Αύριο 14 Φλεβάρη, είναι λέει η μέρα των ερωτευμένων. Η ημέρα του έρωτα! Η ημέρα που όλοι οι ερωτευμένοι του κόσμου θα ξεχυθούν στους δρόμους και θα επιβεβαιώσουν τον έρωτα τους. Θα φορέσουν το κατιτίς τους, μέσα κι έξω, θα φάνε το κατιτίς αφροδισιακό, θα πιούνε και το κατιτίς σε αφρώδες και μετά θα γίνει ερωτικός χαλασμός...(λέμε τώρα).
Ωραία όλα αυτά....όμως το μεγάλο ερώτημα για εμάς τους παντρεμένους, (που δεν γιορτάζουμε ποτέ), παραμένει αναπάντητο! Ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα; Βάλτε καφέ κι ελάτε, θα κάνω υπερανάλυση...εγώ για εμένα θα βάλω τεκίλα, είναι σοβαρό το θέμα!
Λοιπόν...όχι κυρίες και κύριοι! Ο γάμος δεν σκοτώνει τον έρωτα. Τον πατάει κάτω σαν το σκουλίκι!
Μα...ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή!
Όταν είσαι ερωτευμένος συμβαίνουν διάφορα στο σώμα και στο μυαλό σου! Βασικά το μυαλό μπλοκάρει. Είσαι εκεί, μόνο εκεί, στον έρωτα. Στο αντικείμενο του πόθου! Δουλεύεις, περπατάς στο δρόμο, διαβάζεις και σκέφτεσαι, τα μάτια, τα χέρια, το στητό κορμί(έτσι είναι στην αρχή του έρωτα το κορμί, μετά γέρνει), τα λόγια τα μεγάλα, τα ρομαντικά, τα αστεία...μα τι αστεία που τα λέει, τις εξυπνάδες, τις χαριτωμενιές όλα. Όλα είναι γοητευτικά. Ότι λέει, ότι σκέφτεται...(ακριβώς γιατί δεν ξέρεις τι σκέφτεται), ότι κάνει. Φαντάζει απίθανος στο μυαλό σου, είτε είναι άντρας είτε γυναίκα. Ότι βλακεία κάνει είναι καταπληκτική...ακριβώς γιατί το μυαλό έχει μπλοκάρει από τις ορμόνες...Δεν βλέπεις καθαρά, βασικά δεν βλέπεις καθόλου. Νιώθεις μόνο. Τι νιώθεις; Πόθο, καθαρό, δυνατό πόθο. Τίποτα πολύπλοκο...τα μυαλό τα κάνει πολύπλοκα.
Κι όλα αυτά που φαίνονται "ουάου!!!" φαίνονται έτσι γιατί το μυαλό είναι σαν πατσάς από τις ορμόνες. Στην ουσία ενστικτωδώς και τελείως ασυνείδητα, έχεις διαλέξει κάποιον να περάσεις "ουάου". Κάποιον που ανταποκρίνεται καταρχήν στα αρχέγονα και κατά δεύτερον στα κοινωνικά και πολιτισμικά σου πρότυπα...Αυτό είναι το φθηνό κομμάτι κι όλα τα άλλα τα αφήνεις στο μυαλό για να σε μπερδέψει και να αρχίσει το ρομάντζο!
Αααχ! κι είναι τόσο γοητευτικό αυτό το ρομάντζο...γιατί είναι γοητευτικό; Θα σου πω αμέσως εγώ που όλα τα ξέρω!
Το ρομάντζο είναι γοητευτικό γιατί ξέρεις λίγα και φαντάζεσαι πολλά. Το ξέρεις λίγα κρύβει μυστήριο και μαγεία, το φαντάζεσαι πολλά όμως είναι μεγάλη παγίδα μόλις ο τύπος ξεπεζέψει από το άσπρο άτι και βγάλει την πανοπλία και μείνει με το σώβρακο....Κι εκεί έρχεται η ατάκα της Βλαχόπουλου στο έργο "Φωνάζει ο κλέφτης" που ρωτά τον στρατηγό Παπαγιαννόπουλο, βλέποντας τον με το τεράστιο βρακολάστιχο "Σε έχουν δει ποτέ οι στρατιώτες σου έτσι;"
Αυτή η κατάρρευση είναι αναπόφευκτη. Έρχεται περίιιιιπου στα δυο χρόνια που έχεις αντιληφθεί πως το θείο πλάσμα είναι ανθρώπινο. Βήχει, φτύνει, βρίζει, δεν είναι πάντα ευγενικό, αν είναι κορίτσι ε ναι! φίλε μου φορούσε wonderbra και ναι! ξυπνούσε νωρίτερα για να βαφτεί (όχι δεν είναι φυσικό το ροζ τρυφερό χρώμα στα μαγουλάκια, είναι της Loreal)...κι αν είναι αγόρι, το cool water της Davidoff δεν είναι η φυσική του μυρωδιά!!!(ψεύταρος), έχει δεκάδες χιλιάδες ελαττώματα τα οποία έκρυβε (το κάθαρμα), ...και άκου και το πιο απίθανο από όλα...σκαλίζει και την μύτη του! Ε!!!!όχι αυτό πάει πολύ...
