Μιλώντας … στον εαυτό μου!!

Ημέρα των φίλων σήμερα και φιλοξενούμε μια φίλη που γνωρίσαμε μέσα από αυτό το Blog. Tην Λουλουδένια μου φίλη την Λυδία. Η Λυδία είναι από τις πρώτες αναγνώστριες κι έκανε τον κόσμο άνω κάτω για καταφέρει να γνωριστούμε. Είναι μαμά και σύντροφος και φίλη που τα δίνει όλα κι όταν θέλει κάτι τίποτε δεν τη σταματά...
Ειδωθήκαμε στην ομιλία του Teacher Tom στην Αθήνα, αγκαλιαστήκαμε ξανά και ξανά σαν φίλες που γνωρίζονταν χρόνια  και από τότε έχουμε και ζωντανή εικόνα η μια της άλλης.
Έχω καιρό που της ζήτησα να γράψει μα δίσταζε πολύ και να μια μεγάλη δοκιμασία την έκανε πιο τολμηρή. Το Λυδιάκι πέρασε μια ζόρικη χρονιά και αυτό δεν την έκανε να κλειστεί. Αντίθετα, επιτέλους το Λουλούδι άνοιξε τα πέταλα του στον ήλιο...και θέλησε να μοιραστεί τις πολύ προσωπικές της σκέψεις...Σας αφήνω να την απολαύσετε....

 Μιλώντας … στον εαυτό μου!! Ψάχνοντας να βρω την δύναμη μέσα μου… το θάρρος να συνεχίσω!

Κάνω σκόρπιες σκέψεις … Μονολογώ: … «Η ζωή είναι πολύπλοκη! Συμβαίνουν πολλά! Και στην προσπάθειά μου να ξεπεράσω τα «δύσκολα» βάζω νέα σχέδια, νέα προγράμματα, νέους στόχους… !!! Και πάλι νιώθω ότι συνεχώς αντιμετωπίζω νέα εμπόδια. Τακτοποιώ τα πράγματα στη ζωή μου και αυτά με την πρώτη ευκαιρία ανατρέπονται! Κλείνω θέματα και πάνω που λέω ότι τελείωσα … κάτι καινούριο εμφανίζεται και νέες αλλαγές είναι απαραίτητο να γίνουν. Δεν μπορώ να είμαι ποτέ ήσυχη! Και κατηγορώ τον εαυτό μου! Είμαι μόνο εγώ;  Έχει να κάνει με τον χαρακτήρα μου; Με τις επιλογές μου;  Μην γίνεσαι μελοδραματική! Όχι! Δεν συμβαίνει μοοόνο σε σένα! Για όλους είναι πολύπλοκη η ζωή! Αντιμετωπίζουμε καταστάσεις και γεγονότα χωρίς να τα έχουμε επιλέξει … συνειδητά τουλάχιστον! Χωρίς να τα έχουμε προβλέψει και ίσως με την ενοχή ότι δεν τα έχουμε προλάβει και αποφύγει με κάποιο τρόπο! Δεν είναι προσωπικό το θέμα! Ισχύει για όλους! Ισχύει για τον καθέναν από εμάς!  

Σταμάτα να περιμένεις … με προσδοκία και με μανία! Σταμάτα να κάνεις απολογισμούς και χρονοδιαγράμματα! Δεν μπορείς να τα ελέγξεις όλα! Η ζωή τρέχει! Ακολούθησέ την και απλά ΖΗΣΕ!

Ζήσε μέρα - μέρα! Κάνε ένα βήμα κάθε φορά! Δεν είναι αφέλεια αυτό! Δεν σημαίνει ότι δεν έχεις όραμα! Δεν σημαίνει ότι είσαι αδύναμη και ανεπαρκής! Απελευθερώσου επιτέλους από την αρνητική αυτοκριτική σου και τις ταμπέλες!!!! Ζήσε την κάθε στιγμή με σεβασμό στο μεγαλείο της, με σεβασμό στην δύναμη που έχει κρυμμένη στο κάθε λεπτό που περνάει! Μεγάλα  πράγματα συμβαίνουν … μέσα σε μία μόνο στιγμή!!!!!!! Το είδες αυτό να συμβαίνει, όταν όλα ξαφνικά κατέρρευσαν μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, με μια λέξη…

