντηση.
"Κι αυτό τι χρώμα είναι;" Ρώτησε ξανά η κυρία Καίτη με έντονη φωνή. "Πράσινο". Είπε η μικρή με βεβαιότητα.
"Πράσινο; Πράσινο;"...Φώναξε η κυρία Καίτη και έγινε κι η ίδια πράσινη από τα νεύρα. Πήρε την καρτέλα και την έδειξε στην τάξη ρωτώντας δυνατά."Τι χρώμα είναι αυτό;" Με μια φωνή γεμάτη βεβαιότητα όλα τα παιδιά απάντησαν "Μπλε!"

Μπλε;... Έμεινε άφωνη...ήταν σίγουρη πως αυτό ήταν πράσινο....
"Σήκω πάνω κι άνοιξε τα χέρια σου" της είπε η κυρία Καίτη κι εκείνη σηκώθηκε κι άνοιξε τις παλάμες της ανίδεη. Η βέργα σηκώθηκε δύο φορές και δεν θα ξεχνούσε ποτέ τον θόρυβο καθώς έσκιζε τον αέρα, ούτε τον πόνο καθώς ένιωθε τις παλάμες τις να καίνε...
Τα δάκρυα έτρεμαν στα μάτια μα δεν βγήκαν ποτέ, από πείσμα κι από άγνοια...Τι έγινε ακριβώς; Δεν είχε καταλάβει...Στην τάξη επικρατούσε μια παράξενη σιωπή, μια βουβαμάρα, ένας φόβος και μια έκσταση για το πρωτόγνωρο θέαμα.
Η κυρία της φώναζε, "Ήρθες σχολείο και δεν ξέρεις ούτε τα χρώματα να ξεχωρίζεις; ΟΥΤΕ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑΑΑΑ ".
Τώρα φώναζε δυνατά μπροστά στο πρόσωπο της και αμέσως μετά της έπιασε τα μαλλιά με δύναμη και τραβώντας τα την έβαλε να καθίσει στην καρέκλα, με το κεφάλι να γέρνει, προς το θρανίο. Νόμιζε πως θα της ξεριζώσει τις τούφες, τόσο πολύ πονούσε.
"Πες μου" της φώναζε με το χέρι να της τραβά προς τα κάτω τα μαλλιά, τόσο που σχεδόν το κεφάλι της κόλλησε στο θρανίο "Πες μου ποιο είναι το πράσινο, ΠΕΣ ΜΟΥ".
Κοίταζε τις ξύλινες μπογιές με πανικό...έπρεπε να μιλήσει έπρεπε να πει το σωστό...μα ξάφνου η κυρία Καίτη την άφησε απότομα. Την έσωσε η Δέσποινα, η διπλανή της, που από τον φόβο της είχε κάνει εμετό και είχε γεμίσει όλο το θρανίο, ότι βρισκόταν πάνω σε αυτό και τα ρούχα της.
Ήταν άσπρη σαν το πανί, τα μάτια της ήταν διάπλατα ανοιγμένα, πελώρια και τρομαγμένα. Άφωνη, άλαλη ενώ η κυρία Καίτη προσπαθούσε να την βοηθήσει να σηκωθεί, να μαζέψει τα πράγματα της και να φύγει...

Photo by stephjill "rainbow"

Ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο και ήταν η αρχή μιας φριχτής χρονιάς, όπου η βέργα της κυρίας Καίτης κι εκείνη  ανέπτυξαν στενή σχέση, όπου οι προσβολές της κυρίας Καίτης και οι φωνές της, την έκαναν να αναπηδά και να ντρέπεται κι όπου ξαφνικά είχε γίνει ο εύκολος στόχος όλης της τάξης γιατί τα παιδιά μπορούν να γίνουν μια σκληρή μικρογραφία των μεγάλων...Στο σπίτι δεν είπε ποτέ τίποτε. Ποτέ. Γιατί τα παιδιά...δεν μιλούν!
Ήταν νήπια κι ήταν ήδη...πολύ μεγάλη!