Όλα όσα νόμιζες μυστήριο, "μα πως το είπε και γιατί το είπε, τι να εννοούσε;" τώρα ξέρεις τις απαντήσεις τους, οι οποίες δεν είναι πάντα τόσο χαριτωμένες. Το μυστήριο λύθηκε...και για όσα νόμιζες πως δεν απαντά γιατί τα σκέφτεται όλα και τα αναλύει, γιατί έχει βάθος...ξέρεις πια πως δεν είναι βάθος. Είναι απλό κενό! Κενό κυρίες και κύριοι!!! Σαν το βασιλιά που είναι γυμνός!
Στα δύο χρόνια λοιπόν κατά μέσο όρο πάντα, έρχεται η αποκαθήλωσης...έλα όμως που έχει πια γίνει κάτι άλλο μαγικό! Γιατί...όταν ο πιτσιρικάς Έρωτας βαρεθεί κι αρχίσει να την κάνει, έρχεται σιγά σιγά κάποιος άλλος να πάρει την θέση του. Πως τον λένε δεν ξέρω. Συνήθεια, Αγάπη, Ωριμότητα, Δεσμός...πάντως έρχεται και είναι ωραίος κι αυτός, με άλλον τρόπο. Δεν έχει ίσως το ίδιο νεανικό πάθος του έρωτα, ούτε εμπεριέχει αυτή την εξερεύνηση που είναι τόσο γοητευτική. Αλλά έχει άλλα συστατικά που κάνουν τα πράγματα ιδιαίτερα. Ίσως όχι τόσο πικάντικα, μα σίγουρα, σίγουρα ιδιαίτερα κι εξίσου αναζωογονητικά!
Κι εκεί αρχίζεις και νιώθεις ασφαλής...αχ τι ωραία παγίδα η ασφάλεια! Το πρώτο που βλέπεις σε δυο πρώην ερωτευμένους νυν ασφαλής συντρόφους είναι τα κιλά. Αρχίζουν να αυξάνονται. Γιατί ενώ πριν έτρωγες έρωτα...άντε και κανένα σουβλάκι για να μην πεθάνεις από ασιτία, ξαφνικά αρχίζεις να τρως...Να τρως ότι δεν ζεις δηλαδή. Τι δεν ζεις; Τον έρωτα!
Ναι ναι κι αρχίζουν οι πίτσες, τα ψητά, τα γλυκά, και άλλες κοινές στοματικές και στομαχικές απολαύσεις, γιατί δεν σε νοιάζει πια να είσαι και λίγο αφρατούλης, γιατί πριν λιμοκτονούσες για την καλή εντύπωση και από ντροπή βέβαια, μην σε ακουμπήσει και πέσει στα μαλακά και σκεφτεί..."τσ τσ τι μπάζο!"...Ενώ τώρα η κοιλίτσα είναι μαξιλαράκι και οι γοφοί κρατήματα...και δεν έχεις πια όνομα είσαι πάντα κάτι το "όνι, ινι, άκι" και λοιπά υποκοριστικά πάντα με ένα "μου" στο τέλος, για να επιβεβαιώνει πως είσαι δικό του, λες και θα ήθελε κάποιος άλλος να έχει το δικό του "βοιδάκι".
Τώρα σε αγαπάει για αυτό που είσαι για τον εσωτερικό σου κόσμο...ο εξωτερικός να πάει να πνιγεί, αρκετά μας ταλαιπώρησε με την ανασφάλεια του!
