Η καθημερινότητα μαζί τους...

Οι μέρες είναι βροχερές. Υγρές πολύ. Έχουν μια μουντάδα που μου αρέσει. Την απολαμβάνω γιατί ξέρω πως θα κρατήσει λίγο...έτσι ελπίζω!

 

Το σπίτι μας όλη την εβδομάδα είναι γεμάτο πολεμίστρες. Όλα τα σημεία του σπιτιού είναι πεδία μαχών. Από παντού ακούγονται ιαχές πολέμου.

 

Οι τύποι έχουν μπει σε ένα απίθανο πρόγραμμα. Βγάλαμε πια, τελείως την τηλεόραση από την ζωή τους τις καθημερινές που έχουν σχολείο και τώρα μόλις τελειώσουν τα μαθήματα και γυρνούν από δραστηριότητες, αρχίζει το δημιουργικό παιχνίδι. Φτιάχνουν, παλεύουν, μάχονται, γελούν, μαγειρεύουν, δημιουργούν...είναι απίθανο να τους βλέπεις. Η μεγάλη τους χαρά η κουζίνα. Τα πανεύκολα τυροπιτάκια που έμαθε να κάνει ο Γιώργος στο σχολείο τα έχουν τσακίσει.

 

Κάνουν μια φουρνιά και την τρώνε σε δύο μέρες. Ιδίως τα απογεύματα με τσαγάκι...τα τρώνε σαν σπόρια. Θα μοιραστώ την συνταγή γιατί μου την ζητήσατε:
"1 κουπάκι αγελαδινό γιαούρτι, 1 ποτήρι σπορέλαιο, λίγο αλάτι, 300γρ. φέτα, 3 αυγά, 1/2 κιλού αλεύρι που φουσκώνει μόνο του. Ανακατεύουμε όλα μαζί τα υλικά, τα πλάθουμε σε μικρά, μπαστουνάκια ή  μπαλίτσες. Τα αλείφουμε με αυγό και ψήνουμε στους 180 βαθμούς για 20 με 25 λεπτά, ανάλογα τον φούρνο."
Πραγματικά πανεύκολη! Για αυτό ξετρελαίνονται να τα πλάθουν. Την έκαναν στο σχολείο στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού προγράμματος e-twinning στο οποίο συμμετέχει η τάξη του μικρού κι είναι πολύ περήφανος για όλα όσα δημιουργούν.

Κάνουμε μαζί εύκολα πρωινά για το σχολείο. Όπως αυτό που του αγαπημένου bread and tea. Ένα εμπνευσμένο blog, μόνο με πρωινά, που παρακολουθώ και θαυμάζω. Η συνταγή με τις τηγανίτες με τρία υλικά, είναι πανεύκολη και υγιεινή για το καθημερινό πρωινό τους. Εγώ αντικατέστησα το αμυγδαλοβούτυρο με μαργαρίνη ή φυστικοβούτυρο. Με συνοδεία μαρμελάδας, μους μήλου ή μελιού είναι όνειρο και μαζί με τον καθημερινό φρεσκοστυμμένο χυμό τους, ότι ακριβώς χρειάζονται για το ξεκίνημα της σχολικής τους μέρας!

Η μέρα μας αρχίζει με τραγούδι και καταλήγει με τραγούδι. Είναι κι οι δυο τόσο απίθανα θορυβώδης. Μιλούν ασταμάτητα...όχι όχι δεν καταλάβατε...α σ τ α μ ά τ η τ α! Δεν σταματά να ακούγεται η φωνή τους ούτε δευτερόλεπτο κι αυτό από την πρώτη στιγμή που μπήκαν στη ζωή μας, με πρωτοπόρο τον Άγγελο, που δεν σταματά ποτέ να κινείται και να μιλά. Κοιμάται από μωρό, ελάχιστα και έβαλε δυστυχώς στους δικούς του ρυθμούς και τον μικρό του αδερφό που αν και καμιά φορά κουτουλάει από την κούραση συνεχίζει αμάσητος. Είναι δίδυμο απίθανο.
Μιλούν, τραγουδούν, γελούν, διαβάζουν, φωνάζουν, παλεύουν ή μαλώνουν κάτι από όλα αυτά ασταμάτητα...
Καμιά φορά μου' ρχεται να πάρω τα βουνά. Ιδίως όταν είμαστε μέσα στο αμάξι, (μα τα παιδιά κανονικά δεν κοιμούνται μέσα στο αμάξι;) ή όταν είμαστε κουρασμένοι και θα πληρώναμε για λίγη ησυχία...Τι τύποι αεικίνητοι, γεμάτοι ιδέες για να μας ξεγελάσουν, να μας μπερδέψουν, να μας κάνουν φάρσες. Ιδίως το μπαμπά τους τον έχουν αποτρελάνει.

