Keep the Faith!

Κοιτάζουμε χριστουγεννιάτικες φωτογραφίες και γελάμε. Πάντα μου άρεσε τα Χριστούγεννα να βγάζω φωτογραφίες τα παιδιά και να τις κάνω κάρτες για να τις στέλνω σε γιαγιάδες παππούδες και κοντινούς συγγενείς.  Έχουμε φωτογραφίες όπως κάθε οικογένεια νομίζω, με τα πιτσιρίκια μπροστά στο δέντρο, ντυμένα αγιοβασιλάκια, ταρανδάκια, αγγελάκια...Θυμάμαι πριν  γεννηθεί ο Γιώργος έντυνα τον Αγγελάκο κάθε χρόνο και τον έστηνα μπροστά στο δέντρο και τραβούσα ασταμάτητα φωτογραφίες. Τρελαινόμουν εγώ, τρελαινόταν κι εκείνος...Ήταν το παιχνίδι μας. Τι χαρά!!! Μετά έγιναν δύο τα μοντέλα μου...και τι μοντέλα!
Τώρα έμειναν αυτές οι πανέμορφες εικόνες που τις κοιτάζουμε μαζί και δεν μπορώ να φανταστώ πόσο γρήγορα πέρασαν τα χρόνια και πόσο πολύ μεγάλωσαν κι αυτά τα μικρά ...τα πανέμορφα μικρά μου που ήταν έτσι με τρυφερά χεράκια και ζουμερά μάγουλα,

 
κι έτσι, με τις μπούκλες και τα γλυκά χαμόγελα,

τώρα...μεγάλωσαν κι  είναι έτσι! Μέσα στην αγριάδα, το κορόιδεμα και στην τρέλα.

Αυτό το τέλειο τρυφερούλι αγγελάκι με το ροζ μάγουλο,

μεταμορφώθηκε σε αυτό τον τύπο που μου ανακοίνωσε πως θέλει να μάθει
"ελεκτρική (προσοχή στο ε)  κιθάρα" για να γίνει λέει "rock star".

Και που να φανταστώ τότε 11 χρόνια πριν, ότι ο  γλυκούλης μου Ρούντολφ....

θα μεταμορφωνόταν σε αυτό τον τρομακτικό τύπο που με κοιτάζει έτσι άγρια γιατί τον ενόχλησα ενώ μελετά τα τρένα του, πριν φύγει σχολείο.

Μέσα από τις φωτογραφίες βλέπεις τα χρόνια να περνούν. Όταν τα ζεις δεν το καταλαβαίνεις. Μα μόλις βγάζουμε τα παλιά άλμπουμ παθαίνω πραγματικό σοκ.
Η παράδοση μας, λέει κάθε χρόνο να ντύνονται και να βγάζουμε φωτογραφίες γιορτινές και φέτος δεν έχουν καμία γλύκα αυτοί οι τύποι. Αντίθετα, έχουν τρελή πλάκα! Πειράζονται, γαργαλιούνται κοιτάζονται συνωμοτικά...λένε τα δικά τους.

Κι όταν τελειώσει η φωτογράφιση όπως μας αρέσει να λέμε, αράζουν μαζί στον καναπέ και μιλάνε σιγανά ο ένας στον άλλο και ακούς μόνο χάχανα...Τι λένε; Δεν νομίζω πως θέλω να ξέρω, μου φτάνει που τους κάνει να γελούν...
 Μου φτάνει να βλέπω τα μπλεγμένα πόδια τους και να νιώθω μια ηρεμία γιατί ξέρω πόσο σημαντικές είναι αυτές οι τόσο προσωπικές τους στιγμές.

Ετσι φέτος ακόμη και τα γράμματα στον Άγιο Βασίλη δεν είχαν την παιδικότητα από άλλες χρονιές. Παρόλα αυτά πιστεύουν ακόμη ...Ο μικρός με παράπονο μου είπε πως ο φίλος του φέτος δεν πιστεύει πια και λέει πως ο Άγιος Βασίλης είναι η μαμά κι ο μπαμπάς..."γιατί μου το κάνει αυτό;"...Με ρώτησε με αγωνία....Γιατί  τελικά, είναι τόσο δύσκολο να πιστεύεις στο παραμύθι και να είσαι μόνος. Να μην έχεις να μοιραστείς τον ενθουσιασμό. Όμως για εκείνον δεν υπάρχει κανένα ερωτηματικό, καμία σκιά. Εχει την πίστη του ζωντανή κι έτσι στη ζωή του η μαγεία υπάρχει, όπως υπάρχει κι ο Αγιος Βασίλης, οι νεράιδες και τα ξωτικά...
Πόσο δύσκολο είναι να έχεις πίστη όταν δίπλα σου όλοι την χάνουν...Πόση δύναμη!
Πόση αντίσταση πρέπει να προβάλεις στην πραγματικότητα που έρχεται να σαρώσει τα παιδικά όνειρα...κι εγώ αντιστέκομαι! Αντιστέκομαι και ζω σε έναν κόσμο που αντιστέκεται...

Έτσι όταν τις προάλλες έγινε η Χριστουγεννιάτικη γιορτή στους Κύκλους Ζωής, ένιωσα απίστευτη δύναμη για να συνεχίσω να αντιστέκομαι...Δύναμη πελώρια.
Γιατί μαζεύτηκαν άνθρωποι πολλοί, άνθρωποι που αντιστέκονται στον πόνο, άνθρωποι που μπήκαν στον "κύκλο" και έμειναν...κι ήταν εκεί για μια βραδιά τόσο ιδιαίτερη. Μέσα στο κρύο, με τις φωτιές αναμμένες, το ζεστό κρασί να μας κρατά σε εγρήγορση και το δέντρο των ευχών φωτισμένο και λαμπερό.