Μετά από αυτό το υπέροχο ζεστό στάδιο θαλπωρής και ασφάλειας περνάμε σε λίγο καιρό (πάνω στον χρόνο για κάποιους στα δύο χρόνια για κάποιους άλλους) σε άλλο στάδιο. Το στάδιο της εξέλιξης. "Που πάμε;" λέει ο ένας (εντάξει συνήθως η γυναίκα), "πουθενά! καλά είμαστε εδώ" λέει ο άλλος. Κι έτσι άρχισε ο καυγάς....που λένε. Αρχίζει εκεί ένας ανελέητος αγώνας υποταγής (τυλίγματος το 'λέγαν οι γιαγιάδες μας) κι εκεί ή κάποιος θα την κάνει για να ξαναγίνει κυνηγός, να αδυνατίσει, να βρει την χαμένη γοητεία κλπ κλπ. (γιατί πρόσεξε με...το'χει, δεν το'χασε ποτέ!) ή...θα μπει πιο βαθιά στη σχέση και θα παραμείνει σε αυτή, γιατί βρήκε την αγάπη του, γιατί βαρέθηκε να ψάχνει, γιατί συνήθισε την ηρεμία κι ασφάλεια της σχέσης, γιατί μπορεί να έχει ελαττώματά αλλά έλα μωρέ που να ψάχνεις πάλι από την αρχή, γιατί μπερδεύτηκε τόσο καιρό στην απραξία, γιατί θέλει να πάει παρακάτω και να φορέσει άσπρα, να πάρει εκδίκηση από τις φαρμακόγλωσσες που την ήθελαν γεροντοκόρη, να γίνει μάνα, γιατί δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτόν, αυτήν και τα μυστήρια!
Μετά (αν είναι αυτή η σειρά) έρχεται συνήθως ο γάμος και όλα τα παρατρεχάμενα του. Σόγια, συγγενείς, πεθερές, μπηχτές, οικονομικές ανάγκες, ωράρια εργασίας, ανεργία, φίλοι εργένηδες χαμένα κορμιά, ταξίδια στο χωριό κι όχι στα θέρετρα, συναδέλφισες μυστήριες, ζήλειες, σπίτι, δάνεια, απλήρωτα δάνεια, νοικοκυριό, φακιόλι και σφουγγαρίστρα, μαγείρεμα, τα άπλυτα πια βρακιά του, που είναι πια δική σου δουλειά(!!!)... και σαν μην έφταναν όλα αυτά, θέλεις και παιδιά τρομάρα σου! Κι έρχονται και τα παιδιά...κι εκτός του ότι στις γυναίκες αλλάζει και το σώμα, μπερδεύονται και οι ορμόνες και βάλε και μπόλικη αϋπνία και μεταμορφώνονται σε ζόμπι...σε θανατηφόρα επικίνδυνα ζόμπι και εκεί ακριβώς κάποιοι ακόμη μιλούν για έρωτα...Έρωτας; είναι σαν το ανέκδοτο με την ευκοίλια, το ξέρετε;
"Σε ένα συνέδριο χιλιάδες επιστήμονες προσπαθούν να βρουν πιο είναι το πιο γρήγορο πράγμα στον κόσμο. Ο ένας λέει η σκέψη, γιατί με αυτήν μπορείς σε κλάσματα δευτερολέπτου να ταξιδέψεις χιλιάδες χιλιόμετρα. Ο άλλος λέει το ηλεκτρικό ρεύμα γιατί με το που πατάς το κουμπί παράγεται τεράστια ενέργεια και σε δευτερόλεπτα έχεις φως. Ο Έλληνας γνωστός πόντιος φιλόσοφος, επιστήμων της δεκάρας απαντά. Η ευκοίλια, γιατί αν σε πιάσει κόψιμο, που να σκεφτείς να ανάψεις το φως;"
Έτσι λοιπόν...αν ζεις σε μια καθημερινότητα με όοοοολα αυτά στο κεφάλι σου που να σκεφτείς να ανάψεις το φως στον έρωτα;
Οκ!!! Είμαι λίγο κυνική...αλλά ας μείνει μεταξύ μας !
Κι ερχόμαστε στο καίριο ερώτημα...σκοτώνει ο γάμος τον έρωτα; Ήταν μάπα λοιπόν το καρπούζι;
Για να κόψω την πλάκα θα σου πω πως έχω μια εύκαιρη απάντηση (αφού είπαμε τα ξέρω όλα)...όχι!Όχι λοιπόν!
Δεν ήταν μάπα το καρπούζι αφού το δοκίμασες πρώτα και το ήξερες καλά και όχι, δεν σκοτώνει ο γάμος τον έρωτα. Αν κάποιος μπορεί να σκοτώσει τον έρωτα αυτός, είσαι εσύ!
Εσύ...γιατί δεν αντέχεις τη φθορά! Γιατί αυτό που κάνει ο γάμος, είναι να χαρίζει χρόνο. Χρόνο με αυτόν που επέλεξες για σύντροφο. Χρόνο πολύ και καθημερινό και ο άτιμος ο χρόνος κάνει κάτι άλλο. Φθείρει...
