Εκδρομές για big dreams.

Όταν το σχολείο της Φύσης οργανώνει εκδρομές "αγωγής" για τους γονείς...δεν αστειεύεται! Έτσι οι γονείς βρέθηκαν για διήμερο στον Άγιο Νικόλαο Νάουσας. Τα πιτσιρίκια τους διανυκτέρευσαν στο σχολείο και όλα τα υπόλοιπα ήρθαν μόνα τους...Μια εκδρομή ενάντια στην μιζέρια. Ενάντια στις μικρές σκέψεις, ενάντια στο φόβο. Δεν ήταν απλά διασκέδαση. Ήταν εκπαίδευση, ήταν βίωμα...όπως όλες οι εκδρομές του Σχολείου της Φύσης.
Τους ξέρετε τους Paranaue;  Μετά από 10 χρόνια ύπαρξης, είναι διάσημοι πια στην πόλη μας.
Ε! λοιπόν αυτοί οι τρελάρες που συνεργάζονται πια με το σχολείο με στόχο να σκορπίζουν χαρά και να κάνουν και μαθήματα στα πιτσιρίκια του σχολείου...ήταν μαζί στην εκδρομή! Βγήκαν στο σεργιάνι με όλη την εκδρομική παρέα κι έγινε μακελειό. Δείτε τους εδώ σε μια από τις εξορμήσεις στο κέντρο της Νάουσας.
Ο Πα ήταν εκεί και τα έζησε όλα από πρώτο χέρι απλά εγώ έμαθα πως τα ξημερώματα όλο το ομιχλώδες βουνό στο Βέρμιο παραληρούσε από τα τύμπανα...και ζήλεψα τρελά!
Είχα την χαρά να είμαι κι εγώ εκεί για λίγο για να κάνω δραστηριότητες και παιχνίδια με την μεγάλη παρέα κι ήταν υπέροχα τουλάχιστον για εμένα.

Πάντα είναι γοητευτικό να δουλεύεις με τόσο μεγάλες ομάδες. Πάντα είναι γοητευτικό να δημιουργείς ενέργεια και να μοιράζεσαι χαρά κι ήταν  εντυπωσιακό το πόσο χαρούμενοι, πόσο παιδιά έχουμε όλοι την ανάγκη να γίνουμε, να νιώσουμε...Πόσο χρειαζόμαστε να αποκοπούμε από την πραγματικότητα και να χαλαρώσουμε...κι όταν γίνει αυτό...αρχίζουν τα θαύματα! Και το σχολείο μας δεν ψάχνει θαύματα...τα δημιουργεί, μα αυτό είναι κάτι άλλο!
Απλό κι εντυπωσιακό και για να ξέρετε στις εκδρομές αυτές και τις δραστηριότητες δεν χρειάζετε να είσαι γονιός του σχολείου για να έρθεις ούτε τα παιδιά σου να φοιτούν στο σχολείο. Αντίθετα, χρειάζεται να θέλεις να ανοίξεις τον κύκλο σου...και να συμμετέχεις σε κάτι που  φαίνεται ξένο, μα θα σου ανοίξει ένα παράθυρο στο μυαλό. Εγγυημένα!!!Την άνοιξη στο μαγικό Καζαβίτι λοιπόν...Εκεί να δεις τι έχει να γίνει.

Τις λίγες ώρες που ήμουν εκεί είχα την χαρά να χαρώ έστω και για λίγο το απόκοσμο τοπίο.

Ο Άγιος Νικόλαος είναι μαγικός κάθε εποχή αλλά αυτή η εικόνα της ομίχλης με μάγεψε...Τελειότητα. Περίμενες τις νεράιδες να βγουν και να χορεύουν με τα αέρινα λευκά φορέματα τους ή τον κακό λύκο να σε περιμένει πίσω από κάθε πελώριο δέντρο.

Γύρισα το ίδιο βράδυ αφήνοντας την τρελοπαρέα να γλεντά...ανάμεσα τους κι ο άντρας μου! Τι καλός άνθρωπος είμαι!!!και μπήκα το βράδυ στο σπίτι που με περίμεναν τα πιτσιρίκια με ενθουσιασμό. Θεία και γιαγιά τους είχαν ταΐσει, βολτάρει, διασκεδάσει και όλα τα γνωστά.
Είχαν ήδη αρχίσει να βουίζουν τα αυτιά μου κι ένιωθα εξάντληση, οπότε κάναμε αυτό που κάνουμε πάντα σαν λείπει ο μπαμπάς μας. Όλοι μαζί στο κρεβάτι με το Ratatuille να παίζει. Βάλσαμο, αυτά τα μικρά χέρια και πόδια δίπλα μου...

