Το κλείσιμο ενός Μάρτη...σχεδόν γδάρτη.

Οι τελευταίες δύο εβδομάδες ήταν δύσκολες πολύ κι απαιτητικές. Ατέλειωτες...Φαινόταν πως δεν θα τελειώσει αυτός ο μήνας κι ένιωθα πως θα ζω με ένα μόνιμο άγχος, με έναν αιώνιο πονοκέφαλο αυπνίας, σκέψεων που απλά πολλαπλασιάζονται όταν προσθέτονται σε αυτά αγωνίες για πρόσωπα αγαπημένα, μαζί με τα συνεχή παράπονα των αγοριών, πως δεν με βλέπουν αρκετά και τους λείπω.
Μα τελικά το ζόρικο κομμάτι έκλεισε θετικά, με μια απίθανη νυχτερινή καταιγίδα. Μια βροχή  ανοιξιάτικη τόσο δυνατή, τόσο έντονη που κατέληξε σε χαλάζι.

Ήμασταν με την βραδινή ομάδα της Πέμπτης στους Κύκλους και ήταν όνειρο. Έξω αστραπές και βροντές και βροχή να πέφτει με ένταση και μουσκεύει τα πάντα. Μέσα μια ομάδα που χόρευε και γελούσε παίζοντας συγκρουόμενα με τα μαξιλάρια, με δυνατή χαρούμενη μουσική και με την φωτιά να γεμίζει με σκιές το χώρο.
Κάτι νέο ξεκίνησε με εκείνη τη βροχή. Νέο και ελπιδοφόρο. Σαν κάτι να ξεπλύθηκε και να βγήκε τελικά το ουράνιο τόξο....

Ευτυχώς...την επόμενη ημέρα βγήκε στ' αλήθεια το ουράνιο τόξο! Στο σπίτι με περίμεναν χαρές...σημάδι πως η γρουσουζιά είχε φύγει! Ένα πανέμορφο λουλουδένιο δώρο από το λατρεμένο μου παπί!!!!
Την Αιμιλία από το Κηπολόγιο, που φτιάχνει ομορφιές με τα λουλούδια, γιατί τα αγαπάει πολύ κι αν θέλετε ρίξτε μια ματιά εδώ γιατί μπορείτε να τα παραγγείλετε από όπου κι αν βρίσκεστε.

Μια πανέμορφη σύνθεση με παχύφυτα και φρέζες και το αγάπησα και όχι μόνο αυτό, μα με περίμενε κι ένας φάκελος που ήρθε από μακριά...Το λευκό Κρινάκι μου με θυμήθηκε...Ένας χρόνος πέρασε, από αυτή της την ανάρτηση την "Μην μας προλάβει η βροχή" και τώρα πια ζουν ευτυχισμένοι στα σύνορα τριών χωρών κι έστειλε σε εμένα  περιοδικά που αγαπώ και από τις τρεις χώρες και λαγουδάκια πανέμορφα που έφτιαξε μόνη της, μαζί με δωράκια για τα παιδιά που τους έγιναν μανία!

Πως είναι δυνατόν να χωρά μέσα σε λίγα φρέσκα λουλούδια, μέσα σε ένα φάκελο που ταξίδεψε από μακριά...τόση χαρά; Τόση φροντίδα, τόση αγάπη; Κι όλα αυτά να επισφραγίζονται με μια καθαρή δυνατή βροχή...που κάποτε φοβόμασταν μην μας προλάβει...Πόσα ευχαριστώ χωρούν μέσα μου!Πόσα πολλά!

Δεν τελειώνει εδώ όμως  γιατί, ήρθε και το δέμα...Σαν να λέμε ήρθε η "Αμερικάνικη βοήθεια"....Ο παππούς κι η γιαγιά έστειλαν δέμα για το Πάσχα που έφτασε κι όταν φτάνει το δέμα στο σπίτι μας γίνεται χαλασμός, όπως πάντα!

Οι τσιρίδες τους ακούγονταν από το δρόμο γυρίζοντας από το σχολείο κι ύστερα η ευτυχία στο βλέμμα τους.