Όμως για θυμήσου λίγο καιρό πριν, είχα γράψει σε άλλη ανάρτηση αυτό το γνωμικό και τότε το βρήκες καταπληκτικό!!!! "Καλύτερα να φθαρείς παρά να σκουριάσεις." ΄Τώρα, δεν φαντάζει τον ίδιο καταπληκτικό ε;
Είναι γιατί είναι ο έρωτας στην μέση και στον έρωτα δεν θέλεις φθορά. Θέλεις να μείνει το ίδιο νέος κι αστραφτερός. Όμορφος, γοητευτικός και μυστήριος...να σου ξεσηκώνει τα μυαλά, να σου γυρίζει τα άντερα και να τρίζουν και πάλι οι σουμιέδες. Όχι στον έρωτα δεν θέλεις φθορά! Δεν την αντέχεις και όποια κι αν είναι η δική σου χρονική σειρά - σχέση μακροχρόνια χωρίς γάμο, πρώτα γάμος μετά παιδιά, πρώτα παιδιά μετά γάμος κλπ...πάντα, πάντα η σχέση ισοδυναμεί με χρόνο κι ο χρόνος φέρνει φθορά!
Αν δεν αντέχεις την φθορά, ξαναψάχνεις έναν νέο έρωτα....μα έκπληξη!...με το χρόνο κι αυτός θα πάψει μια μέρα να είναι αστραφτερός. Κι αυτός που σήμερα είναι νέος αύριο θα φθαρεί. Θα θαμπώσει...
Οπότε τι κάνεις;...Σκατά! Σκάτα, σκατά και ξέρεις γιατί; Γιατί ξεχνάς πως ο χρόνος σκοτώνει τον έρωτα κι όχι τη σχέση...ο χρόνος εξελίσσει την σχέση!
Τέλειωσε η τεκίλα παιδιά...κι απάντηση δεν υπάρχει ή μήπως υπάρχει αν σκαλίσεις λιγάκι;
Ο έρωτας είναι εθιστικός. Σε βγάζει από τα πλαίσια του συνηθισμένου και ζεις το όνειρο. Μπορεί να μην κρατήσει για πάντα μα για όσο κρατήσει ο έρωτας είναι πάντα, πάντα ...αχ...τόσο αλήτης!!!
"Κάποιες φορές, ακριβώς στη μέση μια συνηθισμένης ζωής, ο έρωτας μας χαρίζει ένα παραμύθι..."
γράφει στην εικόνα...στην υγεία του παραμυθιού λοιπόν...
Άκου τώρα όμως που μιλάει το ποτό...στον έρωτα όλα είναι απλά. Μα η σχέση, η σχέση γαμώτο, θέλει δουλειά. Αν την αφήσεις να σκουριάσει δεν θα φθαρεί, μα θα έχει σκουριάσει. Τι είναι προτιμότερο από τα δύο; Δεν ξέρω για εσένα, μα εγώ έχω πάρει τις αποφάσεις μου. Τη φθορά δεν την φοβάμαι. Τη σκουριά φοβάμαι. Για να μην σκουριάσει η σχέση, δεν αφήνω εμένα να σκουριάσω, γιατί τελικά...πάντα εκεί καταλήγω, σε εμένα και τη σχέση με τον εαυτό μου που θέλει δουλειά.
Δεν με νοιάζει που θαμπώνει εκείνος, γιατί θαμπή γίνομαι κι εγώ...με την πατίνα του χρόνου πια χαραγμένη μέσα μου, πάνω μου, στο μυαλό και στο σώμα μου.
Αλλά άκου κι αυτό το καλό...αν ο έρωτας πονηρούλης και λαμπερός σε ξεγελά που και που, μην φοβάσαι. Υπάρχει μια χαριτωμένη θεωρία...Είναι καλό μια στις τόσες, να αφήνεις το παράθυρο ανοιχτό για να μπει φρέσκος, ανανεωτικός αέρας στη σχέση...τώρα το αν θα αφήσεις κάποιον να πηδήξει από το παράθυρο και να μπει στο δωμάτιο...άλλο πράγμα! Εσύ έχεις την ευθύνη να κρατήσεις το παράθυρο ανοιχτό, αλλά...τους ξένους έξω! Κλέφτης δεν γίνεται κανένας για να πηδήξει τα παράθυρα και να σε κλέψει...Εσύ θα τον έχεις προσκαλέσει. Μην αυταπατάσαι...κανείς δεν είναι δεν θύμα στον έρωτα! Εκτός κι αν είναι 18...και ξέρω είναι σκληρό αυτό που θα πω μα...δεν είσαι πια 18 (το ότι το νιώθεις δεν στρέχει!).