Δεν αγάπησε ποτέ το σχολείο. Αυτή η σχέση είχε τελειώσει πριν ακόμη αρχίσει. Πέρασαν χρόνια για να καταλάβει, να αναλύσει, να σταματήσει να μισεί και να βρει ανθρώπους διαφορετικούς που τη βοήθησαν...μα είχε πια περάσει τόσος καιρός που ήταν βέβαιη  πως δεν είχε πια κανένα νόημα να προσπαθήσει για τίποτε.
Ένας όμως άνθρωπος κάποτε τη βοήθησε να καταλάβει και να  επικεντρωθεί με μια του λέξη. Ήταν καθηγητής μαθηματικός και της έκανε φροντιστήριο για να καταφέρει να περάσει την δεύτερη τάξη στο Γυμνάσιο, μιας και στην πρώτη είχε δυσκολευτεί πολύ. Εκείνη στα μαθηματικά ήταν εντελώς ηλίθια. Νόμιζε πως ο εγκέφαλος της δεν λειτουργούσε, τόσο ηλίθια ένιωθε.
Εκείνος ήταν καλός μαθηματικός μα σε μια συζήτηση, της είπε πως στο σχολείο ήταν άθλιος μαθητής κι ακόμη πιο άθλιος στα μαθηματικά. "Ήμουν τόσο άθλιος" της είπε "που ο μαθηματικός μου, μου είπε, εσύ αγόρι μου άχρηστος θα μείνεις μια ζωή. Δεν μπορείς ούτε πρόσθεση να κάνεις." Θύμωσε τόσο πολύ και πείσμωσε που αποφάσισε να αποδείξει το αντίθετο. Κι έγινε μαθηματικός.
Κι επειδή η ζωή είναι κύκλος βρέθηκε ξανά με εκείνον τον καθηγητή σε ένα τραπέζι με κοινούς γνωστούς. Του τον σύστησαν σαν αξιόλογο συνάδελφο κι ήρθε η ώρα να "πάρει το αίμα του πίσω"...υποχρεώνοντας τον παλιό καθηγητή του, να κατεβάσει το κεφάλι ντροπιασμένος...μπροστά σε όλους.

Ω, αυτή η ιστορία την ενθουσίασε. Και περίμενε, περίμενε, περίμενε...που θα πάει σκεφτόταν, μια μέρα θα την συναντήσω ξανά...Την κυρία Καίτη, την μισητή κυρία Καίτη!
Μα στο μεταξύ τη χρονιά εκείνη,  ο καθηγητής της, έγινε μέντορας.Της έμαθε πράγματα απίστευτα που δεν είχαν σχέση με τα μαθηματικά, μα με τις ανθρώπινες αξίες, την φιλοσοφία μιας άλλης ζωής, την πολιτική διάσταση των πραγμάτων.Της έδειξε έναν άλλο δρόμο, που δεν είχε σχέση με την μάθηση, μα με τη γνώση.

Η ημέρα της εκδίκησης στην κυρία Καίτη δεν ήρθε  ποτέ, άλλωστε ίσως και να μην είχε πια νόημα, όμως τις προάλλες έμαθε κάτι άλλο. Εκείνος ο απίθανος μαθηματικός. Ο καταπληκτικός εκείνος άνθρωπος που την ενέπνευσε με τόσους τρόπους, εκείνος που την βοήθησε να βρει τον στόχο της λέγοντας της πως: "Οφείλουμε να εκπαιδευτούμε. Το οφείλουμε σε εκείνες τις γενιές και στους ανθρώπους, που δεν είχαν πρόσβαση ή δικαίωμα στη γνώση. Γιατί η γνώση είναι όπλο. Η γνώση είναι εργαλείο. Η γνώση είναι πηγή ελευθερίας"...
Εκείνος ο άνθρωπος που δεν τον ενδιέφερε ποτέ να της διδάξει μαθηματικά μα το νόημα της ύπαρξης τους, χάθηκε ξαφνικά, πριν λίγο καιρό, μόνον 60 χρονών κι έχοντας ακόμη τόσα να δώσει.

Δεν μπορώ να πω παρά μόνο  "κυρία Καίτη, νά' σαι καλά, μα ντροπή σου..." κι  "Ευχαριστώ, Ευχαριστώ κι ώρα σου καλή  Δάσκαλε...καλέ μου, καλέ μου Δάσκαλε...Θα σε θυμάμαι και θα σε ευγνωμονώ. Γιατί η εκπαίδευση είναι πάνω από όλα παιδεία...κι εσύ ήσουν ένας απίθανος παιδαγωγός.
"Την γνώση την φοβούνται μόνο οι μικροί...". Αντίο κύριε καθηγητά...

Καλημέρα εκεί έξω. Καλημέρα αγαπημένοι
                                                                                                      Κατερίνα

Αφιερωμένο στον εξαιρετικό Τάκη Κωστόπουλο, που έφυγε νωρίς.

Προλαβαίνουμε!

Φτάσαμε λοιπόν στο τέλος μιας ακόμη εποχής...

Το Καλοκαίρι αποχωρεί κι ίσως οι τόσο λαμπερές ημέρες να χάνονται μα ακόμη κρατά μια υπέροχη πιο θαμπή πια, μα υπέροχη ζεστασιά κι ο ήλιος είναι ακόμη εδώ, ακόμη κι όταν σιγοβρέχει.
Μα τα φύλλα άρχισαν να πέφτουν κι αυτό είναι σημάδι...Σημάδι πια, πως ήρθε η ώρα του συμμαζέματος.

 

Σαν ήμουν μικρή τέτοιες ημέρες όλες οι θειάδες, μαμάδες και σία έλεγαν την εξής φριχτή φράση: "άντε τώρα, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του!" κι εγώ θυμάμαι πως έβγαζα φλύκταινες. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου σαν γίνω μαμά να μην  πω ποτέ αυτή τη φράση! Κράτησα την υπόσχεση μου...μα πάντα τη σκέφτομαι από μέσα μου και θυμάμαι τις θειάδες και χαμογελάω.