Καμιά φορά στα ξαφνικά ένας από τους δύο φωνάζει δυνατά "ΑΣΕ ΜΕ". Ανάλογα με το ποιος το φώναξε, ο πατέρας τους από όπου κι αν βρίσκεται φωνάζει αντίστοιχα το όνομα αυτού για τον οποίο ο άλλος παραπονέθηκε..."Άγγελε άφησε ήσυχο τον αδερφό σου αμέσως!" Αυτοί μετά γελάνε υστερικά και μετά από λίγο μόλις το θέμα ξεχαστεί φωνάζει ξαφνικά ο άλλος..."ΑΣΕ ΜΕ"...κι ο πατέρας ξαναπέφτει στην παγίδα...Άλλη εξυπνάδα που σκαρώνουν, είναι στο σαλόνι κι οι δυο και φωνάζει ο ένας στον άλλο κατόπιν συνεννόησης "Γιώργο άσε κάτω το τρυπάνι του μπαμπά" και τότε ακούγεται η φωνή του πατέρα από το υπερπέραν "Γιώργοοοοοο, μην πειράζεις τα εργαλεία μου θα σε καθαρίσω!" και χα χα χα  χαχανίζουν ασταμάτητα τα καθάρματα.
Του λέω όταν πάνε για ύπνο, "καλέ μου μήπως πρέπει να το κοιτάξεις αυτό; Στην εφηβεία θα πέσει μεγάλο γέλιο αν από τώρα άρχισαν οι πλάκες!"

Τις προάλλες δούλευα στον υπολογιστή φορώντας τα ακουστικά...πάντα φοράω ακουστικά όταν δουλεύω στον υπολογιστή στο σπίτι, για τους λόγους που προανέφερα...Ξαφνικά ακούω κάτι κορώνες. Τα βγάζω και τους ακούω και τους τρεις να τραγουδούν από τα δωμάτια τους. Ο πατέρας κρατούσε το ρυθμό άλλοτε σφυρίζοντας κι άλλοτε κάνοντας τον υψίφωνο και οι άλλες δύο φωνές ακούγονταν με σφυρίγματα και μια γλυκιά παραφωνία, άγουρες σε άθλια αγγλικά και τόσο τρυφερές...Monty pythons "always look on the bright side of life". Τρελοί! Συγκινήθηκα. Μια μικρή στιγμή χαράς!

Περνάω ωραία μαζί τους. Τώρα πια μεγάλωσαν, όλα είναι τόσο απλά. Ο Άγγελος τρελαίνεται να πηγαίνουμε σε εκθέσεις και σε μουσεία. Ο Γιώργος δε τρελαίνεται και πολύ είναι μικρούλης ακόμη, μα ο μεγάλος μας θέλει να βλέπει ότι μαθαίνει στο σχολείο, οπότε τρέχουμε με την πρώτη ευκαιρία σε διάφορα και μαζί του μαθαίνουμε κι εμείς τόσα...Έτσι μας δόθηκε τις προάλλες η ευκαιρία να δούμε τον Λευκό Πύργο, για τον οποίο ο Άγγελος μας είχε γανιάσει. "Θέλω να τον δω, θέλω να τον δω!" Τόσα χρόνια σε αυτή την πόλη δεν είχαμε πάει ποτέ! Μελετήσαμε επιτέλους την ιστορία του και είδαμε την θέα μέσα από τα μικρά παράθυρα. Πάντα ήθελα να δω την θέα μέσα από αυτά τα παράθυρα. Αυτό που έβλεπαν οι ταλαίπωροι φυλακισμένοι τότε που ήταν ο Πύργος του Αίματος πριν ακόμη γίνει Λευκός.

