Sweet November...

Νοέμβριος 2002.  Έγκυος στο μήνα μου, περιμένω να γεννήσω. Έχω πάρει την άδεια εγκυμοσύνης και είμαι σπίτι περνώντας τις ημέρες μου νωχελικά, μοναχικά. Σκέφτομαι πολύ, ονειρεύομαι πολύ, κοιμάμαι πολύ, μιλάω στον αγέννητο γιο μου ώρες, του τραγουδάω ασταμάτητα, ακούμε μαζί μουσική, ένα ακουστικό στην κοιλιά, ένα στο αυτί μου. Διαβάζω ασταμάτητα, γράφω ασταμάτητα και περπατάω ώρες ατελείωτες σιγοτραγουδώντας, δίπλα στην θάλασσα και στα σοκάκια, άσκοπα, χωρίς προορισμό.
Παρέα μου ο Νάντο, ο απόλυτος φίλος πάντα δίπλα μου, πάντα ακολουθώντας τα βήματα μου.
Όταν νιώθω ανιαρά πηγαίνω σινεμά βλέποντας πολλές ταινίες που έχουν κάτι να μου πουν κι άλλες που δεν έχουν να μου πουν τίποτε μα με κάνουν να νιώθω καλά. Στα μέσα του Νοέμβρη  εκείνου λοιπόν ένα πρωινό Τετάρτης πάω μια βόλτα στα μαγαζιά και καταλήγω στο σινεμά για να δω την ταινία, "Sweet November".
Ρομαντική, τρυφερή, με ωραία χρώματα κι ωραία μουσική...Σταδιακά διαπιστώνω πως  το θέμα της είναι ζόρικο. Πραγματεύεται τον θάνατο, το τέλος μιας σχέσης, πριν ακόμη αρχίσει, μια βίαιη αποκόλληση και μια στάση απομόνωσης και εσωτερικότητας. Ένας ερωτευμένος άντρας που πονούσε φριχτά καθώς έχανε τον έρωτα που μόλις είχε βρει, μια ερωτευμένη γυναίκα που αποφάσισε με αγάπη, να αποχωριστεί τον γλυκό της Νοέμβρη... Το τέλος μιας σχέσης, μα όχι ενός έρωτα. Ο πόνος, ο φόβος, η αγωνία...

Και εκεί μέσα σε εκείνη τη σκοτεινή αίθουσα το πρωινό μιας Τετάρτης έγινε μέσα μου μια σκληρή διαπίστωση... Ότι αυτό που έβλεπα δεν ήταν πια τρομακτικό για εμένα....
Ο γλυκός μου Νοέμβρης δεν ήταν πια ο σύντροφος μου. Ο άντρας που αγαπούσα βαθιά, τόσο βαθιά, που νόμιζα πως αν φύγει από τη ζωή μου, θα σταματούσε η γη να γυρίζει. Ο άντρας που ήταν κομμάτι πια της ίδιας μου της ύπαρξης, αυτός που αν μαλώναμε, αν θυμώναμε, αν ήταν λυπημένος, δεν μπορούσα να ανασάνω. Ο άντρας που είχα αποφασίσει να μοιραστώ μαζί του την ζωή μου και έλεγα πως ήταν όλη μου η ζωή...ξαφνικά δεν ένιωθα πως ήταν η ζωή μου!

Εκεί μέσα σε εκείνη την σκοτεινή αίθουσα, το κρύο εκείνο πρωινό του Νοέμβρη, δεν με ένοιαζε που ήμουν μόνη στο σινεμά χωρίς το χέρι του να κρατά το δικό μου. Το χέρι μου ήταν εκεί που έπρεπε να είναι...στην κοιλιά μου χαϊδεύοντας τον γλυκό μου Νοέμβρη...γιατί εκείνος πια ήταν η ζωή μου!
Δεν με ένοιαζε που δεν ήταν o λατρεμένος μου σύντροφος δίπλα μου, γιατί αυτός που κουβαλούσα μέσα μου ήταν το πολυτιμότερο φορτίο μου. Εκείνος που έλειπε δεν με έκανε πια τόσο ευτυχισμένη, όσο ευτυχισμένη με έκανε εκείνος...που δεν είχε έρθει ακόμη!

