Μπήκε στην τάξη.Της φάνηκε πελώρια. Ένιωθε μεγάλη, ένιωθε χαμένη και λίγο μόνη ίσως μα ήταν κιόλας 5 και πήγαινε νήπια!
Είχε μια μικρή καινούρια τσάντα, ένα μπλοκ ζωγραφικής, ένα μολύβι με σβήστρα και υπέροχες χρωματιστές ξυλομπογιές. Αυτά ήταν ο κόσμος όλος.
Κάθισε στο θρανίο με την φίλη της την Άννα. Μόνον αυτή ήξερε στην τάξη, γιατί έμεναν στην ίδια γειτονιά κι οι γιαγιάδες τους έκαναν παρέα.
Μπήκε στην τάξη η "κυρία". Όμορφη, ψηλή με κοντοκομένα μαλλιά, μια μακριά μπλε φούστα και φορούσε κραγιόν. Εκστασιάστηκε με αυτό το κατακόκκινο κραγιόν...
Τους είπε το όνομα της την έλεγαν κυρία Καίτη και μετά κάνοντας μια βόλτα στα θρανία τους ζήτησε να σηκωθούν και τους έβαλε να καθίσουν με άλλα παιδάκια. Δεν ήξερε γιατί, δεν κατάλαβε. Έτσι βρέθηκε να κάθετε με ένα άλλο κοριτσάκι.Την Δέσποινα.
Στην αρχή πανικοβλήθηκε μα μετά αφού η Δέσποινα της είπε το όνομα της ηρέμησε.Την συμπάθησε τη Δέσποινα. Θα καθόταν μαζί στο ίδιο θρανίο...Τι μεγάλες που ήταν!
Η κυρία Καίτη έβαλε τους κανόνες "Δεν μιλάμε στην τάξη, δεν παίζουμε, δεν ενοχλούμε τον διπλανό μας, δεν χαζολογάμε, δεν ξύνουμε τα μολύβια μας, δεν ξεχνάμε τα πράγματα μας, δεν κοροϊδεύουμε, δεν αντιμιλάμε...." κι άλλα πολλά. Τους έδειξε την μακριά τετράγωνη βέργα της και τους είπε πως αυτή θα ήταν η τιμωρία τους αν δεν άκουγαν τους κανόνες.
Εκείνη, δεν έδωσε και μεγάλη σημασία. Κοίταζε γύρω της εκστασιασμένη. Ήταν σχολείο!!! Ήταν επιτέλους σχολείο!!!
Μετά η κυρία Καίτη τους μοίρασε καρτέλες για να ζωγραφίσουν.Της έτυχε μια καρτέλα με ένα δέντρο. Θα ήθελε πολύ την καρτέλα της Δέσποινας που είχε ένα μικρό γατάκι...δεν πείραζε όμως. Θα έβγαζε τις καινούριες της μπογιές και θα ζωγράφιζε το ομορφότερο δέντρο στον κόσμο! Το ωραιότερο δέντρο στην τάξη!
Όταν τέλειωσαν η κυρία περνούσε από όλα τα θρανία και στο ένα χέρι κρατούσε την βέργα και στο άλλο μια μικρή σφραγίδα, βάζοντας σφραγιδούλες στο χέρι του κάθε παιδιού. Μια σφραγίδα με ένα σκυλάκι. Της φάνηκε υπέροχο.
Αν ήταν ωραία η ζωγραφιά με φωτεινά χρώματα, έβαζε ακόμη και δύο σφραγίδες....Ω!!! Πόση αγωνία, πόση γλυκιά αναμονή! Ήταν τόσο σίγουρη για το δέντρο της...και σε λίγο στο χέρι της θα είχε μια σφραγίδα...μπορεί και δύο!
Επιτέλους η κυρία Καίτη στάθηκε μπροστά της. Κοίταξε το δέντρο της και τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα. "Τι είναι αυτό;" την ρώτησε. "Δέντρο". Απάντησε εκείνη με σιγουριά.
"Και τι χρώμα έχουν τα φύλλα του δέντρου;" "Πράσινα", απάντησε ξανά... περήφανη που ήξερε την σωστή απάντηση.
"Κι αυτό τι χρώμα είναι;" Ρώτησε ξανά η κυρία Καίτη με έντονη φωνή. "Πράσινο". Είπε η μικρή με βεβαιότητα.
"Πράσινο; Πράσινο;"...Φώναξε η κυρία Καίτη και έγινε κι η ίδια πράσινη από τα νεύρα. Πήρε την καρτέλα και την έδειξε στην τάξη ρωτώντας δυνατά."Τι χρώμα είναι αυτό;" Με μια φωνή γεμάτη βεβαιότητα όλα τα παιδιά απάντησαν "Μπλε!"
Μπλε;... Έμεινε άφωνη...ήταν σίγουρη πως αυτό ήταν πράσινο....
