Γη κι ουρανός μαζί!

Μια τσικνοπέμπτη στην αμμουδιά με τους ψήστες να δημιουργούν, τα παιδιά να παίζουν και τις μαμάδες να αναλύουν...
Με τις γεύσεις να δοκιμάζονται γιατί...έχεις δοκιμάσει ποτέ να τσικνίσεις εμπλουτίζοντας με την άγρια τρούφα της αγαπημένης "the life godess";
χμμμμ ούτε κι εγώ μέχρι  προχθές...Όμως με ξάφνιασε μια γεύση έκπληξη, απλά αξεπέραστη! Αυτά γίνονται αν έχεις μερακλήδες φίλους....



Το σγουρό κορακίσιο μαλλί είναι μούφα....Μετά τις Απόκριες στο κεφάλι του εν λόγω ψήστη δεν μένει τρίχα...άντε μένει μια....

Ο ήλιος ήταν "σιωπηλός", δεν χαμογελούσε, με αποτέλεσμα να κρυώνουμε λιγάκι...μα τα παιδιά δεν πτοήθηκαν κι ενώ κάποιοι...(βλέπε εγώ) την έβγαλαν δίπλα στη φουφού για ζεστασιά, εκείνα έτρεξαν, κυλίστηκαν και  πάλεψαν στην άμμο, κι έπαιξαν με το νερό, σαν να 'ταν καλοκαίρι.

Ημέρες καρναβαλιού και παιδικά πάρτι και νέοι ήρωες στο σπίτι μας...Να ο Darth Maul και ο Zapata! Έτσι αρχίζουν όλα...και μια μέρα αντί  για γιους έχεις ζαπατίστας...

ζωσμένους με τα άρματα...(και ναι! τις θήκες για τα άρματα τις έφτιαξε ο πατέρας...επαγγελματική δουλειά!)
...και το σπίτι γίνεται πεδίο μάχης με οδοφράγματα και σερπαντίνες παντού!

...και βέβαια συμμετέχει όλη η οικογένεια στη μάχη. Δηλαδή, οι δύο οικογένειες που έχουμε πια σπίτι μας εδώ και μια εβδομάδα και ζουν, πάνω σε μια φωλιά από σερπαντίνες σε δύο κουτιά...στο κέντρο του σαλονιού.

Η οικογένεια Junior και η οικογένεια Amigos...Εξαιρετικά θυμωμένοι οι περισσότεροι κι έτοιμοι για μακελειό!

Νομίζετε πως αστειεύομαι; Καθόλου. Στο σπίτι μας αυτές οι δύο οικογένειες έχουν κηρύξει πόλεμο και γίνεται εμφύλιος...Τόσο μεγάλες είναι οι μάχες που χρειάστηκε να παρέμβουμε με τον πατέρα και να τους ενημερώσουμε πως θα τους βάλουμε να "σκάσουν", όλα τα μέλη της φατρίας τους αν συνεχιστούν οι οδομαχίες και οι προσωπικές απειλές που εκτοξεύουν ο ένας στον άλλο...με κάθε ευκαιρία!
Παρ' όλη την προσπάθεια πάταξης του εμφυλίου...το σπίτι μας είναι και πάλι πεδίο μάχης! Τουλάχιστον έχουν μάθει να επιτίθονται ο ένας στον άλλο έμμεσα....
"Ο Amigo σου με βάρεσε!"
"Δεν βάρεσε εσένα. Τον Junior σου βάρεσε!"
"Καλά κι εγώ θα τον σκάσω!"
"Αν τον σκάσεις θα σου σκάσω όλα τα μωρά της οικογένειας Junior."

Μάνα: "Δεν σκάμε τα γυναικόπαιδα"!!!!!

Ένας ήρεμος και σπάνιος πρωινός καφές, με το φιλαράκι μου που είχα πεθυμήσει. Αναλύσεις, νέα και παλιά όλα μαζί σε ένα κρύο πρωινό του Φλεβάρη, με χαλαρή διάθεση και λίγη νοσταλγία. Να 'σαι καλά φίλε...τα χρειαζόμουν τα λόγια μας.

