Ζωή γεμάτη Σταθμούς.

Οι τελευταίες ημέρες είναι παράξενες.Σαν να έχω βγει έξω από το σώμα μου και το μυαλό μουδιασμένο, σε ένα σώμα που τρέχει χωρίς σταματημό.Τα Σαββατοκύριακα ήταν πάντα απόλυτα αφιερωμένα στην οικογένεια. Σε εμάς.
Τον τελευταίο καιρό χάθηκε κι αυτό.Τα μικρά φεύγουν πηγαίνουν σε φίλους, εξαφανίζονται σε αγώνες, σε ορχήστρες, σε δραστηριότητες. Κανονίζουν πιτζάμα πάρτι και βραδιές κινηματογράφου κι έρχεται το πολυπόθητο Σαββατοκύριακο κι εγώ διαπιστώνω πως όλοι λείπουμε. Οι μικροί στα δικά τους, οι μεγάλοι στα δικά τους...Πρωινά ξυπνήματα με "πρέπει" ακόμη και τις πολύτιμες αυτές ημέρες με σεμινάρια, με εκπαιδεύσεις, με ψώνια, με πολύ κόσμο, με ακόμη πιο πολλά παιδιά, με παιδικά πάρτι, με μηδέν χρόνο.
Με τρελαίνει αυτό! Και πάλι όταν είμαι τελικά σπίτι έχω να αποτελειώσω όλα αυτά που δεν προλαβαίνουν να ολοκληρωθούν μέσα στην εβδομάδα. Αυτό μου προκαλεί πίεση και άγχος κι αν βρω έστω και λίγα λεπτά, δεν ξέρω τι να πρωτοκάνω. Έτσι κάποια στιγμή μέσα σε όλα διαπίστωσα πως έχω καμιά ωρίτσα που μπορούσα να εκμεταλλευτώ όπως ήθελα! Ευκαιρία λοιπόν. Γαλότσες, κλαδευτήρι, καλάθι...Εξαφανίστηκα πριν αλλάξουν γνώμη όλοι. Πενήντα λεπτά δικά μου κι ότι προλάβω.

Δεν είναι το ότι μαζεύω όλα αυτά για να στολίσω και να φτιάξω τα δικά μου. Είναι η ήρεμη αυτή διαδικασία.Το μοναχικό περπάτημα, όπου μετά από λίγο διαπιστώνεις πως έχεις αρχίσει να σιγοτραγουδάς, ενώ πριν λίγο το μέτωπο ήταν τεντωμένο από την πίεση. Είναι η αίσθηση χαλαρότητας που έρχεται σιγά σιγά και ο προσωπικός χρόνος που είναι τόσο πολύτιμος. Είναι η αίσθηση της φύσης τριγύρω, με τα μάτια να χάνονται στα χρώματα.
Όταν έμενα μέσα στη Θεσσαλονίκη, ηρεμούσα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Βόλτα στο τετράγωνο. Κοιτώντας βιτρίνες κι αν είχα χρόνο βόλτα μέχρι την παραλία να δω τη θάλασσα.

Μου λείπουν τα Σαββατοκύριακα μας...Μου λείπει ο μεγάλος καναπές, με το βούλιαγμα στη μέση που όλοι διεκδικούμε. Μου λείπει αυτή η αίσθηση πως όλα κλείνουν έξω και μένει μέσα η οικογένεια. Να δει ταινίες, να διαβάσει ιστορίες, να μιλήσει, να μοιραστεί, να αγκαλιαστεί, να μαγειρέψει, να φροντιστεί.
Με τρομάζει το γεγονός του σκορπίσματος. Σαν όλες αυτές οι πληροφορίες της καθημερινότητας να μην μηρυκάζονται. Να μην χωνεύονται, να μην βρίσκουν την θέση τους μέσα μας.

Συμβαίνουν τόσα γύρω. Καλά, κακά.Τόση ταχύτητα, τόση βιασύνη. Σαν ένα τρένο που διασχίζει χώρες ολόκληρες, τοπία μαγικά, όμως τρέχει με τόση ορμή  που προλαβαίνεις να πιάσεις μόνο εικόνες σκόρπιες έξω από το παράθυρο. Ένα δέντρο που χάνεται, ένα χωριό που σβήνει και θέλεις τόσο πολύ να κρατήσεις μια εικόνα, ένα τοπίο, μια καθαρή καθαρή εικόνα που να την έχεις ζήσει.



movimiento

Αυτό δεν γίνεται εν κινήσει. Πρέπει να κατέβεις από το τρένο, να γευτεί το σώμα σου τα πάντα.Να γεμίσει εικόνες από μέρη που έζησε, από στιγμές που έζησε μέσα τους. Πρέπει να βρεις σταθμό.
Αυτό είναι τα σαββατοκύριακα για εμένα...οι σταθμοί.

Μου λείπει αυτό λοιπόν...οι σταθμοί μας! Η κόκκινη κουβέρτα στα πόδια, οι ιστορίες μας, τα γέλια, οι ταινίες μέσα σε μπερδεμένες αγκαλιές. Με κουράζουν τα σκορπίσματα...όσο γοητευτικά κι αν είναι.

Φωτεινή καλημέρα λοιπόν...κι υπόσχομαι στον εαυτό μου, αυτό το Σαββατοκύριακο...να κατέβω από το τρένο και να πάρω μαζί και τους συνταξιδιώτες μου...μέχρι τότε ακούω τις ράγες, ξανά και ξανά και ξανά, καθώς η ζωή τρέχει με εμένα μέσα της.
Θέλω σταθμούς για να ανασάνω, να αδειάσει το μυαλό, να ξεκουραστεί το σώμα, να γαληνέψει η ψυχή. Σταθμούς γεμάτους πρόσωπα αγαπημένα κι εκπλήξεις απλές και εικόνες οικείες, λατρεμένες. Ασφάλεια...Σταθμούς!

Καλημέρα αγαπημένοι, συνεπιβάτες, συνοδοιπόροι...μέχρι τον επόμενο σταθμό!
                                                                                                  Κατερίνα