"Σήκω πάνω κι άνοιξε τα χέρια σου" της είπε η κυρία Καίτη κι εκείνη σηκώθηκε κι άνοιξε τις παλάμες της ανίδεη. Η βέργα σηκώθηκε δύο φορές και δεν θα ξεχνούσε ποτέ τον θόρυβο καθώς έσκιζε τον αέρα, ούτε τον πόνο καθώς ένιωθε τις παλάμες τις να καίνε...
Τα δάκρυα έτρεμαν στα μάτια μα δεν βγήκαν ποτέ, από πείσμα κι από άγνοια...Τι έγινε ακριβώς; Δεν είχε καταλάβει...Στην τάξη επικρατούσε μια παράξενη σιωπή, μια βουβαμάρα, ένας φόβος και μια έκσταση για το πρωτόγνωρο θέαμα.
Η κυρία της φώναζε, "Ήρθες σχολείο και δεν ξέρεις ούτε τα χρώματα να ξεχωρίζεις; ΟΥΤΕ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑΑΑΑ ".
Τώρα φώναζε δυνατά μπροστά στο πρόσωπο της και αμέσως μετά της έπιασε τα μαλλιά με δύναμη και τραβώντας τα την έβαλε να καθίσει στην καρέκλα, με το κεφάλι να γέρνει, προς το θρανίο. Νόμιζε πως θα της ξεριζώσει τις τούφες, τόσο πολύ πονούσε.
"Πες μου" της φώναζε με το χέρι να της τραβά προς τα κάτω τα μαλλιά, τόσο που σχεδόν το κεφάλι της κόλλησε στο θρανίο "Πες μου ποιο είναι το πράσινο, ΠΕΣ ΜΟΥ".
Κοίταζε τις ξύλινες μπογιές με πανικό...έπρεπε να μιλήσει έπρεπε να πει το σωστό...μα ξάφνου η κυρία Καίτη την άφησε απότομα. Την έσωσε η Δέσποινα, η διπλανή της, που από τον φόβο της είχε κάνει εμετό και είχε γεμίσει όλο το θρανίο, ότι βρισκόταν πάνω σε αυτό και τα ρούχα της.
Ήταν άσπρη σαν το πανί, τα μάτια της ήταν διάπλατα ανοιγμένα, πελώρια και τρομαγμένα. Άφωνη, άλαλη ενώ η κυρία Καίτη προσπαθούσε να την βοηθήσει να σηκωθεί, να μαζέψει τα πράγματα της και να φύγει...
Photo by stephjill "rainbow"
Ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο και ήταν η αρχή μιας φριχτής χρονιάς, όπου η βέργα της κυρίας Καίτης κι εκείνη ανέπτυξαν στενή σχέση, όπου οι προσβολές της κυρίας Καίτης και οι φωνές της, την έκαναν να αναπηδά και να ντρέπεται κι όπου ξαφνικά είχε γίνει ο εύκολος στόχος όλης της τάξης γιατί τα παιδιά μπορούν να γίνουν μια σκληρή μικρογραφία των μεγάλων...Στο σπίτι δεν είπε ποτέ τίποτε. Ποτέ. Γιατί τα παιδιά...δεν μιλούν!
Ήταν νήπια κι ήταν ήδη...πολύ μεγάλη!
Δεν αγάπησε ποτέ το σχολείο. Αυτή η σχέση είχε τελειώσει πριν ακόμη αρχίσει. Πέρασαν χρόνια για να καταλάβει, να αναλύσει, να σταματήσει να μισεί και να βρει ανθρώπους διαφορετικούς που τη βοήθησαν...μα είχε πια περάσει τόσος καιρός που ήταν βέβαιη πως δεν είχε πια κανένα νόημα να προσπαθήσει για τίποτε.
Ένας όμως άνθρωπος κάποτε τη βοήθησε να καταλάβει και να επικεντρωθεί με μια του λέξη. Ήταν καθηγητής μαθηματικός και της έκανε φροντιστήριο για να καταφέρει να περάσει την δεύτερη τάξη στο Γυμνάσιο, μιας και στην πρώτη είχε δυσκολευτεί πολύ. Εκείνη στα μαθηματικά ήταν εντελώς ηλίθια. Νόμιζε πως ο εγκέφαλος της δεν λειτουργούσε, τόσο ηλίθια ένιωθε.
Εκείνος ήταν καλός μαθηματικός μα σε μια συζήτηση, της είπε πως στο σχολείο ήταν άθλιος μαθητής κι ακόμη πιο άθλιος στα μαθηματικά. "Ήμουν τόσο άθλιος" της είπε "που ο μαθηματικός μου, μου είπε, εσύ αγόρι μου άχρηστος θα μείνεις μια ζωή. Δεν μπορείς ούτε πρόσθεση να κάνεις." Θύμωσε τόσο πολύ και πείσμωσε που αποφάσισε να αποδείξει το αντίθετο. Κι έγινε μαθηματικός.
