Χριστούγεννα στη Γερμανία.

Τα Χριστούγεννα στη Γερμανία είναι εμπειρία. Είναι σαν το καλοκαίρι στα Ελληνικά νησιά! Τέτοιο πράγμα. Οι Γερμανοί, έχουν δημιουργήσει ένα θρύλο, γύρω από αυτή τη γιορτή. Επενδύουν οικονομικά και συναισθηματικά σε αυτή τη μεγάλες ημέρες της  Θρησκείας τους και τις έχουν κάνει πολύ πολύ σημαντικές! Τόσο σημαντικές που έχουν γίνει πόλος έλξης χιλιάδων τουριστών. Πρόκειται για μια επένδυση στον Χειμερινό τουρισμό που όμως σε αφήνει άφωνο γιατί σε συμπαρασύρει σε ένα κλίμα γιορτής, χαράς, ελπίδας  μα και πνευματικότητας.

Οπότε το ξαναλέω...τα Χριστούγεννα στην Γερμανία είναι μια εμπειρία, απλά αξέχαστη.  Όλα έχουν μια αίγλη, μια ένταση, μια ομορφιά. Δεν υπάρχει τίποτε που να μην είναι στολισμένο και βέβαια, δεν υπάρχει τίποτε που να μην θυμίζει την ιδιαιτερότητα των ημερών. Το νιώθεις μονομιάς ακούγοντας τις ρυθμικές καμπάνες, από τις παλιές Καθολικές εκκλησίες.
Το να καταφέρει κανείς να βρίσκεται εδώ τέτοιες ημέρες είναι εξαιρετικό κι εμείς νιώθουμε τυχεροί που οι γονείς μας ζουν εδώ κι έτσι μπορούμε να νιώθουμε πως υπάρχει ένα κομμάτι στην μακρινή Γερμανία που θυμίζει τα νιάτα μας και το πατρικό μας...και μιλάω για εμένα και την αδερφή μου έστω κι αν εκείνη φέτος δεν κατάφερε να είναι εδώ κι είναι τόσο αισθητή η απουσία της.
Για να πούμε την αλήθεια, αν οι γονείς δεν ήταν εδώ θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο οικονομικά να καταφέρουμε να κάνουμε με την οικογένεια μου, ένα τέτοιο ταξίδι!
Οπότε νιώθουμε διπλά χαρούμενοι κι εγώ νιώθω διπλά τυχερή γιατί τα παιδιά μου έχουν την ευκαιρία, να κάνουν Χριστούγεννα με τους παππούδες ζώντας ταυτόχρονα μια μαγική γιορτινή ατμόσφαιρα.

Θα σας ξεναγήσω σε δύο όμορφες πόλεις λοιπόν. Στο Tubingen, όπου εγώ κι η αδερφή μου τελειώσαμε το Ελληνικό Λύκειο και στην Στουτγκάρδη, που τις ημέρες αυτές έχει την τιμητική της αφού φιλοξενεί ένα από τα πιο διάσημα Χριστουγεννιάτικα παζάρια στην Ευρώπη.

Tubingen. Μια πόλη όνειρο. Γεμάτη πανεπιστήμια, άρα γεμάτη φοιτητές, κουλτουριάρικα καφέ, μικρομάγαζα και έναν αέρα ευρωπαϊκής  φινέτσας. Έχει πολλές γκαλερί, απίθανες εκδηλώσεις κι ένα χρώμα όνειρο. Οι άνθρωποι εκεί έχουν μια πνευματικότητα και βέβαια η πόλη είναι τόσο παλιά κι ονειρεμένη που νομίζεις ότι ζεις κάπου αλλού. Την Άνοιξη είναι σαν να ζεις ένα πραγματικό παραμύθι! Σαν ψεύτικη.

Εκεί στην άκρη ενός τεράστιου πανέμορφου πάρκου φιλοξενούνταν μέχρι πριν λίγα χρόνια το Ελληνικό Λύκειο.


Εξω από το Σχολείο

Ο χώρος ήταν πραγματικά όμορφος, σε ένα συγκρότημα παλιών κτιρίων όπου λειτουργούσαν κανονικά ως Γερμανικά σχολεία κι ένα κτίριο από αυτά απλά φιλοξενούσε τις τάξεις του Λυκείου. Το κτίριο δυστυχώς δεν υπάρχει πια. Ξαναχτίζεται από την αρχή, οπότε τα παιδιά δεν μπόρεσαν να δουν το μικρό στρογγυλό κι απίθανα φωτεινό σχολείο όπου έβγαλα το Λύκειο με το παράθυρο να κοιτά στο ποτάμι. Όμως κάναμε μια βόλτα στα γήπεδα, πίσω από τις ράγες. Γιατί ναι πίσω από τα σχολεία, υπάρχουν ράγες και περνά το τρένο και για να πάει κανείς στα γήπεδα πρέπει να τις διασχίσει. Πράγμα αδιανόητο για μιαν άλλη πραγματικότητα ή τη δική μας χώρα,  όμως εκεί ποτέ δεν έγινε κανένα ατύχημα, γιατί οι Γερμανοί είναι από τα μικράτα τους φοβερά πειθαρχημένοι! Κλειστή μπάρα άρα Stop!