Πρωινό τρέξιμο κι εικόνες....Ένα δέντρο σε ένα χωράφι που υποδέχεται την άνοιξη με το φρέσκο καταπράσινο στάρι του, να γεμίζει τα μάτια δάκρυα...

...κι ένας ήλιος που δύει σε ένα φρέσκο σταροχώραφο. Σε τρεις μήνες από τώρα τα στάρια θα είναι χρυσαφένια κι ο ήλιος καυτός...Σε τρεις μήνες...όλα θα είναι αλλιώς...

Μέχρι τότε, κλείνω τα μάτια κι απολαμβάνω τις χλομές αδύναμες αχτίδες, τις στάλες της πρωινής δροσιάς, την μουσική που ουρλιάζει σιωπηλά μέσα στο κεφάλι μου και την αίσθηση της ελευθερίας καθώς ο αέρας χτυπά στο πρόσωπο μου την ώρα που τρέχω, λίγο πριν αρχίσει η μέρα μου να τρέχει κι εγώ να ορμάω ξοπίσω της για να την προλάβω, πατώντας γερά τα βήματα μου στη γη, ελπίζοντας κι ονειροπολώντας, να  τολμήσω να πατήσω κι έξω από εκείνη!
Γιατί όπως έγραψε ο Ελύτης "Αν δεν στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω από τη γη, ποτέ σου δεν θα μπορέσεις να σταθείς πάνω της."

...πατώ στην γη και στηρίζομαι στα όνειρα μου...Εγώ, γη κι ουρανός μαζί!
 Καλημέρα αγαπημένοι...Πατάμε γερά, εμείς γη κι ουρανός μαζί!
                                                                                 Κατερίνα

Λουλούδια και βολβοί.Φυτεύοντας ζωή!

Η αγάπη μου για τα λουλούδια είναι γνωστή. Τα λουλούδια είναι για εμένα κάτι πολύ περισσότερο, κάτι πολύ μεγαλύτερο από ότι κι η ίδια μπορούσα να καταλάβω...ώσπου πριν λίγο καιρό διαβάζοντας Eckhart Tolle  κατάλαβα. Κατάλαβα τι σημαίνει αυτή μου η αγάπη και βρήκα νόημά. Γιατί τα λουλούδια θεωρείται ότι ήταν το πρώτο πράγμα στο οποίο οι άνθρωποι έδωσαν αξία χωρίς να έχει κανένα ωφελιμιστικό σκοπό για αυτούς και χωρίς να εξαρτάται  από αυτό η επιβίωση τους...

 

Τα λουλούδια γράφει ο Tolle, οι άνθρωποι τα αγαπούν, γιατί αναγνωρίζουν την ομορφιά τους κι αυτή ακριβώς η αναγνώριση της ομορφιάς είναι από τα πιο σημαντικά  γεγονότα στην εξέλιξη της ανθρώπινης συνηδητότητας....Ο ίδιος ο Χριστός προτείνει να στοχαστούμε τα λουλούδια και να μάθουμε από αυτά να ζούμε, ενώ υπάρχει μια ιστορία για ένα "σιωπηλό κήρυγμα" του Βούδα που σήκωσε ψηλά ένα λουλούδι και το κοίταζε για ώρα και λίγο αργότερα κάποιος από το κοινό άρχισε να χαμογελά κι αυτός ήταν ο μοναδικός που θεωρείτε πως κατανόησε το μήνυμα του κηρύγματος εκείνου.

Τα λουλούδια είναι για εμένα  η ομορφιά και η συνέχεια της ζωής κι απλά τα αγαπώ...και κάθε εποχή είναι εποχή για διαφορετικά φυτέματα. Οπότε όταν τον Γενάρη μέσα στο πολύ κρύο φύτεψα τους βολβούς μου, ήξερα, ήξερα πως η ομορφιά με περιμένει.

Κι είναι αλήθεια. Οι βολβοί άρχισαν να ανθίζουν και γέμισε η αυλή χρώματα κι αρώματα, μα το πιο σημαντικό έντομα. Γέμισε η αυλή ζουζουνίσματα από τα έντομα που έρχονται να τρυγήσουν κι αυτό δίνει μια απίθανη ζωντάνια στην αυλή μας.

