Ο σούπερ Γκούφι!

Χθες τα παιδιά έμειναν σπίτι λόγω της γενικής απεργίας. Κατά τις 10.30 το πρωί, ακούω φωνές στην αυλή. Βγαίνω για δω στην εξώπορτα ένα τσούρμο πιτσιρίκια να φωνάζουν τον Άγγελο.
Ήρθαν να τον πάρουν για να πάνε για παιχνίδι στην παιδική χαρά. Βέβαια εκείνος είχε ήδη εξαφανιστεί κατά τις δέκα, φορώντας τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια και αγκαλιά με την μπάλα έφυγε τρέχοντας, με μια φέτα ψωμί στο χέρι...Μου θύμισε τα χρόνια εκείνα τα παλιά...τότε που το τσούρμο των παιδιών φώναζε το δικό μου όνομα. Παλιά...τόσο παλιά...Καμιά φορά με ρωτούν τα παιδιά "Μαμά παλιά εσείς είχατε ρεύμα;" ή "Μαμά παλιά όταν ήσουν μικρή υπήρχαν αυτοκίνητα;" και ακόμη "Μαμά ο  μπαμπάς πολέμησε στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο;"...Δεν μπορώ να καταλάβω πόσο χρονών νομίζουν πως είμαστε...τσ! τσ!

Τέλος πάντων ας επανέλθω στο θέμα! Το αποτέλεσμα ήταν στη συνέχεια να εξαφανιστεί κι ο μικρός στην παιδική χαρά μαζί με όλη την υπόλοιπη τσακαλοπαρέα και εγώ βλέποντας τους να παίζουν με τους φίλους θυμήθηκα πόσο σημαντική ένιωθα κοντά στους φίλους μου. Δεν ήμουν αυτό που λέμε δημοφιλές παιδί, μα ήμουν πολύ πολύ κοινωνική έχοντας πολλές και δυνατές φιλίες και χαίρομαι πολύ που το ίδιο ισχύει και για τα αγόρια...Βέβαια συχνά ρίχνουν, αλλάζουν ή φέρνουν σε δύσκολη θέση τον εαυτό τους για να γίνουν αρεστοί...όπως σχεδόν όλα τα παιδιά. Δύσκολο πράγμα η αποδοχή σε αυτή την ηλικία και ακόμη περισσότερο στην εφηβεία....Σκέψη στη σκέψη λοιπόν, θυμήθηκα όλες τις απίθανες ανοησίες που έχω κάνει ως παιδί για να νιώθω σημαντική κι αποδεκτή και να κερδίζω πόντους στις φιλίες  ή στις σχέσεις μου με τους συμμαθητές μου και ήρθε σαν σφήνα μια μνήμη και τι να πω...γέλασα πολύ σαν τη θυμήθηκα!

Λοιπόν...στην σχολική μου ζωή ενώ ήμουν ένα παιδί ήσυχο σαν αρνί και καλό σαν μάλαμα,  έχω αποβληθεί  τρεις φορές. Δυο στο γυμνάσιο "δια ασήμαντον αφορμήν"....και μια στο Λύκειο...δια "απόκρυψήν πληροφοριών"!
Τρίτη Λυκείου...κι είμαι απουσιολόγος. Για κανέναν από τους γνωστούς λόγους. Δηλαδή...δεν ξέρω πως είναι τώρα τα πράγματα μα τότε(τα παλιά χρόνια που γράφαμε με κάρβουνο σε παπύρους υπό το φως των κεριών), απουσιολόγος γινόταν ο μαθητής αιθέρας. Ο αφρόκρεμας ρε παιδί μου, ο καλύτερος της τάξης. Έχω υπάρξει η χειρότερη της τάξης μα ποτέ μου η καλύτερη...οπότε το ήξερα πως δεν υπήρχε ποτέ στην ζωή μου περίπτωση να γίνω απουσιολόγος. Αυτό ήταν ένας καλός λόγος να σνομπάρω θανάσιμα κάθε απουσιολόγο και να θεωρώ πως είναι σπιούνοι, βαρετοί σπασίκλες και καθάρματα. Ατρέμης Μάτσας δηλαδή με τα όλα του..."οι καθηγητές είναι φίλοι μας..."