Πήγαμε λοιπόν μια βόλτα όπου έτυχε να περνά και το τρένο και τα αγόρια θαύμασαν τα μεγάλα γήπεδα σε μια έκταση απίθανη μέσα στα δέντρα, εκεί που κάναμε γυμναστική ως μαθητές ή πηγαίναμε εκδρομή, δίπλα στον Νέκαρ το μεγάλο ποτάμι που διασχίζει την πόλη.

Εκεί κάναμε βαρκάδα την Άνοιξη τις ημέρες που κάναμε κοπάνες...Θυμάμαι τα πανέμορφα καφέ που έβλεπαν στο ποτάμι το χειμώνα και πηγαίναμε εκεί για ένα καφεδάκι κάνοντας με τους συμμαθητές ατέλειωτες συζητήσεις γεμάτες όνειρα για τα χρόνια που θα έρθουν. Τι όμορφα χρόνια!
Ακόμη και τότε που ως έφηβη δεν εκτιμούσα την Γερμανία, γιατί ήμουν ερωτευμένη με την Ελλάδα, ακόμη και τότε εκτιμούσα την απίθανη ομορφιά αυτής της πόλης. Νομίζω πως είναι μια πόλη που θα μπορούσα να ζήσω για πάντα αγαπώντας τη βαθιά.

Μετά την μεγάλη μας περιήγηση καθίσαμε με τα παιδιά στο κλασσικό μας αρτοποιείο και καφέ, που λατρεύαμε. Εκεί η αδερφή μου έκανε πάντα μια βόλτα πριν πάει στο σχολείο και πριν μπει στο λεωφορείο της επιστροφής...Πέρασαν γενιές και γενιές μαθητών του Λυκείου, αγαπώντας το συγκεκριμένο καφέ με τα πιο συγκλονιστικά γλυκά και αρτοποιήματα...Θυμήθηκα γεύσεις εφηβικές και τα αγόρια με ρωτούσαν ότι μπορεί κανείς να φανταστεί. "Εδώ μαμά καθόσασταν; Σε αυτό το ίδιο τραπέζι; Και έτρωγες πάντα αυτό το γλυκό; Και που είναι τώρα οι συμμαθητές σου;"....πριν ξεχαστούν παίζοντας με τις κάρτες τους.

Δίπλα μας αφημένα τα "γκι", που είχαμε αγοράσει νωρίτερα από την αγορά. Σύμβολο καλής τύχης και αγάπης αυτές τις Χριστουγεννιάτικες ημέρες στην Γερμανία κι απαραίτητο σε κάθε στολισμό.

Κι έτσι ξαφνικά πιάσαμε συζήτηση με μια παρεούλα Ελλήνων φοιτητών στο διπλανό μας τραπέζι...Η Ελληνική  παράδοση στο συγκεκριμένο καφέ, λοιπόν συνεχίζεται. Φύγαμε ανταλλάσσοντας ευχές και λόγια "Ελληνικά" κι ήταν πολύ συγκινητική στιγμή!

Είπαμε αντίο κι είχε πέσει πια η νύχτα και η πόλη των εφηβικών μου χρόνων γέμισε με μαγικές σκιές...κι έγινε ακόμη πιο παραμυθένια.

 

Παραμυθένια...όπως στα κοριτσίστικα όνειρα μου!

Συνεχίζω με την Στουτγάρδη! Εντάξει είναι μια πανέμορφη πόλη και αξίζει κανείς να την επισκεφτεί για πολλούς λόγους.
Όμως αν βρεθεί στην περιοχή Χριστούγεννα τότε πρέπει, πρέπει, πρέπει να επισκεφτεί το Weihnachts markt. Την υπαίθρια Χριστουγεννιάτικη αγορά. Είναι κάτι το μαγικό. Έχει εκατοντάδες πάγκους και σπιτάκια, με πραμάτειες.

 

Το ζεστό μυρωδάτο και πικάντικο gluhwein ρέει άφθονο. Μπορεί κανείς να γευτεί τις παραδοσιακές Γερμανικές λιχουδιές. Απίθανα γλυκά και απίθανα εδέσματα.



Σοκολάτα με μπανάνα....και κάθε λογής φρούτα! (κλαίς...)

Γεύσεις απόλυτα Γερμανικές.

 

 

Ο στολισμός είναι απλά ονειρικός. Οι βιτρίνες, οι μυρωδιές, το μαγικό παγοδρόμιο, η καυτή υπαίθρια σοκολάτα για να ζεσταθούν τα παιδιά

 

ο σιδηρόδρομος μινιατούρα με ολόκληρο χωριό μινιατούρα, όπου τα παιδιά μπορούν να κάνουν τη βόλτα του πάνω στα βαγόνια της ατμομηχανής.

Ο κόσμος στου δρόμους είναι χαρούμενος και κεφάτος. Οι τουρίστες εκστασιασμένοι και μετά από λίγο σαν πέφτει το απόγευμα όλοι, μα όλοι είναι ευτυχισμένοι και ελαφρώς μεθυσμένοι...ακόμη και τα παιδιά είναι μεθυσμένα, από ευτυχία!

