Sweet November...

Νοέμβριος 2002.  Έγκυος στο μήνα μου, περιμένω να γεννήσω. Έχω πάρει την άδεια εγκυμοσύνης και είμαι σπίτι περνώντας τις ημέρες μου νωχελικά, μοναχικά. Σκέφτομαι πολύ, ονειρεύομαι πολύ, κοιμάμαι πολύ, μιλάω στον αγέννητο γιο μου ώρες, του τραγουδάω ασταμάτητα, ακούμε μαζί μουσική, ένα ακουστικό στην κοιλιά, ένα στο αυτί μου. Διαβάζω ασταμάτητα, γράφω ασταμάτητα και περπατάω ώρες ατελείωτες σιγοτραγουδώντας, δίπλα στην θάλασσα και στα σοκάκια, άσκοπα, χωρίς προορισμό.
Παρέα μου ο Νάντο, ο απόλυτος φίλος πάντα δίπλα μου, πάντα ακολουθώντας τα βήματα μου.
Όταν νιώθω ανιαρά πηγαίνω σινεμά βλέποντας πολλές ταινίες που έχουν κάτι να μου πουν κι άλλες που δεν έχουν να μου πουν τίποτε μα με κάνουν να νιώθω καλά. Στα μέσα του Νοέμβρη  εκείνου λοιπόν ένα πρωινό Τετάρτης πάω μια βόλτα στα μαγαζιά και καταλήγω στο σινεμά για να δω την ταινία, "Sweet November".
Ρομαντική, τρυφερή, με ωραία χρώματα κι ωραία μουσική...Σταδιακά διαπιστώνω πως  το θέμα της είναι ζόρικο. Πραγματεύεται τον θάνατο, το τέλος μιας σχέσης, πριν ακόμη αρχίσει, μια βίαιη αποκόλληση και μια στάση απομόνωσης και εσωτερικότητας. Ένας ερωτευμένος άντρας που πονούσε φριχτά καθώς έχανε τον έρωτα που μόλις είχε βρει, μια ερωτευμένη γυναίκα που αποφάσισε με αγάπη, να αποχωριστεί τον γλυκό της Νοέμβρη... Το τέλος μιας σχέσης, μα όχι ενός έρωτα. Ο πόνος, ο φόβος, η αγωνία...

Και εκεί μέσα σε εκείνη τη σκοτεινή αίθουσα το πρωινό μιας Τετάρτης έγινε μέσα μου μια σκληρή διαπίστωση... Ότι αυτό που έβλεπα δεν ήταν πια τρομακτικό για εμένα....
Ο γλυκός μου Νοέμβρης δεν ήταν πια ο σύντροφος μου. Ο άντρας που αγαπούσα βαθιά, τόσο βαθιά, που νόμιζα πως αν φύγει από τη ζωή μου, θα σταματούσε η γη να γυρίζει. Ο άντρας που ήταν κομμάτι πια της ίδιας μου της ύπαρξης, αυτός που αν μαλώναμε, αν θυμώναμε, αν ήταν λυπημένος, δεν μπορούσα να ανασάνω. Ο άντρας που είχα αποφασίσει να μοιραστώ μαζί του την ζωή μου και έλεγα πως ήταν όλη μου η ζωή...ξαφνικά δεν ένιωθα πως ήταν η ζωή μου!

Εκεί μέσα σε εκείνη την σκοτεινή αίθουσα, το κρύο εκείνο πρωινό του Νοέμβρη, δεν με ένοιαζε που ήμουν μόνη στο σινεμά χωρίς το χέρι του να κρατά το δικό μου. Το χέρι μου ήταν εκεί που έπρεπε να είναι...στην κοιλιά μου χαϊδεύοντας τον γλυκό μου Νοέμβρη...γιατί εκείνος πια ήταν η ζωή μου!
Δεν με ένοιαζε που δεν ήταν o λατρεμένος μου σύντροφος δίπλα μου, γιατί αυτός που κουβαλούσα μέσα μου ήταν το πολυτιμότερο φορτίο μου. Εκείνος που έλειπε δεν με έκανε πια τόσο ευτυχισμένη, όσο ευτυχισμένη με έκανε εκείνος...που δεν είχε έρθει ακόμη!