Είναι πανέμορφο το αποτέλεσμα, μα και η διαδικασία είναι υπέροχη. Το φύτεμα, το ξεχορτάριασμα και η ομορφιά του να δημιουργώ μικρές γωνιές με κλαδιά και φλοιούς δέντρων και γιατί όχι κεράκια...

Φύτεψα τους βολβούς μου και μετά έκανα μικρά στεφάνια αμπέλωπα  κι έβαλα από πάνω και τώρα που άνθισαν όλα περνούν μέσα από τα στεφάνια και φαίνονται πολύ ιδιαίτερα.

Όταν βγαίνω στην αυλή και στο μπαλκόνι και καθαρίζω και σκαλίζω, νιώθω τόσο τυχερή. Είναι τόσο απίστευτα θεραπευτικό αυτό, τόσο εσωτερική δουλειά και το αποτέλεσμα κρύβει μια ομορφιά. Μια ομορφιά δώρο που  θέλεις να την βλέπεις και να την χαίρεσαι οπότε με την πρώτη ευκαιρία παίρνω τον πρωινό ή απογευματινό καφέ μου και  τον απολαμβάνω με την παρέα τους...Την παρέα των σιωπηλών μου φίλων!

 

Τα αγαπώ τόσο τα φιλαράκια που δύσκολα τα κόβω για να γεμίσω τα βάζα...Δεν χάνω όμως ευκαιρία να στολίσω το σπίτι μας με κλαδιά από τα γύρω δέντρα. 'Oπως τις όμορφες μυγδαλιές που γέμισαν το σπίτι μας, με τη ευωδιά του μελιού. Πάντα γεμίζουμε τα βάζα με λουλούδια. Το έχουμε ξαναπεί το γιατί....

 

Όλη αυτή η ομορφιά μέσα κι έξω από το σπίτι, μας φτιάχνει την διάθεση και μας γεμίζει όνειρα...όνειρα για ένα αύριο που μας περιμένει και πως δεν θα μπορούσαμε αφού για δέστε....πριν τρεις εβδομάδες έκοψα αυτά τα κλαδιά από το βουνό και σήμερα...πρασίνισαν!

Ζούνε πια μέσα σε ένα βαζάκι με νερό κι όμως γέμισαν ξαφνικά πράσινα φυλλαράκια και μπουμπούκια. Είναι γιατί ξέρουν πως αν και δεν βρίσκονται στο βουνό τους, αν και πια δεν ζουν πια στο δέντρο τους...μα ζουν κομμένα σε ένα βάζο δίπλα σε ένα παράθυρο, ωστόσο τα ξερά κλαδάκια μπουμπουκιάζουν γιατί ξέρουν πως η άνοιξη...η άνοιξη είναι εκεί και τα καλεί...Τα καλεί η ζωή που δεν ξέρει από πληγές! Πως να μην υποκλιθείς σε αυτό; Πως να μην πιστέψεις στη ζωή την ίδια;

Καλημέρα χρωματιστή, αγαπημένοι μου...ας φυτέψουμε, ας γεμίσουμε την ζωή μας λουλούδια...Δημιουργήστε με απλά υλικά που είναι γύρω μας, παντού. Δημιουργήστε με αγάπη στην ομορφιά και στη ζωή την ίδια.
Με πίστη στο αύριο που έρχεται και στην άνοιξη που πλησιάζει και κάτι ακόμη...με πείσμα στις πληγές που όσο κι αν μας πονούν δεν είναι ικανές να μας κάνουν να μην ξανανθίσουμε....
                                                                                           Κατερίνα

Το πείραμα του μοιράσματος.

Το περασμένο Σάββατο που είχαμε την εκδήλωση στη Θέρμη, ο κος Καλογεράκης που ήταν ομιλητής μας έδειξε ένα βίντεο το οποίο με ενθουσίασε και έψαξα να το βρω. Είναι το παρακάτω...