 

Τεράστιοι τοίχοι γεμάτοι ιστορία....

και μετά η Θεσσαλονίκη από ψηλά....

 

Ζούσαμε τόσα χρόνια σε αυτή την πόλη και τώρα την μαθαίνουμε μαζί με τα παιδιά...Η Θεσσαλονίκη είναι τόσο γοητευτική στα μάτια τους και εμείς την ξαναβλέπουμε μέσα από εκείνους.

Κι είναι τόσο ιδιαίτερη πόλη, με την μεγάλη ιστορία της και την πολυπολιτισμική της κουλτούρα...Τόσο όμορφη, τόσο διαφορετική από την πόλη που αγαπήσαμε τότε...τότε που ξέραμε μόνο τα μπαρ, τα καφέ  και τα ξενυχτάδικα της. Ανακαλύπτουμε ξανά την πόλη μας και νομίζω πως αυτή είναι μια ευκαιρία που μας χαρίζουν τα παιδιά μας, γιατί έχουμε την ανάγκη να τους δώσουμε εικόνες, πληροφορίες, γνώσεις και μαζί τους μαθαίνουμε κι εμείς. Ξανά.

Στάση για κουλούρι σαλονικιώτικο για εκείνους....κι ευκαιρία να τσιμπήσω κι εγώ το δικό μου κολατσιό. Ξηροί καρποί και αποξηραμένα φρούτα...Το ταπεράκι αυτό είναι η προέκταση του σώματος μου...πάντα στην τσάντα μου!

Κάποτε ζούσα κοντά στην παραλία και εκεί ήταν η μεγάλη καθημερινή βόλτα με τον σκύλο μου τον Νάντο. Φωτεινές νύχτες, βροχερά πρωινά, με τον βαρδάρη να σου παίρνει τα μυαλά...την έχω περπατήσει με κάθε καιρό και κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί σκέφτομαι πόσο την αγαπώ και πόσο θέλω να μάθουν να την αγαπούν και τα αγόρια μας.

 

 

 

Όμορφη πόλη...τόσο μελαγχολική με την μουντάδα και την ομίχλη της, τόσο γεμάτη κόσμο και χρώμα. Γεμάτη γονείς με πιτσιρίκια, γεμάτη ερωτευμένους, γεμάτη ζωή!

 

Κι έτσι πια φτάσαμε στην Ελληνική ταινία της Κυριακής, λίγο πριν πάνε για ύπνο. Ναι...βλέπουμε ξανά Ελληνικές ταινίες κάθε Κυριακή, γιατί εκείνοι το θέλουν τόσο κι είναι τόσο ευτυχισμένοι, βλέποντας τες. Τραγουδούν, γελάνε...κι οι τρεις μαζί κάθε φορά το ίδιο! Ελληνική ταινία λοιπόν. Περάσαμε σε αυτό το στάδιο!

Τώρα, πρωινό  Δευτέρας. Μιας μέρας που ξεκινά πάντα κάπως μουντά...μα από την άλλη, κάθε Δευτέρα είναι και μια νέα ευκαιρία να κλείσουμε ότι αφήσαμε ανοιχτό την προηγούμενη Παρασκευή...Οπότε οι Δευτέρες είναι γεμάτες ευκαιρίες...σαν εβδομαδιαία άνοιξη!
Κι είναι αλήθεια πως η άνοιξη είναι πια κοντά...δες την τριανταφυλλιά...δεν ξεγελιέται, μέσα στη βροχή και στο μουντό τοπίο, χαρίζοντας μια απίθανα αισιόδοξη εικόνα!
Έχει εμπιστοσύνη στην άνοιξη που είναι στο δρόμο, κερδίζοντας την ευκαιρία της να ανθήσει.

Οπότε καλημέρα αγαπημένοι...με μπόλικο κέφι και μια ακόμη Δευτεριάτικη ευκαιρία. Ας ανθίσουμε...ή τουλάχιστον...ας προετοιμαστούμε!
                                                                                                     Κατερίνα