Καινούριο από τα σκουπίδια....

Καλημέρα, με μια ανάρτηση  για κάποια από τα πιο αγαπημένα μου αντικείμενα...Στολίζουν το γραφείο μου στους Κύκλους Ζωής και έχουν κάνει τον χώρο όμορφο και χρωματιστό...Ιδίως τώρα που ο καιρός ανοίγει όλα μου φαίνονται ομορφότερα και το γραφειάκι μου είναι γεμάτο φρεσκάδα...

Γύρω μου, όλα τα όμορφα μικρά αντικείμενα δώρα ανθρώπων αγαπημένων. Τους νιώθω κοντά μου
και δεν ξεχνάω την φροντίδα τους. Δίπλα μου πάντα κι αυτό το μικρό καύκαλο χελώνας. Το βρήκα την πρώτη μέρα που ήρθα στο χώρο τότε που δεν ήταν ακόμη Κύκλοι Ζωής. Πάτησα πάνω του και μιας και θεωρείται καλοτυχία το θεώρησα σημάδι και το μάζεψα.

 

Για να περάσουμε όμως στο θέμα. Το ότι δεν πετάμε παλιά έπιπλα, το έχουμε ξαναπεί...Λοιπόν κατά καιρούς βλέπω στα σκουπίδια απίθανα παλιά έπιπλα και λυπάμαι τόσο, μα δεν μπορώ να τα μαζεύω όλα, ούτε κι έχω χρόνο να τα φτιάχνω όλα...όμως κάποιες φορές, δεν μπορώ να αντισταθώ...όπως αυτήν πριν από τρία χρόνια.

Δίπλα σε ένα κάδο βρήκα πεταμένη αυτή την ξύλινη βάση από παλιό αμπαζούρ...

Τρελάθηκα.Το βρήκα υπέροχο και βέβαια χωρίς καμία ντροπή, το μάζεψα. Το χρώμα του ήταν κερασί, εξαιρετικά ιδιαίτερο αλλά πολύ ταλαιπωρημένο και αρκετά σκούρο. Δεν ήξερα καν τι θα το κάνω ή που θα το βάλω, απλά το πήρα και το παράτησα κυριολεκτικά για δύο χρόνια στην αυλή, να το τρώνε η βροχή κι ο ήλιος. Σκέφτηκα πως η φθορά θα με βοηθήσει να καθαρίσω το χρώμα του σαν έρθει η ώρα...Έτσι κι έγινε. Αποφάσισα να ασχοληθώ μαζί του το περσινό καλοκαίρι. Το παρέδωσα λοιπόν στα χέρια του Άγγελου που έκανε τα χοντρά ξυσίματα με το τριβείο και μετά εγώ στο χέρι με γυαλόχαρτο, έβγαλα το υπόλοιπο χρώμα.

Ήταν δύσκολο και βαρετό γιατί το ξύλο είχε αυτό το βερνίκι που δεν έφευγε εύκολα, όμως κάποια στιγμή καθάρισε και ήρθε η ώρα να βαφτεί. Αποφάσισα να το βάψουμε σε ένα χρώμα λίγο φευγάτο.

Κίτρινο, κατακίτρινο...με λαδομπογιά για να γυαλίζει. Δεν ήμουν σίγουρη για το αποτέλεσμα κι είχα αμφιβολίες πολλές ακόμη κι όταν ήταν έτοιμο...Το χρώμα ήταν τόσο έντονο που με προβλημάτισε σοβαρά, μα σκέφτηκα θα δούμε...
Τέλος βρήκα ένα παλιό καπέλο που είχα από ένα παλιό αμπαζούρ και αποφάσισα για ευκολία να κολλήσω γύρω γύρω το πανί που είχα μετρήσει και κόψει και βέβαια κόλλησα και τα χαριτωμένα αυτά κρόσσια στο έντονο αυτό γαλάζιο χρώμα...δεν ήξερα ακόμη γιατί...

Μου άρεσε πολύ αυτό το χρώμα παρόλο που το αποτέλεσμα μου φαινόταν παράταιρο!

Δεν μπορώ να πω πως ξετρελάθηκα, μα μου άρεσε πολύ...Πάει το ένα....

Το περσινό καλοκαίρι λοιπόν σε μια μοναχική βόλτα στην θάλασσα πέρασα από ένα βουνό σκουπιδιών και στην κορφή του υπήρχε ένα μπαμπού καναπεδάκι...Απότομο φρένο κι όπισθεν. Το κοίταξα από δω το κοίταξα από εκεί, του έλειπαν μερικά καλάμια ήταν πολύ ταλαιπωρημένο μα πανέμορφο...Το χώρεσα με το ζόρι στο αμάξι και με ενθουσιασμό πήγα σπίτι.

Ο Πα που δεν ρωτάει ποτέ, ούτε γκρινιάζει, (παιδί διαμάντι), με βοήθησε πολύ αφού συμπλήρωσε τα καλάμια που έλειπαν και έδεσε κάποια άλλα που ήταν σε κακή κατάσταση.