Το πείραμα του μοιράσματος που στην κυριολεξία με άφησε ξέπνοη! Γιατί; Γιατί τα παιδιά που συμμετέχουν μας διδάσκουν το αυτονόητο. Τι σημαίνει μοιράζομαι. Τι σημαίνει φροντίζω. Τι σημαίνει είμαι αυτάρκης.
Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με αξίες και αρχές. Γιατί δεν χτυπάμε, γιατί δεν κλέβουμε, γιατί μοιραζόμαστε, γιατί είμαστε ευγενικοί, γιατί δεν  προσβάλουμε, γιατί δεν πετάμε σκουπίδια, τι σημαίνει σέβομαι τα ζώα, τι σημαίνει βοηθάω τους αδύναμους. Ως γονείς έχουμε την αγωνία να εκπαιδεύσουμε σωστά τα παιδιά, μας. Να είναι κοινωνικά αποδεκτά, να αγαπούν και να νοιάζονται.
Όμως κάπου εκεί στην προ εφηβεία ίσως και νωρίτερα, όταν τα πράγματα ζορίσουν, ακούς γονείς που μέχρι χθες μεγάλωναν πρότυπα παιδιά, να αλλάζουν. Αν σε χτυπήσουν κοπάνα, αν σε βρίσουν βρίσε, αν σε αδικήσουν να μου το πεις να τους κανονίσω, άρπαξε ότι μπορείς κι αυτοί μας κλέβουν, πέτα κάτω αυτό που κρατάς αφού βρώμικα είναι παντού, όπου βρεις χώρο χώσου ποια σειρά και βλακείες, όποιος προλάβει...
Επίσης υπάρχει και η διπλή εικόνα όταν ο γονιός δίνει οδηγίες γκουρού στο παιδί του και την ίδια ώρα σκυλοβρίζει τον διπλανό οδηγό ή πετάει τα σκουπίδια από το μπαλκόνι κεντράροντας στον κάδο από τον τρίτο όροφο...

Πιστεύουμε πως η νέα γενιά γονιών θα αλλάξει τα πράγματα. Ελπίζουμε πως εμείς θα κάνουμε λιγότερα λάθη, θα δώσουμε λιγότερα διπλά μηνύματα, θα μπερδέψουμε λιγότερο τα παιδιά μας. Προχθές στο Super Market άκουσα νεότατη ομορφότατη μαμά να μαλώνει τον τρίχρονο  γιο της που έκλαιγε. "Κλαίνε οι άντρες καλέ; Άντρας είσαι εσύ; Γυναικούλα έ γυναικούλα!"
Τις προάλλες είδα μια νεαρή μαμά  να κλωτσά ένα αδέσποτο κουτάβι, που τόλμησε να πλησιάσει χαρωπό το μικρό της παιδάκι φωνάζοντας "ουυυυυστ" με μανία στο ζώο που έκλαιγε τρομαγμένο. Το ζωάκι που είχε την ηλικία του γιου της...
Στο ποδόσφαιρο επίσης ακούω συχνά πατεράδες να φωνάζουν από τις κερκίδες στα βλαστάρια τους "κλάδεψε τον", παροτρύνοντας σε αντικανονικό παιχνίδι, λες και τα άλλα δεν είναι παιδιά, λες και η νίκη είναι το άλλοθι της βίας.

Εγώ ξέρω πως όλοι κάνουμε λάθη κι  όλοι έχουμε  καλές προθέσεις. Φοβόμαστε κι ανησυχούμε και θέλουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας. Όμως η επιβίωση μας μπερδεύει και κάποια στιγμή σταματάμε να μεγαλώνουμε υπεύθυνους ανθρώπους και πολίτες με ενσυναίσθηση κι αρχίζουμε να μεγαλώνουμε αρπακτικά...και "παρτάκιδες".
...αφού λοιπόν έχουμε όλοι οι γονείς καλές προθέσεις που το χάνουμε; Πότε αρχίζουμε και "δουλεύουμε" ανάποδα;...και γιατί;