Κι επειδή η ζωή είναι κύκλος βρέθηκε ξανά με εκείνον τον καθηγητή σε ένα τραπέζι με κοινούς γνωστούς. Του τον σύστησαν σαν αξιόλογο συνάδελφο κι ήρθε η ώρα να "πάρει το αίμα του πίσω"...υποχρεώνοντας τον παλιό καθηγητή του, να κατεβάσει το κεφάλι ντροπιασμένος...μπροστά σε όλους.
Ω, αυτή η ιστορία την ενθουσίασε. Και περίμενε, περίμενε, περίμενε...που θα πάει σκεφτόταν, μια μέρα θα την συναντήσω ξανά...Την κυρία Καίτη, την μισητή κυρία Καίτη!
Μα στο μεταξύ τη χρονιά εκείνη, ο καθηγητής της, έγινε μέντορας.Της έμαθε πράγματα απίστευτα που δεν είχαν σχέση με τα μαθηματικά, μα με τις ανθρώπινες αξίες, την φιλοσοφία μιας άλλης ζωής, την πολιτική διάσταση των πραγμάτων.Της έδειξε έναν άλλο δρόμο, που δεν είχε σχέση με την μάθηση, μα με τη γνώση.
Η ημέρα της εκδίκησης στην κυρία Καίτη δεν ήρθε ποτέ, άλλωστε ίσως και να μην είχε πια νόημα, όμως τις προάλλες έμαθε κάτι άλλο. Εκείνος ο απίθανος μαθηματικός. Ο καταπληκτικός εκείνος άνθρωπος που την ενέπνευσε με τόσους τρόπους, εκείνος που την βοήθησε να βρει τον στόχο της λέγοντας της πως: "Οφείλουμε να εκπαιδευτούμε. Το οφείλουμε σε εκείνες τις γενιές και στους ανθρώπους, που δεν είχαν πρόσβαση ή δικαίωμα στη γνώση. Γιατί η γνώση είναι όπλο. Η γνώση είναι εργαλείο. Η γνώση είναι πηγή ελευθερίας"...
Εκείνος ο άνθρωπος που δεν τον ενδιέφερε ποτέ να της διδάξει μαθηματικά μα το νόημα της ύπαρξης τους, χάθηκε ξαφνικά, πριν λίγο καιρό, μόνον 60 χρονών κι έχοντας ακόμη τόσα να δώσει.
Δεν μπορώ να πω παρά μόνο "κυρία Καίτη, νά' σαι καλά, μα ντροπή σου..." κι "Ευχαριστώ, Ευχαριστώ κι ώρα σου καλή Δάσκαλε...καλέ μου, καλέ μου Δάσκαλε...Θα σε θυμάμαι και θα σε ευγνωμονώ. Γιατί η εκπαίδευση είναι πάνω από όλα παιδεία...κι εσύ ήσουν ένας απίθανος παιδαγωγός.
"Την γνώση την φοβούνται μόνο οι μικροί...". Αντίο κύριε καθηγητά...
Καλημέρα εκεί έξω. Καλημέρα αγαπημένοι
Κατερίνα
Αφιερωμένο στον εξαιρετικό Τάκη Κωστόπουλο, που έφυγε νωρίς.
MIA "KYRIA KAITH" MOLIS HRUE KAI STHN DIKH MOY ANAMNHSH DIABAZONTA AYTO TO KEIMENO...ALLA EYTYXVS ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΠΟΛΛΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΟΠΩΣ Ο ΜΕΝΤΟΡΑΣ ΣΟΥ...ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ....
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΟΥ...Η ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΟΥ ΦΓΙΑ ΕΣΕΝΑ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ....
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΠΟΥΛΙΔΟΥ
με τάραξες πρωί πρωί .
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημερα Κατερινα μου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήοσο διαβαζα την αναρτηση σου, τοσο δεν ηθελα να πιστεψω οτι αφορουσε εσενα...
Εγω εζησα κατι αναλογο στην Α'Γυμνασιου με την καθηγητρια των Θρησκευτικων. Ειχα καταλαβει οτι ειχαμε αλλο μαθημα κι εγραψα "απατα" στο τεστ που μας εβαλε. Το διατυμπανισε μπροστα σε ολη την ταξη και απο τοτε επαψε να με ενδιαφερει το παραμικρο για τα μαθηματα και το σχολειο! Ουτε εγω εκλαψα, ορκιστηκα στον εαυτο μου οτι δεν θα στεναχωρηθω ποτε για το σχολειο και επεσε παγος μεσα μου! Απο εκει και μετα ημουν παντα απολυτα τυπικη και διαβασμενη,ουτως ή αλλως προσεχα την ωρα του μαθηματος, μα φροντιζα να μην θυμαμαι τπτ απο οσα "επρεπε" να μαθω με το ζορι!