Μετά το βάψαμε. Το ψεκάσαμε γιατί ήταν πιο εύκολη αυτή η διαδικασία χρησιμοποιώντας και πάλι λαδομπογιά, ενώ θα πρέπει να αναφέρω πως τις αποχρώσεις τις έκανα εγώ με μίξεις. Λίγο παραπάνω μπλε, με λίγο γαλάζιο και μπόλικο λευκό και κίτρινο με λευκό και κόκκινο και ανακάτεμα και μόλις έβλεπα το χρώμα που ήθελα σταματούσα τις προσμίξεις.

Το χρώμα στο καναπεδάκι και πάλι το διάλεξα χωρίς να το πολυσκεφτώ και η αλήθεια είναι πως όταν το είδα έτοιμο απογοητεύτηκα. Μου φάνηκε πολύ έντονο, πολύ δυνατό σαν χρώμα...Τέλος πάντως σκέφτηκα άστο να στεγνώσει και θα δούμε.

Και στέγνωσε και είχα τόσο πολύ κουραστεί με όλες τις ανακατασκευές που έκανα εκείνο τον καιρό, που δεν είχα το κουράγιο να ασχοληθώ ξανά.
Έτσι το πήγα στον χώρο του. Θα στόλιζε το γραφείο μου στους Κύκλους.
Τα τακτοποίησα λοιπόν και ξαφνικά όταν τα είδα και τα δύο μαζί κάτι μπήκε στη θέση του. Όλα τα έντονα χρώματα έδιναν μια pop όψη στο χώρο και το λάτρεψα. Ξαφνιάστηκα κι ενθουσιάστηκα. Το αποτέλεσμα με  ξετρέλανε!

 

 

Ένα μικρό καναπεδάκι που απλά μεταμορφώθηκε

κι ένα παλιό αμπαζούρ που έδωσε και πάλι φως...

 

και τα δυο μαζί ταίριαξαν με έναν τρόπο που ούτε τον είχα φανταστεί!

Για τραπεζάκι έχω τον κορμό μια μυγδαλιάς που φέραμε από το χωρίο του Πα τον Αγιο Νικήτα στη Λευκάδα. Τον τρίψαμε, τον αποπαρασιτώσαμε κι έγινε πανέμορφος.

Το γραφειάκι μου στους Κύκλους είναι χώρος απόλυτης προσήλωσης και δημιουργικότητας. Είναι εκεί που γεννιούνται ιδέες, εκεί που το μυαλό ξεφεύγει. Από το μικρό μπαλκονάκι βλέπω τον μικρό ελαιώνα και την αυλή των Κύκλων, με το ανεμοδούρι πάντα μπερδεμένο στα κλαδιά, με την πασχαλιά να έχει πετάξει τα πρώτα της ανθάκια.

Εκεί καταθέτω στο blog, εκεί σκέφτομαι, εκεί διαβάζω, εκεί γράφω με περίσσιο ενθουσιασμό τα μικρά μου δημιουργήματα και χαίρομαι τις αλλαγές του καιρού και τις μοναχικές μου σκέψεις και άλλα πολλά...

 

Στο τοίχο κολλημένες οι δημιουργίες των αγοριών και άλλα μικρά αριστουργήματα φίλων. Δίνουν χρώμα και χαρά.

Στον τοίχο πίσω από το παλιό αντικέ τραπέζι που εκτελεί χρέη γραφείου, κρέμεται ένας μεγάλος καμβάς με δακτυλομπογιές. Δημιούργημα ομαδικό. Το κάναμε μαζί με τα αγόρια το καλοκαίρι και το λάτρεψα τόσο που  αποφάσισα να το έχω για πάντα κοντά μου, για να θυμάμαι την υπέροχη εκείνη ημέρα.

Στο χώρο αυτό αναπνέω...σκέφτομαι, ανοίγει το μυαλό μου κι είμαι τυχερή...που τον βρήκα και με βρήκε.

Όσο για τα μικρά χαριτωμένα έπιπλα, είναι απίθανο το τι βρίσκεις στα σκουπίδια. Το πως μπορείς να κοιτάξεις ένα σκουπίδι και να δεις μέσα του μια αναγέννηση. Για κάποια πράγματα ξέρεις πως δεν έχει έρθει ακόμη το τέλος τους, ξέρεις πως έχουν ακόμη μια ευκαιρία...και τους την δίνεις εσύ!
Θέλει δουλειά, μα παίρνεις πίσω μεγάλη χαρά κι ικανοποίηση...μα τελικά...έτσι δεν γίνεται και με τους ανθρώπους;

Τόλμησε να ασχοληθείς με ένα σκουπίδι...ίσως να μάθεις για εσένα, κάτι που ποτέ δεν φανταζόσουν...
Καλημέρα αγαπημένοι! What a day!!!
                                                                                     Κατερίνα