Κι εκεί βλέπεις την διαφορά. Την νιώθεις. Όχι μόνο την οικονομική διαφορά, μα και την διαφορετικότητα στον τρόπο κατανάλωσης ή σκέψης. Παππούδες που αγοράζουν στο δρόμο ελατάκια και κρατούν από τη μια πλευρά χρωματιστές σακούλες και από την άλλη το χέρι της καλής τους, μαμάδες με τρία παιδιά κουκουλωμένα στα καρότσια να κυκλοφορούν αμέριμνες, άντρες μόνους ή δυο δυό να ψωνίζουν γυάλες και είδη διακόσμησης, γυναίκες να πίνουν μπύρες και να κυκλοφορούν μόνες ή με φίλες και με βουνά από σακούλες, ζευγάρια να αγοράζουν λουλούδια όμορφα τυλιγμένα και στολίδια ένα ένα από τα πιο ακριβά, μοναχικοί άντρες και γυναίκες κάθε ηλικίας, να πίνουν τον καφέ τους μελετώντας ένα βιβλίο ή το tablet τους, πιτσιρίκια στημένα σε γωνίες κουκουλωμένα, να παίζουν κλασσική μουσική μαζεύοντας χρήματα και τους γονείς ή τους δασκάλους τους να τα παρακολουθούν από απόσταση χαμογελώντας και το καλύτερο, όταν τελειώνουν το κάθε κομμάτι ανθρώπους να τα αγκαλιάζουν και να τους δίνουν συγχαρητήρια, οικογένειες να κάθονται σε καφέ ζαχαροπλαστεία και να τρώνε το γλυκό τους μαζί με τρία ή τέσσερα μικρά παιδιά και να μιλούν όλοι χαμηλόφωνα και να κάθονται όμορφα στις καρέκλες τους...Μα πως το κάνουν αυτό; Τι ηρεμία.

 

Ύπάρχει ένα κομμάτι μας που ζήλεψε αυτή την ανεμελιά. Την  αίσθηση πως η ζωή είναι ήρεμη, τακτοποιημένη, πως το πιο σημαντικό είναι τα Χριστούγεννα που έρχονται και τίποτε σκοτεινό κι απειλητικό δεν υπάρχει...Τίποτε που να θυμίζει "κρίση".

Περάσαμε αξέχαστα όπως κάθε φορά. Και μάλιστα όσο τα παιδιά μεγαλώνουν τα πράγματα είναι όλο και πιο απλά. Η βόλτα όπως πάντα έκλεισε στο γνωστό καφέ απέναντι από την κλειστή αγορά, που είναι ονειρεμένο μέρος. Στάση για καφέ, ζεστή σοκολάτα και γλυκό για να ζεσταθούμε και να τονωθούμε,

...και η βόλτα συνεχίζεται καθώς ο κόσμος πυκνώνει. Ή αλήθεια είναι πως περισσότερο κόσμο δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου παρά μόνο σε διαδηλώσεις. Από κάποια στιγμή και μετά νιώθεις πως δεν μπορείς ούτε να προχωρήσεις, μιλάμε για τεράστιο όγκο ανθρώπων.

Η αλήθεια είναι πως η ομορφιά είναι απίστευτη. Τα μάτια θολώνουν από τα λαμπάκια κι από τις βιτρίνες και τα μαγαζιά που είναι τόσο όμορφα στολισμένα που δεν θέλεις να τελειώσει αυτό που ζεις. Αυτό που βλέπεις.

 

 

Καλάμια στον άνεμο...

Παιδιά κάθε ηλικίας να τρέχουν στην πλατεία, να τρώνε γλυκά, να γελάνε ντυμένα σαν κρεμμύδια με κατακόκκινα μάγουλα και φωτεινά μάτια. Στα μάτια των παιδιών "βλέπεις", τα Χριστούγεννα. Εκεί τα νιώθεις!

Μια υπέροχη εμπειρία που θα 'ταν τέλεια αν μπορούσε κανείς να έχει την ευκαιρία να τη ζήσει! Γιατί είπαμε η Γερμανία τα Χριστούγεννα, είναι εμπειρία!!!
Καλά Χριστούγεννα αγαπημένοι πολλές ευχές για υγεία, αγάπη και ευτυχία.
                                                                                            Με αγάπη...ΚαΠα

Ενα Χριστουγεννιάτικο ταξίδι...αλλιώτικο από τα άλλα!