Εμείς συμμαζευόμαστε σιγά και σταθερά. Ο σκληρός τύπος με τα άγρια τατουάζ επιμένει ακόμη κυκλοφορεί με το μαγιό

 

και γυρνώντας από την Κατερίνη που έμειναν μια εβδομάδα λίγο πριν ανοίξουν τα σχολεία, βρήκαν μαζί με τον αδερφό του τους παλιόφιλους τους, έκαναν σαν να έχουν να τους δουν χρόνια και τους αράδιασαν σε όλο το σαλόνι...

Τα στρατιωτάκια έχουν πόλεμο με τους δεινόσαυρους και γίνεται στο σπίτι μας χαμός! Τα παιχνίδια μπορούν να είναι πραγματικοί παλιόφιλοι..το καταλαβαίνεις μόλις βλέπεις τα πρόσωπα που λάμπουν σαν ανακαλύπτουν ένα ξεχασμένο παιχνίδι! Τι απλά που είναι όλα στον κόσμο τους...
Κι έτσι απλά ξύπνησαν για να πάνε στο σχολείο, μετά από τρεις μήνες απόλυτης ...ρέκλας! Πρωινό βασιλικό γεμάτο ενέργεια,

ζάλωμα την τσάντα και βήμα ταχύ. Και πέρασαν τις ανοιχτές πόρτες αλλαλάζοντας στους κολλητούς τους.Αγκαλιές συγκίνηση...πόσο μου έλειψες, είσαι ο καλύτερος μου φίλος και τα γνωστά, μέχρι το πρώτο διάλειμμα...άντε δεύτερο που αρχίζει το γνωστό μακελειό! Κλοτσιά, βρισιά, φτυσιά...

Ήμασταν χαρούμενοι όμως. Πολύ.
Βρεθήκαμε όλοι ξανά στην ίδια αυλή.Όλοι! Αυτό και μόνο είναι υπέροχο. Καμιά απώλεια, καμιά αποχώρηση από την ομάδα. Όλοι εκεί πιστοί στο ραντεβού...Γιατί τώρα πια όταν μια χρονιά κλείνει, δεν ξέρεις ποτέ τι να περιμένεις. Οι άνθρωποι αλλάζουν πόλεις, χώρες, ζωές...Φέτος ήμασταν όλοι  πίσω κι είπαμε βέβαια να το γιορτάσουμε.
Τα πιτσιρίκια μας με μια σοκολατένια κρέπα και εμείς οι γνωστοί άγνωστοι πια γονείς στην παραλία με βραδινά τσίπουρα! Τέτοια χαρά που άνοιξαν τα σχολεία!!! Ξεφαντώσαμε! Και δώστου τα τσουγκρίσματα και δώστου τα γεμίσματα, με τα πόδια στην άμμο...Α ρε τρελοπαρέα...μου έλειψες!

Όμως οι μέρες αυτές είναι πάντα ζόρικες γιατί το σχολείο είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας. Σχολειά, χωρίς δασκάλους, με μειωμένα ωράρια, με ελλειμματικές ώρες εκπαίδευσης, με μείωση των ωρών και των τάξεων του ολοήμερου, με γονείς να αγωνιούν, με δασκάλους μπερδεμένους, να περιμένουν, να περιμένουν, να περιμένουν και να ζουν μια χρονιά περιμένοντας.
Σκέφτομαι, πώς να μπορέσει κανείς να εμπνεύσει με τόση αγωνία; Πως να προλάβει να γίνει μπροστάρης και πως να καταφέρει να αγαπήσει και να αγαπηθεί βαθιά κι αληθινά αν δεν ξέρει τι να περιμένει; Αν δεν έχει εκπαιδευτικά εργαλεία να δουλέψει; Αν δεν έχει χρόνο, αν δεν έχει κάποιον να τον στηρίζει, αν δεν έχει την εμπιστοσύνη και την ασφάλεια που χρειάζεται;

Κάθε χρόνο η αγωνία είναι ίδια, στα σχολειά μας. Δεν θα έχουμε λεφτά για πετρέλαιο. Δεν θα έχουμε δασκάλους. Δεν θα έχουμε βιβλία...κάθε χρόνο η ίδια αγωνία για το τι θα έχουμε, τι δεν θα έχουμε, για το τι θα γίνει και πότε.
Πότε θα έρθουν οι δάσκαλοι.Τον Νοέμβριο; Τον Ιανουάριο;
Δεν θέλω να είμαι θυμωμένη, δεν θέλω να στέλνω μηνύματα απογοήτευσης εκεί έξω, μα δεν μπορώ να μην αγωνιώ.Για όλους αυτούς τους ανθρώπους. Για το σύστημα που δεν δουλεύει...για τα παιδιά μας που τρέχουν ευτυχισμένα προς την ανοιχτή καγκελόπορτα χωρίς να έχουν ιδέα για κάτι από όλα αυτά...μα θα είναι τα πρώτα που θα λουστούν τα αποτελέσματα των ελλείψεων και της αδιαλλαξίας ενός συστήματος που αδυνατεί να εξελιχθεί...Χρόνια τώρα! Τόσα πολλά χρόνια που είναι πια αστείο...
Παρόλα αυτά, κάποιοι είναι ακόμη εκεί να προσπαθούν, να μην εγκαταλείπουν...και εγώ τους ευχαριστώ για αυτό!