Δεν ξέρω!
Όμως τα παιδιά ξέρουν. Το ένστικτο τα οδηγεί. Για τα παιδιά η αλήθεια είναι αυτονόητη. Η βοήθεια, η φροντίδα, το μοίρασμα. Όλα είναι αυτονόητα...Γιατί είναι αυτονόητα.
Τα παιδιά βρίσκουν τρόπους επικοινωνίας κι αν γίνονται σκληρά είναι γιατί οδηγούνται από αρχέγονα ένστικτα, που τους καθοδηγούν χρησιμοποιώντας ανορθόδοξους τρόπους. Κλωτσιές, φτυσιές, γρατσουνιές, σπρωξίματα. Το αναλύει υπέροχα ο αγαπημένος Teacher Tom.
Είναι ενστικτώδης τρόπος επικοινωνίας κι εμείς δεν χρειάζεται να τον φοβόμαστε, αντίθετα πρέπει να φροντίσουμε να κρατήσουμε το ένστικτο ζωντανό, βοηθώντας τα να βρουν περισσότερο αποδεκτούς τρόπους συμπεριφοράς κι ενσωματώνοντας τα στα κοινωνικά πλαίσια του κόσμου μας.
Είναι στο χέρι μας να τους μάθουμε μεγαλώνοντας, να επιβιώνουν και να συμπεριφέρονται ως νοήμονές άνθρωποι.
Σκέφτομαι ότι είναι εντυπωσιακό  το πόσο πολύ μας ενοχλεί που το τρίχρονο μας δάγκωσε ή γρατζούνισε ένα άλλο παιδάκι και σε μερικά χρόνια μπορεί και να τα έχουμε καταφέρει να το συνετίσουμε, μα αν αυτό το παιδί στα είκοσι του  γίνει ένας οδηγός που βρίζει, χώνεται, προσπερνάει παράνομα, μπαίνει πρώτος στο φανάρι, κολλάει πίσω από το ασθενοφόρο, κλωτσάει τα αδέσποτα και δεν δίνει τη σειρά του σε ανθρώπους με μεγαλύτερη ανάγκη...τότε δεν έχουμε εκπαιδεύσει. Έχουμε απλά φροντίσει τον εαυτό μας, την εικόνα μας  και την ανάγκη μας να φαντάζουμε καλοί γονείς στα μάτια των άλλων, θέλοντας στα παιδικά πάρτι ή στα μάτια των δασκάλων τα παιδιά μας να φαίνονται γλυκά καθαρά κι ευγενικά.. για να φαινόμαστε κι εμείς πετυχημένοι γονείς.
Φαινόμαστε όμως...δεν είμαστε! Το αν είμαστε...θα φανεί σε μερικά χρόνια, όχι από τα καλά κι ευγενικά νηπιάκια που συνετίσαμε, αλλά από τους αδιάφορους ή συμμετοχικούς ενήλικες που εκπαιδεύσαμε.
Άλλωστε τα παιδιά ακριβώς επειδή λειτουργούν περισσότερο με το ένστικτο,  πιάνουν τα διπλά μηνύματα στον αέρα και ξέρουν πότε τους λέμε άλλα εννοώντας ή κάνοντας άλλα.

Οπότε ας σταματήσουμε να μπερδεύουμε τα παιδιά με τη δική μας ανάγκη να φαινόμαστε πετυχημένοι γονείς κι ας μάθουμε κάτι από τους μικρούς ανθρώπους που μεγαλώνουμε...Ας μάθουμε τι σημαίνει αλήθεια! Τι σημαίνει δικαίωμα. Τι σημαίνει απλότητα.
Γιατί τι πιο απλό...να μοιραστώ κάτι που εγώ έχω κι εσύ στερείσαι; Γιατί να νιώσω απειλή από αυτό το μοίρασμα; Γιατί να χαρώ που εσύ δεν έχεις; Πως μπορώ να μασουλάω με ευχαρίστηση ενώ εσύ δίπλα μου θα κοιτάς με  άδειο στομάχι; Δεν μπορώ!

Αυτό το βίντεο είναι τόσο ελπιδοφόρο, σχεδόν μου φέρνει δάκρυα. Κοιτάξτε με πόση απλότητα το μοιράζονται, χωρίς καμία δεύτερη σκέψη. Είναι αυτονόητο...γιατί, αυτός ο κόσμος, μας χωρά όλους!!!



Καλημέρα αγαπημένοι....όπως λέει και το αγαπημένο σχολείο της Φύσης..."Είναι αδύνατο να γελάμε αν δεν γελάει όλη η γειτονιά!"...οπότε ας μοιραστούμε, για να μπορούμε να γελάμε όλοι....Αν μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό και η κατανομή πλούτου θα ήταν αλλιώτικη και ο κόσμος όλος διαφορετικός.

