Τα γαλάζια σου γράμματα...

Κοντά 12 χρόνια πριν...

Είμαι ακόμη νέα Διευθύντρια, σε νέα θέση. Είμαι έξαλλη για κάτι που έγινε στη δουλειά. Έξαλλη. Νιώθω οργή, θυμό. Νιώθω τόσο εξαντλημένη από το θυμό μου που δεν ελέγχω πια τον εαυτό μου. Καπνοί βγαίνουν από τα αυτιά μου, όσοι με βλέπουν με αποφεύγουν γιατί κυκλοφορώ με "λυμένο το ζωνάρι", έτοιμη για καυγά.
Αρχίζω να γράφω μια επιστολή στον Διευθυντή μου. Κι όλα τα νεύρα, τον θυμό, την αίσθηση αδικίας, τα αφήνω σε εκείνη την επιστολή. Σε εκείνο το απίθανο έγγραφο! Την πρωτοκόλλησα και την έστειλα με ένα αίσθημα απόλυτης ικανοποίησης και βέβαια πολύ πολύ ξαλαφρωμένη.

Μέσα σε μια ώρα μου τηλεφωνεί η γραμματέας του Διευθυντή ζητώντας μου να ανέβω στο γραφείο του. Έχω μια αίσθηση ικανοποίησης...επιτέλους με άκουσε. Επιτέλους τα είπα και τώρα θα γίνει ο χαμός...Ήμουν έτοιμη. Έτσι νόμιζα!
Η γραμματέας γλυκύτατη πάντα, μου έδωσε πίσω την επιστολή λέγοντας μου πως ο Διευθυντής θα ήθελε να του την  ξαναδώσω διορθωμένη. "Ωρίστε;"
Κοίταξα το επίσημο πρωτοκολλημένο έγγραφο. Είχε πάνω του διορθώσεις με κόκκινο στυλό. Διορθώσεις σε ορθογραφικά και συντακτικά μου λάθη. Η περηφάνεια μου μόλις είχε δεχθεί ένα σοβαρό πλήγμα...
Έμεινα για λίγο κόκαλο, ψιθύρισα ένα ντροπασμένο "ευχαριστώ" και έφυγα τρέχοντας με την κατακόκκινη επιστολή στα χέρια μου!

Ήμουν τώρα ακόμη πιο θυμωμένη μαζί του. Τα μάτια μου έτσουζαν, ένιωθα ταπεινωμένη, ντροπιασμένη...Κοίταζα και ξανακοίταζα τα κοκκινάδια στο χαρτί. Σαν μαθητριούλα που πήρε πίσω αποτυχημένο διαγώνισμα. Τόσα πολλά λάθη κάνω; Θεέ μου τι ντροπή!

Κατέβηκα στο γραφείο μου κι άρχισα αργά και με βαριά πληγωμένη καρδιά, με κατακρεουργημένο εγωισμό να καθαρογράφω την διορθωμένη επιστολή. Ένιωθα σαν να ήμουν στο σχολείο. Ένιωθα γελοία!
Μα την ώρα που έγραφα έγινε κάτι μυστήριο. Ο θυμός εκείνος που με έκανε να γράψω την επιστολή, είχε πια εξανεμιστεί και την θέση του είχε πάρει άλλος θυμός. Θυμός προς τον εαυτό μου που με είχα φέρει σε αυτή τη θέση.
Έγραφα λοιπόν και την ώρα που έγραφα, ξαναδιαβάζοντας την επιστολή σκέφτηκα "Μα τι βλακείες γράφω; Τι παιδαριώδης συμπεριφορά; Τι λόγια βαρύγδουπα; Σκέτο τσίρκο. Απίθανα υπερβολική, καλά τα κατάφερες ανόητη!!!"
Ήμουν απελπισμένη...Ντροπιασμένη από τον ίδιο μου τον εαυτό αυτή τη φορά. Ο θυμός μου με είχε κάνει μικρή. Πως διάολο τα έγραψα όλα αυτά και τι θα κάνω τώρα που ντρέπομαι να δώσω ξανά αυτή την παιδιάστικη επιστολή;

Έμεινα εκεί να την κοιτάζω για ώρα κι εκείνη την ώρα έμαθα κάτι απίθανο.
Εκείνος ο άνθρωπος που μου έστειλε πίσω την διορθωμένη επιστολή, μου έκανε ένα απρόσμενο δώρο. Μου έδωσε μια ακόμη ευκαιρία, να σκεφτώ...
Την έσκισα, παρόλο που ήταν πρωτοκολλημένη. Έγραψα μιαν άλλη, επίσημη, σοβαρή, που άρμοζε στην θέση μου, στην δουλειά μου, στην επαγγελματική και ατομική μου υπόσταση. Μια επιστολή που έλεγε λίγα και απτά. Που τόνιζε χωρίς να βροντοφωνάζει, μια επιστολή που δεν είχε συναίσθημα, μα επαγγελματισμό.