Μην παραπονιέσαι λοιπόν για τον έρωτα που τον σκότωσε ο γάμος...Αν ο έρωτας είναι καλοκαίρι, στις σχέσεις έχει και χειμώνες και μάλιστα βαριούς! Όπως και στη ζωή άλλωστε...όλοι αγαπάμε τα καλοκαίρια αλλά οι εποχές είναι τέσσερις, σ' αρέσει δεν σ' αρέσει. Καλά μην μου πεις για τους Τροπικούς που έχει πάντα καλοκαίρι κι αρχίσουμε τις εξυπνάδες γιατί εκεί έχουν μουσώνες και τσουνάμια και ανεμοστρόβιλους εντάξει;
Αν πάλι ζούσες στους Τροπικούς και ξύπνησες στην Ανταρκτική τι να πω...βοήθεια σου και τώρα που το κατάλαβες δεν είναι αργά, μπορεί να μην λιώσουν ποτέ πια οι πάγοι αλλά τουλάχιστον ξύπνησες και δεν έμεινες εκεί να πεθάνεις παγωμένος κι αβοήθητος...πάρτο απόφαση πως καμιά φορά μαζί με τον έρωτα τελειώνουν κι οι σχέσεις. Φύγε λοιπόν να σωθείς!
Οπότε κλείνω την υπερανάλυση! Πρόσεξε με, αν δεν αποφάσισες στα σίγουρα να την κάνεις για άλλη χώρα κι άλλη αγκαλιά γιατί, ναι! τελικά είναι ο άνθρωπος σου.
Αν αποφάσισες να μείνεις και να το παλέψεις, αλλά νιώθεις θυμωμένος κι απογοητευμένος που ο γάμος, σου σκότωσε τον έρωτα, άσε σήμερα το παράθυρο σου λίγο ανοιχτό να μπει καθαρός αέρας κι έλα να σου βάλω μια τεκίλα και να το συζητήσουμε το θέμα.
χικ...Σοβαρά τώρα...γιατί φοβάσαι τη φθορά;
Κατερίνα
27 σχόλια:
ωραίο το κείμενο σου. Μεγάλες αλήθειες αυτές που λες. Όμως αν γυρίσεις πίσω κ σκεφτείς όσα πρώτοένιωσες με τον σύντροφο σου δεν σε πιάνει μελαγχολία ότι δεν θα ξανάνιώσεις αυτό το χτυποκαρδι, την αναμονή, τον ενθουσιασμό; Αναστασία Θεσσαλονίκη
Δεν φταιει ο χρονος Κατερινα που φθειρονται οι σχεσεις-εμεις οι ιδιοι προκαλουμε φθορα οταν δεν νοιαζομαστε πια που ο συντροφος μας δεν μενει ικανοποιημενος με αυτο που του προσφερουμε...γιατι τον θεωρουμε δεδομενο (κι ειναι κακο να θεωρεις τον αλλο δεδομενο)-και δεν μας νοιαζει κιολας γιατι ειμαστε "παντρεμενοι με παιδια".Αλλα δεν ειναι ετσι τα πραγματα...κι οταν το καταλαβουμε τοτε θα εχει πεταξει το πουλι (και δεν εννοω σε αλλη φωλια-απλα δεν θα ειναι "εκει").Τα φιλια μου...
Δεν θα διαφωνήσω σε τίποτα. Ακριβώς τα ίδια πιστεύω. Θα με βρεις λίίιιιγο επιφυλακτική με το παράθυρο...χαχα... επικίνδυνο λιγουλάκι. Εγώ πιστεύω και το αντίθετο... δηλ. πως ο έρωτας σκοτώνει το γάμο! Τι εννοώ... πως αν πας και παντρευτείς μες στην φούρια του έρωτα, το πιθανότερο να φας τα μούτρα σου. Πρέπει να'χει φύγει η πρώτη μπόρα, να'χει περάσει στη φάση της σχέσης, να'χουν βγει ολίγον τα σώβρακα στη φόρα...και μετά να κάνεις το βήμα. Έτσι θα ξέρεις αν όντως πρόκειται για τον άνθρωπό σου κι έτσι θ'αντέξεις τον ερχομό των παιδιών,που θέλοντας και μη,φέρνει τα πάνω κάτω στο ζευγάρι. Ιδανική εξέλιξη θα μου πεις... Ναι οκ...αλλά αυτή έχει της μεγαλύτερες πιθανότητες να επιβιώσει. Κι ένα τιπ (ε καλά, μιλάμε για την ειδική...χαχα), πάντα μα πάντα πρέπει να κάνουμε πράγματα για μας. Αν δεν έχουμε κι άλλους ''έρωτες'' στη ζωή μας και κρεμαστούμε μόνο πάνω στον σύντροφό μας, προσπαθώντας να αντλήσουμε τα πάντα από κει, όταν έρθουν οι δύσκολες στιγμές θα νιώσουμε άδειοι. Τέλος να πω πως όταν η σχέση είναι δυνατή και μπορέσει να επιβιώσει απ'όλα αυτά... τότε τα συναισθήματα και η πληρότητα που νιώθουμε, αγγίζουν...τολμώ να πω... την ομορφιά του έρωτα!!! Χικ...