Συγκεντρώσου! Συγκεντρώσου όχι τόσο στον στόχο, όσο στην ενέργειά σου! Φρόντισε τον εαυτό σου και τοποθέτησέ τον σε μια κατάσταση όπου έχεις την ενέργεια και την δύναμη να αυτοπροσδιορίζεσαι ! Να τον παρατηρείς, να αναγνωρίζεις τα συναισθήματά σου, να ακούς τις ανάγκες σου!  Να έχεις δυνατό σώμα! Να έχεις ανοιχτό μυαλό! Να έχεις διαύγεια! Να έχεις το κουράγιο για αναδόμηση! Να μην τα χάνεις!  Να μπορείς να προσαρμοστείς … Και για να μπορείς να προσαρμόζεσαι κάθε φορά, σημαίνει ότι πρέπει πρώτα να μπορείς να αποδεχτείς  την κάθε αλλαγή! Από την πιο μικρή … μέχρι την πιο μεγάλη, την πιο δύσκολη, την πιο επώδυνη!!!  Να σέβεσαι τις αλλαγές! Όσο τρομακτικές και αν είναι, βγάζουν πτυχές του εαυτού σου που δεν ήξερες ότι υπάρχουν. Ίσως και να μην τολμούσες να τις φανταστείς … από φόβο! Τώρα… τώρα δεν έχεις πλέον κάτι να φοβηθείς… γιατί το βλέπεις να συμβαίνει μπροστά σου! Μην τα χάνεις! Συγκρατήσου! Είναι μια εξωτερική «εμπειρία» … δεν είσαι εσύ! Αποστασιοποιήσου! Βγες από αυτό το «τεράστιο» συναίσθημα και προσπάθησε να μείνεις ψύχραιμη! Αυτό το «κακό» που συμβαίνει, δεν είσαι εσύ! Απλά συμβαίνει σε σένα! Εσύ είσαι τοοοόσα άλλα πράγματα! Μην το ξεχνάς!

Πανικός, ξαφνικά! … το μυαλό έχει μπλοκάρει! Τι άλλα πράγματα είμαι;;; Βοήθεια! Που να βρω την ψυχραιμία! Πού να πατήσω; Κενό! Η αναπνοή κόβεται… η καρδιά πονάει! Πού να πατήσω! Πού να βρω τη βάση μου; Πού να βρω κάτι σταθερό;

… Καταρχάς, ξεκίνα να αναπνέεις! Αναπνοές! Εισπνοή … εκπνοή… Θυμήσου … ο πόνος στην καρδιά είναι συναίσθημα … δεν είσαι εσύ!!! Εσύ είσαι πολλά παραπάνω! Τι είσαι;;; Τι είμαι;;; Ηρεμία! Σκέψου βήμα-βήμα, είπαμε… Είσαι τα ωραία κόκκινα μακριά μαλλιά σου; … όχι… τα μαλλιά σου τα έκοψες … τώρα είναι μαύρα, χωρίς  χρώμα και κοντά! Σε μια τάση αυτοκαταστροφής … τσαλάκωσες την εικόνα σου! Είσαι το νεανικό, γεμάτο καμπύλες σώμα σου; … χμ, όχι πια! Το ζουμερό σώμα γέμισε λίπος και ρυτίδες και σημάδια!!! Προσπαθώ να το κρατώ υγιές, αλλά δεν είναι πλέον αντικείμενο θαυμασμού! Το αγαπώ, αλλά και αυτό έρχονται στιγμές που νιώθω ότι δεν είμαι εγώ! … Μα, τι είναι επιτέλους σταθερό; Tί είναι αυτό που αποτελεί τη βάση μου, που μπορεί να με στηρίξει;  …Το μυαλό μου, ίσως; Μα το μυαλό μου παίζει συνεχώς παιχνίδια!!! Η λογική μου εμφανίζει «λύσεις» και την ίδια στιγμή μου μπλοκάρει την επαφή με το σώμα μου, που δεν συμφωνεί με τις λύσεις αυτές! Αρνείται να προχωρήσει, πονάει, μαγκώνει,  αρρωσταίνει!!! Βοήθεια! Μα όταν ψάχνω τον εαυτό μου, βλέπω ένα σώμα και ένα μυαλό ξεχωριστά, ασύνδετα… μα, πώς συνδέονται αυτά; Μήπως η σύνδεση είναι η καρδιά; Μήπως είναι το συναίσθημα; Αυτό είναι ο συνδετικός κρίκος; Ναι… αλλά πώς παίρνει φωνή; Χρησιμοποιεί το σώμα για έκφραση, χρησιμοποιεί το μυαλό για γνώση και σκέψη πριν την δράση… όμως εγώ ψάχνω κάτι σταθερό για να πατήσω και να μην χαθώ! Αυτή η αλυσίδα με μπερδεύει! Την ώρα που έχω την μεγαλύτερη ανάγκη, την ώρα της κρίσης, όλα αυτά συγκρούονται!
… stop! Ψυχραιμία! Μην ξεχνάς να αναπνέεις, είπαμε! Τι είναι αυτό που συνδέει το σώμα μου με το πνεύμα μου; Τι είναι αυτό που συνδέει το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον μου; Τι είναι αυτό που έχει μείνει σταθερό στο χρόνο; Σκέφτομαι… ψάχνω να βρω δύσκολες έννοιες και βαρύγδουπες λέξεις…. δεν μπορώ! Τι είναι αυτό που δίνει νόημα για μένα σε αυτή τη ζωή!!! … η αγάπη είναι για μένα το παν! … ο σεβασμός, η ειλικρίνεια, η αξιοπρέπεια, η συνέπεια, η θετική ενέργεια, η αλληλεγγύη, η φιλία, η ενσυναίσθηση   … αυτά με συντροφεύουν ως αξίες τόσα χρόνια στη ζωή μου! Αυτά είναι το όραμά μου! Αυτά είμαι εγώ! Αυτά είναι τα μόνα που μπορούν να συνδέσουν ταυτόχρονα το σώμα και το πνεύμα και την καρδιά μου! Αυτά με ηρεμούν και μου δίνουν σταθερότητα! Με βοηθούν να προχωρώ … με ψηλά το κεφάλι! Μου δίνουν δύναμη! Είναι οι προσωπικές μου αξίες! Είναι η ανάσα μου!