Ήταν μια δυνατή στιγμή. Αξέχαστη. Σαν χτύπημα κάτω από τη μέση, σαν ψυχρολουσία κι έκπληξη μαζί. Ναι, αν η αγάπη μετριέται τότε...τον αγαπούσα περισσότερο. Εκείνον το μικρό άγνωστο ανθρωπάκο...τον αγαπούσα τόσο που από την αγωνία σταματούσε να χτυπά η καρδιά μου. Ήταν το κέντρο μου. Ήταν η αρχή μου...Ο γλυκός μου Νοέμβρης.
Πως είναι δυνατόν να αγαπώ τόσο πολύ κάποιον που δεν ξέρω, κάποιος που δεν έχω δει ποτέ, κάποιον που δεν υπάρχει καν....Πως είναι δυνατόν;

Μετά από εκείνη την ημέρα η ζωή δεν ήταν ποτέ ξανά η ίδια...Η μαγική στιγμή μπορεί να πέρασε μα...δεν την ξέχασα ποτέ. Με έναν τρόπο με σημάδεψε και μπορεί τώρα πια να ξέρω πως η αγάπη απλώνει και πολλαπλασιάζεται και διαφοροποιείται και ωριμάζει για να μπορεί  να ισορροπεί...ωστόσο η διαπίστωση πως ο γλυκός μου Νοέμβρης άλλαξε...είχε μέσα του μια σιωπή κι έναν πόνο.
Ίδιο με τον πρωτόγνωρο πόνο που έφερε η αγάπη μου για εκείνον. Μια αγάπη που καμιά φορά μου σκίζει την καρδιά....

Αυτός ήταν πια ο γλυκός μου Νοέμβρης κι έμαθα πως είναι να αγαπάς ένα πλάσμα περισσότερο από οτιδήποτε, περισσότερο από οποιονδήποτε, περισσότερο από εσένα. Εκείνος μου το έμαθε πρώτος κι εκείνος με πήρε από το χέρι και συμπορευτήκαμε στην αγάπη και στον πόνο της μητρότητας μέχρι να μπορέσω να βρω ισορροπία σε αυτά. Μια ισορροπία που ήρθε με αγώνα κι οριοθέτηση και που απόλαυσε ο μικρός αδερφός του στα πρώτα χρόνια της ζωής του, πολύ περισσότερο από όσο ο ίδιος.
Ο  γλυκός μου Νοέμβρης...

Πέρασαν έντεκα χρόνια από τότε κι ακόμη το θυμάμαι σαν χθες. Θυμάμαι την υπερβολή των συναισθημάτων και των σκέψεων. Θυμάμαι την καρδιά μου να πεταρίζει και το στομάχι να σφίγγεται. Θυμάμαι να φουσκώνει το σώμα μου από συναισθήματα, πολλά και μπερδεμένα.
...και το μικρό εκείνο αγέννητο πλάσμα που έγινε τότε το  κέντρο της ζωής μου, αύριο θα σβήσει 11 κεράκια.
Έντεκα!

Ο γλυκός μου Νοέμβρης μεγάλωσε...κι εγώ μαζί του...Μέσα μου ξέρω πια το όριο, το σωστό το λάθος και την υπερβολή, μα πάντα πάντα εκείνο το συναίσθημα θα μου μείνει αξέχαστο γιατί ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που κατάλαβα τι σημαίνει να είσαι μαμά. Τι σημαίνει να είσαι γονιός κάποιου άλλου ανθρώπου.
Τι σημαίνει η αγάπη σου για εκείνο το πλάσμα να τα επισκιάζει όλα, να τα υπερνικά όλα, να τα γεμίζει ή να τα αδειάζει όλα. Τι σημαίνει να είσαι τόσο δυνατός και τόσο ευάλωτος μαζί...Τι σημαίνει να αγαπάς τόσο...που να τολμάς να ξαναγαπήσεις!!!

