Προλαβαίνουμε!

Φτάσαμε λοιπόν στο τέλος μιας ακόμη εποχής...

Το Καλοκαίρι αποχωρεί κι ίσως οι τόσο λαμπερές ημέρες να χάνονται μα ακόμη κρατά μια υπέροχη πιο θαμπή πια, μα υπέροχη ζεστασιά κι ο ήλιος είναι ακόμη εδώ, ακόμη κι όταν σιγοβρέχει.
Μα τα φύλλα άρχισαν να πέφτουν κι αυτό είναι σημάδι...Σημάδι πια, πως ήρθε η ώρα του συμμαζέματος.

 

Σαν ήμουν μικρή τέτοιες ημέρες όλες οι θειάδες, μαμάδες και σία έλεγαν την εξής φριχτή φράση: "άντε τώρα, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του!" κι εγώ θυμάμαι πως έβγαζα φλύκταινες. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου σαν γίνω μαμά να μην  πω ποτέ αυτή τη φράση! Κράτησα την υπόσχεση μου...μα πάντα τη σκέφτομαι από μέσα μου και θυμάμαι τις θειάδες και χαμογελάω.

Εμείς συμμαζευόμαστε σιγά και σταθερά. Ο σκληρός τύπος με τα άγρια τατουάζ επιμένει ακόμη κυκλοφορεί με το μαγιό

 

και γυρνώντας από την Κατερίνη που έμειναν μια εβδομάδα λίγο πριν ανοίξουν τα σχολεία, βρήκαν μαζί με τον αδερφό του τους παλιόφιλους τους, έκαναν σαν να έχουν να τους δουν χρόνια και τους αράδιασαν σε όλο το σαλόνι...

Τα στρατιωτάκια έχουν πόλεμο με τους δεινόσαυρους και γίνεται στο σπίτι μας χαμός! Τα παιχνίδια μπορούν να είναι πραγματικοί παλιόφιλοι..το καταλαβαίνεις μόλις βλέπεις τα πρόσωπα που λάμπουν σαν ανακαλύπτουν ένα ξεχασμένο παιχνίδι! Τι απλά που είναι όλα στον κόσμο τους...
Κι έτσι απλά ξύπνησαν για να πάνε στο σχολείο, μετά από τρεις μήνες απόλυτης ...ρέκλας! Πρωινό βασιλικό γεμάτο ενέργεια,

ζάλωμα την τσάντα και βήμα ταχύ. Και πέρασαν τις ανοιχτές πόρτες αλλαλάζοντας στους κολλητούς τους.Αγκαλιές συγκίνηση...πόσο μου έλειψες, είσαι ο καλύτερος μου φίλος και τα γνωστά, μέχρι το πρώτο διάλειμμα...άντε δεύτερο που αρχίζει το γνωστό μακελειό! Κλοτσιά, βρισιά, φτυσιά...

Ήμασταν χαρούμενοι όμως. Πολύ.
Βρεθήκαμε όλοι ξανά στην ίδια αυλή.Όλοι! Αυτό και μόνο είναι υπέροχο. Καμιά απώλεια, καμιά αποχώρηση από την ομάδα. Όλοι εκεί πιστοί στο ραντεβού...Γιατί τώρα πια όταν μια χρονιά κλείνει, δεν ξέρεις ποτέ τι να περιμένεις. Οι άνθρωποι αλλάζουν πόλεις, χώρες, ζωές...Φέτος ήμασταν όλοι  πίσω κι είπαμε βέβαια να το γιορτάσουμε.
Τα πιτσιρίκια μας με μια σοκολατένια κρέπα και εμείς οι γνωστοί άγνωστοι πια γονείς στην παραλία με βραδινά τσίπουρα! Τέτοια χαρά που άνοιξαν τα σχολεία!!! Ξεφαντώσαμε! Και δώστου τα τσουγκρίσματα και δώστου τα γεμίσματα, με τα πόδια στην άμμο...Α ρε τρελοπαρέα...μου έλειψες!