Ζήτησα να του την δώσω η ίδια, στο χέρι, γιατί περίμενα τις αντιρρήσεις του όταν θα διαπίστωνε πως άλλαξα το κείμενο. Ήθελα να του εξηγήσω...
Δεν χρειάστηκε. Την πήρε χαμογελαστός, σαν να ήταν αυτή η πρώτη επιστολή, την διάβασε μπροστά μου και ήρεμα μου είπε "Πολύ ωραία. Ακούω το αίτημα σου."
Έτσι απλά. Φεύγοντας μου είπε..."Την επόμενη φορά που θα είσαι τόσο θυμωμένη, sleep on it"  τον ρώτησα τι εννοεί και μου απάντησε, "όταν κάτι σε τρώει, μην παίρνεις βιαστικές αποφάσεις. Μην κάνεις βιαστικές κινήσεις. Αγόρασε χρόνο, ακόμη κι αν δεν υπάρχει". "Πως;" τον ρώτησα. "Sleep on it" μου απάντησε. "Υπάρχουν φορές που δεν γίνεται και δεν έχω τέτοια περιθώρια χρόνου" του είπα...
"Έχεις" μου απάντησε. "Απλά πρέπει να τεντωθείς λίγο παραπάνω."

Όταν ήμουν μικρότερη ο μόνος τρόπος που είχα να καταλαγιάζω τα συναισθήματα μου ήταν το να τα γράφω και τα έγραφα. Σε όλους. Σε γονείς, δασκάλους, φίλους, συγγενείς, συνεργάτες. Σε όποιον έβρισκα εύκαιρο! Χαμός. Όταν δεν μπορούσα να μιλήσω έγραφα. Ότι δεν μπορούσα να πω το έγραφα. Ότι φοβόμουν να ξεστομίσω το έκανα "γραπτό" δώρο. Ήταν πιο εύκολο...για εμένα τουλάχιστον γιατί ο άλλος ήταν σαν να έτρωγε μούτζα!



A child grows  

Αυτή η επιστολή ήταν το τελευταίο μου τέτοιο γραπτό μήνυμα.
Μέσα σε λίγη ώρα πήρα ένα από τα πολυτιμότερα μαθήματα στη ζωή μου. Πάνω στον θυμό και στην ένταση, μην γράφεις πύρινα γράμματα που αργότερα μπορεί να σε ντροπιάζουν. Γράμματα που μπορεί να μετανιώσεις για αυτά. Μην γράφεις τίποτε που θα δώσεις σε κάποιον ή που θα διαβάσει κάποιος άλλος. Γράψε το για εσένα για να σου φύγει ο θυμός, τα νεύρα, το συναίσθημα της κατάφωρης αδικίας που νιώθεις αλλά είναι υπερβολικό και θα είναι αργά, πολύ αργά όταν το αντιληφθείς. Όταν είμαστε θυμωμένοι θα πρέπει να μένουμε σιωπηλοί στην εσωτερική μας φωνή. Κουφοί στο συναίσθημα της απόλυτης αδικίας που νιώθουμε...γιατί; Γιατί όλα στη ζωή είναι σχετικά. Αυτό έμαθα.
Το αποδεικνύει ο νόμος της σχετικότητας..."Όλα στη ζωή είναι σχετικά και γι' αυτό ανεκτά" το είπε ο γνωστός διαφωτιστής  John Lock, το αγαπώ και το έχω κανόνα στη ζωή μου.
Αυτό λοιπόν που σήμερα είναι ο κόσμος όλος, αύριο θα είναι κάτι που απλά πέρασε και πάει...κι έχει σημασία μεγάλη το σημείο στίξης που θα έχεις βάλει στο κλείσιμο του. Γιατί αν έπρεπε απλά να βάλεις κόμμα, άνω τελεία ή θαυμαστικό κι εσύ μέσα στον παροξυσμό και τον θυμό σου έβαλες τελεία, την πάτησες...Υπάρχει κίνδυνος δίπλα στην κατά λάθος τελεία σου, ο άλλος  να βάλει παύλα...και τότε πάει...Τότε θα έχει στ' αλήθεια τελειώσει...και θα σε έχει συμπαρασύρει...τι κρίμα...