Οι γνωσεις που εχω αυτη τη στιγμη και παρολο που δεν σπουδασα ειναι και αυτες αποτελεσμα προσωπικης μελετης και για οσα γουσταρα και γουσταρω εγω να μαθω!
Και αυτο ειναι μεγαλο ατου στα χερια μου τελικα.... κι ας μην το εχω καδραρισμενο σε πτυχιο στον τοιχο.....
Αλλωστε τα "παρασημα" της ζβης τα παιρνουμε μετα το πανεπιστημιο!!! ή κανω λαθος? ;ο)
φιλια και καλημερες!
(τρεμω για τις μικρες μου σε τι δασκαλους θα πεσουν, φοβαμαι αυτο το "τα παιδια δεν μιλουν"...προσπαθουμε να τους καλλιεργησουμε το αντιθετο, μα δεν θελω να πληγωθουν ετσι...)
Vailie-in-escapeland.blogspot.com
Μου έφερες μνήμες, άσχημες...Χαστούκια, χάρακας να πέφτει με δύναμη πάνω στο χέρι, να σε πονάει και να σε καίει ταυτόχρονα, τράβιγμα μαλλιών και αυτιού...Αχρηστοι δάσκαλοι και καθηγητές...Τους σκέφτηκα και αηδίασα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΙ ΕΓΩ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΣΟΥ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΗ ΒΕΡΓΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ!!!ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΕΡΑΣΑΝ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΕΠΟΧΕΣ!ΠΕΡΑΣΑΝ ΟΜΩΣ;;;;ΜΟΛΙΣ ΠΕΡΣΥ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΟΥ ΓΙΟΣ ΕΙΧΕ ΠΑΡΟΜΟΙΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΣΤΟ ΝΗΠΙΟ ΜΕ ΜΙΑ ΔΑΣΚΑΛΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΠΟΥ ΘΕΩΡΗΣΕ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΕΚΕΙΝΗ Κ ΤΡΑΒΗΞΕ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΟΥ,ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΕΒΓΑΛΕ ΨΕΥΤΗ ΤΟ 5ΧΡΟΝΟ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΒΟΛΕΥΕ,ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΕΧΤΗΚΑ ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΩΣ ΕΞΗΣ ΄ΑΜΑΝ ΠΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΒΛΑΚΕΙΕΣ,ΕΜΕΙΣ ΠΑΘΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ;;;;ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΣΧΟΛΙΟΥ ΔΙΚΑ ΣΑΣ,,,,
ΑπάντησηΔιαγραφή...Καλημερα..ο Δασκαλος η Δασκαλα ελεγε η Γιαγια μου..ειναι μετα απο την Μανα..ειναι σαν την ποδια που ριχνει ψυχουλα και μεις τα μαζευουμε..σποροι που θα βγαλουν ριζες μεσα στις ψυχες μας..υπαρχουν και Κακοι Γονεις και Κακοι Δασκαλοι..να ναι καλα οπου και ναναι ο Δασκαλος μου..Κ.Σαγρης Γεωργιος..να σαι καλα κοριτσι..Ευλογημενη χρονια στα Αγορια σου..σ'ευχαριστω..σε φιλω..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποτε, σ' ένα άλλο σχολειό, ένα μικρό κοριτσάκι με κοτσιδάκια στα μαλλιά αγαπούσε το σχολείο, το αγαπούσε πολύ, μα πάρα πολύ. Και κάθε μέρα περίμενε καρτερικά αυτήν τη δεύτερη μικρή σφραγιδούλα στη ζωγραφιά της. Μα αυτή δεν ερχόταν ποτέ, γιατί το κοριτσάκι δεν είχε αριστοκρατική καταγωγή και σπόνσορες. Συνέχισε, όμως, να το αγαπά, χωρίς να περιμένει πια.... Μακάρι όλοι όσοι δεν αγάπησαν το σχολειό κάποτε, να έχουν γίνει τέτοιοι δάσκαλοι ψυχής, όπως εσύ, Κατερίνα μου. Γιατί εγώ άλλον τέτοιο δάσκαλο ψυχής σαν εσένα δεν έχω ματαδεί στη ζωή μου. Είσαι ο αγαπημένος μου δάσκαλος, ο αγαπημένος μου δάσκαλος ζωής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα και σε σένα Κατερίνα μου,καλημένα σε κάθε δάσκαλο εκεί έξω που περιμένει τα παιδιά με μια ανοιχτή αγκαλιά και μια ανοιχτή καρδιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτοί οι "δασκαλοι" κι αυτός ο ήχος της βέργας, ακόμα τον ακούω... Ευτυχώς που υπάρχουν κι οι Δάσκαλοι που ανοίγουν δρόμους κι είναι ευλογημένα τα παιδιά που τους συναντούν στο δρόμο τους!