εχω τοσο καιρο να σου γραψω σχολιο....ειναι τοσο ωραια αυτα που γραφεις..πρεπει να προσπαθουμε για τις σχεσεις μας που θεωρουμε μοναδικες...ναι τα παιδια θα παρουν προσωπικο χρονο αλλα αυτος ο ελαχιστος ας τον χρησιμοποιουμε σωστα..σας φιλω οικογενεια καπα
Εξαιρετικό Κατερίνα μου!
Προσυπογράφω! :))
... '' Τη φθορά δεν την φοβάμαι. Τη σκουριά φοβάμαι. Για να μην σκουριάσει η σχέση, δεν αφήνω εμένα να σκουριάσω, γιατί τελικά...πάντα εκεί καταλήγω, σε εμένα και τη σχέση με τον εαυτό μου που θέλει δουλειά.'' ...
Και βάλε και μια τεκίλα, να έρθω να σε δω, που μου ΄χεις λείψει!
Βενετία.
Δεν νομιζω πως θα αλλαζα την οικειοτητα με το παθος του ερωτα,πια!Μετα απο ενα γερο στραπατσο του τι μπορει το να θεωρεις τον αλλο δεδομενο να προκαλεσει,ολα ειναι καινουρια,ιδια αλλα καινουρια!ε,και με ενα ποτακι παραπανω μια στο τοσο,το παθος,αν υπαρχει,επανερχεται!Κατερινα τοσο πολυ θα ηθελα να σας γνωρισω,με κατακλυζουν απειρα συναισθηματα ολα σας τα κειμενα!
Δεν ξέρω αν "μιλούσε" το ποτό, αλλά πάντως μιλούσε πολύ καλά! Είπα να πιω έναν καφέ στα γρήγορα και λέω "ας πάω στην Κατερίνα σήμερα". Πραγματικά απόλαυσα αυτή σου την υπερανάλυση. Και με βρίσκεις απολύτως σύμφωνη. Τα φιλιά μου!
Κάθε φορά με κατακλύζουν τόσα συναισθήματα,όταν διαβάζω κειμενά σου!Εδώ όμως έδωσες ρέστα.
Με τον σύντροφο/σύζυγο μου είμαστε μαζί κοντά 20 χρόνια.Περάσαμε δια πυρος και σιδήρου,αλλά ακόμα και μόνο στην σκέψη του το στομάχι μου δένεται κόμπο,οταν με φιλάει βλέπω πεταλούδες και ζαλιζομαι στην αγκαλιά του!
Ναι είναι φορές που με κάνει ή τον κάνω έξαλλο-η,αλλά μετά θυμάμαι όλα αυτά που μου αρέσουν σε αυτόν ,μα πάνω απο όλα την απέραντη,χωρίς όρους αγάπη του!!Σε ευχαριστώ!!!
Εισαι καταπληκτικη! Απο τις ωραιοτερες αναρτησεις σου. Εχω πεσει κατω απο τα γελια. Το ξερω, σοβαρο ειναι το θεμα, μη μου θυμωνεις. Μα οι δοσεις χιουμορ ειναι αναγκαιες για καταπιουμε το χαπι της αληθειας :)
Ετσι ειναι, και καλως ειναι ετσι. Ειναι πολυτιμα ετσι. Ολα :)
Μια υπεροχη μερα να εχεις!!!
Καλημέρα Κατερίνα,τι υπέροχη ανάρτηση πάλι και πόσες αλήθειες μας λες!!!
Ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα,γιατί αλλάζει η ζωή σου,αλλάζουν οι συνθήκες,αλλάζουν οι ευθύνες,από δύο γίνεστε περισσότεροι(και δεν εννοω τα παιδιά,αλλά τα σόγια),όμως έρχεται η αγάπη,αυτή δημιουργεί την ζεστασιά όταν είσαι στην αγκαλιά του,την ευτυχία που νοίωθεις όταν βλέπεις τα μάτια του,το χαμόγελο του,όταν κοιτάζετε μαζί το παιδί σας...Το κλειδί για όλα είναι να τα έχουμε πρώτα καλά με τον εαυτό μας και όσο για κανένα παραθυράκι ανοιχτό χρειάζεται που και που,αρκεί να μην ξεπερνάμε κάποια όρια!