Το ταξίδι έχει αρχίσει. Τραγουδάμε, τρώμε σάντουιτς και γελάμε με τη χαρά που θα κάνουν η γιαγιά κι ο παππούς μόλις μας δουν. Κάνουμε υπολογισμούς. Σε τόση ώρα εδώ, σε τόσα χιλιόμετρα εκεί....Είναι 14.30 περίπου το μεσημέρι και μόλις έχουμε περάσει τη Nis  στη Σερβία. Ξαφνικά πάνω από τα τραγούδια ακούγεται η φωνή του Πα, που με ρωτάει "μυρίζεις τίποτα;"  "Σαν τι;", ρωτάω...πριν προλάβει να μου απαντήσει ακούω τη φωνή του να λέει δυνατά, "ΦΩΤΙΑ"...Κουφάθηκα...Φωτιά;;;;
Βρισκόμαστε στη μέση του πουθενά και ξαφνικά βλέπουμε τον καπνό να βγαίνει από το καπό και ο Άγγελος ξαφνικά δίνει το σύνθημα "θα ανατιναχτεί το αμάξιιιιιι!!!" (αχ αυτές οι ταινίες) οπότε ακολουθεί κομφούζιο καθώς τα παιδιά αρχίζουν να φωνάζουν. Ξαφνικά μέσα σε δευτερόλεπτα, εκεί στη μέση του πουθενά εμφανίζεται ένα βενζινάδικο και ο Πα στρίβει με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Βγαίνει από το αμάξι με ρυθμούς Super ήρωα και ανοίγει το καπό. Ξεπηδούν φλόγες.  Φρικάρω με την εικόνα κι ακούω τα παιδιά να τσιρίζουν και τον Πα να φωνάζει "ΤΟΝ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΡΑ. ΦΕΡΕ ΤΟΝ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΗΡΑ". Αντιθέτως ορμάω έξω και ανοίγω την πόρτα των παιδιών και ξαφνικά ο μεγάλος σαν αγρίμι από το φόβο, σκαρφαλώνοντας πάνω από τον μικρό πηδάει στην κυριολεξία έξω από το αμάξι κι όπου φύγει, φύγει. Αυτό είναι...του φευγάτου η μάνα ποτέ δεν έκλαψε! Ο μικρός πάει κι αυτός να πηδήξει με τις κάλτσες σε μια λίμνη από νερά φωνάζοντας "δεν θέλω να πεθάνω τόσο μικρόοοοοος". Drama queen δικό μου παιδί αυτό. Σταματάω τον πανικόβλητο Γιώργο από το να πηδήξει στα νερά ξυπόλητος, βουτώντας τον στην αγκαλιά μου κι ενώ του φοράω σε μιαν άκρη τα παπούτσια, βλέπω τον Άγγελο που τρέχει, τρέχει και τρέχει όσο μπορεί πιο μακριά...Τόσα χρόνια ποδοσφαίρου τελικά έπιασαν τόπο!
Ο Πα ουρλιάζει για τον πυροσβεστήρα και μετά τρέχει μόνος του ανοίγει το πορτ παγκαζ σκαρφαλώνει πάνω στις βαλίτσες, δεν τον βρίσκει και αρχίζει να πετάει έξω τις άλλοτε αλφαδιασμένες τακτοποιημένες βαλίτσες για να βρει τον πυροσβεστήρα. Τον βρίσκει και τον αδειάζει στη μηχανή. Ο μικρός συνεχίζει να κλαίει "Φοβάμαιιιιι. Θέλω τη γιαγιά τη θέλω, θέλω να πάω στη γιαγιάαααα", ο Άγγελος ψάχνει τουαλέτα τρέχοντας πάνω κάτω (ακόμη τρέχει) και  προσπαθώ να καθησυχάσω και τους δύο που είναι βέβαιοι πως το αμάξι μας θα εκραγεί και να τους πείσω να φορέσουν τα μπουφάν τους γιατί κάνει διαβολεμένο κρύο. Έχουν περάσει ίσως είκοσι δευτερόλεπτα, όχι παραπάνω!
Ο Πα αφού έχει αδειάσει τον πυροσβεστήρα συνεχίζει να ουρλιάζει "WATER WATER", στον υπάλληλο του βενζινάδικου που μας κοιτάζει σαν εξωτικά πλάσματα! Κινείται νωχελικά και δεν κάνει τον κόπο να φέρει νερό, παρά μπαίνει ξανά στο βενζινάδικο, κουκουλωμένος με το μπουφάν του, είπαμε, είχε διαολόκρυο! Ορμάω προς το βενζινάδικο και βουτάω τον κουβά με το νερό που έχουν για να καθαρίζουν τα παρ μπριζ. Έχει μέσα μαύρο βρωμερό νερό και τρέχοντας με ταχύτητα φωτός το αδειάζω με δύναμη πάνω στη μηχανή που βγάζει καπνούς. Δίπλα είναι ο Πα και τον πήραν τα βόλια... Με κοιτά με φρίκη! εεε sorry...
Η φλόγα έσβησε μα βγαίνουν καπνοί μαύροι από την μηχανή και από τον Πα που κάνει σαν ταύρος αφηνιασμένος. Προσπαθεί να βρει το τηλέφωνο του και μετά μέσα στο αμάξι, το τιμωρεί  κοπανώντας το πάνω στο τιμόνι γιατί τέλειωσε η μπαταρία του. Θέλει να επικοινωνήσει με την ασφάλεια του αμαξιού και του λέω "χαλάρωσε πάρε το δικό μου τηλέφωνο". Μετά από λίγο σώζω τελευταία στιγμή και το δικό μου τηλέφωνο από βέβαιη καταστροφή γιατί δεν έχει roming....ουπςςς το ξέχασα, ξανά sorry.
Τα παιδιά κλαίνε κι είναι σε πραγματικό πανικό, ο Πα φωνάζει πως κάηκε το δυναμό κι έκοψε τον ιμάντα...(μετάφραση παρακαλώ...) χώνει τα χέρια του (τι κάνεις;;;) στη μηχανή και βγάζει τον κομμένο ιμάντα και κοπανάει ότι βρει...με τον ιμάντα, εγώ προσπαθώ να καταλάβω τι έγινε...
Είμαστε στη Σερβία, στην μέση του πουθενά και δεν έχουμε αμάξι...Ποιος θα μας βοηθήσει; Καταπνίγω την παρόρμηση να τηλεφωνήσω  στον μπαμπά μου για να μας σώσει... καταπολεμώντας πια  αυτή την κοριτσίστικη αίσθηση πως ο μπαμπάς θα τα τακτοποιήσει όλα. Ο Πα με κατάλαβε, "μην τυχόν και τηλεφωνήσεις σε κανέναν και τον αγχώσεις!" μου λέει σε μια αναλαμπή φυσιολογικότητας.

