Στα σκαλιά της Γειτονιάς...

Όλοι πια στα blogs μιλούν για τις Ψηφιακές Γειτονιές και την  ετήσια πια συνάντηση των bloggers που θα πραγματοποιηθεί στις  4-5 Απριλίου στην Αθήνα, στο the Hub Events, με θέμα "Μεγαλώνοντας (σ)το αύριο"!

Αναρωτιέμαι τι σημαίνει όλο αυτό για εμένα. Πόσο παράξενο και ιδιαίτερο είναι ως εμπειρία...και ναι, είναι ιδιαίτερο κι έχει δύο κομμάτια. Το προσωπικό και το κοινωνικό.
Τις προάλλες πήγαμε όλοι μαζί στο φούρνο μετά από μια συναυλία που συμμετείχε ο Άγγελος. Εκεί συναντηθήκαμε με μια άλλη μαμά που ψώνιζε με τις δυο της κόρες. Μου συστήθηκε με ένα πλατύ χαμόγελο. "Σας ξέρω",  μου είπε, "σας διαβάζω." Μιλήσαμε αγκαλιαστήκαμε, ανταλλάξαμε πληροφορίες. "Πως προλαβαίνεις;" Με ρώτησε." Πως προλαβαίνεις και τα κάνεις όλα αυτά, που κάνεις;"
Υστερα, μέσα από την συζήτησα ανακάλυψα πως η ίδια ήταν η μαμά τεσσάρων...Μια υπέροχη, νεότατη ενθουσιώδης, εργαζόμενη μαμά που μεγαλώνει ολομόναχη τα τέσσερα παιδιά της, με ρωτούσε πότε προλαβαίνω....κι αναρωτήθηκα αν ξέρει, αν έχει επίγνωση του πόσο ηρωική και γενναία είναι η ίδια. Αν έχει επίγνωση των απίθανων δυνατοτήτων της και του γεγονότος ότι ίσως και να κάνει τα πενταπλάσια από όσα κάνω εγώ!
Συνήθως οι άνθρωποι με τους οποίους κάνουμε παρέα, ξέρουν πράγματα για εμάς και την οικογένεια μας. Άνθρωποι γνωστοί, φίλοι, που μοιραζόμαστε την ζωή μας. Μέσα από το blogging ο κύκλος του μοιράσματος ανοίγει κι ενώ εσύ συνεχίζεις να έχεις 10 γνωστούς και φίλους, χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι εσύ γίνεσαι γνωστός και φίλος  άλλων δέκα που διαβάζουν τις σκέψεις σου. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό, θα περάσει καιρός, ίσως και χρόνια για  να είμαι σε θέση να το αξιολογήσω. Ξέρω όμως πως αυτό δημιουργεί ένα κύμα ανθρώπων που μοιράζονται μαζί μου και με νιώθουν κοντά τους κι αυτό είναι απίστευτη τιμή και χαρά κι όχι μόνο, αφού υπάρχουν άνθρωποι που γνωριζόμαστε από λίγο εώς ελάχιστα και μου κάνουν σφιχτές αγκαλιές κι αυτό κρύβει τόση γενναιοδωρία, τόση ανάγκη για επαφή!

Καμιά φορά σκέφτομαι τι σημαίνει όλο αυτό, τι αντίκτυπο, τι νόημα έχει στη ζωή μου...Δεν ξέρω να απαντήσω και πάλι μα καμιά φορά λαμβάνω μηνύματα που με συγκλονίζουν. Άνθρωποι που ενώ δεν με ξέρουν νιώθουν την ανάγκη να μοιραστούν εμπειρίες συγκλονιστικές, που με ξαφνιάζουν. Άνθρωποι που ζουν μια ζωή αδιανόητα σκληρή με τα παιδιά τους, με προβλήματα υγείας και δυσκολίες διαφόρων λογιών μου στέλνουν μηνύματα ευγνωμοσύνης και νιώθουν την ανάγκη να μου στείλουν δυο λόγια! Ιδίως σε αναρτήσεις δύσκολες, ζόρικες που με ταλαιπώρησαν και με έκαναν να σκεφτώ ξανά και ξανά και να νιώσω συναισθήματα μπερδεμένα για εμένα και τους γύρω μου.
Σας ευγνωμονώ για αυτό...