Kατερινα μου καλημερα εβαλα τον καφε μου και ελιωσα στο γελιο,τα λες τοσο ωραια.Νομιζω οτι ο γαμος σκοτωνει τον ερωτα αλλα μετα υπαρχει η αγαπη. Σε φιλω Ελενη!!!!
Οκ...όσο απολάμβανα την ανάρτησή σου συνειδητοποίησα ότι έχω τρομοκρατηθεί από τα όσα περιγράφεις (κ εσύ και όλοι δηλαδή) για την ζωή μέσα στον γάμο!
Είναι ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μου να σταματήσω να έχω αυτό τον έρωτα με σύντροφό μου.
Μπουμπού μου είσαι άπαιχτη όπως πάντα! Σου πάει το χιουμοριστικό στυλ! Και φυσικά λες αλήθειες με καταπληκτικό τρόπο! Να μην είμαι πιο κοντά ...
Εγώ πάντως, μετά από 15 χρόνια που είμαι με τον Κωνσταντίνο 24 ώρες το 24ωρο, ακόμα γελάω με κάθε κουταμάρα που θα μου πει και τα βρίσκω όλα σούπερ γουάου!
Κιλά δεν έχουμε πάρει και ακόμα κρατιόμαστε χέρι χέρι όταν περπατάμε.
Οπότε εγώ θα πω πως ΟΧΙ ο γάμος δεν σκοτώνει τον έρωτα! Ούτε τον φθείρει, ούτε τον σκουριάζει. Αρκεί όλα να είναι σε σωστές βάσεις, να υπάρχει ειλικρίνια και σωστή επικοινωνία.
Χικ. και από μένα
Είσαι θεά το ξέρεις;
Υπέροχη ανάρτηση και πράγματι είναι καλό να βλέπουμε τις καταστάσεις έτσι όπως είναι πραγματικά. Πράγματι ο γάμος έχει 4 εποχές και καθεμιά έχει τις δυσκολίες αλλά και τη γοητεία της.
Σε φιλώ
Καλησπέρα. Παρακολουθώ ...διακριτικά το ιστολόγιό σας εδώ και κάποιο καιρό καθως το γνώρισα στον κόσμο των μπλογκς.
Να εκφράσω τα συγχαρητήριά μου για τη θεματολογία και την τεράστια προσπάθεια ειλικρινά.
Στο θέμα σου....! που μας καίει όλους.....!!! (ομοιοπαθής γαρ....)
Λες αλήθειες.....! ναι αλήθειες.. Σε σημείο που η προσέγγισή σου να συναντιέται με τις "ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΓΑΜΟ" του ΜΠΕΡΓΚΜΑΝ, μιας και ...ΣΙΝΕΦΙΛ να το βάλω στο θέμα.
Εκεί βέβαια ο Γάμος αποκαθηλώνεται στην κυριολεξία και οι σχέσεις αυτού του τύπου τρώνε "πολύ ξύλο".
Όμως παρ' όλα αυτά η προσέγγισή σου είναι θετική γιατί οδηγεί σε "κάθαρση" και διέξοδο, που είμαστε εμείς οι ίδιοι και η δική μας στάση, υπέρβαση, συμπεριφορά.
Ανοίγονται βέβαια "υποπαράθυρα" για κουβέντα τεράστια, και να είσαι καλά που μας παρακινείς να το κάνουμε για το πως εξελίσσεται μια σχέση σε ένα μακροχρόνιο γάμο, όχι μονάχα σαν συμβίωση αλλά και σαν δημιουργία, ερωτική ζωή, που οι περισσότεροι την ενοχοποιούν (Δυτικές κοινωνίες ιδιοκτησιακού τύπου βλέπεις....) και να τα καταθλιπτικά, να οι υστερίες, να τα ...εξωσυζυγικά και μύρια όσα άλλα..
Σε ευχαριστούμε που κατέθεσες έτσι ανοιχτά και μοιράστηκες τη σκέψη σου, ειλικρινά.