Κοίτα...άνθισαν οι μυγδαλιές!

Οι ημέρες του Μπορώ!

Οι μέρες περνούν κι είμαστε κιόλας στα μέσα του Φλεβάρη...Αυτή ήταν μια Super γεμάτη εβδομάδα. Γιορτάσαμε και τον Βαλεντίνο...εμείς δεν χάνουμε ευκαιρία για γιορτή!

Παλιά γιορτάζαμε γιατί ήμασταν πολύ ερωτευμένοι. Μετά περάσαμε στο στάδιο της ασφάλειας και σταματήσαμε να γιορτάζουμε με εξόδους και δώρα αλλά πάντα ένα σοκολατάκι, ένα λουλουδάκι ένα κατιτίς για χαρά το χαρίζαμε. Τώρα γιορτάζουμε με ταρατατζούμ γιατί είναι στη μέση οι δυο τύποι και καραδοκούν με τα ραντάρ ανοιχτά. Περιμένουν με αγωνία τις αντιδράσεις μας και μας δίνουν οδηγίες. "Πήρες κάτι;" και δίνουν έγκριση και μετά καταστρώνουν σχέδιο. "Μόλις μπει ο μπαμπάς εσύ θα κρυφτείς και θα του πούμε πως λείπεις για να δει την τούρτα και την καρδούλα και μετά θα βγεις  και...." οδηγίες κανονικά! Το ζουν με μεγάλη χαρά κι όταν όλο το σκηνικό στηθεί χαζογελάνε όλο ντροπές και φωνάζουν μαζί "φιλί, φιλί" και μετά κρύβουν τα μάτια τους και φωνάζουν με δήθεν ντροπές."μπλιαχ!" Τι αστείοι!

Έτσι τις μπισκοτένιες καρδούλες που έφερε ο μπαμπάς τους τι τσάκισαν εκείνοι...τις αξίζουν γιατί αυτοί είναι το αποτέλεσμα του έρωτα μας!

Μ' αρέσει αυτό...θέλω να γιορτάζουν σαν μεγαλώσουν. Να γιορτάζουν με κάθε ευκαιρία και να μην ντρέπονται αυτά τα γλυκερά...όσο γλυκανάλατα κι αν είναι. Αυτή η γενιά αντρών  που μεγάλωσε με ενοχές αν φαινόταν τρυφερή και ευάλωτη, πρέπει να εκλείψει...Οι  άντρες πια, κλαίνε και νιώθουν κι αγαπούν και ξέρουν να το δείχνουν. Δεν υπάρχει ντροπή σε τίποτα που νιώθουμε κι είναι κρίμα να εγκλωβίσουμε τα αγόρια μας σε άχρηστους  δήθεν "σκληρούς" ρόλους.

Άλλωστε ζούμε με δυο σκληρούς τύπους που μας το αποδεικνύουν καθημερινά. Να εδώ, βγήκαν τα καρναβαλίστικα από τις ντουλάπες και κάθε μεσημέρι τρώμε με διαφορετικό Super ήρωα!
Ποιο σκληρός πεθαίνεις...

Κι όχι μόνο κάνουν φάρσες σε όποιον βρουν εύκαιρο και τις προάλλες η γιαγιά κόντεψε να πάθει ανακοπή με αυτό το θέαμα!

Οι μέρες έφυγαν με πολύ τρέξιμο και μπόλικο διάβασμα και προετοιμασία για την μεγάλη εκδήλωση του Σαββάτου, που πραγματοποιήθηκε με μεγάλη, μεγάλη επιτυχία!
Το γήπεδο γέμισε κόσμο που συμμετείχε ενεργά και η ομιλία του κου. Καλογεράκη μας ενέπνευσε όπως πάντα.

 

Ο εμψυχωτής Τηλέμαχος Καλμπουρτζής στην συνέχεια ξεσήκωσε το κοινό πάνω στις κερκίδες δίνοντας ρυθμό και κέφι.

Όμως το μεγάλο γιουρούσι έγινε σαν βγήκαν οι Paranaue με τα κρουστά τους! Καταπληκτική αίσθηση.