Παρόλο που την επόμενη μέρα ένιωθα ήδη άρρωστη κράτησα την υπόσχεση μου να πάμε βόλτα στο βουνό.  Με τα αναλγητικά να μου δίνουν δύναμη  τραβήξαμε προς τα Πετροκέρασα. Ένα πανέμορφο ορεινό χωριό κοντά στη Θεσσαλονίκη. Μα ο στόχος μας δεν ήταν το χωριό αλλά το υπέροχο δάσος που το περιβάλει. Ήταν όνειρο. Ένα παγωμένο όνειρο.

 

Όλα τα δέντρα παγωμένα. Ένα λευκό γυαλιστερό τοπίο με τον πάγο να αγκαλιάζει όλο το δάσος. Υπέροχο. Περπατήσαμε, μέχρι που μείναμε ξέπνοοι. Έπαιξαν χιονοπόλεμο μαζεύοντας πάγο από τα κλαδιά και κοκκίνισαν τα χέρια και τα μάγουλα τους. Νιώσαμε την ψευδαίσθηση του χιονιού καθώς με το πρώτο φύσημα του ανέμου τα δέντρα λύγιζαν κι έριχναν όλο τον πάγο από τα κλαδιά τους και κάποιες στιγμές είχαμε την εντύπωση πως ήμασταν σε χιονοθύελλα. Παγώσαμε, μα το χρειαζόμασταν.

Αυτή η αναζωογόνηση του μυαλού, το άδειασμα κι ώρες ώρες ένας άγριος φόβος που με έπιανε μόλις σκεφτόμουν πως ήμουν ολομόναχη μαζί τους εδώ στην μέση του άγριου δάσους, χωρίς τηλέφωνο, με το αμάξι τόσο μακριά...κι ύστερα πάλευα με το φόβο και συνέχιζα να προχωρώ για να τους φτάσω...

  

Η ομορφιά γύρω απερίγραπτη. Οι παγωμένες έρρικες, τα πανύψηλα δέντρα, τόσο γαλήνια, τόσο διάφανα σχεδόν κρυστάλλινα σαν να κρέμονταν επάνω τους στολίδια λαμπερά.

 

 

Ημουν χαρούμενη, που κάναμε αυτή την εκδρομή, παρόλο που δεν ένιωθα καλά. Δεν ήθελα να τους απογοητεύσω γιατί το περίμεναν, ελπίζοντας πως στο δάσος θα βρουν χιόνι... Χαρούμενοι ήταν κι εκείνοι, οι μικροί μου άνθρωποι, γιατί γυρνώντας μου είπαν πως ήταν "η πιο όμορφη μέρα μαμά. Η πιο τέλεια!"
Γυρίσαμε παγωμένοι, εγώ με πυρετό πια. Στολίσαμε τα φανταστικά κλαδιά που κόψαμε από το δάσος και μας ομόρφυναν το σαλόνι

 

Στο τραπέζι  μας περίμενε μια λατρεμένη φασολάδα, με ζεστό φρυγανισμένο ψωμί.

Όνειρο...
Ο μικρός άντρας του σπιτιού, αυτός που αναλαμβάνει όταν λείπει ο μπαμπάς του, μας άναψε το τζάκι και με βρήκε ένας γλυκός ύπνος στον καναπέ, με τις φωνές τους να σχολιάζουν τα λιοντάρια στο ντοκιμαντέρ που έβλεπαν στην τηλεόραση.

Κάπως έτσι γέμισε το μυαλό εικόνες για ακόμη μια φορά και φούσκωσαν τα μυαλά κι άρχισαν να ονειρεύονται και να πλάθουν σχέδια, για άλλα μεγάλα κι όμορφα κι ομαδικά πράγματα. Ο Πα γύρισε αργά γεμάτος γέλια και χαρά. Το σχολείο του έκανε καλό...για ακόμη μια φορά!
Πόσο ανάγκη έχουμε να αδειάζουμε το μυαλό μας. Πόσο χρειαζόμαστε αυτή την αίσθηση του φευγιού, της απόστασης. Την αίσθηση, πως υπάρχουν κι άλλα πράγματα που γίνονται εκεί έξω.Πως πέρα από την τρέλα που ζούμε υπάρχει και μιαν άλλη ζωή...γιατί υπάρχει!
Μια μικρή εκδρομή, λίγο περπάτημα στο βουνό και νιώθεις ξανά τα όνειρα να βουτούν στο πηγμένο μυαλό και να κατακλύζουν το είναι σου. Όνειρα και σχέδια κι ανάγκες ξεχασμένες, επιθυμίες θαμμένες σε ένα σώμα που απλά υπάρχει και διεκπεραιώνει.

Ξεκινά ακόμη μια νέα εβδομάδα κι ένας νέος μήνας μαζί της...Τι να ευχηθώ πέρα από χαρά και υγεία...α ναι! Θα ευχηθώ το αγαπημένο μου... "Άνοιξε τον κύκλο σου, πολέμα την μιζέρια και...πάνω από όλα...Dream Big!"

Καλημέρα αγαπημένοι ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει...
                                                                                                      Κατερίνα