Ξεκίνησε η νέα χρονιά λοιπόν και θα την ξεζουμίσουμε...όλοι μαζί!Με πίστη στις δυνατότητες μας, με υποχρέωση στις ευθύνες μας, να κρατήσουμε το όνειρο ζωντανό για τα πιτσιρίκια που στέκονται εκεί ο ένας στην τελευταία σειρά εκτάκι πια κι άλλος στην άλλη άκρη.
Θα κρατήσω στη μνήμη μου τη φωνή της δασκάλας του Γιώργου να τους κοιτάζει με ενθουσιασμό και να φωνάζει "Β τάξη, μαζί μουυυυυυ" κι εκείνα να την ακολουθούν κατενθουσιασμένα! Γιατί την ξαναείδαν, γιατί είναι πια Β κι όχι Α, γιατί θα μεγαλώσουν μαζί της άλλη μια χρονιά!

Το πρωί, το πρώτο πρωί που τα παιδιά έλειπαν από το σπίτι,  πήγα στο γραφείο κι ένα ήλιος μαγικός έμπαινε από παντού.

Η μυρωδιά φρεσκοψημένου καφέ, τα σχέδια, τα όνειρα, μιας χρονιάς που έρχεται. Οι φωνές των παιδιών ακούγονταν από το σχολείο, τα παιδιά μου εκεί ασφαλή, πίσω από την  κλειστή καγκελόπορτα, να τρέχουν ξέγνοιαστα...Όλα τα παιδιά εκεί ασφαλή κι ευτυχισμένα, όπως μόνο τα παιδιά ξέρουν να είναι. Με μια πελώρια εμπιστοσύνη στη ζωή...

Τα παιδιά μας...Μια ζέστη με τύλιξε κι ένας ενθουσιασμός! Μια γαλήνη...Είμαστε εδώ. Όλοι. Θα την παλέψουμε και θα έχουμε μια υπέροχη, μια υπέροχη, μια ακαταμάχητη χρονιά αγαπημένοι... Μια αστραπή η ζωή μας...μα προλαβαίνουμε!!! Ναι ρε γαμώτο...προλαβαίνουμε...

Εύχομαι μια υπέροχη χρονιά...καιρός για ξεκινήματα!Καιρός για αλλαγές...Καιρός για δράση!Προλαβαίνουμε αγαπημένοι...Προλαβαίνουμε!
                                     
                                                                                            Κατερίνα

Alice

Σήμερα κλείνουμε δυο χρόνια ως bloggers..θα μπορούσα να γράψω διάφορα για το τι σημαίνει αυτό για εμάς.Αν κάτι άλλαξε κι αν ναι πως...όμως προτιμώ να κάνω κάτι άλλο, να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία.Μια ιστορία που έγραψα χρόνια πριν για κάτι που με άγγιξε. Γιατί αυτό σημαίνει bloggin για εμένα...μοίρασμα. Κι αν τελικά δεν μοιραζόμουν μέσα από το blog αυτή την ιστορία, πως θα είχετε την ευκαιρία να γνωρίσετε εκείνη...Την Alice...Την άλικη...Alice μου...

 

Σε μια από τις περιπλανήσεις μου στην Αγγλία, το καλοκαίρι του 1995, εργάσθηκα για λίγο σε κάποιους οίκους ευγηρίας.
Ήταν μια δύσκολη δουλειά. Πολλές ώρες, πολλή κούραση, ευτυχώς με μικρή πολυπλοκότητα. Ο ρόλος μου απλός. Έπρεπε να φροντίζω κάποιους ηλικιωμένους που είχα στην ευθύνη μου.
Τους βοηθούσα να ντυθούν, να φάνε, έστρωνα τα κρεβάτια τους, έστρωνα  το τραπέζι για τα γεύματα τους, τους τάιζα αν χρειαζόταν, τους μπανιάριζα ή φρόντιζα την τουαλέτα τους, τους  άλλαζα πάνα….
Απλά  πράγματα που πολλές φορές μας έφερναν όλους σε δύσκολη θέση, γιατί ήμασταν ξένοι.

Λάτρευα τους οίκους ευγηρίας.

Ιδίως κάποιοι ήταν υπέροχα μέρη. Με κήπους  ανθισμένους με αίθρια, με όμορφα δωμάτια. Η εικόνα που είχα από οίκους ευγηρίας στη χώρα μου ήταν τελείως διαφορετική.

Η διαφορετική λέξη φανερώνει την διαφορά…Γηροκομείο! Στην Αγγλία εργάσθηκα σε τέσσερις διαφορετικούς οίκους ευγηρίας και όλοι τους ήταν πραγματικά όμορφοι. Με ατμόσφαιρα ήρεμη και ευχάριστη, εξαιρετικά ποιοτικοί από όλες τις απόψεις.