Κι εκεί δίπλα στο δέντρο των ευχών, βλέποντας ανθρώπους να κρεμούν στο δέντρο τις κάρτες τους ένιωσα πως όλα τα μπορεί ο άνθρωπος που θέλει. Ο άνθρωπος που αγαπά τη ζωή και τη δέχεται...

Είδα ανθρώπους που το 2013, τους πήρε πολύτιμες στιγμές, τους έκλεψε πρόσωπα λατρεμένα, τους μοίρασε πόνο, τους γκρέμισε σχέδια κι όνειρα και τους χάρισε μαθήματα σκληρά. Είδα ανθρώπους που πόνεσαν με πόνο αδιανόητο λίγους μόνο μήνες πριν...να γελούν, να χορεύουν, να αγκαλιάζονται, να ζουν. Να αντιστέκονται!!!Να μην φοβούνται πια να "πέσουν" γιατί εμπιστεύονται αυτόν που θα τους κρατήσει...

Τους είδα να γέρνουν πάνω στους ώμους αυτών που βρήκαν το δρόμο τους κι έχουν μεγαλύτερες αντοχές και τους χάζευα καθώς ξεκουράζονταν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου για λίγο, μέχρι να συνεχίσουν μαζί την νέα προσπάθεια. Είδα τα λόγια τους κρεμασμένα στο δέντρο των ευχών και έκλαψα και γέλασα κι ένιωσα κι εγώ δύναμη μαζί τους. Τους θαύμασα όχι για τη δύναμη, μα για την θέληση και την προσπάθεια. Τους θαύμαζα για την Πίστη στη Ζωή!

Κι ύστερα είδα το μικρό αυτό δεντράκι το στολισμένο με λαμπιόνια, το φορτωμένο με δεκάδες ευχές και κρατάω πολλές...λόγια, λέξεις, υποσχέσεις...

 "Να ζω! Να αγαπώ! Να ονειρεύομαι! Να δημιουργώ! Να αντέχω! Να πιστεύω!"

Να πιστεύω!!!
Αυτό κρατάω για φέτος τα Χριστούγεννα. Την πίστη στη ζωή, στους ανθρώπους και στο μεγαλείο τους...κι αυτό θα προσπαθήσω να κρατήσω ζωντανό για τα πιτσιρίκια μου που μεταμορφώθηκαν από αγγελάκια σε αμούστακους, αεικίνητους κι άγριους ροκάδες. Την πίστη πως όλα...θα περάσουν γιατί η ζωή, είναι μπροστά!
Κλείνω με το πιο  λατρεμένο μήνυμα κρεμασμένο στο δέντρο των ευχών...

Είναι κάτι λιγότερο από τέσσερα και αν και τόσο μικρή βίωσε την πρώτη της μεγάλη απώλεια...κι όμως αντιστέκεται και πιστεύει. Αυτό της διδάσκει η γενναία μαμά της. Να πιστεύει στη ζωή, να μην στέκεται μουδιασμένη στον πόνο και να περιμένει πάντα το καλύτερο που είναι να 'ρθει...Να κοιτάει μπροστά.

Αγαπημένοι ας αντισταθούμε στα σημάδια των καιρών. Στον πόνο, στην απογοήτευση, στην παραίτηση, σε κάθε απώλεια...
Ας αντισταθούμε και ας πιστέψουμε πως υπάρχει...Ο "Άγιος Βασίλης" μας, υπάρχει...
Ας κρατήσουμε την πίστη ζωντανή. Την πίστη στα όνειρα, στα θαύματα, στους ανθρώπους. Την πίστη στον εαυτό μας...
Φοράω τώρα την μπλούζα που χθες κιόλας χάρισε σε όλη την ομάδα του στην τελευταία συνάντηση της χρονιάς, ένας άνθρωπος απίθανος. Ένας άνθρωπος που ξέρει από πόνο κι απώλεια και εγκατάλειψη, τα γνώρισε από παιδί κι όμως έχει επιλέξει την δημιουργία και την ζωή σε όλη της την ένταση, όπως κι όλοι οι υπόλοιποι συνοδοιπόροι του!

"Keep the Faith" x-mas 2013 Κύκλοι Ζωής!
Τρελάθηκα όταν την είδα, ξαφνιάστηκα, συγκινήθηκα...Ναι! Μπορώ να κρατήσω ζωντανή την πίστη μου στη ζωή, όταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι μπορούν. Μπορώ να το κάνω γιατί γύρω μου υπάρχουν ονειροπόλοι...Γύρω μου υπάρχουν όλοι αυτοί που ξέρουν να αντιστέκονται στη σκοτεινιά και ξέρουν να σε κρατήσουν όταν πέσεις. Πιστεύω λοιπόν κι αντιστέκομαι μαζί τους...
Κι όσο εσείς θα διαβάζετε αυτά, εμείς θα ταξιδεύουμε (εγώ φορώντας τη νέα μου μπλούζα!)...Σκόπια, Σερβία, Ουγγαρία και σταθμός για καυτή και λίγο πικάντικη gulash και διανυκτέρευση για ύπνο σε πουπουλένια παπλώματα. Αυστρία για πρωινό με ζεστά ψωμάκια, γλυκά striezel και berliners, συγκλονιστικά βιεννέζικα με κεράσι και δυνατό καφέ και συνεχίζουμε. Επόμενος σταθμός, Γερμανία και γιαγιά και παππούς...

Η επόμενη ανάρτηση από το σπίτι των γονιών....Καλημέρα αγαπημένοι...Κρατήστε την πίστη ζωντανή. Αντισταθείτε!
                                                                                                       Κατερίνα