Όμως οι μέρες αυτές είναι πάντα ζόρικες γιατί το σχολείο είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας. Σχολειά, χωρίς δασκάλους, με μειωμένα ωράρια, με ελλειμματικές ώρες εκπαίδευσης, με μείωση των ωρών και των τάξεων του ολοήμερου, με γονείς να αγωνιούν, με δασκάλους μπερδεμένους, να περιμένουν, να περιμένουν, να περιμένουν και να ζουν μια χρονιά περιμένοντας.
Σκέφτομαι, πώς να μπορέσει κανείς να εμπνεύσει με τόση αγωνία; Πως να προλάβει να γίνει μπροστάρης και πως να καταφέρει να αγαπήσει και να αγαπηθεί βαθιά κι αληθινά αν δεν ξέρει τι να περιμένει; Αν δεν έχει εκπαιδευτικά εργαλεία να δουλέψει; Αν δεν έχει χρόνο, αν δεν έχει κάποιον να τον στηρίζει, αν δεν έχει την εμπιστοσύνη και την ασφάλεια που χρειάζεται;

Κάθε χρόνο η αγωνία είναι ίδια, στα σχολειά μας. Δεν θα έχουμε λεφτά για πετρέλαιο. Δεν θα έχουμε δασκάλους. Δεν θα έχουμε βιβλία...κάθε χρόνο η ίδια αγωνία για το τι θα έχουμε, τι δεν θα έχουμε, για το τι θα γίνει και πότε.
Πότε θα έρθουν οι δάσκαλοι.Τον Νοέμβριο; Τον Ιανουάριο;
Δεν θέλω να είμαι θυμωμένη, δεν θέλω να στέλνω μηνύματα απογοήτευσης εκεί έξω, μα δεν μπορώ να μην αγωνιώ.Για όλους αυτούς τους ανθρώπους. Για το σύστημα που δεν δουλεύει...για τα παιδιά μας που τρέχουν ευτυχισμένα προς την ανοιχτή καγκελόπορτα χωρίς να έχουν ιδέα για κάτι από όλα αυτά...μα θα είναι τα πρώτα που θα λουστούν τα αποτελέσματα των ελλείψεων και της αδιαλλαξίας ενός συστήματος που αδυνατεί να εξελιχθεί...Χρόνια τώρα! Τόσα πολλά χρόνια που είναι πια αστείο...
Παρόλα αυτά, κάποιοι είναι ακόμη εκεί να προσπαθούν, να μην εγκαταλείπουν...και εγώ τους ευχαριστώ για αυτό!

Ξεκίνησε η νέα χρονιά λοιπόν και θα την ξεζουμίσουμε...όλοι μαζί!Με πίστη στις δυνατότητες μας, με υποχρέωση στις ευθύνες μας, να κρατήσουμε το όνειρο ζωντανό για τα πιτσιρίκια που στέκονται εκεί ο ένας στην τελευταία σειρά εκτάκι πια κι άλλος στην άλλη άκρη.
Θα κρατήσω στη μνήμη μου τη φωνή της δασκάλας του Γιώργου να τους κοιτάζει με ενθουσιασμό και να φωνάζει "Β τάξη, μαζί μουυυυυυ" κι εκείνα να την ακολουθούν κατενθουσιασμένα! Γιατί την ξαναείδαν, γιατί είναι πια Β κι όχι Α, γιατί θα μεγαλώσουν μαζί της άλλη μια χρονιά!

Το πρωί, το πρώτο πρωί που τα παιδιά έλειπαν από το σπίτι,  πήγα στο γραφείο κι ένα ήλιος μαγικός έμπαινε από παντού.

Η μυρωδιά φρεσκοψημένου καφέ, τα σχέδια, τα όνειρα, μιας χρονιάς που έρχεται. Οι φωνές των παιδιών ακούγονταν από το σχολείο, τα παιδιά μου εκεί ασφαλή, πίσω από την  κλειστή καγκελόπορτα, να τρέχουν ξέγνοιαστα...Όλα τα παιδιά εκεί ασφαλή κι ευτυχισμένα, όπως μόνο τα παιδιά ξέρουν να είναι. Με μια πελώρια εμπιστοσύνη στη ζωή...

Τα παιδιά μας...Μια ζέστη με τύλιξε κι ένας ενθουσιασμός! Μια γαλήνη...Είμαστε εδώ. Όλοι. Θα την παλέψουμε και θα έχουμε μια υπέροχη, μια υπέροχη, μια ακαταμάχητη χρονιά αγαπημένοι... Μια αστραπή η ζωή μας...μα προλαβαίνουμε!!! Ναι ρε γαμώτο...προλαβαίνουμε...

Εύχομαι μια υπέροχη χρονιά...καιρός για ξεκινήματα!Καιρός για αλλαγές...Καιρός για δράση!Προλαβαίνουμε αγαπημένοι...Προλαβαίνουμε!
                                     
                                                                                            Κατερίνα