Βέβαια όλα τα παραπάνω φαντάζομαι πως δεν αναιρούν το γεγονός ότι οι γλυκύτατοι γέροντες που ζούσαν εκεί βίωναν παρόμοια συναισθήματα θλίψης, λύπης,  εγκατάλειψης ή ακόμη και θυμού απέναντι στις οικογένειες τους… με αυτούς που ζούσαν σε λιγότερο ποιοτικά Γηροκομεία.
Μπορεί και όχι….

Για εμένα ήταν σημαντικό να είμαι εκεί, καταρχήν για  το πολύτιμο χαρτζιλίκι μου κι ύστερα γιατί μάζευα εικόνες, μιλούσα με ανθρώπους, τους παρατηρούσα, με άφηναν να τους ακούω και αυτό το τελευταίο φαινόταν να το έχουν τόση ανάγκη… το  ίδιο και εγώ άλλωστε.

Λάτρευα να τους ακούω , να μιλούν ασταμάτητα, να θυμούνται, να γελούν, να ψιθυρίζουν στα φαντάσματα!

Πάντα έβρισκα το χρόνο να τριγυρνώ στα δωμάτια τους , να κοιτώ τις φωτογραφίες στα μικρά κομοδίνα τους, τα μικρά χαριτωμένα πολύτιμα αντικείμενα τους.

Όλους τους μικρούς θησαυρούς μιας ζωής που πέρασε και σβήνει στο χρόνο.
Ρωτούσα ασταμάτητα κι εκείνοι μου απαντούσαν, μου εξιστορούσαν και κοίταζα μια το γέρικο πρόσωπο με τη σπασμένη φωνή που είχα μπροστά μου, μια τη φωτογραφία που απεικόνιζε το πριν.
Τότε που όλα είχαν μια ελπίδα.
Τότε που όλα ήταν  " να’ ρθουν" και τα πρόσωπα είχαν χαμόγελα ζωντανά, γεμάτα φρεσκάδα.

Με έπιανε μια θλίψη και ένας φόβος. Σκεφτόμουν  "Θεέ μου… πώς είναι άραγε αυτό; Το να έχουν όλα τελειώσει…"

Να έχεις ολοκληρώσει το έργο της ζωής σου και να μην έχεις πια τίποτε άλλο να περιμένεις, παρά μόνο τους τίτλους του τέλους….

Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω πόσο ανακουφιστικό μπορεί να είναι για έναν άνθρωπο αυτό… Το να ζει επιτέλους μόνο για το τώρα.

Το να σταματήσει να παλεύει για το αύριο.
Το να μην χρειάζεται να δημιουργήσει πια!
Κάτι υπέροχο που έμαθα σε αυτές τις περιπλανήσεις μου στους διαδρόμους αυτών των Σπιτιών.

Σε μια τέτοια περιπλάνηση γνώρισα την Αlice.

Ήταν μια κατάκοιτη γριούλα κοντά στα ενενήντα. Μιλούσε εξαιρετικά σπάνια κι αυτό συνήθως για να με ευχαριστήσει.

Σηκώνονταν από το κρεβάτι επίσης εξαιρετικά σπάνια και έβγαινε μόνο με το αναπηρικό καρότσι μέχρι τη τζαμαρία όπου έμενε αμίλητη κοιτάζοντας το χλωμό τοπίο.
Κάθε κάποιες ώρες έπρεπε να της αλλάζουμε στάση στο κρεβάτι και να της κάνουμε ένα ελαφρύ μασάζ στα αδύναμα πόδια και προσπαθούσαμε να τη βοηθήσουμε να μην πάθει κατάκλιση.
Την έβλεπα σπάνια γιατί συνήθως έτρωγε  στο δωμάτιο της κι όχι στην τραπεζαρία, οπότε ο χρόνος που μπορούσα να έχω μαζί της ήταν εξαιρετικά περιορισμένος.

Περνούσε τις μέρες της στο κρεβάτι, άλλοτε ξαπλωτή κι άλλοτε ελαφρώς ανασηκωμένη κοιτάζοντας για ώρες έξω από το παράθυρο. Πήγαινα στο δωμάτιο της με το ρολόι για κάποια λεπτά κάθε ώρα για να ελέγξω ή να διεκπεραιώσω όλα όσα έπρεπε να γίνουν. Αλλαγή στάσης, άλλαγμα ρούχων ή σεντονιών, τάισμα….

Αυτό συνέβαινε και με πολλούς άλλους κατάκοιτους γέροντες οπότε μετά από λίγο σταματούσα να βλέπω τα πρόσωπα ιδίως εκείνα που δεν προσπαθούσαν με κάποιον τρόπο να μου τραβήξουν την προσοχή!

Ένα τέτοιο πρόσωπο ήταν κι εκείνη. Δεν προσπαθούσε με κανένα τρόπο να μου τραβήξει την προσοχή. Να με κάνει να την κοιτάξω… Απλά υπήρχε!

Λυπάμαι τόσο μα αυτό συνέβαινε και για εμένα.

