Το πείραμα του μοιράσματος.

Το περασμένο Σάββατο που είχαμε την εκδήλωση στη Θέρμη, ο κος Καλογεράκης που ήταν ομιλητής μας έδειξε ένα βίντεο το οποίο με ενθουσίασε και έψαξα να το βρω. Είναι το παρακάτω...

Το πείραμα του μοιράσματος που στην κυριολεξία με άφησε ξέπνοη! Γιατί; Γιατί τα παιδιά που συμμετέχουν μας διδάσκουν το αυτονόητο. Τι σημαίνει μοιράζομαι. Τι σημαίνει φροντίζω. Τι σημαίνει είμαι αυτάρκης.
Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με αξίες και αρχές. Γιατί δεν χτυπάμε, γιατί δεν κλέβουμε, γιατί μοιραζόμαστε, γιατί είμαστε ευγενικοί, γιατί δεν  προσβάλουμε, γιατί δεν πετάμε σκουπίδια, τι σημαίνει σέβομαι τα ζώα, τι σημαίνει βοηθάω τους αδύναμους. Ως γονείς έχουμε την αγωνία να εκπαιδεύσουμε σωστά τα παιδιά, μας. Να είναι κοινωνικά αποδεκτά, να αγαπούν και να νοιάζονται.
Όμως κάπου εκεί στην προ εφηβεία ίσως και νωρίτερα, όταν τα πράγματα ζορίσουν, ακούς γονείς που μέχρι χθες μεγάλωναν πρότυπα παιδιά, να αλλάζουν. Αν σε χτυπήσουν κοπάνα, αν σε βρίσουν βρίσε, αν σε αδικήσουν να μου το πεις να τους κανονίσω, άρπαξε ότι μπορείς κι αυτοί μας κλέβουν, πέτα κάτω αυτό που κρατάς αφού βρώμικα είναι παντού, όπου βρεις χώρο χώσου ποια σειρά και βλακείες, όποιος προλάβει...
Επίσης υπάρχει και η διπλή εικόνα όταν ο γονιός δίνει οδηγίες γκουρού στο παιδί του και την ίδια ώρα σκυλοβρίζει τον διπλανό οδηγό ή πετάει τα σκουπίδια από το μπαλκόνι κεντράροντας στον κάδο από τον τρίτο όροφο...

Πιστεύουμε πως η νέα γενιά γονιών θα αλλάξει τα πράγματα. Ελπίζουμε πως εμείς θα κάνουμε λιγότερα λάθη, θα δώσουμε λιγότερα διπλά μηνύματα, θα μπερδέψουμε λιγότερο τα παιδιά μας. Προχθές στο Super Market άκουσα νεότατη ομορφότατη μαμά να μαλώνει τον τρίχρονο  γιο της που έκλαιγε. "Κλαίνε οι άντρες καλέ; Άντρας είσαι εσύ; Γυναικούλα έ γυναικούλα!"
Τις προάλλες είδα μια νεαρή μαμά  να κλωτσά ένα αδέσποτο κουτάβι, που τόλμησε να πλησιάσει χαρωπό το μικρό της παιδάκι φωνάζοντας "ουυυυυστ" με μανία στο ζώο που έκλαιγε τρομαγμένο. Το ζωάκι που είχε την ηλικία του γιου της...
Στο ποδόσφαιρο επίσης ακούω συχνά πατεράδες να φωνάζουν από τις κερκίδες στα βλαστάρια τους "κλάδεψε τον", παροτρύνοντας σε αντικανονικό παιχνίδι, λες και τα άλλα δεν είναι παιδιά, λες και η νίκη είναι το άλλοθι της βίας.

Εγώ ξέρω πως όλοι κάνουμε λάθη κι  όλοι έχουμε  καλές προθέσεις. Φοβόμαστε κι ανησυχούμε και θέλουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας. Όμως η επιβίωση μας μπερδεύει και κάποια στιγμή σταματάμε να μεγαλώνουμε υπεύθυνους ανθρώπους και πολίτες με ενσυναίσθηση κι αρχίζουμε να μεγαλώνουμε αρπακτικά...και "παρτάκιδες".
...αφού λοιπόν έχουμε όλοι οι γονείς καλές προθέσεις που το χάνουμε; Πότε αρχίζουμε και "δουλεύουμε" ανάποδα;...και γιατί;