 

Κι έκανα βέβαια σχέδια εκ του ασφαλούς, ξέροντας πως ποτέ δεν θα είμαι σε αυτή τη θέση. Έλεγα λοιπόν πως  αν ποτέ πιάσω απουσιολόγιο, δεν θα "δίνω" κανέναν συμμαθητή που εν ώρα μαθήματος λόγω έκτακτης ανάγκης δηλαδή ο άνθρωπος βρίσκεται, στο καφέ απέναντι, στο πάρκο με το αμόρε ή στο σινεμά γιατί δεν πρέπει να χάσει την τελευταία προβολή του Top Gun.

Βέβαια δεν μου έμειναν και πολλές επιλογές τέτοιων συναισθημάτων γιατί μετά  απουσιολόγος έγινε η κολλητή μου το Ναταλάκι που εκτός από κολλητή μου ήταν και το απόλυτο εικοσάρι στην τάξη...γκαντεμιά! Ούτε να κουτσομπολέψεις την απουσιολόγο δεν μπορείς χωρίς ενοχές...Τέλος πάντων...κάπως υποχρεώθηκα να βάλω στην άκρη την συγκρουσιακή μου σχέση με την εξουσία του απουσιολόγου και φτάνουμε στην τρίτη Λυκείου που έχουμε για καθηγήτρια μια γυναίκα πρότυπο που μου άλλαξε κομμάτια της ζωής μου!
Εκείνη λοιπόν αποφάσισε να κάνει κάτι "τρελό" πήρε την εξουσία από την "υπεροχή" και την έδωσε στο "λαό"! Μας είπε λοιπόν, πως στο σχολείο δεν υπάρχει ιεραρχία και όπως όλοι οι φαντάροι έχουν την βαρύτατη ευθύνη της σκοπιάς έτσι και το απουσιολόγιο είναι εργαλείο κι όχι προνόμιο και μας αφορά όλους. Άρα όλοι με δημοκρατικές διαδικασίες θα το είχαμε στην ευθύνη μας, ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Έτσι μια ημέρα ήρθε κι η σειρά μου. Η καυτή πατάτα, η εξουσία που ποτέ δεν πίστευα πως θα έχω. Το μισητό αντικείμενο του πόθου!
Έτριβα τα χέρια μου..."ήρθε καιρός να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση" σκέφτηκα. Όλα τα χρόνια της αντιδραστικής σχέσης με το αντικείμενο της εξουσίας, μου βγήκαν στην επιφάνεια κι ενώ τα πράγματα στο "σχολικό καθεστώς" είχαν αλλάξει κι υπήρχε πια "λαϊκή δημοκρατία"...εγώ συνέχισα να λειτουργώ με τα καταπιεσμένα επαναστατικά συναισθήματα που φώναζαν  "αντίσταση!" Κόμπλεξ το  έλεγε η γιαγιά μου στα Ελληνικά.

Όλοι γρήγορα το κατάλαβαν κι οι κοπάνες άρχισαν να πέφτουν βροχή εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία μου, που με έκανε και καλά γενναία και μια τέτοια ημέρα έγινε το κακόοοοο. Με ενημερώνει λοιπόν μια συμμαθήτρια μου πως την τελευταία ώρα, θα είναι για καφέ με τον boyfriend και μου ζητά να μην της βάλω απουσία. Σιγά μην μασήσει η αμάσητη Κατερίνα. "Άστο πάνω μου" της είπα, σαν να ήμουν η διευθύντρια του σχολείου και ανέβηκα στα μάτια της καναδυο εκατοστά. Ήμουν επιτέλους δημοφιλής, με όποιο κόστος.