Κοιταζόμαστε και μαζί κοιτάζουμε τη μηχανή που βρωμάει φριχτά και βγάζει μαύρους καπνούς. Από δίπλα η φωνή των δύο μικρών (που αφού βεβαιώθηκαν πως δεν θα καούμε) αποφάσισαν να κλάψουν γιατί "τώρα πως θα πάμε στη Γερμανίααααααα;" Όλα τα πράγματα μας είναι πεταμένα στο δρόμο. Πρέπει να είμασταν απίθανο θέαμα!
Ξαφνικά μέσα στο πανδαιμόνιο και το απόλυτο πουθενά σκάει μύτη ένας τύπος. Χαριτωμένος στρουμπουλός, αξύριστος. Φοράει μια μπλε φόρμα, χοντρό μπουφάν και σκούφο. Μπαίνει ανάμεσα μας και κοιτάζουμε την μηχανή κι οι τρεις, με μεγάλο ενδιαφέρον. Κάνει ένα αργόσυρτο χμμμμμ και μετά σε άπταιστα Σέρβικα εκείνος και Ελληνικά εμείς μας εξηγεί κι ήταν ειλικρινά...σαν να μιλούσαμε την ίδια γλώσσα, μας εξηγεί λοιπόν πως ο ίδιος επισκευάζει αμάξια κι έτυχε να είναι εκεί(έτυχε;;;) και πως σε δέκα λεπτά μπορεί να φέρει έναν συνεργάτη (από που θα τον φέρει εδώ στην ερημιά;) για να μας ενημερώσουν για τη ζημιά, την επισκευή και το κόστος. Πλάκα μας κάνεις;

Βρεθήκαμε λοιπόν να περιμένουμε μέσα στο καφέ του βενζινάδικου, γιατί ναι! το βενζινάδικο είχε καφέ και ένα μικρό εστιατόριο και δεν χρειαζόταν να περιμένουμε με τα παιδιά, στο κρύο. Μέσα σε δέκα λεπτά πράγματι ήρθε, με έναν άλλο παλαβό τύπο και με γέλια και χαρές μας ανακοίνωσαν να  μην φοβηθούμε καθόλου και αυτός θα πάει στη Nis 30 χιλιόμετρα μακριά, θα προσπαθήσει να  βρει καινούριο δυναμό και ανταλλακτικά και τα πάντα και θα γυρίσει άλλα 30 χιλιόμετρα για να μας φτιάξουν το αμάξι και αύριο θα είμαστε Γερμανία!
Με τον Πα αποφασίσαμε πως είτε εκείνοι είναι μάλλον θεοπάλαβοι ή εμείς απίθανα τυχεροί...Τι επιλογή είχαμε;
Περιμέναμε και περιμέναμε και περιμέναμε και μετά από μιάμιση ώρα αναμονής αρχίσαμε να ανησυχούμε σοβαρά και αρχίσαμε να ψαχνόμαστε πάλι με τα τηλέφωνά και ξάφνου, εμφανίστηκε ο τύπος τρισευτυχισμένος με τα ανταλλακτικά παραμάσχαλα...Τι χαρά! Τι απίθανη χαρά ήταν αυτή. Όλοι μαζί φωνάξαμε "ΉΡΘΕ!!!!!!" και τα παιδιά άρχισαν να χοροπηδάνε!

Και μετά από 4 ώρες καθυστέρηση, αφού ήπιαμε καφέδες και σοκολάτες και διαβάσαμε και παίξαμε και μπήκαμε στο ίντερνετ με την keep the faith ανάρτηση διαβάζοντας ενημερώσεις στο fcb, χωρίς όμως να δώσουμε καμία αναφορά για να μην αγχώσουμε κανέναν...και αφού σκυλοβαρεθήκαμε περιμένοντας

κι αφού ο Πα τους τάισε  την πάστα φλώρα που μας έδωσε η φίλη μας η Βίκη για το ταξίδι...(να 'σαι καλά γλυκιά μου, προλάβαμε και την δοκιμάσαμε κι εμείς τέλεια Βικάκι, έπιασε τόπο με το παραπάνω!!!) και μετά από πολλά γέλια και χτυπήματα στην πλάτη και πολλά καθησυχαστικά "nema problem bre...", το αμάξι ήταν έτοιμο. Στα καλά καθούμενα βγάζει κι έναν ηλεκτρονικό εγκέφαλο(συνεχίζεις να μας κάνεις πλάκα!!!!) και κάνει έλεγχο σε όλη τη μηχανή που δουλεύει πια ρολόι και ακούγοντας τον ρυθμικό της ήχο,  μας λέει με χαρά και μάτια λαμπερά "voum voum voum goooood bre, aide Deutschland!".
Δώσαμε τα χέρια, χτυπήσαμε πλάτες, χαρίσαμε χαμόγελα  ανακούφισης κι ευτυχίας. Τα παιδιά πήδηξαν με ενθουσιασμό στις θέσεις τους και  φεύγοντας τον ρωτάω πως τον λένε... "Christas bre", μου απαντάει..." Christas, ama Christ-os" τονίζοντας το "ός"...Έμεινα για λίγο άφωνη και μετά του φώναξαμε κι οι δυο  "Ευχαριστούμε Χρήστο!!!!" κι εκείνος σηκώνοντας ψηλά το χέρι σε ένα χαιρετισμό, φώναξε σε άπταιστα Ελληνικά "efkaristo, parakalooooooo, aide breeee!!!"....και καθώς το αμάξι ξεμάκρυνε χάθηκε από τα μάτια μας.
Ευτυχώς πήραμε την κάρτα του και ξέρω πως είναι αληθινός, γιατί είναι σαν να τον ονειρεύτηκα!