Δεν ξέρω!
Όμως τα παιδιά ξέρουν. Το ένστικτο τα οδηγεί. Για τα παιδιά η αλήθεια είναι αυτονόητη. Η βοήθεια, η φροντίδα, το μοίρασμα. Όλα είναι αυτονόητα...Γιατί είναι αυτονόητα.
Τα παιδιά βρίσκουν τρόπους επικοινωνίας κι αν γίνονται σκληρά είναι γιατί οδηγούνται από αρχέγονα ένστικτα, που τους καθοδηγούν χρησιμοποιώντας ανορθόδοξους τρόπους. Κλωτσιές, φτυσιές, γρατσουνιές, σπρωξίματα. Το αναλύει υπέροχα ο αγαπημένος Teacher Tom.
Είναι ενστικτώδης τρόπος επικοινωνίας κι εμείς δεν χρειάζεται να τον φοβόμαστε, αντίθετα πρέπει να φροντίσουμε να κρατήσουμε το ένστικτο ζωντανό, βοηθώντας τα να βρουν περισσότερο αποδεκτούς τρόπους συμπεριφοράς κι ενσωματώνοντας τα στα κοινωνικά πλαίσια του κόσμου μας.
Είναι στο χέρι μας να τους μάθουμε μεγαλώνοντας, να επιβιώνουν και να συμπεριφέρονται ως νοήμονές άνθρωποι.
Σκέφτομαι ότι είναι εντυπωσιακό  το πόσο πολύ μας ενοχλεί που το τρίχρονο μας δάγκωσε ή γρατζούνισε ένα άλλο παιδάκι και σε μερικά χρόνια μπορεί και να τα έχουμε καταφέρει να το συνετίσουμε, μα αν αυτό το παιδί στα είκοσι του  γίνει ένας οδηγός που βρίζει, χώνεται, προσπερνάει παράνομα, μπαίνει πρώτος στο φανάρι, κολλάει πίσω από το ασθενοφόρο, κλωτσάει τα αδέσποτα και δεν δίνει τη σειρά του σε ανθρώπους με μεγαλύτερη ανάγκη...τότε δεν έχουμε εκπαιδεύσει. Έχουμε απλά φροντίσει τον εαυτό μας, την εικόνα μας  και την ανάγκη μας να φαντάζουμε καλοί γονείς στα μάτια των άλλων, θέλοντας στα παιδικά πάρτι ή στα μάτια των δασκάλων τα παιδιά μας να φαίνονται γλυκά καθαρά κι ευγενικά.. για να φαινόμαστε κι εμείς πετυχημένοι γονείς.
Φαινόμαστε όμως...δεν είμαστε! Το αν είμαστε...θα φανεί σε μερικά χρόνια, όχι από τα καλά κι ευγενικά νηπιάκια που συνετίσαμε, αλλά από τους αδιάφορους ή συμμετοχικούς ενήλικες που εκπαιδεύσαμε.
Άλλωστε τα παιδιά ακριβώς επειδή λειτουργούν περισσότερο με το ένστικτο,  πιάνουν τα διπλά μηνύματα στον αέρα και ξέρουν πότε τους λέμε άλλα εννοώντας ή κάνοντας άλλα.

Οπότε ας σταματήσουμε να μπερδεύουμε τα παιδιά με τη δική μας ανάγκη να φαινόμαστε πετυχημένοι γονείς κι ας μάθουμε κάτι από τους μικρούς ανθρώπους που μεγαλώνουμε...Ας μάθουμε τι σημαίνει αλήθεια! Τι σημαίνει δικαίωμα. Τι σημαίνει απλότητα.
Γιατί τι πιο απλό...να μοιραστώ κάτι που εγώ έχω κι εσύ στερείσαι; Γιατί να νιώσω απειλή από αυτό το μοίρασμα; Γιατί να χαρώ που εσύ δεν έχεις; Πως μπορώ να μασουλάω με ευχαρίστηση ενώ εσύ δίπλα μου θα κοιτάς με  άδειο στομάχι; Δεν μπορώ!

Αυτό το βίντεο είναι τόσο ελπιδοφόρο, σχεδόν μου φέρνει δάκρυα. Κοιτάξτε με πόση απλότητα το μοιράζονται, χωρίς καμία δεύτερη σκέψη. Είναι αυτονόητο...γιατί, αυτός ο κόσμος, μας χωρά όλους!!!



Καλημέρα αγαπημένοι....όπως λέει και το αγαπημένο σχολείο της Φύσης..."Είναι αδύνατο να γελάμε αν δεν γελάει όλη η γειτονιά!"...οπότε ας μοιραστούμε, για να μπορούμε να γελάμε όλοι....Αν μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό και η κατανομή πλούτου θα ήταν αλλιώτικη και ο κόσμος όλος διαφορετικός.

Κοίτα...άνθισαν οι μυγδαλιές!