Είχε μέσα κάτι για όλους και μας έφερε χαρά μεγάλη...και πολλά γλυκά και πολλές μικρές μαμαδίστικες εκπλήξεις...όπως αυτή η μικρή κάρτα...από το παραμύθι που λατρεύω!

Το "Μάντεψε πόσο σ' αγαπώ!" Το είχα αγοράσει στον Άγγελο στη γέννηση του...και ακόμη με συγκινεί πολύ! Και να το τώρα σε καρτούλα... της μαμάς, μαζί με όλα τα υπέροχα καλούδια στο πασχαλινό τσαντάκι μου.

Το πρωινό του Σαββάτου φάγαμε όλοι μαζί το τέλειο γλυκό ψωμάκι της Εφούλας μου της αγαπημένης που είναι πια σαν συγγενής μας μετά από τόσα χρόνια.

Το λένε ballokume και είναι το ψωμί που φτιάχνουν στο Elbasan για να γιορτάσουν τον ερχομό της Καλοκαιρίας. Είναι φτιαγμένο από καλαμποκάλευρο, είναι γλυκό και τέλειο με τον πρωινό καφέ. Το τσακίσαμε κρατώντας το έθιμο της πατρίδας της αγαπημένης μας και με την ζεστή της ευχή, μπήκαμε σε ένα Σαββατοκύριακο ήρεμο μετά από πολύ πολύ καιρό.
Υπήρχαν θέματα σφήνες, που θα μπορούσαν να το χαλάσουν μα πάλεψα πραγματικά να κρατήσω σκουπίδια σκέψεων μακριά και ως ένα βαθμό το κατάφερα με πολλή δράση και πολλή ξεκούραση. Κάναμε μαρμελάδα με φρέκιες φράουλες και μύρισε το σπίτι φρεσκάδα.

Ο μπαμπάς μας ζύμωσε κι έψησε πολλά ψωμιά με διαφορετικά συστατικά που τα λατρέψαμε στα πρωινά μας

κι εγώ έψησα τέλεια φραουλοπιτάκια τα πιο εύκολα γλυκά πιτάκια που υπάρχουν και τα παιδιά τα λάτρεψαν!

Έτοιμη σφολιάτα και ψιλοκομμένες φρέσκες φράουλες με λίγη ζάχαρη και ελάχιστη από την φρέσκια μαρμελάδα στο κέντρο τους. Ψήσιμο και μάχη για το ποιος θα τα φάει!

Και κάπως έτσι φτάσαμε στα γενέθλια των μικρών της αδερφής μου, που ετοίμασε για τα αγόρια της, ένα πάρτι που πραγματικά φυσούσε! Επαγγελματική δουλειά πια, στην διακόσμηση και στα γλυκά. Μην χάσετε αυτή την ανάρτηση στο blog της.
Γιορτάζουν λοιπόν, τα μικρά μας αγόρια, που σήμερα γίνονται 6 και 3! και να εδώ...η χαρά προσωποποιημένη.
Ένας παλαβιάρης φαφούτης, δυο μικροί γενέθλιοι ξανθούλιδες, ένας μεγάλος ξάδερφος...και μια ζωή μέσα στο χρώμα. Μια εικόνα πανέμορφη στα μάτια μου!

Κλείσαμε με τρελό γλεντοκόπημα στο Σχολείο της Φύσης, με τον θίασο γονιών της νέας παράστασης με τον τίτλο "Τράβα Μπρος", που αναμένεται τον Μάιο...

Και μιας και ο μπαμπάς μας ανήκει πια στην τρελή αυτή παρέα και είναι τόσο χαρούμενος μαζί τους έκανε πάλι τα μικρά του γευστικά θαύματα για αυτή την συνάντηση. Ένα γαλακτομπούρεκο και κους κους με μπουκιές κοτόπουλου.

Είναι ευτύχημα να κλείνει έτσι αυτή η παλαβή περίοδος μιας και σε αυτό τον κύκλο γονιών όλα είναι ομαδικά και γίνονται με έναν δικό τους ρυθμό. Ετσι την ώρα που κάποιοι έπιναν κι έτρωγαν κάνοντας τρελό χαβαλέ, κάποιοι άλλοι χόρευαν όπως κάνουν με κάθε ευκαιρία, τα παιδιά έπαιζαν στην ανοιξιάτικη αυλή, όπως επίσης κάνουν με κάθε ευκαιρία...και κάποιοι άλλοι έκλεβαν τους φρεσκοψημένους λουκουμάδες της μαμάς Ελισάβετ...πράγμα που επίσης γίνεται με κάθε ευκαιρία!

