Αερικό...

Οι Καλοκαιρινές ημέρες σβήνουν σιγά σιγά...όχι όμως κι οι αναμνήσεις μας...Είμαστε σχεδόν ακόμη εκεί στην άκρη της θάλασσας, να αγναντεύουμε το απέραντο γαλάζιο και να αφουγκραζόμαστε το φλοίσβο.
Όσο κι αν οι ημέρες μίκρυναν, όσο  κι αν δρόσισε κι αν άρχισαν τα σχολεία, κι αν άρχισε το πρόγραμμα μας να τρέχει, όσο κι αν η ζωή κι η καθημερινότητα μας προστάζουν να μπούμε σε καλούπια, σε ρυθμό, σε ρουτίνα...ωστόσο το μυαλό μας...είναι αληταριό που λέει και στο υπέροχο τραγούδι του το "Αερικό" ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. 'Όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει..."

Έτσι ο νους μας δραπέτης της καθημερινότητας, είναι ακόμη εκεί. Στην αμμουδιά εκείνη την υπέροχη βραδιά, με τα παιδιά να τρέχουν τριγύρω με τη γιαγιά να τους χαϊδεύει τα μαλλιά και τον παππού να τους δείχνει πως να ψαρεύουν. Κοίταζα τα χέρια του να αγκιστρώνουν το δόλωμα, να πετά με δύναμη το καλάμι, να σωπαίνει κοιτάζοντας το νερό. Κι ήταν τόσο ευτυχισμένες οι στιγμές αυτές. Τόσο ήρεμες. Ήθελα να μείνω εκεί και να τους κοιτάζω όλους, να σκέφτομαι πως πρέπει να χορτάσω αυτές τις στιγμές, να τις γευτώ, να τις κρατήσω για πάντα...μέσα μου πολύτιμες, ασφαλισμένες!

Με την οικογένεια και τις γνωστές φωνές τους να ταράζουν τη σιωπή...Αυτή είναι η πιο τρυφερή ανάμνηση αυτού του καλοκαιριού...Εκείνο το δικό μας δειλινό στη θάλασσα.

Έτσι, αποφασίσαμε να χαιρετίσουμε το φετινό καλοκαίρι. Με ένα ακόμη δειλινό στη θάλασσα. Μόνοι μας. Οι τέσσερις μας. Να τρέχουμε, να παίζουμε γιγάντια τρίλιζα στην άμμο, να κοιτάμε τον ήλιο να χάνεται στον ορίζοντα κι εμείς να κάνουμε μια ευχή!
Ανοίξαμε την ώρα εκείνη το κοκτέιλ που μας χάρισαν στο Συνέδριο στις Ψηφιακές Γειτονιές( ναι το κρατήσαμε για κάτι πολύ ιδιαίτερο)...κι ήπιαμε μια παγωμένη mimoza, τσουγκρίζοντας τα ποτήρια. Σκέψεις τόσο κοινές, τόσο πελώριες, τόσο πολύτιμες. Ευχές τόσο κοινότυπες...

Να είμαστε εδώ. Καλά. Όλοι.Του χρόνου το Καλοκαίρι να μας βρει γερούς, χαρούμενους, δυνατούς. Μαζί με όλους όσους αγαπάμε. Κι αγαπάμε πολλούς...να μην λείψει κανείς μας, κανείς  τους...κανείς σας!!!

Κι έφυγε...το καλοκαίρι γλίστρησε σαν άμμος από τα χέρια μας κι έμειναν οι μνήμες, οι εικόνες στα μάτια, ο ήχος της θάλασσας και των τζιτζικιών στ 'αυτιά μας και οι μυρωδιές...αυτές οι υπέροχες καλοκαιρινές μυρωδιές. Πρωινή αρμύρα, ψημένο καλαμπόκι, ρίγανη, τηγανητές πιπεριές και πατάτες, καβουρντισμένος καφές...
Αντίο καλοκαίρι. Νιώθω ευγνωμοσύνη, για όσα έφερες...πίκρα, για όσα πήρες. Μα είναι όλα δικά σου! όλα δικά μου...κι αυτά που έφυγαν κι αυτά που έμειναν...

Πρώτη ημέρα του Οκτώβρη. Φθινοπώριασε αγαπημένοι...Καλό Μήνα σε όλα τα  "αληταριά" εκεί έξω...Είμαστε πολλοί!
                                                                                              Κατερίνα