Πίσω από τους αμμόλοφους...

Είναι κάποιες μέρες...οι μέρες ανάμεσα σε δυο βουνά, που λέω. Σαν να περπατάς ανεβοκατεβαίνοντας ασταμάτητα κι ανάμεσα σε δυο κορφές έχει ένα ισιάδι, μια  ωραία πεδιάδα κι εκεί ξαπλώνεις λίγο κι αφήνεις να σε κάψει ο ήλιος και να ξαποστάσει το σώμα σου και να γεμίσει το μυαλό σου εικόνες. Δεν θέλεις τίποτε άλλο, μόνο αυτό. Να αδειάσει το μυαλό σου από τα άχρηστα σκουπίδια  της καθημερινότητας που σε κάνουν να βουλιάζεις συναισθηματικά και σωματικά.
Μια τέτοια ημέρα ήταν. Την περιμέναμε. Είχαμε ανάγκη να χαθούμε, να γελάσουμε, να ιδωθούμε. Μια ημέρα αγάπης...αυτό χρειαζόμασταν.

Βρεθήκαμε με φίλους στην παρέλαση. Μια παρέλαση τόσο σημαντική γιατί ήταν η τελευταία του. Το αγόρι είναι κιόλας στο πρώτο του μεγάλο τέλος...Στο τέλος του  Δημοτικού...μα πριν έρθει αυτό, ήρθε η τελευταία του παρέλαση! Πόσο ευτυχισμένος φαινόταν αγκαλιά με τα φιλαράκια.

 

Ήλιος, φως, σφυρίχτρες, βηματισμοί, η μουσική της μπάντας κι αγκαλιές φίλων παιδικών. Η τελευταία παρέλαση...Μια ημέρα αγάπης, μια ημέρα γιορτής!
Πήγαμε στα ξαδέρφια μας, ήπιαμε καφέδες κι έπαιξαν τα παιδιά, μα η μέρα μεγάλη και λαμπερή και θέλαμε και κάτι άλλο. Κάτι ακόμη...μια περιπέτεια!
Όλοι οι συγγενείς είχαν τα σχέδια τους, δεν μπορούσε να ακολουθήσει κανείς...κι εμείς τελευταία στιγμή καταστρώσαμε το δικό μας σχέδιο. Μαζέψαμε ότι βρήκαμε μπροστά μας και πήγαμε να την βρούμε...Την μεγάλη λευκή αμμουδιά και την απέραντη μπλε θάλασσα...

Όλα ήταν εκεί. Εκεί που τα αφήσαμε έξι μήνες πριν στο κλείσιμο του Σεπτέμβρη. Όλα όσα χρειαζόμασταν κι εμείς κι εκείνοι...οι μικροί άνθρωποι. Η άμμος τους, η θάλασσα τους, ο φωτεινός ήλιος, να στραφταλίζει μέσα της, ο χιονισμένος Όλυμπος πέρα μακριά. Μια ημέρα λαμπερή, ξέγνοιαστη, μια ημέρα λατρεμένη.

Τσουγκρίσαμε και πάλι στην Άνοιξη που έρχεται κι αφουγκραστήκαμε το κύμα της και ψάξαμε τους θησαυρούς της κρυμμένους στην ψιλή άμμο...

 

Γεύσεις μαγικές. Μπακαλιάρος που  όλοι λατρεύουμε κι η γεύση του μας ξετρελαίνει, δροσερές σαλάτες με ζυμωτό ψωμί και μετά οι πρώτες μας φράουλες γλυκές τόσο γλυκές και κρασί και σοκολατένια κεικάκια. Γέμισε το μυαλό εικόνες και το σώμα γεύσεις.

Ξάπλωσα στην αμμουδιά και με πήρε ο ύπνος, με τον αέρα να μου ανακατεύει τα μαλλιά και τον ήλιο να μου ζεσταίνει το πρόσωπο.

Κοίταζα την άμμο από κοντά και σκεφτόμουν πως αν ήμουν μυρμήγκι αυτή η αμμουδιά θα ήταν η Σαχάρα μου. Χαμογελούσα με τις σκέψεις μου, απολάμβανα την μικρότητα μου...
Άκουγα τις φωνές τους έτσι ζαλισμένη από το κρασί και ένιωθα τόση γαλήνη. Τόση απέραντη ευλογία...τόση αγάπη. Αγάπη για τις στιγμές αυτές, αγάπη για το τώρα.
Έφτιαξαν κάστρα μικρά και μεγάλα, μόνο για τη χαρά της δημιουργίας και τα κατεδάφισαν με αλαλαγμούς μόνο για την χαρά της διάλυσης. Κι ύστερα βρήκαν κάτι άλλο να παίξουν και τα κάστρα έμειναν μισογκρεμισμένα στην ακροθαλασσιά...

Έτρεξαν να δουν το μακρινό ναυάγιο. Το παλιό πλοίο μπαταρισμένο για χρόνια στον βυθό. Τόσα πολλά χρόνια που η περιοχή πήρε το όνομα του. Ναυάγιο...

Πίσω η στέπα και ο υδροβιότοπος δίπλα από το εκκλησάκι του Άι Νικόλα. Και γύρω οι αμμόλοφοι. Εκεί που ο σκύλος μου ο Νάντο λάτρευε να τρέχει...Ω! το αγαπούσε αυτό το μέρος...και τα αγόρια το αγαπούν.
Εκεί στους αμμόλοφους, στο τοπίο αυτό το βγαλμένο από ταινία φαντασίας. Σε εκείνους θυμίζει το έρημο σεληνιακό τοπίο από τις ταινίες που αγαπούν και σε εμένα θυμίζει Γαλλικές και Βρετανικές ακτογραμμές. Είναι μαγικοί αυτοί οι αμμόλοφοι.