Φιλιά, καλή σχολική χρονιά να έχουμε!
Καλό ταξίδι στον καθηγητή των Μαθηματικών σου, Κατερίνα μου....
ΑπάντησηΔιαγραφήΔάκρυσα! Πραγματικά δάκρυσα! Είμαι τόσο ενάντια στην βία. Πολύ φοβάμαι ότι πλέον στις μέρες μας, μπορεί να μην υπάρχει η βέργα, αλλά υπάρχει κάτι ακόμα χειρότερο: οι λέξεις! Και αυτές είναι πιο ύπουλες, γιατί για την βέργα μπορείς να μιλήσεις στους γονείς σου γιατί νιώθεις ότι είναι κάτι διαφορετικό. Τις λέξεις όμως δεν μπορείς να τις μοιραστείς γιατί σε πείθουν κατευθείαν ότι είναι έτσι όπως τα λέει ένας μεγαλύτερος σου, το πρότυπο σου. Και έτσι ξαφνικά, βρίσκεσαι με την χαμηλότερη αυτοεκτίμηση που θα μπορούσες να έχεις γιατί κάποιος απλά δεν έμαθε αλλιώς να επιβάλλεται. Γιατί ξέρει ότι είναι λίγος.. Η βία είναι παντού γύρω μας ακόμα. Υπάρχει πολύ θυμός γιατί είναι πολύ δύσκολο να αφήσουμε πίσω τις παιδικές μας αναμνήσεις που ξαναγεννιούνται όταν γινόμαστε γονείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤουλάχιστον, υπήρχε στην δική σου περίπτωση ένας εκπληκτικός μαθηματικός.
Όπως λέει μια φίλη μου, πλέον είναι απαράδεκτο να γίνεσαι γονιός και να μην αναζητάς την γνώση, στην εποχή της πληροφορίας και του ιντερνετ.
Ότι πιο ωραίο έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό!
Καλημερα, Κατερινα ....διαβαζω ανατριχιαζω και προβληματιζομαι παραλληλα....Ποσο μπορεις να αποτρεψεις κατι τετοιο να συμβει στο παιδι σου ...και ποσο μπορει να το στιγματισει και να του χαλασει τη διαδικασια της μαθησης !Υπαρχουν ομως και ΔΑσκαλοι με Δ κεφαλαιο ευτυχως ....
ΑπάντησηΔιαγραφήΑσχετο αλλα βρε Κατερινα μου δε γραφεις ενα βιβλιο ?? Εισαι φοβερη!!
Δάκρυσα γλυκιά μου Κατερίνα... δάκρυσα στην ανάμνηση κάποιων δικών μου κακών "δασκάλων" που δεν έδιναν ποτέ κίνητρα για να αγαπήσεις το σχολείο ή καλύτερα εδιναν πολλά αντικίνητρα!!! Δάκρυσα γιατί και τώρα μπορεί να μην υπάρχει βέργα αλλά υπάρχουν άχρηστοι και κακοί δάσκαλοι που μόνον κακό κάνουν στις παδικές ψυχούλες αλλά και στην αγάπη τους για τη γνώση!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΥΣΤΥΧΩΣ... αν και από την άλλη αυτά ήταν για μένα κίνητρο να γίνω καθηγήτρια για να αποδείξω ότι υπάρχουν ακόμη παιδαγωγοί που μεταφυτεύουν στα παιδάκια αξίες, αρχές, γνώση με αγάπη και χαρά!!!
Δοξάζω τον Θεό που οι μαθητές μου μ' αγαπούν όπως τους αγαπώ κι εγώ!!!
Φιλιά... λατρεύω τα κείμενά σου και τον χαρακτήρα σου...
Απίστευτο. ..γλυκια μια αγκαλιά σου στελνω αφωνη .καλη σχολικη χρονια. Βασω Λάρισα
ΑπάντησηΔιαγραφήπόσο συγκινήθηκα και στεναχωρήθηκα.. Δυστυχώς υπάρχουν πολλές "κυρίες Καίτες" ακόμα και τώρα..Στο χέρι μας είναι να χάσουν τη δύναμή τους..Ευτυχώς σε μένα δεν έτυχε καμιά..Ίσως και γι'αυτό αγαπησα το σχολείο και τ'αγαπώ ακόμα και τώρα..πολλά φιλιά
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω συγκλονιστεί. Κατ΄αρχήν γιατί ξεκινώντας το διάβασμα είχα την εντύπωση οτι θα διαβάσω μια γλυκιά ιστορία. Στη συνέχεια όμως πραγματικά ταράχτηκα πολύ. Τί να πω......