Χορός, ενθουσιασμός, ξεφάντωμα. Πόσο ανάγκη έχει ο κόσμος να νιώσει, να χαρεί, να ανασάνει ελεύθερος από έγνοιες.
Ήταν μια ιδιαίτερη ημέρα για εμένα. Πάντα έχω αγωνία σαν πρόκειται να μιλήσω κάνοντας μια παρουσίαση. Μια δημιουργική αγωνία. Είχα όμως μια υπέροχη παρέα από το Δέντρο Ζωής, να με εμπνέει και να με γεμίζει ιδέες και έτσι η Αργυρώ μου που εκτός από "μου" είναι και καταπληκτική διακοσμήτρια,  είχε αναλάβει όλο το στήσιμο της σκηνής και είχε και την απίθανη ιδέα με τα post it και τον τοίχο του "Μπορώ"! Με αφορμή αυτή της την ιδέα λοιπόν, έστησα όλη την παρουσίαση μου. Ευχαριστώ αγάπη.

Ήταν εντυπωσιακή η συμμετοχή του κόσμου όπως εντυπωσιακά ήταν κι όλα όσα είδα γραμμένα στους δύο τοίχους.

Στον τοίχο του "Μπορώ" και στον τοίχο του "Δεν μπορώ"!

Για εμένα τα πιο συγκινητικά ήταν δυο μηνύματα το ένα από έναν γονιό και το άλλο από ένα παιδάκι! Απίθανη αντίθεση του ίδιου συναισθήματος...

Κάποια άλλα  μηνύματα με ενέπνευσαν, κάποια με γέμισαν θλίψη για όλα αυτά που ζουν οι άνθρωποι και νιώθουν εγκλωβισμένοι.

 

Έχουμε μάθει να πιστεύουμε πως δεν μπορούμε μόνοι μας να αλλάξουμε την ζωή μας, πως δεν αντέχουμε, πως δεν αξίζουμε. Σκέφτομαι τους ανθρώπους μπλεγμένους μέσα στον λαβύρινθο μια ζωής σκοτεινής χωρίς να ξέρουν προς τα που να τραβήξουν!  Πόσο με γεμίζει λύπη όλη αυτή η εικόνα.

Όμως η εκδήλωση είχε χαρά και ελπίδα και άφησε μια γλυκιά συντροφική αίσθηση! Για εμένα ήταν επίσης  εντυπωσιακό που λίγο πριν φύγω από το σπίτι έλαβα ένα μήνυμα γεμάτο έμπνευση και κουράγιο από μια υπέροχη γυναίκα που γνώρισα μέσα από το blog και με συγκίνησε τόσο! Μου φάνηκε τόσο γενναιόδωρο το ότι με σκέφτηκε και θέλησε να με εμψυχώσει και το χρειαζόμουν πραγματικά! Σε ευχαριστώ Κατερινιώ...
Τι υπέροχο δώρο οι άνθρωποι στη ζωή....Νιώθω τόση ευγνωμοσύνη!

Η μέρα έκλεισε με τα αγόρια να παίζουν μπάσκετ ως αργά, μόλις ξεστήθηκε η εξέδρα κι έφυγε ο κόσμος.Τους έβλεπα να τρέχουν και να γελούν και να διεκδικούν τη μπάλα, με τα γκριζαρισμένα μαλλιά, με τα παραπάνω κιλά και σκεφτόμουν πως αν μπορούσαμε να κάνουμε ένα flash back θα τους βλέπαμε λυγερά αγόρια να οργώνουν το γήπεδο αρκετά χρόνια πριν...Γελούσαν κι ήταν ξέπνοοι και χαρούμενοι πολύ κι υπήρχαν στιγμές έντονης διεκδίκησης της μπάλας, που προκάλεσαν γέλιο!

Κι έτσι έληξε η δημιουργική εκείνη μέρα κι ήρθε η Κυριακή της οικογένειας. Με έναν ήλιο τόσο λαμπερό, τόσο Ανοιξιάτικο. Δεν μένεις μέσα μια τέτοια ημέρα, με έναν τέτοιο ήλιο. Αυλή λοιπόν!
Τα σκυλιά τρελαίνονται επίσης τέτοιες μέρες γιατί βγαίνουμε όλοι μαζί στην αυλή και είναι τόσο χαρούμενα που τους αφιερώνουμε χρόνο και έχουν αγκαλιές και χαϊδέματα.