Πρέπει να είσαι ανάμεσα τους για να το ζήσεις...κι είμαστε τυχεροί! Τόσο τυχεροί που είμαστε ανάμεσα τους...

Η εβδομάδα που μπαίνει σηματοδοτεί το τέλος του Μάρτη γδάρτη...Για κάποιους αυτός ο Μάρτης ήταν κλέφτης, αφού τους έκλεψε ανθρώπους λατρεμένους και η ζωή δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια...Για εμένα ο Μάρτης αυτός με ταρακούνησε με πίεσε και με έφτασε πολλές στιγμές στα όρια μου...και τι κατάλαβα; Κατάλαβα πως τα όρια μου είναι λαστιχένια!

Καλημέρα αγαπημένοι μου. Μπαίνουμε σε νέο μήνα και σε νέα εποχή...και στην εβδομάδα των Ψηφιακών Γειτονιών! Να είμαστε όλοι καλά!!!
                                                                                                Κατερίνα

Πίσω από τους αμμόλοφους...

Είναι κάποιες μέρες...οι μέρες ανάμεσα σε δυο βουνά, που λέω. Σαν να περπατάς ανεβοκατεβαίνοντας ασταμάτητα κι ανάμεσα σε δυο κορφές έχει ένα ισιάδι, μια  ωραία πεδιάδα κι εκεί ξαπλώνεις λίγο κι αφήνεις να σε κάψει ο ήλιος και να ξαποστάσει το σώμα σου και να γεμίσει το μυαλό σου εικόνες. Δεν θέλεις τίποτε άλλο, μόνο αυτό. Να αδειάσει το μυαλό σου από τα άχρηστα σκουπίδια  της καθημερινότητας που σε κάνουν να βουλιάζεις συναισθηματικά και σωματικά.
Μια τέτοια ημέρα ήταν. Την περιμέναμε. Είχαμε ανάγκη να χαθούμε, να γελάσουμε, να ιδωθούμε. Μια ημέρα αγάπης...αυτό χρειαζόμασταν.

Βρεθήκαμε με φίλους στην παρέλαση. Μια παρέλαση τόσο σημαντική γιατί ήταν η τελευταία του. Το αγόρι είναι κιόλας στο πρώτο του μεγάλο τέλος...Στο τέλος του  Δημοτικού...μα πριν έρθει αυτό, ήρθε η τελευταία του παρέλαση! Πόσο ευτυχισμένος φαινόταν αγκαλιά με τα φιλαράκια.

 

Ήλιος, φως, σφυρίχτρες, βηματισμοί, η μουσική της μπάντας κι αγκαλιές φίλων παιδικών. Η τελευταία παρέλαση...Μια ημέρα αγάπης, μια ημέρα γιορτής!
Πήγαμε στα ξαδέρφια μας, ήπιαμε καφέδες κι έπαιξαν τα παιδιά, μα η μέρα μεγάλη και λαμπερή και θέλαμε και κάτι άλλο. Κάτι ακόμη...μια περιπέτεια!
Όλοι οι συγγενείς είχαν τα σχέδια τους, δεν μπορούσε να ακολουθήσει κανείς...κι εμείς τελευταία στιγμή καταστρώσαμε το δικό μας σχέδιο. Μαζέψαμε ότι βρήκαμε μπροστά μας και πήγαμε να την βρούμε...Την μεγάλη λευκή αμμουδιά και την απέραντη μπλε θάλασσα...

Όλα ήταν εκεί. Εκεί που τα αφήσαμε έξι μήνες πριν στο κλείσιμο του Σεπτέμβρη. Όλα όσα χρειαζόμασταν κι εμείς κι εκείνοι...οι μικροί άνθρωποι. Η άμμος τους, η θάλασσα τους, ο φωτεινός ήλιος, να στραφταλίζει μέσα της, ο χιονισμένος Όλυμπος πέρα μακριά. Μια ημέρα λαμπερή, ξέγνοιαστη, μια ημέρα λατρεμένη.