ΑπάντησηΔιαγραφήΛυπάμαι τόσο πολύ που έζησες κάτι τέτοιο..για σένα και για όλους αυτούς που αφήνουν στα σχόλια παρόμοιες εμπειρίες, για αυτή τη γενιά εκπαιδευτικών που πάτησε κάτω τα παιδιά..Εύχομαι οι καλοί δάσκαλοι να υπάρχουν πάντα, κι ας είναι λίγοι, κάνουν τη διαφορά.. Να θυμάσαι πάντα με αγάπη και διάθεση έμπνευσης το δάσκαλο σου..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤη δασκάλα που είχα στα δυο πρώτα χρόνια του δημοτικού δε θέλω να τη θυμάμαι..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤη θυμάμαι όμως....Τη θυμάμαι με ένα τρόπο που δε θα θελα ποτέ να με θυμούνται οι μαθητές μου..
Οταν άρχισα να δουλεύω με είχε δει στο δρόμο. Με χαιρέτισε και μου είπε "Δασκάλα η Αννα ε; Σαν και μένα"
Δε ξέρω γιατί δεν της απάντησα "όχι δεν ειμαι σαν και εσάς"
Όμορφη ανάρτηση
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκια ...
Είμαι στη γενιά που η κυρία Καίτη κρίνεται αντιπαιδαγωγική και ακατάλληλη δασκάλα. Έχω την τιμή να σπουδάζω παιδαγωγός και αληθινά ευχαριστώ γι' αυτό το κείμενο, δείχνει ακριβώς τη σκοπιά ενός παιδιού και είναι ο πιο έγκυρος τρόπος να μάθουμε τι δεν πρέπει να κάνοουμε αύριο στην τάξη μας (το αύριο είναι σχετικό)!!! Καλή συνέχεια!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣοφία :
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραία ανάρτηση...αλλά έχω πολλές ενστάσεις για αρκετά από τα σχόλια .... Καταρχήν να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι δασκάλα....Έχουμε όμως σκεφτεί ποτέ ότι ίσως η υπερβολή δεν είναι μόνο από την πλευρά των δασκάλων, που για ψύλλου πήδημα σήκωναν-σηκώνουν το χέρι αλλά εκατέρωθεν ? Και από την πλευρά των γονιών ?
Για σκεφτείτε μια αίθουσα με 15-20 παιδιά, που θα πρέπει να τα κουμαντάρεις ... πως αυτό μπορεί να γίνει αν δεν υπάρχει σεβασμός ? Και πως θα υπάρχει σεβασμός όταν τα παιδιά βλέπουν τους ΙΔΙΟΥΣ τους γονείς να ζητούν το λόγο, με το παραμικρό ? - Γιατι τραβηξες το μαλλί ή για έριξες ξυλιά στο χέρι ?
Βρέθηκα κάποτε σε μια παρέα, όπου μια κοπέλα ήταν δασκάλα και μου έλεγε περιστατικά από παιδιά, που απειλούσαν τον ίδιο τον εκπαιδευτικό, ότι αφού με μάλωσες θα πω στον πατέρα μου ότι με χτύπησες ( χωρίς να το έχει κάνει)...
Λοιπόν, αν δεν εμπιστευόμαστε τον εκπαιδευτικό δεν έχει νόημα και η εκπαίδευση.. και εξάλλου ας χαλαρώσουμε λίγο με το ξύλο..δεν είμαι φυσικά υπέρ.. αλλά και λίγο τράβηγμα στο αυτί δεν θα καταρρακώσει την προσωπικότητα...
Συγγνώμη, αλλά διαφωνώ με πολλούς....που έχουν κάνει σύνθημα και στάση ζωής να ζητάνε τα ρέστα από τον εκπαιδευτικό για το παραμικρό...γιατί ουσιαστικά έτσι δεν τον αφήνουν να κάνει τη δουλειά ...
Αχ βρε Κατερινάκι ήμουν από την αρχή σίγουρη ότι αυτό το κοριτσάκι ήσουν εσύ. Να είναι καλά εκεί που βρίσκεται ο άνθρωπος που "έφυγε", έκανε πολύ καλό με το πέρασμα του απ' ό,τι φαίνεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια "κυρια Καιτη" με περιμενε κ εμενα σε μια ταξη του Δμηοτικου καθε πρωι για να με χλευάσει και να με προσβαλει. Κυριως επειδη ειχα κοντα μαλλια κ ημουν ευαισθητο παιδι. "Εσπασε" πολύ πλάκα μαζί μου όλη εκείνη τη χρονιά. Εύχομαι να έρθει η μέρα που θα αφανιστουν τέτοια δυστυχισμενα πλασματα που εκδικουνται παιδιά.