Καλή συνέχεια σας εύχομαι
Κατερινάκι μου πόσο υπέροχα όσα διάβασα. Αυτό με τις 4 εποχές ΥΠΕΡΟΧΟ. Μόλις μου έδωσες μια αισιόδοξη σκέψη για όταν θα έχω τις μαύρες μου.Θα περιμένω πάντα το καλοκαιράκι.Καλημέρα ερωτευμενάκι μου
Ο εαυτός μου, η τεκίλα και το παράθυρο: πάνω που σκεφτόμουν τα ίδια, σε διάβασα. Και συμφωνώ, πλην όμως, το ίδιο (ή κάτι παρόμοιο) πρέπει να σκέφτεται κι εκείνος. It takes 2 to tango, ε;
Συμφωνώ απολύτως. Ο γάμος δε σκοτώνει τον έρωτα. Ο έρωτας στρώνει το χαλί, που θα περπατήσουμε μαζί, οι δυο μας, με τον άνθρωπό μας στη συνέχεια. Η αλλαγή του ενθουσιασμού σε οικειότητα και βαθιά αγάπη, δε θεωρώ ότι είναι καθόλου κακό! Όμως, ό, τι δε γυαλίζεις συχνά-πυκνά, ξεθωριάζει... Ένα δείπνο μόνοι, με τον άνθρωπό μας, ένας καφές εκτάκτως χωρίς πρόγραμμα, μετά από το σούπερ μάρκετ, κάποια μικρή έκπληξη στις ιδαίτερες στιγμές μας, ανανεώνει όσο δε φανταζόμαστε... Δεν πιστεύω ότι μας αρέσει η αβεβαιότητα της αρχής. Μπορούμε να χαρούμε την αγάπη μας τώρα πια!
Τρομερή ανάλυση! Και πόσο σωστή. Ναι εμείς αφήνουμε τον έρωτα να "πετάξει" γιατί όλα είναι θεμα προτεραιοτήτων . Και έρχονται στιγμές (πολλές) που οι προτεραιότητες είναι άλλες . Ε, βάλε και την χημεία των ορμονών που όπως λες κι εσύ κρατάει το πολύ 2 χρόνια....πολύ θέλει για να αλλάξει το σκηνικό; Παρόλα αυτά όλα είναι στο ΄χερι μας. Νομίζω οτι αν δώσουμε λίγο παραπάνω σημασία στον ευατό μας, αν τον αγαπήσουμε ,αν ξαναζωντανέψουμε, ε τότε θα ζωντανέψει ξανά και η σχέση μας, ίσως και ο έρωτάς μας. Ας προσπαθήσουμε. Αξίζει!
χρόνια πολλά σε περιμένω στο blog μου
Υποκλίνομαι....
Η υπερανάλυση απολαυστική κι αληθινή, με γερές δόσεις χιούμορ, που θεωρώ πως ήταν απαραίτητες !!!
Σου στέλνω τα φιλιά μου και λόγω ημέρας τις καρδούλες μου ♥♥♥♥♥♥!
**Αννιώ**
υγ. Αν δεν ήμουν στη δουλειά...θα την έπινα την τεκίλα!!
Σε χάρηκα! Σε απόλαυσα! Τί κείμενο ήταν αυτό! Ανεπανάληπτο πραγματικά! Είναι όμορφη η διαδρομή μέσα απ' όλα αυτά τα στάδια και θέλει προσπάθεια πολλή, για να φτάσεις στο τέρμα του προορισμού σου. Για μένα ο συνοδοιπόρος της ζωής μου είναι Ιδέα, Μεγάλη Ιδέα....
Ω θεέ... πόσο με άγγιξες... Με όλο το θάρρος το πόσταρα και στο δικό μου >blog με την υπογραφή σας φυσικά. Δε νομίζω ότι θα μπορούσε κάποιος άλλος να το περιγράψει καλύτερα γιατί είναι ότι ένιωθα. Ευχαριστώ Κατερίνα μου, με συγκλόνισες .
πολύ όμορφο κείμενο !! πόση αλήθεια !! πόσο όμορφα τα λες !
να προσθέσω λίγο βιαστικά , τα εξής : Η υπόγεια ανασφάλεια είναι εξαιρετικό συστατικό μιας μακρόχρονης σχέσης. Η μακροχρόνια σχέση χρει'αζεται φροντίδα, για πολλά και οπωσδήποτε όσον αφορά το σεξ και τη σωματική επαφή. θέλω να πω , πρέπει να την φροντίσεις την επιθυμία για να την έχεις, δεν έρχεται αυθόρμητα. Σίγουρα χρειάζεται και κάτι να κρατήσει -τουλάχιστον τον ένα- στις δύσκολες στιγμές (η πίστη στην ανάγκη να μεγαλώσει ένα παιδί, η πίστη ότι μοιράζεσαι ένα μυστικό που το ξέρετε μόνο οι δύο -πχ τη χαράτης ζωής? την ορθή σκέψη? τη γλυκύτητα τηςοικογένειας? το επίτευγμα μιας κοινής δουλειάς? το ότι μιλάμε πάντα γλυκά ή ότι πάντα μπορούμε να θυμώνουμε ? ότι πάντα βρίσκουμε την περπατησιά μας?)
Κίκα
Δημοσίευση σχολίου