Κι ας υπάρχουν φορές που νιώθω αδικία και ενοχές και θυμό γιατί αυτές τις αξίες … δεν τις βρίσκω!!! Όμως ξέρω πια … καταλαβαίνω ότι αυτά (η αδικία, η ενοχή, ο θυμός…) είναι πάλι παροδικά συναισθήματα… δεν είναι οι αξίες μου, δεν είμαι εγώ …. Και αρχίζω πάλι από την αρχή τις σκέψεις μου… και τις ασκήσεις αναπνοής και ψυχραιμίας! Βγαίνω από το συναίσθημα, κάνω μια παύση και επιλέγω την αντίδρασή μου… Πού θα πάει … θα εκπαιδευτώ! Θα μάθω να θαυμάζω την διαδρομή! Να της δίνω αξία! Να μην κοιτώ μόνο τον στόχο, να μην προσδοκώ  με … μανία τα πράγματα να βελτιωθούν! Θα μάθω να αναθεωρώ και να επαινώ τον εαυτό μου για όσα έχει καταφέρει! Θα μάθω να ζω πραγματικά και να ανακαλύπτω την ομορφιά στον εαυτό μου!!!! 

Και να το γιορτάζω!! Να βρίσκω την χαρά μέσα μου και όχι… στο τέλειο σκηνικό γύρω μου!  Να γιορτάζω με πάθος γιατί είμαι ζωντανή! Είμαι ζωντανή!!! Είμαι ζωντανή, θεέ μου! Αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο! Τις δικές  μου «απώλειες» επέλεξα να τις  δω σαν «μεγάλες αλλαγές»! Δεν τις υποτιμώ! Δεν τις παραβλέπω! Δεν τις αποφεύγω! Θα βρω τη δύναμη να τις … μεταμορφώσω σε κάτι σημαντικό! Να τις «ακουμπήσω» και να τις αγαπήσω … Θα αφεθώ στον πόνο … στο κλάμα, στον πανικό! Είναι υγιής συμπεριφορά! Είναι φυσικό να τα χάσω! Όμως θα συνεχίσω! Θα τις δεχτώ λίγο πιο «υποψιασμένη» πλέον, σαν ένα «βαρύ», ένα «τεράστιο» δώρο που ανοίγοντας το θα βρω κάπου καταχωνιασμένο κάποιο … «καλά κρυμμένο νόημα»! Και αυτό το πολύτιμο δώρο θα είναι μόνο για μένα! Ίσως να μην μπορέσει κανείς άλλος μα το καταλάβει! Γι’ αυτό θα βρω την υπομονή και το θάρρος να το ψάξω από όλες τις πλευρές! Για να …μάθω!! Να γίνω σοφότερη και πιο δυνατή!  Να βρω την ηρεμία και την ομορφιά που υπάρχει παντού, μα πάνω απ’ όλα την ομορφιά που υπάρχει μέσα μου!

Σε αγκαλιάζω λαβωμένε εαυτέ μου … με λουλούδια στην καρδιά!

*Stop waiting … just live!

Happy Days!

Happy Days!
Αυτό το τριήμερο τα κάναμε όλα. Όλα!!!
Φίλοι, παρελάσεις, γλέντια.Άρχισε με την δική μου Παρασκευάτικη έξοδο με τα κορίτσια μου και  πραγματικά ένιωσα σαν να μπήκαν όλα στη θέση τους. Σαν να πήρα μια βαθιά, ανακουφιστική ανάσα, μόλις ειδωθήκαμε. Μια κοριτσοπαρέα (πάντα κορίτσια θα είμαστε, τα είπαμε αυτά) με πολύ γέλιο και μοίρασμα και υπέροχα νέα και δάκρυα....γιατί πάντα έχουν και λίγα δάκρυα οι έξοδοι με τις κολλητές μου!...
Μπήκε λοιπόν το Σάββατο με ορμή κι άρχισαν οι βόλτες με τα παιδιά και αυτό ήταν από τα πιο σημαντικά. Το ότι ήμασταν τόσο πολύ κοντά οι τέσσερις μας. Το ότι ευχαριστηθήκαμε ο ένας τον άλλο.
Καφέδες, πρωινά, παιχνίδια, αγώνες bowlling, με τον μεγάλο γιο να μας κάνει σκόνη και με εμένα να έχω μόνιμα την τελευταία θέση. Με πολλές πλάκες με την φριχτή τεράστια ακρίδα που έφτασε με το δέμα της γιαγιάς και του παππού από την Γερμανία, που μου την πετούν συνέχεια κι εγώ χοροπηδάω τσιρίζοντας...."δρωμόπαιδα"...που λέει κι ο Γιώργος!