Ξανά και ξανά και ξανά...γιατί χωράει η καρδιά πολλή αγάπη. Γιατί αντέχει. Γιατί μπορεί...Γιατί αυτός ο πόνος της μητρότητας, είναι ο μοναδικός που δεν σε κάνει μικρό, μα πελώριο...Πελώριο άνθρωπο!

Χρόνια πολλά γλυκέ μου...Γλυκέ μου Νοέμβρη!
                                                                                        Η μαμά...

Χριστούγεννα ήρθαν πάλι....

Ναι λοιπόν...ήρθαν κι αν δεν ήρθαν είναι στο δρόμο. Κι εμείς στολίσαμε και τα περιμένουμε. Και γέμισε το σπίτι μας λάμψη...όπως κάθε χρόνο.



χειροποίητο mobile που κρέμεται από τις σκάλες.

Με τη διαφορά πως φέτος έγινε πολύ γρηγορότερα. Το είχαμε ανάγκη. Πάντα στολίζαμε μετά το γενέθλιο πάρτι του Άγγελου. Το πρώτο Σαββατοκύριακο του Δεκέμβρη. Όμως τώρα πια οι φίλοι μεγάλωσαν. Το πάρτι φέτος θα είναι μια κλειστή γιορτή με λίγους κι εκλεκτούς συμμαθητές κι άλλωστε το είχαμε τόση ανάγκη το να νιώσουμε το χάδι αυτό πάνω μας...Το χάδι μιας υπέροχης εποχής.
Έτσι φέτος στολίσαμε νωρίτερα κι ήταν η πρώτη φορά που γιόρτασα την γιορτή μου σε Χριστουγεννιάτικο σκηνικό κι αυτό ήταν υπέροχο. Την Κυριακή όλα ήταν γεμάτα μαγεία κι η Δευτέρα  δεν ήταν πια τόσο τρομακτική για κανέναν μας...

Το σπίτι γέμισε γωνιές χαράς και κάθε φορά σκέφτομαι να στολίσουμε κάπως διαφορετικά και τελικά...η φύση με κερδίζει. Δεν υπάρχουν καλύτερα στολίδια από αυτά που η ίδια χαρίζει. Το έχω ξαναπεί...Ξύλα, φρούτα, μπαχαρικά, κλαδιά, καρποί, κάστανα, κουκουνάρια, σαλιγκάρια. Η φύση!

Οπότε στο σπίτι μας έχουμε την γωνιά με τα ξύλινα αστέρια που πέρσι μου έκανε ο Πα, παρέα με όλα όσα θυμίζουν φύση. Μια μικρή πασπαλισμένη με χιόνι ξύλινη εκκλησία, κουκουνάρια, μήλα, κανέλες και κεριά. Πολλά πολλά κεριά.

 

Έχουμε τον μικρό καθρέφτη με τα κεριά και το ελαφάκι, που κάθε χρόνο  γιορτάζει σε διαφορετικό τοπίο...(2012, 2011).  Φέτος απλά κλαδιά, μικρά κουκουνάρια και χιόνι.

Έχουμε τη χρυσή γωνιά, με το λατρεμένο αγγελάκι που έχω πάνω από 20 χρόνια, παρέα με το μικρό αγγελένιο καρουσέλ που μόλις ανάβεις τα κεριά αρχίζει να γυρνάει και το ακούς...ντιν ντιν ντιν.
Ένας λεπτός, κρυστάλλινος ήχος. Ο ήχος των παιδικών μας Χριστουγέννων. Τα αγόρια λένε πως είναι ίδιος με τα κουδουνάκια από το έλκηθρο....Τα έχουν ακούσει και ξέρουν!

Και βέβαια η ασημένια γωνιά...

Παρέα με τα ξύλα, τους καρπούς άγριας τριανταφυλλιάς

και τα χιονισμένα κουκουνάρια  και μια λάμψη παγωμένου χιονιού.

