Οι γιορτινές μέρες και τα γενέθλια του γλυκού Νοέμβρη...

Τελικά ο Νοέμβρης είναι αγαπημένος μήνας. Ο μήνας ορόσημο ενός τέλους, μιας περιόδου ξεκούρασης της φύσης. Τα φύλλα που κιτρινίζουν τον Νοέμβρη πέφτουν κι αρχίζει η γη να τρέφεται, σιωπηλά με το νέο λίπασμα. Όλα φαντάζουν γυμνά πια κρύα, μα η εικόνα είναι παραπλανητική. Η αλήθεια είναι πως η φύση έχει ξεκινήσει μια αργή και δύσκολη δουλειά. Την δουλειά που θα φέρει σε λίγους μήνες την αναγέννηση. Για αυτό ο Νοέμβρης είναι υπέροχος μήνας. Ο μήνας της εσωτερικής ανατροφοδότησης...της αναζήτησης, της ξεκούρασης. Δεν χρειάζεσαι φύλλα και άνθη στα γυμνά κλαδιά σου σαν κάνεις την εσωτερική σου αναδόμηση. Μαζεύεις δυνάμεις για το μετά. Για την έκρηξη, χρωμάτων και ζωής αργότερα...Οπότε ο Νοέμβριος σηματοδοτεί μέσα μου ακριβώς αυτό. Την εσωτερικότητα.
Συν του ότι είναι ο μήνας της ονομαστικής μου γιορτής και των γενεθλίων της μαμάς μου και τώρα πια της γιορτής του γιου μου και βέβαια...των γενεθλίων του! Γιατί είπαμε...από τότε που ήρθε ο γιος μας,  ο Νοέμβρης έγινε...Γλυκός Νοέμβρης.

Ήταν λοιπόν υπέροχος ο μήνας που έφυγε. Δεχτήκαμε δώρα πολλά κι ευχές και λόγια κι αγκαλιές...Γεμίσαμε  με ενδιαφέρον. Ήρθαν δέματα και κάρτες και τηλεφωνήματα που μας ξάφνιασαν...Ακόμη κι από τον μακρινό Καναδά...Πόσο γενναιόδωροι μπορούν να είναι οι άνθρωποι...Ανάμεσα στα πολλά ήρθε όμως ένα δέμα που με έλιωσε. Ένα δέμα μαμάς! Μαμάς μια φίλης λατρεμένης που γνωριστήκαμε μέσα από αυτό το blog, της Κρινιώς μου που ζει στο εξωτερικό και η μαμά της μου έστειλε...ότι θα έστελνε σε μια κόρη. Άνοιξα το κουτί και με  τύλιξε η μυρωδιά φρέσκο κομμένων λουλουδιών από την αυλή της κι ύστερα τα φρούτα από τα δέντρα του κήπου της.

Πορτοκάλια, λεμόνια, ρόδια, δεντρολίβανο, δάφνες, ψημένα κυδώνια και μαρμελάδα από τα φρούτα της.. Νομίζω πως ξαφνιάστηκα όσες λίγες φορές στη ζωή μου.

Γιατί αυτό το δέμα ήταν μαμαδίστικο... σαν να μου το έστελνε η μαμά μου από το χωριό...Αγαπημένη μου κυρία Παρασκευή!!!!
Την ημέρα εκείνη της γιορτής μου δε άλλη έκπληξη. Πρωί πρωί ήρθε ένα δεματάκι μαζί με τον Πα, από μια φίλη που τα παιδιά μας πηγαίνουν μαζί στο σχολείο.Την Μαρία! Με βιβλία κι ευχές...Τι χαρά!! Υλικό για Χριστουγεννιάτικη μελέτη....

Τις ημέρες που ακολούθησαν ήρθε ένα ακόμη δέμα από την φίλη αναγνώστρια την Όλγα, με την υπέροχη αυτή χειροποίητη κάρτα με τον μικρό Πρίγκιπα, που όλοι αγαπάμε και αυτή την πανέμορφη κούπα για να πίνω τα ζεστά μου τσάγια στους Κύκλους.

Την ζωγράφισε μόνη της...Δεν είναι απίστευτο;

Επίσης μου έπλεξε κι ένα κασκόλ που δεν έχω βγάλει έκτοτε...Το φοράω κάθε μέρα γιατί είναι πανέμορφο, ζεστό και τόσο ιδιαίτερο δώρο πλεγμένο από τα χέρια ενός ανθρώπου...

Μόλις το φόρεσα συνειδητοποίησα πως η γιαγιά μου ήταν η τελευταία που μου έπλεξε ένα ρούχο και έχει φύγει εδώ και χρόνια...Η γιαγιά που έχω το όνομα της και να τώρα ένα πλεκτό κασκόλ για τη γιορτή μου...αχ βρε Όλγα.