Όμως αυτό το τριήμερο πάντα είναι πιο πολύ αφιερωμένο στον μπαμπά μας, που έχει τα γενέθλια του. Φέτος η ημέρα ήταν πανέμορφη και ζεστή. Κι έγινε και κάτι ακόμη που μας άφησε άφωνους από τα γέλια.
Ένας φίλος στα κρυφά και μετά από συνεννόηση με όλους μας πήρε μαζί του ρούχα και καλλυντικά και κάποια στιγμή κρύφτηκε σε ένα δωμάτιο για να ντυθεί Ινδός κάνοντας πλάκα στον Πα κάνοντας του Ινδικά γενέθλια, με τούρτα cobra cake όπως την ονόμασε και ήταν ένα τεράστιο πικάντικο λουκάνικο! Ακολούθησε χορός Ινδικός με Ινδικό Happy Birthday, που αποθέωσε ο Πα και ξετρέλανε τα παιδιά, που χοροπηδούσαν εκστασιασμένα. Σκέτο Bollywood.
Έγινε μεγάλος χαμός και γελάσαμε πολύ. Αυτά γίνονται όταν έχεις μερακλήδες και δημιουργικούς φίλους...Αδάμ σε αγαπάμε...Α ρε παιδιά!!!

Ήταν μια ωραία ωραία ημέρα με τα παιδιά να τρέχουν τριγύρω και τα τσουγκρίσματα να μην σταματούν κι έκλεισε με ζεστή σοκολάτα και καφέδες γύρω από την φωτιά στο μαγκάλι για ακόμη μια φορά.
Το χάρτινο φαναράκι στο τέλος ταξίδεψε τις ευχές όλων μας για τον φίλο κι αγαπημένο μας...Πέτα ψηλά τρελό αγόρι!!!

Είναι τόσο ωραίες οι ημέρες αυτές.Τόσο όμορφες και μένουν στο μυαλό μας χαραγμένες απίθανα φωτεινές.Τόσο πασπαλισμένες με μαγεία...Το χρειαζόμασταν αυτό. Το είχαμε όλοι ανάγκη. Αυτά τα πλούσια συναισθήματα και τις πολλές εικόνες, τις γεμάτες ανθρώπους σημαντικούς. Παππούδες, γιαγιάδες, χέρια κι αγκαλιές, ένα δέμα γεμάτο γιαγιαδίστικη αγάπη και φροντίδα, γεύσεις τέλειες, πικάντικες, γιορτινές, τραγούδια και γέλια, περηφάνια και συγκίνηση...

και τέλειωσε...Το βράδυ της Κυριακής μας βρήκε έτσι όπως ήθελα. Στον καναπέ, με την κουβέρτα στα πόδια, με τα κεριά αναμμένα, καφέδες και το περιοδικό που ήρθε με το δέμα των παππούδων που μας έδωσε τόση χαρά.

Τα παιδιά πήγαν για ύπνο, σαν έφυγε κι ο τελευταίος φίλος και είχαν μια θλίψη που πέρασαν οι ημέρες κι αρχίζει από αύριο η καθημερινότητα.
Η καθημερινότητα που θα μας στείλει και πάλι τον καθένα στην άκρη του, να τρέχει και να μην φτάνει, να μοχθεί, να παλεύει, άλλος με τα διαβάσματα, άλλος με τις δουλειές, άλλος με τα μαγειρέματα, άλλος με τις επιστολές και τις προσφορές και τους λογαριασμούς...Ο καθένας με τα δικά του!

Μα...όπως λέει κι η γνωστή ρήση: "Γιατί βασανίζεις τον εαυτό σου χτυπώντας το κεφάλι σου στον τοίχο;" "Γιατί νιώθω τόσο υπέροχα σαν σταματώ να το χτυπάω!"

Γι' αυτό λοιπόν αυτές οι ημέρες είναι μαγικές...γιατί υπάρχει η καθημερινότητα...
Καλημέρα αγαπημένοι! Καλή εβδομάδα...και καλή καθημερινότητα. Happy Days λοιπόν.
                                                                                               Κατερίνα

Μικρά και μεγάλα φθινοπωρινά στεφάνια.

Όταν ξεφυλλίζω τα βιβλία διακόσμησης, γεμίζω ξαφνικά με ενέργεια. Βλέπω όλα αυτά τα πανέμορφα πράγματα που μπορώ να φτιάξω και γεμίζει το μυαλό ιδέες. Τότε τις λίγες στιγμές που έχω για να ξεκουραστώ ξαμολιέμαι στους γύρω αγρούς.