Τέσσερις ώρες καθυστέρηση, κουρασμένοι και ταλαιπωρημένοι, 300 ευρώ ελαφρύτεροι, μα τυχεροί και χαρούμενοι, απίστευτα, απίστευτα χαρούμενοι!

Στην μέση του απόλυτου τίποτε, με την πιο κοντινή πόλη στα 30 χιλιόμετρα, τα πρώτα δευτερόλεπτα που ξεπήδησαν οι φλόγες, σταμάτησε το δάσος κι εμφανίστηκε μπροστά μας ένα βενζινάδικο. Και μετά από λίγο τα θαύματα συνεχίζονται και καταφέρνουμε και σβήνουμε τη φωτιά οι δυο μας στην κυριολεξία μέσα σε δευτερόλεπτα. Η ζημιά φαίνεται περιορισμένη αλλά το αμάξι δεν πάει πια πουθενά και ενώ είμαστε σε απόγνωση σε λίγα λεπτά, εμφανίζεται ένας τύπος και αναλαμβάνει όλη τη δουλειά ενώ εγώ με τα παιδιά αράζουμε στο ζεστό καφέ!!! και σε λίγες ώρες ταξιδεύουμε και πάλι...και όχι μόνο αυτό μα ο τύπος αυτός ο θαυματουργός δεν μιλά Ελληνικά ή οποιαδήποτε άλλη γλώσσα εκτός από Σέρβικα, εμείς δεν μιλάμε Σέρβικα κι όμως η συνεννόηση είναι απλά τέλεια! Τέλεια!!! και βέβαια το κερασάκι στην τούρτα ο τύπος έχει το όνομα "Χρήστος"....το όνομα των Χριστουγέννων!

Τώρα αν όλα αυτά είναι τυχαία δεν ξέρω!
Εγώ θέλω να δηλώσω πως ήταν μια απίθανα αστεία πια και ουσιαστική εμπειρία!
Το ταξίδι συνεχίστηκε σε κλίμα μεγάλης ευφορίας και ενθουσιασμού. Γελάσαμε πολύ με τα καμώματα μας και κοροϊδεύαμε ο ένας τον άλλο. Κουραστήκαμε πολύ περισσότερο για να μπορέσουμε να αναπληρώσουμε τον χαμένο χρόνο, οδηγώντας μέσα στη νύχτα...χάσαμε και την ζεστή goulash στην Ουγγαρία γιατί φτάσαμε στη μία το ξημέρωμα στο ξενοδοχείο διανυκτέρευσης. Πεινάσαμε, εγώ αρρώστησα και άρχισε να πονά ο λαιμός και τα αυτιά μου σαν πεντάχρονο και να έχω δέκατα. Φτάνοντας  στην Γερμανία πια, φάγαμε δυο ξεγυρισμένα μποτιλιαρίσματα 30 λεπτά το ένα 60 χιλιόμετρα μακριά από τον προορισμό μας και στο δεύτερο μποτιλιάρισμα πάνω από 40 λεπτά απόλυτα σταματημένοι μέσα στο απόλυτο νυχτερινό κομφούζιο της autobahn, μόλις 2,5 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι...Αυτό το τελευταίο μας αποτελείωσε....

Όμως ήταν ένα ταξίδι που άρχισε με θαύματα...και δεν παραπονέθηκε κανείς μας.

Οι δρόμοι υπέροχα ανοιχτοί, τα δάση υπέροχα λευκά και η ατμόσφαιρα υπέροχα, Χριστουγεννιάτικη.

Ξάπλωσα στο κρεββάτι μετά από ένα καυτό μπάνιο και την ζεστή γιουβαρλόσουπα της μαμάς μου και ψιθύρισα...."Ευχαριστώ Crista! Όποιος κι ας είσαι, όποιος κι αν σε έστειλε..." και κοιμήθηκα τρισευτυχισμένη που ήμασταν επιτέλους σπίτι, όλοι ασφαλείς κι επιτέλους αρχίζουν τα Χριστούγεννααααα!

Φιλιά αγαπημένοι!!!! Γέμισαν ήδη τα μάτια με εικόνες...Do you believe?
                                                                                                             Κατερίνα

Keep the Faith!