Κι αυτό που είναι το πιο σημαντικό όλων είναι πως πια τα δώρα που δέχομαι είναι δώρα καρδιάς. Χειροποίητα όλα, όπως αυτό τον καθρέφτη που έφτιαξαν μόνοι τους η αδερφή του Πα κι ο άντρας της. Μάζευαν θαλασσόξυλλα όλο το καλοκαίρι και τα κολλούσαν ένα ένα...για εμένα. Για να είναι έτοιμος στην γιορτή μου! Απλά θεϊκός!!!!

Και το μαγικό χιονισμένο κέικ πορτοκαλιού  που έκανε η αδερφή μου για να κεράσω κάποιες από τις ομάδες μου στους Κύκλους και μυρίζει φροντίδα...

...όπως και τα μικρά παρτάκια έκπληξη που προέκυψαν σε όλες τις ομάδες μου  με αποτέλεσμα να καταλήγουμε στο τέλος τρώγοντας ατέλειωτα γλυκά όλα χειροποίητα που έφερνε ο καθένας από το σπίτι του  και πίνοντας κρασιά που είχαν ως αποτέλεσμα να γελάμε μέχρι δακρύων ή να "ανοίγονται" βαθύτερες σκέψεις...

Ήταν μια τέλεια, τέλεια γιορτινή εβδομάδα που έκλεισε με τα γενέθλια του γλυκού μας Νοέμβρη. Κι είπαμε φέτος που είναι μεγάλος τα γενέθλια του να είναι όσο πιο απλά γίνονται...και ήταν! Δεν κάναμε καμία απολύτως προετοιμασία. Κανένα φαγητό , κανένα γλυκό. Η τούρτα αγοράστηκε από την Sugar Angel  που είναι φίλη και δεν μπορούσε να κάνει πιο όμορφη τούρτα. Το αγόρι ενθουσιάστηκε.

Η εμφάνιση της μοναδική και η  γεύση της  σοκολάτα και μπανάνα που τον ξετρελαίνει...απλά θεϊκή!

Φαγητό από γνωστό fastfoundάδικο και κανένας κόπος για τίποτε. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να έχουμε χρόνο για να του προσφέρουμε μια ημέρα έτσι όπως την ήθελε. "Σαν να ξημερώνουν Χριστούγεννα"...μας είπε. Ξημέρωσε λοιπόν και βρήκαμε ευκαιρία να υλοποιήσουμε μια από τις πολλές ίδέες που έχουμε εμπνευστεί από την ιστοσελίδα στο fcb του Μαμά...δες Μπαμπά...δες...με τα μπαλόνια, να γεμίζουν το κρεββάτι του και ξετρελάθηκε.
 

Κι ύστερα του ετοιμάσαμε το αγαπημένο του πρωινό, είχαμε ακυρώσει όλες τους τις δραστηριότητες και μείναμε σπίτι και παίξαμε όλοι μαζί παιχνίδια και φάγαμε μακαρόνια με κιμά για μεσημέρι κι  ήπιαν αναψυκτικό και μετά ανάψαμε όλα τα λαμπάκια και για πρώτη του φορά έκανε γενέθλια σε Χριστουγεννιάτικο σκηνικό...Ήταν τόσο όμορφα.

Έστρωσα στο τραπέζι ένα μεγάλο χαρτί κι εκεί όλα τα πιτσιρίκια για ώρα ζωγράφιζαν και γελούσαν κι έγραφαν ευχές και έλεγαν τα απίθανα!

 

Σχόλιο...."250 ημέρες για το Καλοκαίρι...." Θεός!

 

Γέλασα τόσο πολύ....Τσούγκρισαν με τα αναψυκτικά τους κι έπαιζαν σπασμένο τηλέφωνο και μιλούσαν γύρω από το τραπέζι πειράζοντας ο ένας τον άλλο, με υπονοούμενα για αγάπες και γκάφες και άλλα δικά τους.

Είναι μαζί από τα νήπια. Αυτό το όμορφο παρεάκι και πέρασαν από τότε επτά χρόνια και νατοι τώρα όλοι λίγο πριν  το κατώφλι της εφηβείας. Όμορφοι και λαμπεροί με τα γεμάτα νιάτα τους...Τα αγαπώ αυτά τα πιτσιρίκια. Όλα τους...Είναι οι φίλοι του. Οι πρώτοι σημαντικοί του φίλοι!!! Και τον φροντίζουν, τον αγαπούν, τον κοροϊδεύουν, του κάνουν καψώνια, τον εκπαιδεύουν...όπως κάθε ζωντανή και υγιής  ομάδα!

Κι ύστερα ήρθε η τούρτα...τα κεριά άναψαν οι ευχές ακούστηκαν και με ένα σβήσιμο το αγόρι πέρασε στη νέα του δεκαετία!

Ο αδερφός του δίπλα του..."στην τιμητική θέση", όπως έλεγε. Τόσο χαρούμενος ο μικρός που έγραψε στην ευχετήρια κάρτα "είσαι ο πιο έξυπνος αδερφός..." και με έκανε να κλαίω με τον τρόπο που θαυμάζει τον μεγάλο του αδερφό!