Έτρεξαν με δύναμη και σαν να τους κατάπιε το τοπίο. Πάντα ο Άγγελος μπροστά κι ο Γιώργος πίσω από τον μεγάλο του αδερφό, ενώ εκείνος ορμάει μπροστά κι ύστερα από λίγο γυρίζει το κεφάλι για δευτερόλεπτα. Για να βεβαιωθεί πως όλα είναι καλά, πως ο μικρός ακολουθεί, πως τον φτάνει.

 

Παλεύουν κυλιούνται, φωνάζουν, ζουν στο γενναιόδωρο "τώρα" τους. Τρυγούν τη στιγμή τους, παριστάνοντας τους σούπερ ήρωες.

Ο Άγγελος σπρώχνει τον μικρό αδερφό. Να του δώσει ώθηση, φόρα, να τον βγάλει μπροστά κι ο μικρός τον πέφτει με εμπιστοσύνη, δεν φοβάται ποτέ σαν είναι μαζί του ο μεγάλος του αδερφός και κουτρουβαλά γελώντας, γελώντας...Τι φωνές, τι φωνές Θεέ μου! Τι πελώρια μεταδοτική χαρά.

Άμμος απάτητη σμιλεμένη από τον ασταμάτητο αέρα. Καθαρή σχεδόν σαν φρέσκο  χιόνι. Το τοπίο γίνεται πια καλοκαιρινό...κι εκεί στο βάθος,

τσιρίδες και φωνές, βαρελάκια που κυλούν στην άμμο.

Τους κοιτάζαμε με τον μπαμπά τους καθισμένοι, κάπου εκεί ανάμεσα στους ψηλούς αμμόλοφους. Πόσο απλή είναι η ζωή τέτοιες στιγμές. Πόσο απλή είναι η ζωή σαν κοιτάς παιδιά να παίζουν. Πόσο απλά είναι όλα αν επικεντρωθείς στο τώρα. Στο εδώ και τώρα!

Κι ύστερα ο ήλιος άρχισε σιγά σιγά να χάνεται κι οι λόφοι γέμισαν σκιές. Το τοπίο έγινε ακόμη πιο απόκοσμο, ακόμη πιο ειδυλλιακό. Αφήσαμε εκεί κάτι από την καρδιά μας και φύγαμε.

Η άμμος γέμισε τα μάτια, το στόμα, τα αυτιά, τα μαλλιά, τις τσέπες μας...Η άμμος ήταν παντού...Ψιλή και κάτασπρη, σαν πούδρα. Τιναζόμασταν για ώρα πριν γυρίσουμε σπίτι. Πριν γυρίσουμε στον κόσμο, τον κανονικό. Το πρωί τίναζα τα ρούχα και από τις τσέπες τους, έπεσε άμμος πολλή...
Την ακούμπησα χαμογελώντας. "Ονειρόσκονη από τη Σελήνη"...σκέφτηκα.
Τι φέρνει λοιπόν την ευτυχία;

Όπου δεις παιδιά να παίζουν στάσου για λίγο και κοίταξε τα...να ταξιδεύουν, να γελούν, να φαντάζονται. Κοιτώντας παιδιά να παίζουν ο Moreno εμπνεύστηκε ώστε να δημιουργήσει μια νέα Ψυχοθεραπευτική μέθοδο το Ψυχόδραμα. Μια μέθοδος που πάνω της στηρίχθηκαν πολλές εναλλακτικές Ψυχοθεραπευτικές μέθοδοι. Μια από αυτές και η αγαπημένη μου Δραματοθεραπεία.
Το παιχνίδι, οι εναλλαγές ρόλων, η δημιουργικότητα μέσα στο παιδικό μυαλό, έχουν μια θεραπευτική δύναμη πελώρια. Την θυμάσαι; Ακόμη την έχεις τη δύναμη αυτή!

Η ζωή στο τώρα, φέρνει μια απλότητα. Το παιχνίδι και η δυνατότητα του να γίνεσαι κάποιος άλλος και να νιώθεις κάποιος άλλος στο τώρα σου, φέρνουν μια εσωτερική ελευθερία. Η ελευθερία, η φαντασία και η δημιουργικότητα φέρνουν την ευτυχία. Την παιδική, άσπιλη, ονειρεμένη, ευτυχία. Στην ευτυχία που συμμετέχουν σώμα και πνεύμα και συνεργάζονται και σκορπίζουν γύρω τους χαρά.

Για στάσου λίγο να κοιτάξεις εκεί, πίσω από τα τείχη της καθημερινότητας. Κοίτα εκεί μέσα  στους αμμόλοφους της παιδικής ελευθερίας που παίζουν τα παιδιά και θα δεις την χαρά. Θα δεις την ευτυχία, να σκορπίζει γύρω σου και να απλώνεται...

Μια ευτυχία έξω από εσένα, που όμως θα σε αγγίξει και θα γίνει δική σου αν μάθεις, αν ακούσεις, αν αφεθείς κι εμπιστευτείς ελεύθερο τον εαυτό σου να δει το θαύμα που ζει στο "τώρα" του...στο "μέσα" του, στο "γύρω" του. Στο παιδικό "εδώ" του!

Σε εκείνον τον κόσμο που ήσουν βασιλιάς, πολεμιστής και μάγος...Θυμάσαι;
Καλημέρα αγαπημένοι! Τι ομορφιά τριγύρω...
                                                                                                  Κατερίνα