Κοιτάζουμε χριστουγεννιάτικες φωτογραφίες και γελάμε. Πάντα μου άρεσε τα Χριστούγεννα να βγάζω φωτογραφίες τα παιδιά και να τις κάνω κάρτες για να τις στέλνω σε γιαγιάδες παππούδες και κοντινούς συγγενείς.  Έχουμε φωτογραφίες όπως κάθε οικογένεια νομίζω, με τα πιτσιρίκια μπροστά στο δέντρο, ντυμένα αγιοβασιλάκια, ταρανδάκια, αγγελάκια...Θυμάμαι πριν  γεννηθεί ο Γιώργος έντυνα τον Αγγελάκο κάθε χρόνο και τον έστηνα μπροστά στο δέντρο και τραβούσα ασταμάτητα φωτογραφίες. Τρελαινόμουν εγώ, τρελαινόταν κι εκείνος...Ήταν το παιχνίδι μας. Τι χαρά!!! Μετά έγιναν δύο τα μοντέλα μου...και τι μοντέλα!
Τώρα έμειναν αυτές οι πανέμορφες εικόνες που τις κοιτάζουμε μαζί και δεν μπορώ να φανταστώ πόσο γρήγορα πέρασαν τα χρόνια και πόσο πολύ μεγάλωσαν κι αυτά τα μικρά ...τα πανέμορφα μικρά μου που ήταν έτσι με τρυφερά χεράκια και ζουμερά μάγουλα,

 
κι έτσι, με τις μπούκλες και τα γλυκά χαμόγελα,

τώρα...μεγάλωσαν κι  είναι έτσι! Μέσα στην αγριάδα, το κορόιδεμα και στην τρέλα.

Αυτό το τέλειο τρυφερούλι αγγελάκι με το ροζ μάγουλο,

μεταμορφώθηκε σε αυτό τον τύπο που μου ανακοίνωσε πως θέλει να μάθει
"ελεκτρική (προσοχή στο ε)  κιθάρα" για να γίνει λέει "rock star".

Και που να φανταστώ τότε 11 χρόνια πριν, ότι ο  γλυκούλης μου Ρούντολφ....

θα μεταμορφωνόταν σε αυτό τον τρομακτικό τύπο που με κοιτάζει έτσι άγρια γιατί τον ενόχλησα ενώ μελετά τα τρένα του, πριν φύγει σχολείο.

Μέσα από τις φωτογραφίες βλέπεις τα χρόνια να περνούν. Όταν τα ζεις δεν το καταλαβαίνεις. Μα μόλις βγάζουμε τα παλιά άλμπουμ παθαίνω πραγματικό σοκ.
Η παράδοση μας, λέει κάθε χρόνο να ντύνονται και να βγάζουμε φωτογραφίες γιορτινές και φέτος δεν έχουν καμία γλύκα αυτοί οι τύποι. Αντίθετα, έχουν τρελή πλάκα! Πειράζονται, γαργαλιούνται κοιτάζονται συνωμοτικά...λένε τα δικά τους.

Κι όταν τελειώσει η φωτογράφιση όπως μας αρέσει να λέμε, αράζουν μαζί στον καναπέ και μιλάνε σιγανά ο ένας στον άλλο και ακούς μόνο χάχανα...Τι λένε; Δεν νομίζω πως θέλω να ξέρω, μου φτάνει που τους κάνει να γελούν...
 Μου φτάνει να βλέπω τα μπλεγμένα πόδια τους και να νιώθω μια ηρεμία γιατί ξέρω πόσο σημαντικές είναι αυτές οι τόσο προσωπικές τους στιγμές.

Ετσι φέτος ακόμη και τα γράμματα στον Άγιο Βασίλη δεν είχαν την παιδικότητα από άλλες χρονιές. Παρόλα αυτά πιστεύουν ακόμη ...Ο μικρός με παράπονο μου είπε πως ο φίλος του φέτος δεν πιστεύει πια και λέει πως ο Άγιος Βασίλης είναι η μαμά κι ο μπαμπάς..."γιατί μου το κάνει αυτό;"...Με ρώτησε με αγωνία....Γιατί  τελικά, είναι τόσο δύσκολο να πιστεύεις στο παραμύθι και να είσαι μόνος. Να μην έχεις να μοιραστείς τον ενθουσιασμό. Όμως για εκείνον δεν υπάρχει κανένα ερωτηματικό, καμία σκιά. Εχει την πίστη του ζωντανή κι έτσι στη ζωή του η μαγεία υπάρχει, όπως υπάρχει κι ο Αγιος Βασίλης, οι νεράιδες και τα ξωτικά...
Πόσο δύσκολο είναι να έχεις πίστη όταν δίπλα σου όλοι την χάνουν...Πόση δύναμη!
Πόση αντίσταση πρέπει να προβάλεις στην πραγματικότητα που έρχεται να σαρώσει τα παιδικά όνειρα...κι εγώ αντιστέκομαι! Αντιστέκομαι και ζω σε έναν κόσμο που αντιστέκεται...

Έτσι όταν τις προάλλες έγινε η Χριστουγεννιάτικη γιορτή στους Κύκλους Ζωής, ένιωσα απίστευτη δύναμη για να συνεχίσω να αντιστέκομαι...Δύναμη πελώρια.
Γιατί μαζεύτηκαν άνθρωποι πολλοί, άνθρωποι που αντιστέκονται στον πόνο, άνθρωποι που μπήκαν στον "κύκλο" και έμειναν...κι ήταν εκεί για μια βραδιά τόσο ιδιαίτερη. Μέσα στο κρύο, με τις φωτιές αναμμένες, το ζεστό κρασί να μας κρατά σε εγρήγορση και το δέντρο των ευχών φωτισμένο και λαμπερό.

Κι εκεί δίπλα στο δέντρο των ευχών, βλέποντας ανθρώπους να κρεμούν στο δέντρο τις κάρτες τους ένιωσα πως όλα τα μπορεί ο άνθρωπος που θέλει. Ο άνθρωπος που αγαπά τη ζωή και τη δέχεται...