 

Μετά  το γνωστό γενέθλιο τραγούδι μας ξάφνιασαν γιατί του έπαιξαν μουσική δυνατά χτυπώντας τα χέρια τους στο τραπέζι στο ρυθμό του "we will rock you" των Queen που είναι τρελή αδυναμία του Άγγελου. Ξανά και ξανά με απίθανη ένταση και ρυθμό που χτυπούσε στο στομάχι. Απίθανη στιγμή. Το λάτρεψα....
Κι όχι μόνο εγώ μα κι ο μπαμπάς του...Αλλά περισσότερο το λάτρεψε  εκείνος κι ήταν ευτυχισμένος. Τόσο ευτυχισμένος!

Κι ύστερα κουράστηκαν...Στρώθηκαν ο ένας πάνω στον άλλο στους καναπέδες και έβλεπαν τον Ε.Τ. ενώ τα αγόρια έκαναν πλάκα στα κορίτσια που τρόμαζαν στις σκοτεινές σκηνές... Κι ήταν όλα σαν όνειρο. Παιχνίδια πεταμένα παντού και μαξιλάρια...

...εγώ, ξαπλωμένη στον απέναντι καναπέ, δίπλα μου ο μπαμπάς τους, τα λαμπιόνια όλα αναμμένα, η φωτιά στο τζάκι να τριζοβολά και τα παιδιά απλωμένα παντού να βλέπουν ένα έργο που σημάδεψε τη γενιά μου...Η νέα γενιά μπροστά μας. Αγκαλιά, με τα πόδια πλεγμένα. Φίλοι, συνοδοιπόροι στη ζωή που απλώνεται μπροστά τους.

Και τώρα πια πάει ο τέλειος γλυκός μας Νοέμβρης. Την επόμενη ημέρα το πρωί της Κυριακής μπήκε ο γιορτινός Δεκέμβρης. Είχα προλάβει να κρεμάσω στις σκάλες, τα μικρά ημερολόγια αντίστροφης μέτρησης, με χάρτινα σακουλάκια και μανταλάκια με αριθμούς. Τι χαρά!!!

Όμως η μεγαλύτερη χαρά ήταν ότι φέτος έχω κι εγώ ένα τέτοιο ημερολόγιο για να ανοίγω ένα σακουλάκι του κάθε ημέρα...μέχρι τα Χριστούγεννα. Μου το έφτιαξε το πιο απίθανο πλάσμα στον κόσμο...το μισό μου κομμάτι,  η αδερφή μου. Μόνο εκείνη θα μπορούσε να σκεφτεί κάτι τόσο απίθανο...24 ημέρες φροντίδας, δώρο για τη γιορτή μου!

Άνοιξα λοιπόν την πρώτη ημέρα μαζί με τα παιδιά μου κι εγώ και είχε μέσα τα μικρά αυτά στολιδάκια...Τα "στολιδάκια μου", όπως λέω και τους όμορφους που έχω για γιους!

Αχ αυτά τα Χριστούγεννα...είναι γεμάτα υποσχέσεις. Δημιουργούν μια αίσθηση πως όλα τα μπορείς...όλα τα αντέχεις, όλα τα αγαπάς...κι ας είναι ψέμα!
Θα ήθελα να το χαρίσω αυτό το συναίσθημα, να το μοιραστώ, να το στείλω εκεί έξω...σε όσους δεν μπορούν, δεν αντέχουν, δεν αγαπούν...σε όσους παλεύουν πολύ περισσότερο από όσο πρέπει, από όσο τους αξίζει...
Αγαπημένοι μου!
Ξέρω πως εγώ δεν μπορώ...μπορεί όμως..."η φωνή", γιατί Χριστούγεννα χωρίς "τη φωνή" δεν γίνονται.

Πριν λίγες ημέρες λοιπόν ήρθε το cd που παρήγγειλε ο μπαμπάς μας και κάθε βράδυ αφήνουμε την μαγεία να ξεχυθεί...έστω και για λίγο και ακούγοντας τον Frank ονειρευόμαστε πως όλα τα μπορούμε, όλα τα αντέχουμε, όλα τα αγαπάμε...όλα...κι ας είναι ψέμα.

 

Γιατί τελικά τα όνειρα είναι σημαντικά. Τόσο σημαντικά όσο  σχεδόν κι η πραγματικότητα.
Η ζωή... τι θα 'ταν δίχως όνειρα; και τελικά το να μπορείς να ονειρεύεσαι...είναι προνόμιο. Προνόμιο πολύ μεγαλύτερο από όσο μπορεί κανείς να φανταστεί...οπότε ας ονειρευτούμε αγαπημένοι...όχι μεγάλα όνειρα...κάτι απλό. Απλό σαν τα...λευκά Χριστούγεννα...Καλό Δεκέμβρη! Με ημέρες γεμάτες χρώμα και χαρά κι απλότητα. Καλημέρα!!!

 

                                                                                                       Κατερίνα