Bang Bang!

...πως πέρασαν οι μέρες! Όταν περιμένεις κάτι φαντάζει τόσο μακριά κι όταν το ζεις νιώθεις να γλιστρά μέσα από τα χέρια σου...Τόσο γρήγορα περνά ο χρόνος σαν είναι απολαυστικός...
Έτσι το πρωινό της Κυριακής μπήκαμε στο αμάξι και πήραμε το δρόμο του γυρισμού....κι ήταν ένας μακρύς μακρύς γυρισμός! Νομίζω πως κάθε φορά το αντίο είναι και δυσκολότερο. Ιδίως τώρα που τα παιδιά μεγάλωσαν και νιώθουν την απώλεια. Έκλαιγαν κι έκλαιγαν κι έκλαιγαν και μιλούσαν χαμηλόφωνα ο ένας στον άλλον λέγοντας τα παράπονα τους για το ότι η γιαγιά κι ο παππούς ζουν μακριά, για το ότι αγαπάνε την Γερμανία, για το ότι δεν θέλουν να φύγουν και θέλουν να μείνουν μια μέρα, μόνο μια μέρα ακόμη μέχρι που ο Άγγελος άρχισε να προσεύχεται να καεί το δυναμό και ο πατέρας παρενέβη με τρόμο...

Το πρωινό της Κυριακής ήταν βροχερό και αποχαιρετήσαμε την όμορφη μικρή μας πόλη.Την πόλη που μένουν η γιαγιά κι ο παππούς μας, στην μακρινή αυτή χώρα...Τι παράξενο!

Στο αμάξι δεν έπαιζε μουσική , υπήρχε μια σιωπή όπως σε κάθε γυρισμό, είχα το βιβλίο ανοιχτό μα διάβαζα μια αράδα και σήκωνα το κεφάλι να ρουφήξω εικόνες και ξανά διάβαζα μια αράδα και πάλι το μυαλό ξέφευγε...

Τα "γκι" σκαρφαλωμένα στα ψηλά δέντρα, ο ήλιος να παίζει στον συννεφιασμένο ουρανό και γύρω...ο δρόμος.

Ατέλειωτος, μονότονος, μακρύτερος από ποτέ!

Τι σας άρεσε πιο πολύ; Τους ρώτησα ξαφνικά και έσπασε η σιωπή. Είπαν τόσα πολλά...
Για τις μέρες που έπλεναν λίγα ποτήρια και ένιωθαν πως βοηθούσαν τη γιαγιά και τον παππού στο μαγαζί.

Και μετά ο παππούς τους έφτιαχνε μια μεγάλη ζεστή σοκολάτα για να τους ευχαριστήσει για την βοήθεια τους.

Για το μικρό σπίτι που ήταν σαν βομβαρδισμένο με τα πράγματα τους σκορπισμένα παντού. Για τα Χριστουγεννιάτικα δώρα τους, που τους έκαναν ευτυχισμένους.

Για το βραδινό μπάνιο στην πισίνα

και για το ότι ο Άγγελος πήδηξε από τον βατήρα των πέντε μέτρων... γεγονός τεράστιο για κάθε γενιά στην οικογένεια μας! "Εσύ πόσο χρονών πήδηξες από τα πέντε μέτρα;"

Λίγο πριν την θριαμβευτική βουτιά!

Άγγελος στον τοίχο αναρρίχησης

Για τα φριχτά δώρα που ξετρύπωνε και τους έκανε η γιαγιά και εκείνοι λάτρευαν. Σάπια δόντια, απαίσια σκουλήκια, βρωμερούς σκορπιούς,  γυαλιά που μοιάζουν με γουρλωμένα τρομακτικά μάτια.

Για την μεγάλη παλιά ατμομηχανή που είδαν και ανέβηκαν πάνω της και ένιωσαν σαν να είδαν το Πολικό Εξπρές από κοντά.

Για τους φίλους που έκαναν που δεν μιλούσαν την ίδια γλώσσα μα έπαιζαν τέλεια μαζί, γιατί η γλώσσα των παιδιών είναι παγκόσμια!