Πολλά φιλιά
Κατερίνα μου εγώ ήμουν τυχερή με τους πρώτους μου δασκάλους. Ήταν όλοι υπέροχοι. Έβλεπα όμως τους άλλους και τις συμπεριφορές τους και φοβόμουν κι εγώ το σχολείο. Είχαμε μια δασκάλα (σε άλλη τάξη) που έκανε και κατηχητικό τις Κυριακές και την Δευτέρα ερχόταν μετά την προσευχή και χτυπούσε όσα παιδιά δεν είχαν πάει στο κατηχητικό!!! Άγια γυναίκα!!! Εννοείται πως δεν πήγα ποτέ από πείσμα και μίσος προς αυτήν. Ο φόβος όμως πάντα εκεί φωλιασμένος. Κακοί δάσκαλοι, κακοί γονείς... και γύρω τους αθώες ψυχούλες. Σου χρωστάω πολλές αγκαλιές αν θα συναντηθούμε... Φιλιά πολλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατερίνα μου καλημέρα σε σένα και στην όμορφη οικογένεια σας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ παραστατικά τα γράφεις και έμεινα άφωνη,έχεις ταλέντο συγγραφικό από τότε που έγραφες για τον κοκερίνο σου μέχρι το άτυχο γατάκι σας διάβαζα και έκλαιγα...
Εγώ ευτυχώς από το νηπιαγωγείο και το δημοτικό ήμουν αγαπημένη των δασκάλων μου αν και επαναστάτρια...Η βέργα πήγαινε και ερχόταν και πολλές φορές την στροβίλιζαν στον αέρα και την πέταγαν και όποιον πάρει ο χάρος...Λάτρεψα στην γ,δ,ε στ, τον κύριο μας από την Ξάνθη που είχε ανοιχτό μυαλό και μας μάθαινε και εκτός ύλης πράγματα.
Στην β δημ. είχαμε μόνο μία αυστηρή δασκάλα, λοχίας σκέτος , την κυρία Παναγούλα,κότσος, ταγέρ στρατιωτικό και γόβα στυλέτο που πάταγε κάτω τα ζωηρά παιδιά,χήρα στρατηγού,εμένα επειδή έκανα ωραία γράμματα όποτε ερχόταν ο επιθεωρητής του έδειχνε τα τετραδιά μου,όταν θέλησε να μάθει να οδηγεί και άρχισε μαθήματα με τον μπαμπά μου μας κάλεσε στην βίλα της στο Παλιό Ψυχικό όπου είχε μιά πετροκερασιά και με παρακάλαγε να φάω από τα νόστιμα κεράσια της, εγώ ακούνητη ,τρομαγμένη δεν πίστευα στα μάτια μου, μου καλομιλούσε και μου γελούσε;;;Ε όνειρο είναι έλεγα...
Τα χρόνια πέρασαν και στο γυμνάσιο και στο λύκειο, και στην σχολή σχεδιαστών συνάντησα καλούς και κακούς εκπαιδευτικούς, τρωγώντουσαν..Υπήρξε και ένα τομάρι που μας άφησε μεταξεταστές-20 από τις 27 που ήμασταν στο τμήμα μας- στα μαθηματικά ενώ ήμασταν κλασσικό τμήμακαι θα δίναμε πανελλήνιες , εγώ αγγλική φιλολογία με δύο χρόνια φροντιστηριο στην Αθήνα στο κέντρο.Τις έχασα...Ντροπή σου κε Κορμά!!!!
Κατερινάκι μου σε φιλώ!
σίγουρα η δουλεια του εκπαιδευτικου δεν είναι εύκολη και σιγουρα οι γονεις δεν πρεπει να εναντιώνονται για ψύλλου πήδημα(σίγουρα το ξύλο δεν το θεωρω ψύλλου πήδημα)ΑΛΛΑ ο εκπαιδευτικος δεν ΠΡΕΠΕΙ να ΞΕΧΝΑ πως επέλεξε να γίνει εκπαιδευτικος και μαζί με τις γνώσεις που θα μεταδώσει στο παιδί ,διαμορφώνει και την πνευματικη και ηθική ανάπτυξή του!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα άλλο κοριτσάκι ακριβώς ένα χρόνο πριν (1975 ) ξεκινούσε να πάει σχολείο χαρούμενο μα με μια μεγάλη επιθυμία: Να έχει οποιαδήποτε δασκάλα εκτός από μια...όχι αυτή που μαύρισε τα πόδια της αδερφής της, όχι αυτή που μάτωσε την μύτη του Κωστάκη, όχι αυτή που όλα τα παιδιά της γειτονιάς μιλούσαν με τρόμο!! Και μιλούσαν μεταξύ τους μιας κι οι γονείς δεν άκουγαν ή δεν ήθελαν να ακούσουν άσχημα λόγια για την δασκάλα! Η επιθυμία δεν πραγματοποιήθηκε και στην τάξη μπήκε η συγκεκριμένη δασκάλα...το κοριτσάκι αντέδρασε με το να σηκωθεί να φύγει από την τάξη! Αρνιόνταν να ξαναπάει σχολείο!! Κι όταν το άλλο πρωί η μαμά της την κυνηγούσε να την πιάσει εμφανίστηκε μπροστά της η δασκάλα!!! Ειπώθηκαν πολλά μεταξύ τους και το κοριτσάκι ξαναγύρισε χαρούμενο στο σχολείο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκείνη την χρονιά η δασκάλα δεν ξαναχτύπησε παιδί....μα την επόμενη χρονιά έλειπε από το σχολείο!!! Ίσως εκεί που πήγε κάποια παιδιά να την θυμούνται ακόμα όπως το μικρό κοριτσάκι που γράφει εδώ απόψε!!!
