Ο δικός μου Κύκλος.

Πρώτο κουδούνι. Όλοι τρέχουν να πάρουν τις προκαθορισμένες θέσεις τους στα παρασκήνια και πίσω από τα σκηνικά. Έχουν ντυθεί και μακιγιαριστεί και οι τελευταίοι.

Δεύτερο κουδούνι. Ελέγχουμε ότι όλοι βρίσκονται όντως στις θέσεις τους γιατί πάντα υπάρχουν κάποιοι ή κάποιος που μπορεί να ξεχαστούν στην πλατεία χαιρετώντας κάποιους συγγενείς ή φίλους.

Για τους νεότερους του ερασιτεχνικού θιάσου του Δέντρου ζωής η αγωνία και το άγχος του πρωτάρη κορυφώνονται. Κάποιοι ακόμη αστειεύονται και κάνουν πλάκες.

 

Κάποιοι ψιθυρίζουν τις ατάκες τους για τελευταία φορά. Κάποιοι κρυφοκοιτάζουν ανάμεσα από τις κουρτίνες της αυλαίας για να δουν αν γέμισε η πλατεία και να πάρουν κουράγιο από τον παλμό των θεατών.

Μπορεί να δει κανείς τον σκηνοθέτη τέρμα πάνω στην γωνία της πλατείας, με ένα ασύρματο στο χέρι να τακτοποιεί τα θέματα της τελευταίας στιγμής, περιμένοντας κι αυτός με ακόμη μεγαλύτερη αγωνία το τρίτο κουδούνι και το άνοιγμα της αυλαίας, ευχόμενος να πάνε όλα καλά, οι ηθοποιοί να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό, και να είναι μια επιτυχημένη παράσταση που θα ενθουσιάσει τους θεατές.

 

Ακόμη και μετά από 2 παραστάσεις του συγκεκριμένου έργου, το άγχος είναι εμφανές. Αυτό ενισχύεται από την αϋπνία και την  κούραση των προηγούμενων ημερών οι οποίες περιελάμβαναν την προετοιμασία των σκηνικών, των κοστουμιών και φυσικά τις πρόβες. Αυτό ισχύει για όλα τα μέλη του θιάσου τα οποία άλλο λιγότερο και άλλο περισσότερο συμμετείχαν στην προετοιμασία αυτής της παράστασης.

Περιμένοντας, πίσω από τη σκηνή.

Τρίτο κουδούνι. Ανοίγει η αυλαία και η παράσταση ξεκινάει με την πρώτη σκηνή.

Μετά από μέρες αϋπνίας και εξαντλητικές σχεδόν μεταμεσονύκτιες πρόβες....
 

 

 

...Ο «Κύκλος Ζωής» αρχίζει. Ήταν μια παράσταση που  γράφτηκε από ανθρώπους  με μεράκι, ερασιτέχνες αλλά με την επιμονή  και τη σκληρή δουλειά το αποτέλεσμα ήταν σίγουρα επαγγελματικό.

 

 

Τα σκηνικά σχεδιάστηκαν από ανθρώπους που δεν ήταν επαγγελματίες σκηνογράφοι και κατασκευάστηκαν από τα ίδια τα μέλη του θιάσου με την σημαντική προσφορά και βοήθεια μελών του κοινωνικού συλλόγου Δέντρο Ζωής  και τους γονείς του Σχολείου της Φύσης, που τυγχάνει να είναι επαγγελματίες επιπλοποιοί και  όλο αυτό το διάστημα της προετοιμασίας, παραμέλησαν για λίγο τις δουλειές τους και συνέβαλαν αφιλοκερδώς στην απαιτητική κατασκευή των σκηνικών, διαθέτοντας ακόμη και τα εργαστήριά τους.

μαμάδες και μπαμπάδες, πρωταγωνιστές...βάφουν!

 

 

 

 

Το βεστιάριο επίσης δημιουργήθηκε από το μηδέν από υφάσματα και παλιά αξεσουάρ ρούχων. Κάποιος επέδειξε αξιοζήλευτο ταλέντο στην κατασκευή των ευφάνταστων  καπέλων και των στεφανιών. Θα τα ζήλευαν και επαγγελματίες του είδους.