Πήγαινα στο Λύκειο του Tubingen στην Γερμανία και το σχολείο μας ήταν περίπου 40 χιλιόμετρα μακριά από την πόλη διαμονής μας. Πηγαινοερχόμασταν με λεωφορείο.  Οπότε το να πέσεις σε κοπάνα πάνω σε γονιό, θείο, γείτονα, γνωστό και βάλε ήταν αδύνατον. Υπήρχε λοιπόν μια χαλαρότης...όμως εκείνη την τελευταία ώρα έσπασε ο γνωστός διάολος το ποδάρι του και...άκουσε κύριε γκαντεμιά δηλαδή! Έρχονται ο πατέρας με τη μάνα της τελευταία ώρα στο σχολείο για να την πάρουν μιας κι έτυχε να είναι στην πόλη για κάτι έκτακτες δουλειές και επί τη ευκαιρία να ενημερωθούν λέει, για την πρόοδο της ...Άκου να δεις τώρα κατάσταση!
Που είναι η μαθήτρια; Και αφού η μαθήτρια λείπει γιατί δεν ενημερώθηκε το απουσιολόγιο οέο;
Σε χρόνο μηδενικό διαπιστώθηκε η έλλειψη απουσίας. Που σημαίνει πως η απουσιολόγος κοιμάται όρθια ή κοροϊδεύει. "Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο από τα δύο!"...μου φώναξε η διευθύντρια όταν με κάλεσε στο γραφείο της! Άλλη αξέχαστη κι υπέροχη παιδαγωγός.
Της είπα την αλήθεια..."Ναι, ήμουν ενήμερη. Ναι, προσπάθησα να καλύψω την συμμαθήτρια μου για να μην φανεί η απουσία." Αποτέλεσμα...Διήμερος αποβολήν!
Πλερέζες...

Γύρισα σπίτι. Οι γονείς μου έλειπαν. Θα γυρνούσαν αργά από τη δουλειά. Κοιμήθηκα μέσα στην ανησυχία για το πως ακριβώς θα τους πω πως το καμάρι τους έφαγε αποβολή και τους άφησα ένα σημείωμα : "Όταν γυρίστε ξυπνήστε με έχω κάτι σημαντικό να σας πω".  Έτσι κι έγινε....
Βρέθηκα αγουροξυπνημένη μέσα στη μαύρη νύχτα με τους κατάκοπους γονείς να με κοιτούν με αγωνιώδη πελώρια μάτια, γεμάτα ανησυχία. "Τι έγινε:" Με ρώτησαν. Η απάντηση μου ήταν "Χαμός."...Το θυμάμαι σαν χθες κι ακόμη αναρωτιέμαι πως διάολο το είπα κι αυτό ενέτεινε ακόμη περισσότερο την αγωνία τους...και την δική μου!

Σε απόλυτη σιγή τους εξήγησα ακριβώς....Με κοιτούσαν κι οι δυο και στα πρόσωπα τους έβλεπα κάθε συναίσθημα. Έκπληξη, δυσφορία, μπέρδεμα....Με κοιτούσαν και με κοιτούσαν και μετά από λίγο ανέλαβε ηρωικά ο μπαμπάς μου να επέμβει...Μου είπε λοιπόν το θεϊκό : "Ποτέ, μα ποτέ να μην προδίδεις τους φίλους σου!" Η μαμά του έριξε ένα βλέμμα όλο φωτιά και εγώ του απάντησα: "Μα ρε μπαμπά γι' αυτό έφαγα την αποβολή γιατί δεν την πρόδωσα!"
Ξανά σιωπή...τι να πει ο άνθρωπος....Η μαμά σφίγγα θέλει εκτός από εμένα να καθαρίσει πια και τον μπαμπά....κι εκεί ακριβώς ο μπαμπάς κατανοεί λέμε...την σοβαρότητα του θέματος και λέει και το δεύτερο θεϊκό: "Καμιά φορά αν χρειαστεί να προδίδεις τους φίλους σου!"
Ήταν η ατάκα φωτιά! Η μαμά παρενέβη με συνοπτικές διαδικασίες και με "ξέχεσε" και ο μπαμπάς μασώντας τα λόγια του την έκανε, γιατί όλο αυτό το ιδεολογικό κομμάτι ερχόταν ενάντια στις αρχές του και δεν το άντεχε...Προσπάθησε και ξαναπροσπάθησε μα πόσο να μιλήσεις ενάντια στις θεσμικές σου αρχές. Την ταραγμένη πολιτικά εποχή που έζησε ο μπαμπάς μου η "προδοσία" ισοδυναμούσε με "ρουφιανιά" κι είχε μια βαρύτητα που εγώ αδυνατούσα να ορίσω. Την κατανοούσα όμως και την κατανοώ...και τον ευγνωμονώ που πάλεψε τόσο να υπερβεί εαυτόν και να "κατασκευάσει" μια σωστή συμβουλή για το παιδί του. Ακόμη και την στιγμή που το ζούσα κι ήταν σουρεαλιστικό με συγκίνησε πολύ, γιατί ήξερα τι σήμαινε ιδεολογικά αυτό για εκείνον...