Τις προάλλες στην μοναχική φθινοπωρινή μου βόλτα γέμισα το καλάθι μου με ένα σωρό χρωματιστά κλαδιά και φύλλα. Αποφάσισα λοιπόν να φτιάξω στεφάνια.

Δεν ήξερα ακριβώς τι ή πως είπα να ξεκινήσω και βλέπω. Έβαλα κάτω όλα τα υλικά και αποφάσισα να χρησιμοποιήσω το στρόγγυλο φελιζόλ και να καρφιτσώσω τα φύλλα και τα κλαδιά πάνω του.
Χρησιμοποίησα φύλλα κισσού, αμπέλωπα και φλαμουριάς και πρόσθεσα καρπούς αγριοτριανταφυλλιάς, αμπέλωπα και βατόμουρα.

Έτσι χωρίς σχέδιο κι ότι βγει.
Και βγήκε κάτι όμορφο. Κατακόκκινο και ιδιαίτερο πολύ.

 

Μπορεί να χρησιμοποιηθεί με δυο τρόπους. Σαν στεφάνι κεριού πραγματικά όμορφο...

...ή σαν στεφάνι τοίχου...

Εμείς αφού ανάψαμε το κερί το κρεμάσαμε  στον τοίχο γιατί είναι πραγματικά εντυπωσιακό!

Μετά πήρα σύρμα πράσινο και πέρασα καρπούς από πορτοκαλί και κόκκινο πυράκανθο, από τσάπουρνα και άγρια τριανταφυλλιά.

Είναι λίγο ζόρικο το πέρασμα στο σύρμα γιατί είναι αρκετά σκληρά, αλλά το αποτέλεσμα είναι και πάλι εξαιρετικό.

Ένα βαρετό παράθυρο έγινε πολύ πολύ χαριτωμένο. Έτσι απλά.

Κι ακόμη κι αν περάσει ο καιρός και χάσουν τη φρεσκάδα τους και στεγνώσουν, εξακολουθούν να είναι πανέμορφα και χρωματιστά.

Το σπίτι φαντάζει αλλιώτικο με όλα αυτά. Μπορεί οι μέρες να είναι γεμάτες τρεχάματα μα όταν μαζευόμαστε τα βράδια ή τα σαββατοκύριακα, χαιρόμαστε τόσο την ομορφιά τριγύρω μας.
Κάτι όμορφο μπορεί να σου χαρίσει ένα απλό χαμόγελο. Απλό μα πολύτιμο και ανεκτίμητο. Μια αίσθηση φροντίδας.

Φροντίζουμε ότι αγαπάμε. Αγαπάμε το σπίτι μας. Αγαπάμε εμάς...
Καλημέρα αγαπημένοι τριήμερο αρχίζει σήμερα!!!!
Καλό ξεφάντωμα και καλή ξεκούραση εκεί έξω....
                                                                                             Κατερίνα

Ζωή γεμάτη Σταθμούς.

Οι τελευταίες ημέρες είναι παράξενες.Σαν να έχω βγει έξω από το σώμα μου και το μυαλό μουδιασμένο, σε ένα σώμα που τρέχει χωρίς σταματημό.Τα Σαββατοκύριακα ήταν πάντα απόλυτα αφιερωμένα στην οικογένεια. Σε εμάς.
Τον τελευταίο καιρό χάθηκε κι αυτό.Τα μικρά φεύγουν πηγαίνουν σε φίλους, εξαφανίζονται σε αγώνες, σε ορχήστρες, σε δραστηριότητες. Κανονίζουν πιτζάμα πάρτι και βραδιές κινηματογράφου κι έρχεται το πολυπόθητο Σαββατοκύριακο κι εγώ διαπιστώνω πως όλοι λείπουμε. Οι μικροί στα δικά τους, οι μεγάλοι στα δικά τους...Πρωινά ξυπνήματα με "πρέπει" ακόμη και τις πολύτιμες αυτές ημέρες με σεμινάρια, με εκπαιδεύσεις, με ψώνια, με πολύ κόσμο, με ακόμη πιο πολλά παιδιά, με παιδικά πάρτι, με μηδέν χρόνο.
Με τρελαίνει αυτό! Και πάλι όταν είμαι τελικά σπίτι έχω να αποτελειώσω όλα αυτά που δεν προλαβαίνουν να ολοκληρωθούν μέσα στην εβδομάδα. Αυτό μου προκαλεί πίεση και άγχος κι αν βρω έστω και λίγα λεπτά, δεν ξέρω τι να πρωτοκάνω. Έτσι κάποια στιγμή μέσα σε όλα διαπίστωσα πως έχω καμιά ωρίτσα που μπορούσα να εκμεταλλευτώ όπως ήθελα! Ευκαιρία λοιπόν. Γαλότσες, κλαδευτήρι, καλάθι...Εξαφανίστηκα πριν αλλάξουν γνώμη όλοι. Πενήντα λεπτά δικά μου κι ότι προλάβω.