 

Οι μουσικοί γονείς ξεδίπλωσαν το ταλέντο τους προσαρμόζοντας τα μουσικά θέματα που πλαισίωσαν την παράσταση και οι γονείς ερμηνευτές των τραγουδιών έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό.

 

Και βέβαια όλοι οι αφανείς ήρωες που βοήθησαν στο να ανέβει οι παράσταση από από την  εκτύπωση των εισιτηρίων και του ενημερωτικού υλικού, την φροντίδα των δημοσίων σχέσεων έως το μακιγιάζ των ηθοποιών.  Όλοι γονείς του σχολείου. Πάνω αυτοί και κάτω θεατές τα παιδιά τους. 

 

Όλη αυτή η ομάδα αξίζει συγχαρητήρια γιατί όλη αυτή η προσπάθεια είχε ως κίνητρο την ανάδειξη της δύναμης της ομαδικότητας, της αλληλοϋποστήριξης και της ενθάρρυνσης του να αναδειχθούν δυνατότητες και δεξιότητες των μελών που πιθανόν και οι ίδιοι δεν θα είχαν την  ευκαιρία να μάθουν ποτέ ότι τις διαθέτουν.

Τελικός στόχος η οικονομική ενίσχυση ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων όπου στις μέρες μας είναι σχεδόν ανύπαρκτη.

Είναι φοβερό το συναίσθημα της ενθάρρυνσης και της επιβράβευσης που υπήρχε μεταξύ των «ηθοποιών»,  μην φοβάσαι θα τα καταφέρεις…θα σε βοηθήσουμε εμείς…αν το κάνεις έτσι αυτό θα βγει πολύ καλύτερο…μπράβο ήσασταν φοβεροί…τα πήγατε πολύ καλά…

Και βέβαια αυτό φαινόταν, αν παρακολουθούσε κανείς τις πρόβες  και την παράσταση από τα παρασκήνια και πίσω από τα σκηνικά όπου οι προβολείς δεν ρίχνουν το φως τους.

Όταν ο σκηνοθέτης φώναζε από άγχος γιατί ήμασταν πίσω στις πρόβες, πάντα κάποιος θα υπήρχε που θα έκανε ή θα έλεγε κάτι και θα χαλάρωνε η ένταση.

Ο σκηνοθέτης Βησσαρίων μαζί με κάποιες από τις ηθοποιούς, λίγο πριν την έναρξη

Έτσι την περασμένη Κυριακή 3 Νοέμβρη  δώσαμε χαρά σε αυτούς που ήρθαν να μας παρακολουθήσουν αλλά και σε αυτούς που βοηθήσαμε δωρίζοντας τα έσοδα από την παράσταση.  Μεγαλύτερη χαρά και περηφάνια την δώσαμε στα παιδιά που έβλεπαν τους γονείς τους να παίζουν τους ρόλους που τους ήταν οικείοι από τα  παιδικά παραμύθια.

Δεν θα ξεχάσω όμως τα λαμπερά και χαμογελαστά πρόσωπα των πρωταγωνιστών που μόλις τελείωνε μια σκηνή παρέμεναν πίσω από τα σκηνικά για να παρακολουθήσουν και τους υπόλοιπους  να τα καταφέρνουν.

Είχα την τιμή να είμαι και εγώ εκεί και να τα ζήσω ως συμπρωταγωνιστής, μέλος αυτής της καταπληκτικής ομάδας και τους ευχαριστώ που μου εμπιστεύτηκαν έναν ρόλο σ’αυτό το έργο.

 

Τους ευχαριστώ πολύ για τις όμορφες κι αξέχαστες στιγμές που έζησα, μαζί τους στον Κύκλο.

 

Τους ευχαριστώ για την ευκαιρία, να χαρίσω αυτά τα χαμόγελα στα παιδιά μου.

 

Φίλοι σας περιμένουμε ξανά στις 15 Δεκεμβρίου στο αμφιθέατρο ΚΑΠΠΑ για να ζήσουμε άλλη μια φορά τον «Κύκλο Ζωής», σε μια Χριστουγεννιάτικη παράσταση που θα σας μείνει αξέχαστη.

                                                                                          Πανταζής

Υ.Γ. Όλες οι φωτογραφίες εκτός από της Κα, είναι του Βησσαρίωνα (σκηνοθέτη) και του Γιώργου (Ο υπναράς νάνος).