Από την άλλη η μαμά...ο γνωστός ξελασπωτής. Αυτή που θα σε φέρει προ των ευθυνών σου και θα αναλάβει τον ρόλο του ευθυγραμμιστή, με σχόλια τύπου "Ήταν δουλειά σου και την έκανες λάθος."
"Έπαιξες με την εμπιστοσύνη της καθηγήτριας σου." "Μήπως τελικά, δεν ήσουν ικανή να το κρατήσεις το ρημάδι το απουσιολόγιο;"
Αχ, με τσάκισε κάθε της σχόλιο, κάθε ερωτηματικό. Μήπως λοιπόν δεν ήμουν ικανή να διαχειριστώ αυτή την μεθυστική τεχνητή εξουσία;
Ήταν βέβαια η μαμά που ανέλαβε να μιλήσει με την διευθύντρια και της είπε πως συμφωνεί με την στάση  της και πως αυτό που έκανα ήταν ανεπίτρεπτο και πως καλώς αποφασίστηκε η αποβολή μου...
Κοινώς την πάτησα....και καλώς δηλαδή γιατί ήταν η πρώτη φορά που αντιλήφθηκα τι διάολο σημαίνει η λέξη...ευθύνη και για πρώτη φορά κατάλαβα κι εκείνη τη μανία του απουσιολόγου να τα γράφει όλα! Μα όλα βρε παιδί μου...

Πέρασα δυο ημέρες στο σχολείο, στα γραφεία των καθηγητών...γιατί σε αντίθεση με τις αποβολές που είχα φάει την Ελλάδα, η αποβολή στο Ελληνικό Λύκειο της Γερμανίας, δεν σήμαινε μένω σπίτι. Δύο ημέρες έκανα γραφική δουλειά, με την διευθύντρια να μου αλλάζει τα φώτα και να με βομβαρδίζει με δουλειά κι ατάκες αξέχαστες τύπου:
Βογκητό Κατερίνας μόλις είδε τη χαρτούρα: "Ωχ Θεέ μου"...
Διευθύντρια...φιλόλογος by the way: "Ο Πλάτωνας είπε πως ο Θεός δεν έχει ευθύνη για τις πράξεις αυτών που έχουν ελευθερία επιλογής. Οπότε άσε το Θεό και δούλευε!"

Δύο μέρες μέσα στη φωλιά του λύκου, χωρίς να βγαίνω στα διαλείμματα με τους συμμαθητές μου και αυτά τα δύο οκτάωρα θα μου μείνουν αξέχαστα! Μεγάλη φρίκη! Οι εξυπνάδες πληρώνονται....Ναι πληρώνονται, αλλά η πληρωμή σου μαθαίνει;
 Όχι σε ρωτάω! Έμαθες κάτι δεκαεπτάχρονη Κατερίνα;
Κι απαντά. Ναι! Έμαθα πολλά και πολύτιμα.
Θα το ξανακάνεις;....
Μμμμμ Μπορεί! Αν ξέρω πως δεν θα με πιάσουν, μπορεί και να το ξανακάνω.
Έκπληξη;