Δεν είναι το ότι μαζεύω όλα αυτά για να στολίσω και να φτιάξω τα δικά μου. Είναι η ήρεμη αυτή διαδικασία.Το μοναχικό περπάτημα, όπου μετά από λίγο διαπιστώνεις πως έχεις αρχίσει να σιγοτραγουδάς, ενώ πριν λίγο το μέτωπο ήταν τεντωμένο από την πίεση. Είναι η αίσθηση χαλαρότητας που έρχεται σιγά σιγά και ο προσωπικός χρόνος που είναι τόσο πολύτιμος. Είναι η αίσθηση της φύσης τριγύρω, με τα μάτια να χάνονται στα χρώματα.
Όταν έμενα μέσα στη Θεσσαλονίκη, ηρεμούσα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Βόλτα στο τετράγωνο. Κοιτώντας βιτρίνες κι αν είχα χρόνο βόλτα μέχρι την παραλία να δω τη θάλασσα.

Μου λείπουν τα Σαββατοκύριακα μας...Μου λείπει ο μεγάλος καναπές, με το βούλιαγμα στη μέση που όλοι διεκδικούμε. Μου λείπει αυτή η αίσθηση πως όλα κλείνουν έξω και μένει μέσα η οικογένεια. Να δει ταινίες, να διαβάσει ιστορίες, να μιλήσει, να μοιραστεί, να αγκαλιαστεί, να μαγειρέψει, να φροντιστεί.
Με τρομάζει το γεγονός του σκορπίσματος. Σαν όλες αυτές οι πληροφορίες της καθημερινότητας να μην μηρυκάζονται. Να μην χωνεύονται, να μην βρίσκουν την θέση τους μέσα μας.

Συμβαίνουν τόσα γύρω. Καλά, κακά.Τόση ταχύτητα, τόση βιασύνη. Σαν ένα τρένο που διασχίζει χώρες ολόκληρες, τοπία μαγικά, όμως τρέχει με τόση ορμή  που προλαβαίνεις να πιάσεις μόνο εικόνες σκόρπιες έξω από το παράθυρο. Ένα δέντρο που χάνεται, ένα χωριό που σβήνει και θέλεις τόσο πολύ να κρατήσεις μια εικόνα, ένα τοπίο, μια καθαρή καθαρή εικόνα που να την έχεις ζήσει.



movimiento

Αυτό δεν γίνεται εν κινήσει. Πρέπει να κατέβεις από το τρένο, να γευτεί το σώμα σου τα πάντα.Να γεμίσει εικόνες από μέρη που έζησε, από στιγμές που έζησε μέσα τους. Πρέπει να βρεις σταθμό.
Αυτό είναι τα σαββατοκύριακα για εμένα...οι σταθμοί.

Μου λείπει αυτό λοιπόν...οι σταθμοί μας! Η κόκκινη κουβέρτα στα πόδια, οι ιστορίες μας, τα γέλια, οι ταινίες μέσα σε μπερδεμένες αγκαλιές. Με κουράζουν τα σκορπίσματα...όσο γοητευτικά κι αν είναι.

Φωτεινή καλημέρα λοιπόν...κι υπόσχομαι στον εαυτό μου, αυτό το Σαββατοκύριακο...να κατέβω από το τρένο και να πάρω μαζί και τους συνταξιδιώτες μου...μέχρι τότε ακούω τις ράγες, ξανά και ξανά και ξανά, καθώς η ζωή τρέχει με εμένα μέσα της.
Θέλω σταθμούς για να ανασάνω, να αδειάσει το μυαλό, να ξεκουραστεί το σώμα, να γαληνέψει η ψυχή. Σταθμούς γεμάτους πρόσωπα αγαπημένα κι εκπλήξεις απλές και εικόνες οικείες, λατρεμένες. Ασφάλεια...Σταθμούς!

Καλημέρα αγαπημένοι, συνεπιβάτες, συνοδοιπόροι...μέχρι τον επόμενο σταθμό!
                                                                                                  Κατερίνα

Ενα τραπέζι, μια ταμπέλα, και μια συνταγή δωρο, μαζί με το άνοιγμα των Κύκλων.

Μετά από θερμές παρακλήσεις αποφάσισα να βάλω συνταγή στο blog. Γενικά δεν βάζω συνταγές αλλά μετά τον ενθουσιασμό για την κολοκυθόσουπα είπα να μην απογοητεύσω τους λάτρεις των γεύσεων! Ορίστε λοιπόν....Εύχομαι να την ευχαριστηθείτε.