Πολλές φορές το τρέξιμο με έκανε να σταματώ να κοιτώ τους ανθρώπους στα αλήθεια κι υπήρχε κάτι που γινόταν ξαφνικά και με έκανε να στρέφω  τα μάτια και να βλέπω για πρώτη φορά θαρρείς, τα πρόσωπα πίσω από τις ρυτίδες… τα δάκρυα πίσω από τα μάτια, τα νιώθω πίσω από τα λόγια, τα θέλω πίσω από τα πρέπει τους!

Πάντα με ξάφνιαζαν οι στιγμές αυτές…

Και πάντα υποσχόμουν στον εαυτό μου, πως δεν θα ξεχάσω ξανά ότι αυτοί οι άνθρωποι απέναντι μου είναι σημαντικοί κι υπήρξαν άντρες και γυναίκες με δύναμη… που απλά χάθηκαν μέσα σε ένα σωρό από σάρκα που μοιάζει με μια άδεια κουρτίνα.

Υποσχέσεις….

Πάντα τις ξεχνούσα   αργά ή γρήγορα.

Σε μια τέτοια μαγική στιγμή είδα αληθινά την γλυκιά μου Αlice.

Καθόμουν σε μια καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι της και την τάιζα. Έτρωγε ένα φαγητό αλεσμένο και φριχτό στην όψη.
Σκεφτόμουν ότι έτρωγε πολύ αργά κι είχα να ταΐσω άλλους δύο γέροντες…
Δεν μιλούσαμε και τελειώνοντας της σκούπισα το πρόσωπο με μια πετσέτα. 

Την ώρα εκείνη που έσκυβα πάνω της, ένιωσα το τρεμάμενο χέρι της να μου χαϊδεύει τα μακριά μου μαλλιά που μου έπεφταν στο πρόσωπο. Θυμάμαι πως κοκάλωσα.

Αυτή η κίνηση έκρυβε  μια οικειότητα, μια φροντίδα, μια αγάπη…

Την κοίταξα και διαπίστωσα πως δεν κοιτούσε εμένα, παρά τα μακριά μου μαλλιά και ψιθύρισε "what a beautiful hair dear".

Μείναμε έτσι για λίγα δευτερόλεπτα κι ύστερα εκείνη μου χαμογέλασε και τότε,  για πρώτη φορά… την είδα.

Ήταν μια γυναίκα πανέμορφη. Τα μάτια της ήταν τόσο ευγενικά τόσο… απαλά!

Τα μάγουλα της ροζ και τα μαλλιά της κάτασπρα μαζεμένα σε ένα μικρό κότσο.

Φαινόταν τόσο απίστευτα ντελικάτη, με τα απαλά χεράκια της, τόσο μα τόσο μικρή σαν κουβαράκι μέσα στο μεγάλο κρεβάτι και γύρω της τα λουλουδάτα μικρά κεντημένα μαξιλαράκια της… Απομεινάρια του δικού της σπιτιού…

Έμεινα εκεί λίγη ώρα να την κοιτάζω κι ήθελα να κλάψω, γιατί μου θύμισε ξαφνικά τόσο πολύ την γιαγιά μου.

Μου πήρε μόλις λίγα δευτερόλεπτα για να καταλάβω πως ενώ για εμένα, εκείνοι οι άνθρωποι  έχαναν την υπόσταση τους, εγώ για εκείνους ήμουν ξεχωριστή. Αυτή που τους φρόντιζε, τους τάιζε, τους σέρβιρε, αυτή που τους έλεγε την πρώτη καλημέρα ή την τελευταία καληνύχτα, ένα πρόσωπο που έβλεπαν καθημερινά και είχαν την ανάγκη του.

Έκανα όλα εκείνα τα πράγματα που υποτίθεται πως κάνουν άνθρωποι που έχουν μεγάλη οικειότητα κι αγάπη μεταξύ τους. Από το τάισμα, μέχρι το άλλαγμα κι όταν εγώ τα έκανα όλα αυτά εκείνοι με παρατηρούσαν σιωπηλά κι ένιωθαν την διαφορά…

Όταν αγαπάς όλες οι  κινήσεις έχουν χάδι κι εγώ… δεν  τους αγαπούσα! Απλά διεκπεραίωνα όσο πιο γρήγορα μπορούσα για να είμαι γρήγορη κι αποτελεσματική.

Ένιωσα απογοήτευση από τον εαυτό μου κι υποσχέθηκα να μην ξαναγγίξω κανένα από εκείνα τα τσακισμένα πλάσματα, χωρίς παραπανίσια φροντίδα κι ένα ίχνος έστω, αγάπης!

Άρχισα να την φροντίζω έτσι όπως της άξιζε.