Και βέβαια για την γιαγιά και τον παππού! Τους απόλυτους πρωταγωνιστές...Πως κοιμόταν μαζί, πως μιλούσαν, πως γελούσαν, πως κορόιδευαν, πως έπαιζαν, πως πάλευαν, πως έκανα αυτό κι έλεγαν το άλλο και και και...και πως τους λείπουν και πως τους αγαπούν και ως δεν θα τους ξεχάσουν...

Η μαμά κι ο μπαμπάς μου συμπληρώνω εγώ...οι απόλυτοι πρωταγωνιστές!

Εμείς και τα καθάρματα...

Το σπίτι τους, τα πράγματα τους, τα στολίδια τους, τα λουλούδια τους, η αγάπη τους, η φροντίδα τους, η αίσθηση ασφάλειας κοντά τους, τα λόγια τους...Εκείνοι!

Ο κήπος τους.

Το αγαπημένο της στολίδι, μετά τα εγγόνια της!

Κρατάω στιγμές πολύτιμες μαζί τους από το ταξίδι αυτό μα και κάτι άλλο. Το δώρο των αγοριών μου τα Χριστούγεννα! Μια αυτοσχέδια γλάστρα με  μια μεγάλη χάρτινη καρδιά κολλημένη πάνω, λουλούδια που μάδησαν από τον κήπο και μια σαΐτα με λογάκια που με έκαναν να κλαίω!

Και κάτι ακόμη...κάτι που με ξάφνιασε. Μια βραδινή βόλτα παρέα με την φωτογραφική μηχανή μου. Ανήμερα Χριστούγεννων. Οι δρόμοι υγροί και σχεδόν άδειοι. Κι εγώ να ρουφάω εικόνες υπέροχες στα μάτια μου και να φωτογραφίζω.

Κάποια στιγμή με προσπέρασε μια μικρή παρέα νεαρών γυναικών. Η μια από αυτές, σταμάτησε και με ρώτησε με ειλικρινή απορία. "Τι το όμορφο βλέπεις που αξίζει να το φωτογραφίσεις σε αυτή την πόλη;" Την κοίταξα με έκπληξη..."Είναι τόσα πολλά." της είπα. "Τα σπίτια, τα φώτα, η στολισμένη πλατεία, η νυχτερινή λίμνη". Μετά από λίγη σκέψη χαμογέλασε και μου είπε..."έχεις δίκιο".

Συνέχισα το δρόμο μου σκεπτόμενη πόσο λίγο εκτιμάμε αυτό που ζούμε, αυτό που καθημερινά βλέπουμε. Πόσο συνηθίζει το μάτι μας την ομορφιά ή την ασχήμια και σταματούμε να παρατηρούμε, στα αλήθεια να παρατηρούμε αυτό που υπάρχει δίπλα μας. Ότι κι αν ζήσαμε και κάποτε μας γοήτευσε, η καθημερινότητα το θαμπώνει και πόσο κρίμα είναι αυτό για εμάς που πάψαμε να βλέπουμε την ομορφιά που μας χαρίζεται και πόσο άδικο είναι  για την ομορφιά την ίδια που έχει χάσει την μαγεία της...και θα πρέπει να έρθει κάποιος ξένος για να την δει με μάτι καθαρό και να την εκτιμήσει ξανά...
Τι παράξενοι που είμαστε οι άνθρωποι! Πόσο μπορεί οι ίδιοι να εγκλωβίσουμε τον εαυτό μας...
Μου θύμισε εκείνο τον απίθανο στίχο από το τραγούδι "Κοίταμε τα μάτια" του Λέκκα που αγαπώ πολύ..."Νιώθω πιο δικό μου ότι έχασα κι όσα έχω δε μου κάνουν και τα ξέχασα."

Πάει πια το ταξίδι που οργανώναμε για μήνες. Είναι μια υπέροχη ανάμνηση κι αυτό που μας κράτησε μακριά από την θλίψη, ήταν το ότι περιμέναμε με αγωνία να περάσουμε το βράδυ της πρωτοχρονιάς με τους φίλους μας.

Σε μια ζεστή και απόλυτα γιορτινή ατμόσφαιρα, είδαμε τα πυροτεχνήματα, μερικά τα ρίξαμε κι εμείς,

τραγουδήσαμε με τα παιδιά μας το "πάει ο παλιός ο χρόνος",

φάγαμε τέλεια σπιτικά φαγητά και γλυκά, παίξαμε ταμπού και παντομίμα.