Τσουγκρίσαμε και πάλι στην Άνοιξη που έρχεται κι αφουγκραστήκαμε το κύμα της και ψάξαμε τους θησαυρούς της κρυμμένους στην ψιλή άμμο...

 

Γεύσεις μαγικές. Μπακαλιάρος που  όλοι λατρεύουμε κι η γεύση του μας ξετρελαίνει, δροσερές σαλάτες με ζυμωτό ψωμί και μετά οι πρώτες μας φράουλες γλυκές τόσο γλυκές και κρασί και σοκολατένια κεικάκια. Γέμισε το μυαλό εικόνες και το σώμα γεύσεις.

Ξάπλωσα στην αμμουδιά και με πήρε ο ύπνος, με τον αέρα να μου ανακατεύει τα μαλλιά και τον ήλιο να μου ζεσταίνει το πρόσωπο.

Κοίταζα την άμμο από κοντά και σκεφτόμουν πως αν ήμουν μυρμήγκι αυτή η αμμουδιά θα ήταν η Σαχάρα μου. Χαμογελούσα με τις σκέψεις μου, απολάμβανα την μικρότητα μου...
Άκουγα τις φωνές τους έτσι ζαλισμένη από το κρασί και ένιωθα τόση γαλήνη. Τόση απέραντη ευλογία...τόση αγάπη. Αγάπη για τις στιγμές αυτές, αγάπη για το τώρα.
Έφτιαξαν κάστρα μικρά και μεγάλα, μόνο για τη χαρά της δημιουργίας και τα κατεδάφισαν με αλαλαγμούς μόνο για την χαρά της διάλυσης. Κι ύστερα βρήκαν κάτι άλλο να παίξουν και τα κάστρα έμειναν μισογκρεμισμένα στην ακροθαλασσιά...

Έτρεξαν να δουν το μακρινό ναυάγιο. Το παλιό πλοίο μπαταρισμένο για χρόνια στον βυθό. Τόσα πολλά χρόνια που η περιοχή πήρε το όνομα του. Ναυάγιο...

Πίσω η στέπα και ο υδροβιότοπος δίπλα από το εκκλησάκι του Άι Νικόλα. Και γύρω οι αμμόλοφοι. Εκεί που ο σκύλος μου ο Νάντο λάτρευε να τρέχει...Ω! το αγαπούσε αυτό το μέρος...και τα αγόρια το αγαπούν.
Εκεί στους αμμόλοφους, στο τοπίο αυτό το βγαλμένο από ταινία φαντασίας. Σε εκείνους θυμίζει το έρημο σεληνιακό τοπίο από τις ταινίες που αγαπούν και σε εμένα θυμίζει Γαλλικές και Βρετανικές ακτογραμμές. Είναι μαγικοί αυτοί οι αμμόλοφοι.

Έτρεξαν με δύναμη και σαν να τους κατάπιε το τοπίο. Πάντα ο Άγγελος μπροστά κι ο Γιώργος πίσω από τον μεγάλο του αδερφό, ενώ εκείνος ορμάει μπροστά κι ύστερα από λίγο γυρίζει το κεφάλι για δευτερόλεπτα. Για να βεβαιωθεί πως όλα είναι καλά, πως ο μικρός ακολουθεί, πως τον φτάνει.

 

Παλεύουν κυλιούνται, φωνάζουν, ζουν στο γενναιόδωρο "τώρα" τους. Τρυγούν τη στιγμή τους, παριστάνοντας τους σούπερ ήρωες.

Ο Άγγελος σπρώχνει τον μικρό αδερφό. Να του δώσει ώθηση, φόρα, να τον βγάλει μπροστά κι ο μικρός τον πέφτει με εμπιστοσύνη, δεν φοβάται ποτέ σαν είναι μαζί του ο μεγάλος του αδερφός και κουτρουβαλά γελώντας, γελώντας...Τι φωνές, τι φωνές Θεέ μου! Τι πελώρια μεταδοτική χαρά.