Μετά το ωραίο γεύμα, ώρα για ακόμη δυο γρήγορες κατασκευές. Οι φίλοι μας το καλοκαίρι άλλαξαν τα τραπεζοκαθίσματα στο μπαλκόνι τους.
Το ταλαιπωρημένο παλιό τραπέζι πριν να το πετάξουν θεώρησαν σωστό να μας ρωτήσουν αν το θέλουμε...Αν το θέλουμε;

Μετά το μαστόρεμα και τη γνωστή φριχτή διαδικασία του τριψήματος, βάφτηκε κι έγινε πανέμορφο...Πραγματικά πανέμορφο!

Πήρα και δυο σανίδια που τα είχα βρει πριν πολύ καιρό δεν θυμάμαι καν που. Μου άρεσαν γιατί είχαν τρύπες στις άκρες τους.

Τα ένωσα με καρφιά κι αποφάσισα να  φτιάξω με αυτή μια μικρή ταμπέλα καλωσορίσματος.  Εκτύπωσα λοιπόν γράμματα τα έκοψα και με μολύβι ζωγράφισα το περίγραμμα τους.

Μετά απλά τα έβαψα. Χαριτωμενιά η συρμάτινη καρδούλα από την τρυπούλα...

Να τα λοιπόν και τα δύο μαζί, στην είσοδο των Κύκλων Ζωής. Του χώρου που δουλεύω. Ταιριάζουν όμορφα κι ιδίως η ταμπελίτσα είναι από τις κατασκευές που ευχαριστήθηκα.

Κλείνω με την όμορφη εικόνα του απίθανου δώρου που μου έκαναν οι κολλητές μου G6. Ένα πανέμορφο παγκάκι δημιουργία του ξυλουργείου της Θεραπευτικής Κοινότητας ΙΘΑΚΗ!

Οι φίλες μου κι η Ιθάκη μου...το αγαπημένο σημείο. Το παγκάκι της σκέψης....πάντα εκεί!
Για τα δύσκολα...Αγαπημένες μου!

Κλείνω με μια μεγάλη χαρά μέσα μου, καθώς η ιστοσελίδα των Κύκλων έχει πια ολοκληρωθεί και μια ακόμη δύσκολη διαδικασία έκλεισε!
Μετά από ατέλειωτες συναντήσεις, κουβάδες με καφέδες και κουλουράκια με τη σέσουλα, μετά από διαφωνίες, μπερδέματα, αλλαγές και ξανά αλλαγές, μετά από ώρες μεγάλης ανοησίας από την κούραση, μετά από δεκάδες μεταμεσονύκτια ηλεκτρονικά μηνύματα και ενθουσιώδης στιγμές...όλα τέλειωσαν!

 

Είμαι πραγματικά χαρούμενη για την προσωπική μου δουλειά, (κείμενα φωτογραφίες), μα είμαι πραγματικά  περήφανη για την εμπνευσμένη και τόσο φροντιστική δουλειά των φίλων και συνεργατών.

Του μαγικού καλλιτέχνη Βησσαρίωνα που έκανε όλο το γραφιστικό στήσιμο και του κομπιουτερά Κώστα που δούλεψε με έναν τρόπο που μας ξάφνιασε, καθώς είναι ένας ανθρώπινος υπολογιστής!
Ο Κύκλος άνοιξε...Σας στέλνω τις ευχές και την αγάπη μου!
Καλημέρα αγαπημένοι Παρασκευή σήμερα....καιρός για λίγη ξεκούραση...λέμε τώρα!
                                                                                                     Κατερίνα

Το σαλιγκάρι.

Έβρεχε. Μόλις τέλειωσα κάτι  πρωινές δουλειές και έτρεχα να προλάβω μια συνάντηση με δυο συνεργάτες. Έπρεπε να  βγάλουμε μεγάλο όγκο δουλειάς και μάλιστα γρήγορα γιατί σε μια ώρα θα σχολούσαν τα παιδιά.
Είχα άγχος. Άχρηστο, ανούσιο μη παραγωγικό άγχος. Το μυαλό μου μια λίστα, πρώτα αυτό, μετά αυτό. Βροχή και λάσπη παντού. Δεν είχα κι ομπρέλα. Κοίταξα γύρω μου, το τοπίο, καθώς το αυτοκίνητο έτρεχε. Τα χρώματα είχαν τονιστεί από την υγρασία κι είχαν μια υπέροχη σχεδόν απόκοσμη γυαλάδα.
Κοίταξα το ρολόι. Είχα 12 λεπτά...Έκανα αναστροφή και οδήγησα προς το σπίτι. Τρέχοντας, πήρα τη φωτογραφική μηχανή και μια ομπρέλα. Φόρεσα γαλότσες.
Ξαναμπήκα στο αμάξι και τρέχοντας έφτασα στο σημείο που είδα τα έντονα χρώματα μιας μικρής άγριας τριανταφυλλιάς κι ενός κισσού, μπροστά στο σχολείο των παιδιών.
Πέρασα τη μηχανή στον ώμο και κατέβηκα από το αμάξι σαν τρελή, ανοίγοντας ταυτόχρονα την ομπρέλα για να μην βραχεί ο φακός. Μπήκα μέσα στη λάσπη και προσπαθώντας να προστατεύσω τη μηχανή από τις δυνατές στάλες, έκανα μια λάθος κίνηση και η μηχανή μου έπεσε κάτω. Στα λασπόνερα.
Κόντεψε να μου έρθει κόλπος. Έβρισα. Την σκούπισα γρήγορα στο  τζιν παντελόνι μου που λασπώθηκε και στο φουλάρι που φορούσα που λασπώθηκε επίσης. Θα πήγαινα στην συνάντηση μέσα στα επόμενα λεπτά...λασπωμένη!