Γράφουμε διάφορα  εύκολα και δύσκολα και απλά και πολύπλοκα...Μα τα μοιράσματα στις δύσκολες αναρτήσεις όπως αυτή " Ο Τάκης", αυτή "Τις Άγιες τούτες μέρες", ή αυτή "Εγώ φταίω" και άλλες πολλές που είχαν πόνο και σκέψεις βαθιές που κι εμένα με έχουν χαράξει...αυτές τα σχόλια λοιπόν σε τέτοιου είδους αναρτήσεις, είναι τα πιο σημαντικά για εμένα. Τα πιο πολύτιμα. Τα σχόλια δεν είναι συμφωνίες ή διαφωνίες, δεν είναι μπράβο και μ' αρέσεις. Τα σχόλια έχουν πόνο και είναι προσωπικές καταθέσεις. Είναι "άνοιγμα" κι εγώ...εγώ το λατρεύω το άνοιγμα! Όταν γονείς ή άνθρωποι που έχουν περάσει σκληρά μου χαρίζουν μια λέξη όπως "είμαι η μαμά του Τάκη", "έχω αδερφό έναν Τάκη", "έχω κινητικά προβλήματα και είμαι ο Τάκης", "ο δικός μου Τάκης είναι η 11χρονη κόρη μου", "στα 31 έμεινα χήρα με  δυο παιδιά, χωρίς ψυχή αλλά ζωντανή", "σήμερα κλείνει έξι μήνες που έχασα το άλλο μου μισό από λευχαιμία",  "έχω αρχίσει και διαβάζω τις αναρτήσεις σου στην κόρη μου που είναι 12 χρονών", "όλοι οι φόβοι μου μπροστά μου...μέσα στις δικές σου λέξεις"...και άλλα τόσα μα τόσα πολλά.
Επίσης τα σχόλια σας τα  ενθαρρυντικά για να μου δώσουν κουράγιο ή για να μου φτιάξουν το κέφι...κρύβουν μέσα τους μια φροντίδα και τα αγαπώ!

Όταν γράφω αναρτήσεις προσωπικές και λαμβάνω μηνύματα ανθρώπων που έχουν ζήσει τα ίδια και βρίσκουν νόημα στα γραφόμενα μου, τότε βρίσκω κι εγώ κομμάτια μου που σβήστηκαν μέσα στα λόγια τους. Κομμάτια που έγιαναν, πληγές που επουλώνονται μέσα από λέξεις.
Όταν κανείς μπαίνει στον κόπο, να διαβάσει κάτι που είναι βαρύ, που μπορεί να του χαλάσει την διάθεση, να τον θυμώσει, να τον βάλει σε σκέψεις. Ένα κείμενο τόσο μεγάλο που θα του στερήσει χρόνο από  κάτι άλλο σημαντικό και παρόλα αυτά το κάνει.
Μπαίνει στην διαδικασία και το διαβάζει και καμιά φορά διακινείται τόσο που αφήνει και σχόλιο, αυτό σημαίνει κάτι για εμένα. Κάτι πελώριο....Γιατί βλέπω πως οι πιο δύσκολες αναρτήσεις μου έχουν τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα και τα πιο διαχυτικά σχόλια...κι αυτό μου λέει κάτι.
Πως εκεί έξω κανείς δεν θέλει να νιώθει μόνος. Πως το βάρος στη ζωή γίνεται ελαφρύτερο σαν το μοιράζεσαι...Πως ο κόσμος είναι πελώριος για να τον ζούμε κλεισμένοι σε κουτάκια θλίψης, απογοήτευσης κι οργής.

Δεν ξέρω τι σημαίνει blogging, ξέρω όμως τι σημαίνει μοίρασμα. Το ξέρω καλά και μέσα από αυτό το blog αυτό ακριβώς τελικά κάνω. Αυτό που ήδη ξέρω καλά να κάνω...το μοίρασμα. Κι αυτό δείχνει να έχει νόημα. Ίσως όχι για όλους...μα για κάποιους. Για κάποιους ανθρώπους που κάτι θέλουν, κάτι ψάχνουν και κάτι βρίσκουν μέσα εδώ!

Αυτό κρατάω λοιπόν, γιατί αυτό είναι το πολύτιμο...εσείς! Εσείς που κάνατε αυτό το blog, τόπο συντροφικότητας, εσείς που μου δώσατε κατεύθυνση και δύναμη κι άρχισα να μοιράζομαι όλα αυτά που ζω...όλα αυτά που ζούμε όλοι...μα δεν το ξέρουμε.
Σας ευχαριστώ αγαπημένοι. Πολύτιμοι, πολύτιμοι αναγνώστες...Γενναίοι μου!

Ραντεβού  στις ψηφιακές γειτονιές, λοιπόν. Κι εμείς οι Έλληνες, ξέρουμε πολύ καλά τι θα πει "Γειτονιά". Το γράφει υπέροχα η φίλη μου Αγγελική στο μαγικό της άρθρο. Είναι γράφει, οι «βεγγέρες», όπου μικροί και μεγάλοι κάθονται τα καλοκαιρινά βράδια στα σκαλιά ενός σπιτιού και μιλούν «για τα πάντα».

Η γειτονιά που αφήσαμε πίσω

Κι εκεί στα σκαλιά  της γειτονιάς κάποιοι θα αποφασίσουν αν θα είναι πρωταγωνιστές ή αν θα παραμείνουν κομπάρσοι...
Μέχρι τότε ζούμε. Ζούμε, νιώθουμε και μοιραζόμαστε καθισμένοι στα σκαλιά εδώ, στις μικρές ψηφιακές μας Γειτονιές...κι ας μην είναι πάντα καλοκαίρι...

Διαβάστε το υπέροχο κείμενο της Αγγελικής Πλουμά με θέμα "Κομπάρσος ή Πρωταγωνιστής" .

Καλημέρα αγαπημένοι...θα βρεθούμε ξανά!!!
                                                                                               Κατερίνα
Υ.Γ. Μπορείτε να ακούσετε εδώ, την εκπομπή που παρευρέθηκα στο ιντερνετικό ραδιόφωνο του  ifeelkid. Ηταν μια όμορφη ημέρα...Ευχαριστώ Χρήστο και Ασπα.