Παντομίμα με πάθος!

Γελάσαμε με το καταπληκτικό γιορτινό καπέλο γαλοπούλα του Πα,(δώρο της μαμάς μου)

Σε τρελά κέφια...τα ξημερώματα.

και διασκεδάσαμε σαν παιδιά, ενώ τα παιδιά μας στις 4 τα ξημερώματα ως γνήσια durasel, είχαν στρώσει ολόκληρη πολιτεία στο χαλί κι έπαιζαν χωρίς σταματημό.

Κόψαμε την βασιλόπιτα και μοιραστήκαμε το φλουρί με τους φίλους μας, γιατί η χρονιά θα είναι και των δυο μας!!!! πήραμε τα τέλεια γεμάτα συμβολισμούς δώρα μας, τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας και ευχηθήκαμε ο ένας στον άλλο όλες αυτές τις υπέροχες λέξεις. Υγεία, χαρά, ευτυχία, στόχους, επιτυχία, αγάπη, ταξίδια, φίλοι, λεφτά...

Φεύγοντας πήραμε όλοι μαζί μας κάτι που βρήκα τόσο συγκινητικό! Μια φωτογραφία. Μια φωτογραφία Polaroid από τις παλιές...Εκείνη η απίστευτη παλιά μηχανή που όμως έχει μια απίθανη δύναμη. Να σε κάνει να κοιτάς ακόμη και το τώρα νοσταλγικά...
Τη λάτρεψα!!!

Οι φίλοι μας  έκαναν για όλους μας μια υπέροχη πραγματικά πρωτοχρονιάτικη βραδιά κι ήταν νομίζω από τις λίγες φορές που δεν μελαγχόλησα καθόλου, δεν ένιωσα καθόλου να κοιτώ πίσω. Μόνο μπροστά! Ευχαριστούμε αγαπημένοι μας...

Γυρίσαμε σπίτι τις πρώτες πρωινές ώρες...και κοιμηθήκαμε όλοι με ένα χαμόγελο. Ένα χαμόγελο ευτυχίας γιατί στην άκρη του τραπεζιού μας έστεκε ένα μικρό γλυκάκι με ένα ποτήρι γάλα!

Για Εκείνον...
Κοιμηθήκαμε με την γλυκιά αναμονή του, με όλα τα λαμπιόνια στο σπίτι μας αναμμένα. Αναμμένα γιατί περιμένουμε μουσαφίρη! Γιατί αυτή είναι η πιο μεγάλη, η πιο μαγική νύχτα του χρόνου...η νύχτα που ζωντανεύουν τα όνειρα...

Καλή Χρονιά λοιπόν αγαπημένοι! και κάτι ακόμη. Αυτό που ζούμε, το βαρετό, ας το κοιτάξουμε καλά κι ας θυμηθούμε...Ας θυμηθούμε πως κάποτε το ερωτευτήκαμε, κάποτε το θαυμάζαμε, κάποτε το βρίσκαμε όμορφο...Τι ήταν αυτό που το έκανε τότε στα μάτια μας τόσο όμορφο και ξεχωριστό; Γιατί έχασε την αίγλη του; Είναι πια στ' αλήθεια άσχημο και βαρετό ή εμείς χάσαμε την ικανότητα να το βλέπουμε όπως ήταν κάποτε;
Γιατί το βαρεθήκαμε; Γιατί το εγκαταλείψαμε; Γιατί αφήσαμε τον έρωτα να σβήσει;
Ξεθάψτε την "μνήμη Polaroid", κοιτάξτε την εικόνα εκείνη και δώστε μια ευκαιρία, λοιπόν. Μια ευκαιρία σε ότι παλιό και θαμπωμένο, ιδιαίτερα αν αυτό που θάμπωσε είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.
Αυτός ο ίδιος που "πυροβόλησε" και μας έριξε κάτω...

Bang Bang I shot you down...αφιερωμένο!

Αγαπημένοι μου...Μια ευχή για το 2014.  Ευημερείτε. Κοινωνικά, συναισθηματικά, οικονομικά! Ευημερείτε...
                                                                                                      Κατερίνα