Είδα ανθρώπους που το 2013, τους πήρε πολύτιμες στιγμές, τους έκλεψε πρόσωπα λατρεμένα, τους μοίρασε πόνο, τους γκρέμισε σχέδια κι όνειρα και τους χάρισε μαθήματα σκληρά. Είδα ανθρώπους που πόνεσαν με πόνο αδιανόητο λίγους μόνο μήνες πριν...να γελούν, να χορεύουν, να αγκαλιάζονται, να ζουν. Να αντιστέκονται!!!Να μην φοβούνται πια να "πέσουν" γιατί εμπιστεύονται αυτόν που θα τους κρατήσει...

Τους είδα να γέρνουν πάνω στους ώμους αυτών που βρήκαν το δρόμο τους κι έχουν μεγαλύτερες αντοχές και τους χάζευα καθώς ξεκουράζονταν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου για λίγο, μέχρι να συνεχίσουν μαζί την νέα προσπάθεια. Είδα τα λόγια τους κρεμασμένα στο δέντρο των ευχών και έκλαψα και γέλασα κι ένιωσα κι εγώ δύναμη μαζί τους. Τους θαύμασα όχι για τη δύναμη, μα για την θέληση και την προσπάθεια. Τους θαύμαζα για την Πίστη στη Ζωή!

Κι ύστερα είδα το μικρό αυτό δεντράκι το στολισμένο με λαμπιόνια, το φορτωμένο με δεκάδες ευχές και κρατάω πολλές...λόγια, λέξεις, υποσχέσεις...

 "Να ζω! Να αγαπώ! Να ονειρεύομαι! Να δημιουργώ! Να αντέχω! Να πιστεύω!"

Να πιστεύω!!!
Αυτό κρατάω για φέτος τα Χριστούγεννα. Την πίστη στη ζωή, στους ανθρώπους και στο μεγαλείο τους...κι αυτό θα προσπαθήσω να κρατήσω ζωντανό για τα πιτσιρίκια μου που μεταμορφώθηκαν από αγγελάκια σε αμούστακους, αεικίνητους κι άγριους ροκάδες. Την πίστη πως όλα...θα περάσουν γιατί η ζωή, είναι μπροστά!
Κλείνω με το πιο  λατρεμένο μήνυμα κρεμασμένο στο δέντρο των ευχών...

Είναι κάτι λιγότερο από τέσσερα και αν και τόσο μικρή βίωσε την πρώτη της μεγάλη απώλεια...κι όμως αντιστέκεται και πιστεύει. Αυτό της διδάσκει η γενναία μαμά της. Να πιστεύει στη ζωή, να μην στέκεται μουδιασμένη στον πόνο και να περιμένει πάντα το καλύτερο που είναι να 'ρθει...Να κοιτάει μπροστά.

Αγαπημένοι ας αντισταθούμε στα σημάδια των καιρών. Στον πόνο, στην απογοήτευση, στην παραίτηση, σε κάθε απώλεια...
Ας αντισταθούμε και ας πιστέψουμε πως υπάρχει...Ο "Άγιος Βασίλης" μας, υπάρχει...
Ας κρατήσουμε την πίστη ζωντανή. Την πίστη στα όνειρα, στα θαύματα, στους ανθρώπους. Την πίστη στον εαυτό μας...
Φοράω τώρα την μπλούζα που χθες κιόλας χάρισε σε όλη την ομάδα του στην τελευταία συνάντηση της χρονιάς, ένας άνθρωπος απίθανος. Ένας άνθρωπος που ξέρει από πόνο κι απώλεια και εγκατάλειψη, τα γνώρισε από παιδί κι όμως έχει επιλέξει την δημιουργία και την ζωή σε όλη της την ένταση, όπως κι όλοι οι υπόλοιποι συνοδοιπόροι του!

"Keep the Faith" x-mas 2013 Κύκλοι Ζωής!
Τρελάθηκα όταν την είδα, ξαφνιάστηκα, συγκινήθηκα...Ναι! Μπορώ να κρατήσω ζωντανή την πίστη μου στη ζωή, όταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι μπορούν. Μπορώ να το κάνω γιατί γύρω μου υπάρχουν ονειροπόλοι...Γύρω μου υπάρχουν όλοι αυτοί που ξέρουν να αντιστέκονται στη σκοτεινιά και ξέρουν να σε κρατήσουν όταν πέσεις. Πιστεύω λοιπόν κι αντιστέκομαι μαζί τους...
Κι όσο εσείς θα διαβάζετε αυτά, εμείς θα ταξιδεύουμε (εγώ φορώντας τη νέα μου μπλούζα!)...Σκόπια, Σερβία, Ουγγαρία και σταθμός για καυτή και λίγο πικάντικη gulash και διανυκτέρευση για ύπνο σε πουπουλένια παπλώματα. Αυστρία για πρωινό με ζεστά ψωμάκια, γλυκά striezel και berliners, συγκλονιστικά βιεννέζικα με κεράσι και δυνατό καφέ και συνεχίζουμε. Επόμενος σταθμός, Γερμανία και γιαγιά και παππούς...

Η επόμενη ανάρτηση από το σπίτι των γονιών....Καλημέρα αγαπημένοι...Κρατήστε την πίστη ζωντανή. Αντισταθείτε!
                                                                                                       Κατερίνα