Καλό ταξίδι στον απίθανο εκπαιδευτικό!!!
Καληνύχτα αγαπημένη μου... η εκπαίδευση είναι παιδεία! Τέλεια.... κοριτσάκι...! Πόση σοφία σου χάρισε αυτή σου η εμπειρία... ΄Μια σφιχτή αγκαλιά και μια ευχή για καλή αρχή...! Σε όλους σας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατερίνα μου καλημέρα... για ακόμα μια φορά, μια ανάρτηση που ταράζει τα νερά!!! Ημουν από τις τυχερές... δεν γνώρισα καμιά κ. Καίτη. Ωστόσό γνώρισα κι εγώ ένα καλό μαθηματικό που μου δίδαξε πολλά και πάντα έλεγα ότι θέλω να γίνω σαν κι αυτόν!!! Καλό ταξίδι στο δάσκαλό σου!!! Κάλη
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι να πει κανεις για την Κυρια Καιτη? Ποσο την λυπαμαι..... πρεπει να ηταν πολυ δυστυχισμενος ανθρωπος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλο ταξιδι Δασκαλε...
Κατερίνα,
ΑπάντησηΔιαγραφήεδώ μου θύμισες τον κο Τσολάκη που είχε πει πως ανάμεσα στον μαθητή και τον δάσκαλο ανάβει ένα φωσάκι που άπαξ και ανάψει ο ένας δίνει φως στον άλλο και η λάμψη αυτή δεν σβήνει ποτέ...αυτή είναι η σωστή εκπαίδευση!
Μαρία Τ.
, το Είχα κι εγώ μια "κ. Καίτη" από την Α' έως την Δ' Δημοτικού. Ενώ ήμουν άριστη μαθήτρια αυτή με αντιμετώπιζε με κακία. Ακόμη αγνοώ το/τους λόγους που μου φέρθηκε έτσι κι ίσως να μην τους μάθω ποτέ. Στην Δ' λοιπόν, καθόμουν στο ίδιο θρανίο με την Βίκυ Γ. Ήταν κοινό μυστικό οτι είχα πρόβλημα όρασης και πιθανόν να χρειαζόμουν διορθωτικά γυαλιά οράσεως. Φυσικά η "καλή" δασκάλα δεν το είχε αναφέρει πουθενά. Μια μέρα λοιπόν έγραψε μια άσκηση στον πίνακα αλλά εγώ δεν έβλεπα καθαρά και την έγραφα από το τετράδιο της Βίκυς. Χωρίς να προλάβω να ααντιδράσω ούτε εγω αλλά ούτε και τα υπολοιπα παιδιά, άρχισε να με χτυπά ανηλεώς στην πλάτη. Προφανώς, φαντάστηκε οτι αντέγραψα και με χτυπούσε για να σταματήσω; Αυτό τη δικαιολογεί αν όντως ίσχυε; Τι να αντιγράψω; Μια εκφώνηση άσκησης είναι τόσο σημαντική για να φάω τόσο ξύλο; Δεν θυμάμαι για πόσο καιρό δεν μπορούσα να αναπνευσω...ακόμα με πονάει η πλάτη μου κι είμαι 38 ετών. Οι γονείς μου έκαναν παράπονα αλλά όχι μήνυση. Κακώς κατ' εμέ γιατί η συγκεκριμένη έπρεπε να παύσει να διδάσκει. Δεν μίσησα το σχολείο , προσπάθησα να πιαστώ από περιπτώσεις που άξιζαν ώστε να το αγαπώ. Άργησα όμως να κανω αυτό που ήθελα: να γίνω εκπαιδευτικός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν γράφεις από το κινητό συμβαίνει και αυτό: χτύπησε κι έφυγε μισό. Υπογράφω ως Μαρία Γ. Φιλόλογος Ελληνικής κι Αγγλικής Γλώσσας ΑΠΘ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυτυχώς, στα πρώτα μου μαθητικά βήματα, ένας αληθινός άγγελος ήταν πάντα δίπλα μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήη αγαπημένη μου δασκάλα, η κυρία Μαρίκα...
ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις που μοιράστηκες μαζί μας
με αγάπη
το χαμομηλάκι