Έτσι θα απαντούσε  ο δεκαεφτάχρονος εαυτό μου...Έτσι απάντησε...γιατί το ξανάκανε και την επόμενη φορά πήρα πολύ περισσότερους πόντους στα μάτια της τάξης μου, γιατί είχε και κάτι το ηρωικό αυτή μου η απόφαση. Ότι δηλαδή,  παρ όλες τις κυρώσεις δεν μάσησα, δεν λάκισα, δεν φοβήθηκα και δεν πρόδωσα...
Κι αυτό ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο! Έτσι μπορεί κανείς εύκολα να μπερδευτεί και να μπλέξει...Αυτό κάνουν οι άγουροι παιδικοί κι εφηβικοί φίλοι και συμμαθητές, χωρίς να το καταλάβουν...Επαινούν την αρνητική συμπεριφορά, γιατί έχει μια γοητεία και βγάζουν μπροστά κάποιον. Αυτόν που φαίνεται να έχει το στομάχι και την αφέλεια να κάνει την μαγκιά...Τώρα ξέρω πως αυτόν το μάγκα, ο ενήλικας εαυτός μου τον λέει "Κορόιδο"!
Νόμιζα πως ήμουν σούπερ γενναία, μα τελικά ήμουν ο σούπερ Γκούφι!
Ξέρω πως είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς αυτό στα 10, στα 15 ή στα 18 του, οπότε θα κρατήσω δυο στοιχεία.

Ο μπαμπάς είχε και έχει μια ιδεολογία σταθερή που του δίνει μια καθαρότητα και μια εμπιστοσύνη στις σχέσεις του!
Η μαμά έχει μια ακεραιότητα που δεν μπάζει από πουθενά κι αυτό είναι εξαιρετικά ανακουφιστικό!
Παίρνω αυτά τα δύο και τα κάνω στόχο για να μεγαλώσω τους μικρούς μου και να βαδίζω στην ζωή μου παίρνοντας αποφάσεις. Δεν πουλάω την ιδεολογία μου, δεν προδίδω την ευθύνη μου...και ναι, αυτά τα δύο μπορούν να πάνε μαζί, αν είσαι αποφασισμένος πως καμιά φορά πρέπει να χάσεις για να κερδίσεις. Χάνεις "οπαδούς" μα κερδίζεις ακεραιότητα και κρατάς την ιδεολογία για αυτά που αξίζουν στη ζωή, γιατί η  ιδεολογία δεν σπαταλιέται για ανοησίες.
Μπαμπάς και μαμά! Μαθήματα ζωής σε μια στιγμή. Χωρίς λόγια πολλά, χωρίς βιβλία, μόνο με το αλάθητο ένστικτο!

Τα αγόρια μου και οι φίλοι τους...Τους βλέπω να τρέχουν και να γελούν και νιώθω, νιώθω καθαρά πότε κάνουν πίσω, πότε σπαταλιούνται, πότε γίνονται κορόιδα, πότε πονούν, πότε εξαγοράζουν την φιλία ή την εύνοια των συμμαθητών τους. Των πολύτιμων αυτών ανθρώπων στη ζωή τους...
Ενώ πονάω και καμιά φορά θέλω να επέμβω για να σταματήσω ή να προλάβω μια ανοησία τους, ξέρω πως αυτή είναι η δική τους διαδρομή. Η δική τους πορεία προς τη γνώση και την  συναισθηματική ωριμότητα κι αυτό δεν γίνεται χωρίς πόνο. Ο πόνος είναι το κόστος της γνώσης αυτής...

Όπως και να' χει οι φίλοι είναι επιλογή, καλή κακή πάντως επιλογή και προς το παρόν χαίρομαι που κάποιοι τους έχουν επιλέξει για φίλους τους και που κι εκείνοι έχουν φίλους  για να επιλέξουν...Το να έχει κανείς μια τέτοια επιλογή, είναι μια υπέροχη αρχή στον μαγικό κόσμο των σχέσεων.

Καλημέρα αγαπημένοι...!!!Τέρμα τα απουσιολόγια, τώρα μετράμε απουσίες με την καρδιά, αλλά έχει δρόμο για να το καταφέρεις...