Και τέλος...το κεντρικό σημείο του σπιτιού, το τζάκι και τα στολίδια του. Λατρεύουμε αυτό ακριβώς το σημείο. Θέλουμε να είναι το πιο εντυπωσιακό. Αυτό που αιχμαλωτίζει το βλέμμα. Και κάθε χρόνο το φτιάχνουμε διαφορετικό. Φέτος όπως και πέρσι, είναι ένα χιονισμένο τοπίο, ακριβώς κάτω από το αγαπημένο στεφάνι που δημιούργησα πέρσι και κυκλοφόρησε πρόσφατα και ως κατασκευή στο νέο ιντερνετικό περιοδικό  "Cook Craft Create" δημιουργία και έκδοση της Αθηνάς από το Craftaholic.

Επίσης ένας παλιός ταλαιπωρημένος καθρέφτης που αγάπησα είναι στο κέντρο του.
Ήταν να πεταχτεί, μα η Μαρία μου, αποφάσισε αντί να τον πετάξει να τον δωρίσει σε εμένα...και πολύ καλά έκανε!!!!

Απλά μαγικό στα μάτια μας....Τα κλαδιά τα πασπαλισμένα με χιόνι, κουκουνάρια που σχηματίζουν ένα μικρό δασάκι, οι καρποί πορτοκαλί και κόκκινοι πάνω στα μεγάλα κουκουνάρια, τα  ξύλα...Η φύση, με όλη της την μεγαλειώδη απλότητα!

Κι ύστερα ανάβουν τα κεριά...κι εμείς μαζευόμαστε στο σπίτι, έστω κι αργά, μετά από δραστηριότητες και δουλειές και ώρες οδήγησης και άδειες σκέψεις και παγωμένες μύτες και κοπιαστικές συναντήσεις  και εκεί κλείνοντας την πόρτα ζούμε στο παραμύθι...
Χριστούγεννα ήρθαν πάλι!!!

Σας ευχαριστώ για όλες σας τις υπέροχες ευχές για την γιορτή μου αγαπημένοι!!!! Αγαπημένοι μας.

Ας έχουμε όλοι μας φωτεινές γιορτές....και μιας και μπαίνει πια ο Δεκέμβρης ας μπούμε κι εμείς στο κλίμα των Χριστουγέννων με την εκδήλωση του Σχολείου της Φύσης την Κυριακή στις 1 Δεκέμβρη.
Θα είναι μια μοναδική ημέρα...

Ας είμαστε όλοι εκεί, για να βοηθήσουμε περνώντας καλά, σε μια ημέρα γεμάτη δημιουργικότητα και χαρά!....
                                                                                                                 Κατερίνα

Ενας δεινόσαυρος στο παιδικό δωμάτιο...

Ναι επιτέλους είναι έτοιμο!

Σας παρουσιάζω την νέα υπερπαραγωγή. Μετά από πολλές αναβολές και εμπόδια, το γραφείο δεινόσαυρος.

Είναι το νέο γραφείο του μικρότερού μας γιου το οποίο  ζήτησε όταν ξεκίνησε την πρώτη δημοτικού. Μεγαλώνοντας κι αυτός με την σειρά του ήθελε ένα μεγάλο κανονικό γραφείο όπως είχε και ο μεγαλύτερος αδερφός του.

Μετά από πολύ σκέψη και ιδέες αποφάσισε πως ήθελε ένα γραφείο δεινόσαυρο, εφόσον έχει τρέλα με τα ερπετά...ιδίως τα προϊστορικά. Και φυσικά ο υπογράφων έπρεπε να στίψει το μυαλό του για να φτιάξει ένα γραφείο αντάξιο των προσδοκιών του μικρού του γιου. Έτσι απευθύνθηκα στα παιδικά βιβλία με θέμα τους δεινόσαυρους, από τα οποία ο μικρός γιός μου διαθέτει αρκετά, για να αντλήσω ιδέες και έμπνευση.

Όλα άρχισαν από αυτό το βιβλίο.

Του μικρού του άρεσε πολύ. « Ο Ξενοφών και το νησί των δεινοσαύρων», των εκδόσεων ΜΙΝΩΑΣ, με θέμα την ιστορία ενός πιτσιρικά που με την φαντασία του βρέθηκε σε ένα νησί δεινοσαύρων, το οποίο ήταν εικονογραφειμένο με ωραία σκίτσα και ιδιαίτερα του άρεσε αυτό του δεινόσαυρου γιατί ενώ ήταν σκίτσο παιδικό είχε βλοσυρό βλέμμα και ωραία χρώματα. Έτσι αποφάσισα να πατήσω σε αυτό για να κάνω το γραφείο. Το βασικό κομμάτι του γραφείου, το επιτοίχειο κουτί δηλαδή  με το καπάκι που ανοιγοκλείνει, είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που είχα φτιάξει για το γραφείο του Άγγελου με θέμα το φορτηγό, το οποίο το είχα παρουσιάσει λεπτομερώς σε παλαιότερη ανάρτηση.