Άμμος απάτητη σμιλεμένη από τον ασταμάτητο αέρα. Καθαρή σχεδόν σαν φρέσκο  χιόνι. Το τοπίο γίνεται πια καλοκαιρινό...κι εκεί στο βάθος,

τσιρίδες και φωνές, βαρελάκια που κυλούν στην άμμο.

Τους κοιτάζαμε με τον μπαμπά τους καθισμένοι, κάπου εκεί ανάμεσα στους ψηλούς αμμόλοφους. Πόσο απλή είναι η ζωή τέτοιες στιγμές. Πόσο απλή είναι η ζωή σαν κοιτάς παιδιά να παίζουν. Πόσο απλά είναι όλα αν επικεντρωθείς στο τώρα. Στο εδώ και τώρα!

Κι ύστερα ο ήλιος άρχισε σιγά σιγά να χάνεται κι οι λόφοι γέμισαν σκιές. Το τοπίο έγινε ακόμη πιο απόκοσμο, ακόμη πιο ειδυλλιακό. Αφήσαμε εκεί κάτι από την καρδιά μας και φύγαμε.

Η άμμος γέμισε τα μάτια, το στόμα, τα αυτιά, τα μαλλιά, τις τσέπες μας...Η άμμος ήταν παντού...Ψιλή και κάτασπρη, σαν πούδρα. Τιναζόμασταν για ώρα πριν γυρίσουμε σπίτι. Πριν γυρίσουμε στον κόσμο, τον κανονικό. Το πρωί τίναζα τα ρούχα και από τις τσέπες τους, έπεσε άμμος πολλή...
Την ακούμπησα χαμογελώντας. "Ονειρόσκονη από τη Σελήνη"...σκέφτηκα.
Τι φέρνει λοιπόν την ευτυχία;

Όπου δεις παιδιά να παίζουν στάσου για λίγο και κοίταξε τα...να ταξιδεύουν, να γελούν, να φαντάζονται. Κοιτώντας παιδιά να παίζουν ο Moreno εμπνεύστηκε ώστε να δημιουργήσει μια νέα Ψυχοθεραπευτική μέθοδο το Ψυχόδραμα. Μια μέθοδος που πάνω της στηρίχθηκαν πολλές εναλλακτικές Ψυχοθεραπευτικές μέθοδοι. Μια από αυτές και η αγαπημένη μου Δραματοθεραπεία.
Το παιχνίδι, οι εναλλαγές ρόλων, η δημιουργικότητα μέσα στο παιδικό μυαλό, έχουν μια θεραπευτική δύναμη πελώρια. Την θυμάσαι; Ακόμη την έχεις τη δύναμη αυτή!

Η ζωή στο τώρα, φέρνει μια απλότητα. Το παιχνίδι και η δυνατότητα του να γίνεσαι κάποιος άλλος και να νιώθεις κάποιος άλλος στο τώρα σου, φέρνουν μια εσωτερική ελευθερία. Η ελευθερία, η φαντασία και η δημιουργικότητα φέρνουν την ευτυχία. Την παιδική, άσπιλη, ονειρεμένη, ευτυχία. Στην ευτυχία που συμμετέχουν σώμα και πνεύμα και συνεργάζονται και σκορπίζουν γύρω τους χαρά.

Για στάσου λίγο να κοιτάξεις εκεί, πίσω από τα τείχη της καθημερινότητας. Κοίτα εκεί μέσα  στους αμμόλοφους της παιδικής ελευθερίας που παίζουν τα παιδιά και θα δεις την χαρά. Θα δεις την ευτυχία, να σκορπίζει γύρω σου και να απλώνεται...

Μια ευτυχία έξω από εσένα, που όμως θα σε αγγίξει και θα γίνει δική σου αν μάθεις, αν ακούσεις, αν αφεθείς κι εμπιστευτείς ελεύθερο τον εαυτό σου να δει το θαύμα που ζει στο "τώρα" του...στο "μέσα" του, στο "γύρω" του. Στο παιδικό "εδώ" του!

Σε εκείνον τον κόσμο που ήσουν βασιλιάς, πολεμιστής και μάγος...Θυμάσαι;
Καλημέρα αγαπημένοι! Τι ομορφιά τριγύρω...
                                                                                                  Κατερίνα