Ήταν μια δυνατή στιγμή. Αξέχαστη. Σαν χτύπημα κάτω από τη μέση, σαν ψυχρολουσία κι έκπληξη μαζί. Ναι, αν η αγάπη μετριέται τότε...τον αγαπούσα περισσότερο. Εκείνον το μικρό άγνωστο ανθρωπάκο...τον αγαπούσα τόσο που από την αγωνία σταματούσε να χτυπά η καρδιά μου. Ήταν το κέντρο μου. Ήταν η αρχή μου...Ο γλυκός μου Νοέμβρης.
Πως είναι δυνατόν να αγαπώ τόσο πολύ κάποιον που δεν ξέρω, κάποιος που δεν έχω δει ποτέ, κάποιον που δεν υπάρχει καν....Πως είναι δυνατόν;

Μετά από εκείνη την ημέρα η ζωή δεν ήταν ποτέ ξανά η ίδια...Η μαγική στιγμή μπορεί να πέρασε μα...δεν την ξέχασα ποτέ. Με έναν τρόπο με σημάδεψε και μπορεί τώρα πια να ξέρω πως η αγάπη απλώνει και πολλαπλασιάζεται και διαφοροποιείται και ωριμάζει για να μπορεί  να ισορροπεί...ωστόσο η διαπίστωση πως ο γλυκός μου Νοέμβρης άλλαξε...είχε μέσα του μια σιωπή κι έναν πόνο.
Ίδιο με τον πρωτόγνωρο πόνο που έφερε η αγάπη μου για εκείνον. Μια αγάπη που καμιά φορά μου σκίζει την καρδιά....

Αυτός ήταν πια ο γλυκός μου Νοέμβρης κι έμαθα πως είναι να αγαπάς ένα πλάσμα περισσότερο από οτιδήποτε, περισσότερο από οποιονδήποτε, περισσότερο από εσένα. Εκείνος μου το έμαθε πρώτος κι εκείνος με πήρε από το χέρι και συμπορευτήκαμε στην αγάπη και στον πόνο της μητρότητας μέχρι να μπορέσω να βρω ισορροπία σε αυτά. Μια ισορροπία που ήρθε με αγώνα κι οριοθέτηση και που απόλαυσε ο μικρός αδερφός του στα πρώτα χρόνια της ζωής του, πολύ περισσότερο από όσο ο ίδιος.
Ο  γλυκός μου Νοέμβρης...

Πέρασαν έντεκα χρόνια από τότε κι ακόμη το θυμάμαι σαν χθες. Θυμάμαι την υπερβολή των συναισθημάτων και των σκέψεων. Θυμάμαι την καρδιά μου να πεταρίζει και το στομάχι να σφίγγεται. Θυμάμαι να φουσκώνει το σώμα μου από συναισθήματα, πολλά και μπερδεμένα.
...και το μικρό εκείνο αγέννητο πλάσμα που έγινε τότε το  κέντρο της ζωής μου, αύριο θα σβήσει 11 κεράκια.
Έντεκα!

Ο γλυκός μου Νοέμβρης μεγάλωσε...κι εγώ μαζί του...Μέσα μου ξέρω πια το όριο, το σωστό το λάθος και την υπερβολή, μα πάντα πάντα εκείνο το συναίσθημα θα μου μείνει αξέχαστο γιατί ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που κατάλαβα τι σημαίνει να είσαι μαμά. Τι σημαίνει να είσαι γονιός κάποιου άλλου ανθρώπου.
Τι σημαίνει η αγάπη σου για εκείνο το πλάσμα να τα επισκιάζει όλα, να τα υπερνικά όλα, να τα γεμίζει ή να τα αδειάζει όλα. Τι σημαίνει να είσαι τόσο δυνατός και τόσο ευάλωτος μαζί...Τι σημαίνει να αγαπάς τόσο...που να τολμάς να ξαναγαπήσεις!!!

Ξανά και ξανά και ξανά...γιατί χωράει η καρδιά πολλή αγάπη. Γιατί αντέχει. Γιατί μπορεί...Γιατί αυτός ο πόνος της μητρότητας, είναι ο μοναδικός που δεν σε κάνει μικρό, μα πελώριο...Πελώριο άνθρωπο!

Χρόνια πολλά γλυκέ μου...Γλυκέ μου Νοέμβρη!
                                                                                        Η μαμά...