 

 Απολαύσαμε  τον ήλιο με κρασάκι και παρέα τον παππού και τη γιαγιά. Όμορφη μέρα...τόσο απλή.

 

Δυο γενιές Άγγελοι....

Το γεύμα έκλεισε με τις σοκολάτες Lacta της γιαγιάς...(κάποια πράγματα είναι διαχρονικά) και βέβαια με το απίθανο ψητό κυδώνι της κυρίας Παρασκευής της μαμάς της Κρινιώς μου, που μας το έστειλε σε δέμα λίγο καιρό πριν...Το βάζο τέλειωσε χθες πανηγυρικά μέσα με μουγκρητά ευτυχίας! Τι γεύση αξεπέραστη!!!

Και να 'μαστε πάλι στο ξεκίνημα μιας νέας εβδομάδας...Όλα και πάλι αρχίζουν...κι η μέρα ξεκινά με μια νέα εθελοντική δράση  για τα παιδιά!

Εκδήλωση για τα παιδιά!

Η Πρόξενος της Ακτής Ελεφαντοστού και Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως ΟΗΕ

κα Μ. Κεσεσίογλου έχει την τιμή να σας προσκαλέσει σε μια μουσική
εκδήλωση αφιερωμένη στα παιδιά.

Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014 και ώρα 9:00 μ.μ. στο Βασιλικό Θέατρο Θεσσαλονίκης

με τους καλλιτέχνες Ελένη Δήμου, Παναγιώτη Πετράκη και την ορχήστρα τους.
Η Πρόξενος της Ακτής Ελεφαντοστού κα Μ. Κεσεσίογλου

Υπό την αιγίδα:

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ-ΘΡΑΚΗΣ

Συνεργαζόμενοι φορείς:
ΚΡΑΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ “ΔΕΝΤΡΟ ΖΩΗΣ”

Τα έσοδα θα διατεθούν:

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΑΦΡΙΚΗΣ
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΙΔΙΚΟ ΧΩΡΙΟ στο Φίλυρο

ΔΩΡΕΑ: 15 Ευρώ

Περισσότερες πληροφορίες & δηλώσεις συμμετοχής: Τ 6972.995367 (16:00-19:00)

Ο Κοινωνικός Σύλλογος Δέντρο Ζωής μας προσκαλεί με τα παρακάτω λόγια:

 

"Ελάτε με την οικογένειά σας και πάρτε μαζί και τους φίλους σας!

Ελάτε να περάσουμε όμορφα αλλά και να νιώσουμε πληρότητα ως άνθρωποι μέσω της προσφοράς! 
Ελάτε για να αποδείξουμε σε όλους ότι μόνο "Μαζί μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο μας!"
Ακόμη κι αν για κάποιο λόγο δε μπορείτε να παρευρεθείτε με τη φυσική σας παρουσία, φροντίστε να είστε εκεί μέσω της προσφοράς και της αλληλεγγύης αγοράζοντας τουλάχιστον μια πρόσκληση! 

15 Ευρώ μπορεί για κάποιους να σημαίνει κάτι ή και τίποτα αλλά σίγουρα σημαίνει τα πάντα για τα παιδάκια!

 

Για αγορά προσκλήσεων επικοινωνήστε μαζί μας  στο info@dentrozois.org ή στα τηλέφωνα 23920 64370 (γραμματεία Σχολείου της Φύσης) και 6972.995367 (16:00-19:00)."

Για τα παιδιά λοιπόν και για εμάς...

Κλείνω την ανάρτηση αγαπημένοι μου με μια εικόνα που κάνει την καρδιά μου να χτυπά. Τα μωβ πανσεδάκια δώρο της γιαγιάς Ζέτας.
 

 

Η εικόνα μιας άνοιξης που έρχεται...Μιας άνοιξης γεμάτη υποσχέσεις...Έρχονται οι ημέρες του "Μπορώ!"

Καλημέρα αγαπημένοι και Έι! σε εσένα το λέω, να το θυμάσαι. Μπορείς!

 

 

                                                                                                   Κατερίνα