Καρναβάλια τέλος!

Εγώ...να πω την μαύρη αλήθεια τις Απόκριες δεν τις συμπαθώ. Μα με όλους αυτούς που έχω μπλέξει δεν έχω καμιά πιθανότητα να μην τις γιορτάσω....οπότε και πάλι ντυθήκαμε για να πάμε στο πάρτι...Τι ντυθήκαμε; Έκπληξη!

Το πάρτι ήταν όνειρο. Από τις ωραιότερες βραδιές μας. Οι αγαπημένοι μας φίλοι  από την γνωστή  αντροπαρέα του αγοριού. Όλοι μας, πιο γελοίοι από ποτέ, πολύς χορός, απίθανα μεθυσμένα γέλια και κέφι...

Πόσο αγαπώ αυτό το κέφι μαζί τους! Αυτό το ηλίθιο κέφι που τους κάνει να καταλήγουν να κυλιούνται στα πατώματα σαν να είναι πιτσιρίκια στην εφηβεία...

 

Ξημερώσαμε...αλλά ποιος νοιάζεται; Είχαμε το τριήμερο μπροστά μας!
Οι ημέρες βροχερές, μουντές, υγρές...Κάπου κάπου σταματούσε η βροχή κι ο ουρανός άνοιγε μα μόνο για λίγο. Ακόμη κι έτσι ήταν τέλεια η ατμόσφαιρα. Υπέροχα γοητευτική. Οι τελευταίες ημέρες του χειμώνα...με βροχή δυνατή που θυμίζει ανοιξιάτικη μπόρα και έναν ουρανό όλο ένταση!

Κι  όταν ο ουρανός  άνοιγε, η φύση ξεδίπλωνε μπροστά μας χρώματα ολοζώντανα...Μαζέψαμε μικρά αγριολούλουδα και γεμίσαμε με κλαδιά δέντρων το σπίτι. Έτσι για χαρά.

Εντάξει...κοίτα ομορφιά! Δεν πιστεύεις πόση ομορφιά κρύβει μέσα του ένα μικρό ανθάκι...και πόσο άρωμα...

Για χαρταετό ούτε λόγος...οπότε για ακόμη μια φορά έβαλα τα μασκαραλίκια μου...Τι ντύθηκα τελικά; Frida Kahlo λατρεμένη πηγή έμπνευση, ελπίδας, πίστης και μαχητικότητας για τη ζωή...Ήμουν νομίζω τέλεια με τα σμιχτά μου φρύδια, παρόλο που ο μικρός μου γιος μου είπε πως του φαίνομαι "...λίγο σαν ξένη!"

Καθαρά Δευτέρα μέσα λοιπόν. Αλλά και πάλι ποιος νοιάζεται, αφού θα ήμασταν όλοι μαζί;
Πρώτος μπήκε στο σπίτι μας αυτός...Ο υπέροχος μικρότερος ανιψιός, με αυτό το απίθανο ύφος..."Μα ποια είναι αυτή που μοιάζει τόσο στη Frida;"

Το σπίτι γέμισε παιδιά και φωνές κι ένα τραπέζι γεμάτο λιχουδιές, που κουβάλησαν όλοι. Μαζευτήκαμε όλοι γύρω του κι ήταν απίθανο...να τρως παρέα με τύπους που φορούσαν κεραίες και καπέλα με κοτόπουλα, κέρατα και τσεκούρια στο κεφάλι...Χαμός!

Είναι υπέροχο να κάθεσαι γύρω από το τραπέζι όλη σχεδόν την ημέρα και να περνάς από το φαγητό στο γλυκό και πάλι στο φαγητό, μέχρι να έρθει η ώρα του καφέ και να σκορπιστούμε στους καναπέδες.

 

Ναι! Ήταν από τις πιο όμορφες Απόκριες μας. Ναι φάγαμε πολύ και ευχαριστηθήκαμε γέλιο και κέφι και αγκαλιές και πειράγματα.
Αγαπώ την οικογένεια μου...Τα παιδιά μας. Τα ανίψια. Τις φωνές που σου παίρνουν τα μυαλά και όλο τον χαμό. Ναι, καταλαβαίνω πόσο τους αγαπώ όλους μόλις χωρίζουμε...και ξέρω πως θα κάνουμε καιρό να ξαναβρεθούμε και το σπίτι γεμίζει σιωπή.

Τώρα όλα είναι και πάλι στη θέση τους, τα παιδιά πια κοιμούνται και στο σπίτι έχει αυτή την ευλογημένη ησυχία! Έξω μια  ακόμη υγρή νύχτα κι εγώ εδώ παρακολουθώντας μια ατμοσφαιρική ταινία από αυτές που δοκιμάζουν λίγο τα νεύρα κι ενώ σε αναστατώνουν δεν μπορείς να ξεκολλήσεις τα μάτια από την οθόνη.

Καρναβάλια τέλος! Μπήκε λοιπόν ο Μάρτης. Καλό μας μήνα αγαπημένοι. Είναι πλέον επίσημο...Πάει κι αυτός ο Χειμώνας...Καλή Σαρακοστή!
                                                                                        Κατερίνα