Έκανα όλα όσα έκανα και πριν μα ταυτόχρονα της μιλούσα, της χαμογελούσα, την χάιδευα. Έμπαινα μέσα στο δωμάτιο της κι ήμουν η χαρά της ζωής…

Ήθελα να της μεταδώσω μια αισιοδοξία, να της προσφέρω μια περισσότερο… χρωματιστή ημέρα.
Αρχίσαμε να έχουμε μια σχέση περισσότερο εκδηλωτική. Η Αlice  δεν μιλούσε πολύ. Τα λόγια της ακριβά και σπάνια.
Την χτένιζα, της χάιδευα τα μαλλιά, της έκανα κομπλιμέντα για τα όμορφα μικροαντικείμενα που είχε τριγύρω της.

Τιτίβιζα χοροπηδώντας ολόγυρα της κι εκείνη με παρατηρούσε με ένα αχνό χαμόγελο χαραγμένο, στο ευγενικό πρόσωπο της.

Σκεφτόμουν πώς είναι δυνατόν μια τόσο γλυκιά γιαγιούλα να μην ζει με την οικογένεια της και πάντα έβλεπα την λάμψη στα μάτια της όταν την επισκέπτονταν οι δύο γιοί  και τα εγγόνια της. Πόσο χαρούμενη ήταν σαν τους έβλεπε.

Πάνω στο κομοδίνο της είχε μια και μοναδική ασημένια κορνίζα. Μέσα είχε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία. Απεικόνιζε την ίδια, μια νεαρή κούκλα να ποζάρει με ένα στρογγυλό καπελάκι με λουλουδάκια στο πλάι.

Ήταν πανέμορφη, δροσερή,  με πρόσωπο σαν βαμβάκι, ξανθά μαλλιά και ένα χαμόγελο υπέροχο.

Φαινόταν σαν μοντέλο εποχής, σαν ηθοποιός σε  ταινία ρετρό. Η γυναίκα στη φωτογραφία ήταν μια υπέροχη "κατακόκκινη" Alice...καμία σχέση με τη "αχνό ροζ" κουβαριασμένη γιαγιούλα. Ο χρόνος...πόσο  σκληρός...
Στην φωτογραφία δεν φαινόταν ντελικάτη μα  χαρούμενη, λαμπερή με μια ελαφριά μελαγχολία κάπου εκεί στην άκρη των ματιών…
Δίπλα της χαμογελούσε ένας νεαρός άντρας με στολή αστυνομικού, όμορφος πολύ, σαν star του κινηματογράφου  και  μπροστά τους δυο αγοράκια με άσπρα πουκάμισα, κοντά  παντελόνια με τιράντες και μαλλιά κοντοκουρεμένα και χτενισμένα στην εντέλεια.

Πάντα αυτές οι φωτογραφίες, ενθύμια μιας αλλιώτικης πραγματικότητας, μου

προκαλούσαν θλίψη!

Ωστόσο όταν μια μέρα την έπιασα στα χέρια μου και την περιεργάσθηκα η Αlice με κοίταζε στα μάτια σαν να προσπαθούσε να μαντέψει τι στα αλήθεια ένιωθα για αυτό που έβλεπα. Της είπα "Αlice είσαι εσύ! Θεέ μου είσαι  πανέμορφη!"

Εκείνη χαμογέλασε αινιγματικά όπως πάντα κι ένευσε καταφατικά!

Συνήθως στους  άλλους ένα τέτοιο σχόλιο έφερνε κύματα πληροφοριών.

Ήταν σαν να τους έδινα την άδεια και άρχιζαν να μου δίνουν πληροφορίες που αφορούσαν τη ζωή τους, την οικογένεια τους, την ιστορία τους. Με γοήτευαν όλα αυτά κι η ανάγκη των ανθρώπων να μιλήσουν, να μοιραστούν.
Όχι όμως και η Αlice.
Δεν ακολούθησε κανένα άλλο σχόλιο, καμία παραπανίσια λέξη.
Κρατώντας ακόμη την φωτογραφία την ρώτησα αν απεικόνιζε την οικογένεια της. Μου απάντησε με ένα απλό "ναι".
Την ρώτησα αν αυτός ο άντρας της φωτογραφίας ήταν ο σύζυγος της. Μου απάντησε με ένα δεύτερο "ναι".
Ξαναπροσπάθησα ρωτώντας αν ήταν αστυνομικός μιας και φορούσε στολή.
Τρίτο "ναι".

Και μετά  σε μια προσπάθεια να εκμαιεύσω κάτι περισσότερο της είπα ότι φαινόταν πολύ όμορφος - κάτι που ήταν αλήθεια - κι εκείνη για ακόμη μια φορά μου χαμογέλασε.

Κοιταχτήκαμε για λίγα δευτερόλεπτα. Εκείνη με αναμετρούσε με το βλέμμα της.

Δεν είχε μέσα καμία πρόκληση, καμία πρόσκληση, τίποτα!
Κι εγώ δεν έβλεπα καμία χαραμάδα που θα μ’ άφηνε να μπω. Τίποτα!

Λίγο πριν ακουμπήσω  την φωτογραφία στο κομοδίνο της είπα "You look so happy Alice... Did you loved him?"

Όταν την κοίταξα είχε ήδη γυρίσει το κεφάλι της στο πλάι και δεν μπορούσα να καταλάβω αν κοιμόταν, αν ήταν ξύπνια,  αν άκουσε καν την ερώτηση μου.