Στην προκειμένη περίπτωση προσάρμοσα σε μεγαλύτερη κλίμακα την σιλουέτα ενός δεινόσαυρου Τ-Ρεξ με τα ανάλογα χρώματα.Την σιλουέτα του δεινόσαυρου την σχεδίασα με το «μάτι» πάνω σε κόντρα πλακέ πάχους 6 χιλιοστών την οποία μετά την έκοψα πολύ εύκολα με μια ηλεκτρική σέγα. Αυτό σημαίνει...πως δεν υπάρχει σχέδιο.

Αφού βάφτηκε κυρίως με αποχρώσεις του πράσινου και

προσαρμόστηκε στην πλάτη του κουτιού και αυτό με την σειρά του το βίδωσα στον τοίχο.

 

Ο Άγγελος μεγάλος βοηθός πια βοήθησε με ενθουσιασμό στο στήσιμο του γραφείου του αδερφού του.

 

Το αποτέλεσμα ήταν μεγαλειώδες γιατί το ύψος του δεινόσαυρου είναι περίπου 2 μέτρα κοιτάζοντάς σε με βλέμμα θυμωμένο.

 

Βέβαια μετά από πολλά «άντε μπαμπά πότε θα είναι έτοιμο το γραφείο μου;» « να ,σε λίγες μέρες θα είναι έτοιμο», «μέσα στο σαββατοκύριακο θα το έχω τελειώσει», «αύριο θα είναι έτοιμο» πιάσαμε Νοέμβριο.

Στο τέλος βάλαμε και την ουρά και να το πια το τελικό αποτέλεσμα. Αξίζει να συμπληρώσω πως κατασκευή του άρχισε τον Σεπτέμβριο και ολοκληρώθηκε μόλις χθες την Κυριακή αφού το δούλευα τα Σαββατοκύριακα, ανάμεσα στις υπόλοιπες δουλειές και όταν ξέκλεβα λίγη ώρα την εργασία μου. Δυόμιση μήνες...αλλά χαλάλι!

Είναι τόσο μεγάλος που η ουρά κρύβεται πίσω από την βιβλιοθήκη του αλλά δεν μας νοιάζει και πολύ, φτάνει που ξέρουμε πως έχει ουρά.

Οπότε σαν τον φώναξα προχθές στο δωμάτιο του για να μελετήσει και του είπα να καθίσει στο καινούριο του γραφείο ξετρελάθηκε. Καμάρωνε και φούσκωνε από περηφάνεια για το γραφείο του  και όταν τελείωσε την μελέτη τακτοποίησε όλα του τα βιβλία, τετράδια και χαρτιά στο γραφείο - κάτι που ποτέ δεν το έκανε έως τώρα - και στο τέλος έκλεισε και το καπάκι ασφαλίζοντας το με τα μεταλλικά γαντζάκια.

 Στο εσωτερικό του έχει θήκες για να βάζει τα μολύβια και να τακτοποιεί τα πράγματα του κι αυτό είναι πολύ βολικό.

 Τώρα εδώ και 2 μέρες δεν σηκώνεται από το γραφείο του αν δεν τελειώσει τα μαθήματα του σχολείου.

Είναι πολύ όμορφη εικόνα γιατί λες « πάει, μεγάλωσε κι αυτός» και η αφορμή ήταν ένας δεινόσαυρος στο παιδικό δωμάτιο. Αντε καλά διαβάσματα τώρα μικρέ...βοήθεια μας!

                                                                                                       Πανταζής

Υ.Γ. Σήμερα γιορτάζει και το κορίτσι του σπιτιού μας...Χρόνια πολλά Κα.