Κοίταξα τριγύρω και με μιας την προσοχή μου τράβηξε μια μικρή κίνηση στην κορφή της τριανταφυλλιάς...Κοίταξα καλά και τότε το είδα. Ένα σαλιγκάρι σκαρφαλωμένο εκεί στην άκρη, στα πιο ψηλά κλωνάρια.

"Κοίτα να δεις το μικρούλι"...Σκέφτηκα. Γεννημένο στο τέλος της τροφικής αλυσίδας! Φτιαγμένο για να σέρνεται στη γη και να κρύβεται στο καβούκι του, να το τώρα, εκεί ψηλά. Στα τρυφερά κλωνάρια.
Το μικρό θαρραλέο σαλιγκάρι κατάφερε να φτάσει ψηλά, διαψεύδοντας όλες τις προδιαγραφές.
Τι κι αν ήταν αργό; Τι κι αν ήταν μικρό; Τι κι αν ήταν απλά ένα ταπεινό σαλιγκάρι;
Αναρριχήθηκε με το βαρύ του φορτίο, σύρθηκε, κουράστηκε, μα αναζωογονημένο από την υγρασία της βροχής, αναθάρρησε και τα κατάφερε...

Τι κι αν νομίζεις πως επειδή γεννήθηκες μικρός και ταπεινός σαν σαλιγκάρι δεν μπορείς ή δεν έχεις δικαίωμα να φτάσεις τα ψηλά κλαδιά;

Ποιος σε έπεισε για αυτό; Γιατί αφέθηκες να πεισθείς πως δεν είσαι ικανός για κάτι περισσότερο;
Πότε σταμάτησες να κοιτάζεις εκεί ψηλά; Πότε σταμάτησες να ονειρεύεσαι, πότε σταμάτησες να προσπαθείς; Πότε άρχισες να ακολουθείς χαραγμένα μονοπάτια;

Τράβηξα τρεις φωτογραφίες κι ύστερα έφυγα πάλι τρέχοντας για το ραντεβού μου. Θα πήγαινα αργοπορημένη, λασπωμένη και βρεγμένη.
Μα μόλις είχα  συναντήσει ένα σαλιγκάρι που με κοίταξε για λίγο στα μάτια και με ρώτησε "που χάθηκα"...κι αυτό ήταν ξαφνικά το ποιο σημαντικό γεγονός της ημέρας μου, γιατί έπρεπε να βρω μιαν απάντηση!!!

Καλημέρα αγαπημένοι...

Φθινοπωρινή φύση στο σπίτι!

Αυτή η εποχή έχει χρώματα Αυτά τα απίθανα χρώματα, σαν η φύση να κάνει μια τελευταία έκρηξη πριν όλα πέσουν στη γη και γίνουν θαμπά και τα κλαδιά γυμνώσουν.Περπατώ και γύρω μου παρατηρώ μια ένταση χρωμάτων που με εντυπωσιάζει.

Φέτος λοιπόν για την  φθινοπωρινή διακόσμηση στο σπίτι, αποφάσισα απλότητα.
Σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω όλους αυτούς τους χρωματικούς συνδυασμούς της ίδια της φύσης.
Ξερά φύλλα, καρποί αμπέλωπα και βατόμουρα και βέβαια λατρεμένες ορτανσίες από την αυλή.

Μεγάλα κλαδιά ροδιάς σε βάζο με νερό και  στεφάνια με κλαδιά αμπέλωπα, που είχα φτιάξει πέρυσι, λίγο πριν τα Χριστούγεννα.

Κατακόκκινοι πυράκανθοι σε βάζα με νερό.

Βαζάκια για κεριά με κλαδάκια πυράκανθου...

...και βέβαια αγαπημένα πλατανόφυλλα, παρέα με κουκουνάρια και ορτανσίες. Η ίδια η φύση ξέρει τον τρόπο...

Τα κεριά χαρίζουν μια λάμψη που ζεσταίνει τα μάτια κι όλα είναι έτοιμα πια για τις ήσυχες φθινοπωρινές μας βραδιές...

Το σπίτι είναι έτοιμο...κι εμείς το ίδιο. Δεν ψάχνουμε πια στα μαγαζιά. Η φύση έχει τα πιο όμορφα στολίδια...
Καλημέρα αγαπημένοι ευχές για ένα ήσυχο ζεστό, Σαββατοκύριακο...
                                                                                                   Κατερίνα