Έμεινα  για λίγο σιωπηλή, συγύρισα τη ροζ πλεκτή κουβερτούλα στα πόδια της κι έφυγα απογοητευμένη!

Η ώρα του απογευματινού δείπνου ήταν στις 18.30.

Έτρωγε κάτι ελαφρύ κι ύστερα έπινε το μυρωδάτο της τσάι με έναν κύβο ζάχαρης  και μια σταγόνα γάλα,  μαζί με δύο μπισκότα βουτύρου… κάθε απόγευμα το ίδιο.

Την τάιζα σιγανά κι ύστερα βουτούσαμε μαζί τα ωραία μπισκότα στο τσάι της. Μετά τα μασουλούσε σιγά- σιγά κι ευγενικά, προσέχοντας να μην λερώσει.

Εκείνο το απόγευμα όταν  τελείωσε, της έκανα την βραδινή της τουαλέτα, της χτένισα τα λιγοστά λεπτά της μαλλάκια, της συγύρισα το κρεβάτι, άνοιξα  ελαφρώς το παράθυρο  για να έχει καθαρό αέρα, τριγύρισα στο δωμάτιο τακτοποιώντας το, ενώ ταυτόχρονα σιγοτραγουδούσα Χατζηδάκη γιατί ήξερα πόσο της άρεσε να ακούει να ψιθυρίζω ελληνικές μελωδίες.

Όσο εγώ έκανα όλα αυτά εκείνη έμενε σιωπηλή, και με παρατηρούσε με το αχνό της χαμόγελο.

Στο τέλος έσβηνα το φως και άναβα το πορτατίφ δίπλα της.

Της χάιδευα απαλά το μάγουλο και της έλεγα "Goodnight Alice"  κι εκείνη μου έσφιγγε το χέρι  μου πάνω στο μάγουλο της και μου  ψιθύριζε   "Goodnight  dear".

Εκείνο το βράδυ  έγιναν όλα με την ίδια ρουτίνα, μόνο που η Αlice δεν μου ευχήθηκε Καληνύχτα, την ώρα που μου χάιδευε το χέρι… παρά μόνο μου χαμογέλασε.

Ξαφνιάστηκα και δεν έδωσα σημασία, μα την ώρα που έβγαινα από το δωμάτιο, άκουσα  την μελωδική φωνούλα της να…. μου λέει σιγανά…. "I think I did…"

Έμεινα για λίγο εκεί  στην άκρη της πόρτας κοκαλωμένη κι αμίλητη… Δεν ήμουν σίγουρη ότι άκουσα σωστά και ρώτησα "είπες κάτι Αlice;"

Εκείνη με την ίδια σταθερή φωνή μου απάντησε για μια ακόμη φορά…. "I think I did!"

Γύρισα κοντά της και κάθισα στην άκρη του κρεβατιού.
Έσκυψα και της φίλησα το χέρι και τότε μου είπε "Goodnight dear…"

Βγήκα από το δωμάτιο χωρίς να κάνω τον παραμικρό θόρυβο.

Μετά από λίγο καιρό έφυγα και η Αlice  σβήστηκε σιγά - σιγά από το μυαλό μου.
Μα υπάρχουν στιγμές ακόμη και τώρα, που όταν σβήνω το φως και πέφτω στο κρεβάτι να κοιμηθώ, ψιθυρίζω στον εαυτό μου "Goodnight dear" … και χαμογελάω αχνά στο σκοτάδι!
Σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι ότι εκείνη η γλυκιά γυναίκα - γιαγιούλα πια - εκείνο το πρωινό από την στιγμή που της έκανα εκείνη την ερώτηση, σκεφτόταν.

Μετά από μια ολόκληρη ζωή, σκεφτόταν κι αναρωτιόταν, κι έψαχνε μέσα της. Ανασκάλευε τη μνήμη της όλα τα θαμμένα συναισθήματα της για  να καταλάβει αν  τελικά τον είχε αγαπήσει…

Αυτή η σκέψη με συγκλονίζει ακόμη και τώρα. Το ότι η απάντηση δεν ήρθε αυτόματα. Το ότι χρειάσθηκε χρόνο για να σκεφτεί.

Το ότι, όταν εγώ νόμισα πως δεν με άκουσε, εκείνη ήδη ταξίδευε και έψαχνε, έψαχνε, έσκαβε μέσα της, να θυμηθεί στιγμές, λόγια, χέρια, εικόνες, για να ανακαλύψει αν όντως τον είχε αγαπήσει τον άντρα εκείνον…. τον άντρα της!

Πέρασαν χρόνια, άνθρωποι, λόγια, έρωτες κι ακόμη αυτό το…. "I think"… νιώθω να με πληγώνει…

"Goodnight Αlice. "

Καλημέρα αγαπημένοι και χρόνια μας πολλά...226 αναρτήσεις, 2 χρόνια μοίρασμα...μαζί σας. Σας ευχαριστούμε!
                                                                                            ΚαΠα