Ακριβώς για αυτό...μην πάρεις καμία, καμία απόφαση εν βρασμώ. Αγόρασε χρόνο και αν μπορείς κομίσου με αυτό που σε βασανίζει...Το πρωί τα πράγματα θα έχουν άλλη διάσταση μέσα σου και θα είναι υπέροχο το ότι δεν θα έχεις εκθέσει τον εαυτό σου και τα συναισθήματα σου.
Λοιπόν!Φιλική Συμβουλή:
Μην γράφεις γράμματά για να στείλεις μηνύματα και τελεσίγραφα. Μην γράφεις γράμματα ενώ είσαι θυμωμένος, πιεσμένος, στρεσαρισμένος, αδικημένος, ταπεινωμένος και πάει λέγοντας. Μην στέλνεις sms, emails, twitter και μην ποστάρεις τσιτάτα και statments όταν δεν είσαι στα καλά σου, ανεβάζοντας  δήθεν καυστικά λόγια και αποφθέγματα για να τα διαβάσουν όλοι οι άσχετοι και ο ένας σχετικός!...Μη, μη, μη...μην το κάνεις εκτός κι αν είσαι αποφασισμένος να διαχειριστείς τριγμούς, ρωγμές...και χαλάσματα σε μια σχέση. Μην στέλνεις κάτι που δεν μπορείς να πάρεις πίσω...
Εντάξει λάθη κάνουμε όλοι, αλλά μεγαλώνοντας ας προσπαθήσουμε τουλάχιστο να τα ελαχιστοποιήσουμε.
Από την άλλη αν θέλεις να στείλεις αγάπη με ένα γράμμα, ε! τότε ναι τότε κάνε το, πάρε το ρίσκο γιατί η αγάπη...δεν είναι ποτέ σπατάλη, όσο κι αν μπορεί να  είναι λάθος!...όσο κι αν είμαι εγώ λάθος...δεν με νοιάζει. Η αγάπη είναι δώρο...(καλά κράτα και μια πισινή, αν αγαπάς μόνο γαϊδούρια...και ψάξτο αυτό το τελευταίο).
Γιατί τα γράφω όλα αυτά;

Γιατί συμβαίνουν τόσα στον κόσμο κι είναι τόσο παράξενες οι μέρες που ζούμε. Μέρες ξένες. Άνθρωποι που γίνονται ξένοι. Λόγια ξένα. Ξένη πατρίδα. Μέχρι κι ο εαυτός σου ώρες ώρες, φαντάζει ξένος.

Μπορώ να είμαι θυμωμένη...ναι αντέχω τον θυμό, χωρίς όμως να δίνω καμιά ευκαιρία σε άχρηστα συναισθήματα να υπερισχύσουν. Αντίθετα διαβάζοντας κάποια γραπτά του παρελθόντος σκέφτηκα για ακόμη μια φορά, εκείνο το κατακόκκινο γραπτό που μου επιστράφηκε σαν χαστούκι και αν και εξακολουθώ να κάνω πολλά ορθογραφικά λάθη...σταμάτησα να αποφεύγω τα συναισθήματα μου, γιατί αυτό έκανα σκορπώντας τα στα χαρτιά.
Όχι δεν σταμάτησα να γράφω...πως θα μπορούσα άλλωστε! Πάλι γράφω ολόκληρα κατεβατά από πύρινα γράμματα...αλλά τώρα είναι μόνο για εμένα! Είναι εργαλεία για την δική μου ηρεμία κι όχι βόμβες για την ηρεμία του άλλου!
Κι αν έχω θυμό, τον κρατάω για εμένα, τον επεξεργάζομαι, γράφοντας, σβήνοντας, βρίζοντας, σε ένα γραπτό μόνο για εμένα. Θα τον φιλτράρω, θα τον αναλύσω, θα τον αφήσω να εξατμιστεί για να μην με μπερδεύει κι όταν θα έχω κάτι να πω, θα το πω πια κατάματα με λόγια κι όχι με γράμματα.

Κι αυτό το λέω ωριμότητα...

Είναι δώρο το να έχεις χρόνο να μηρυκάσεις, να κάνεις αυτοκριτική και τελικά να έχεις την ευκαιρία, να δεις τα πράγματα στο φως του ήλιου. Μπορεί η γνώμη σου να μην αλλάξει... μπορεί το θέμα να εξακολουθεί να είναι το ίδιο,  τα συναισθήματα σου να είναι ακριβώς τα ίδια, όμως θα έχεις γλυτώσει πολλά. Πολλά. Και πάνω από όλα τον αυτοσεβασμό σου...

Ιδιαίτερα τώρα που ασχολούμαστε όλοι και μοιραζόμαστε γραπτά μέσω του ίντερνετ, καλά θα κάνουμε  να το θυμόμαστε αυτό.

Όσο για εκείνη την τραγική επιστολή...έχουμε ρίξει πολύ γέλιο με τον Διευθυντή μου τα επόμενα χρόνια που γνωριστήκαμε καλά δουλεύοντας μαζί. Πολύ γέλιο... κι αν έχω μάθει κάτι από εκείνον, είναι να αγοράζω χρόνο από εκεί που δεν υπάρχει λεπτό. Ω!!! Έχω γίνει ειδική σε αυτό γιατί εκπαιδεύτηκα από τον καλύτερο. Έχω καταφέρει να βάλω σε αναμονή απίθανες καταστάσεις κι ανθρώπους εξαιρετικά σημαντικούς σε στιγμές που έκαιγαν...Αποκορύφωμα...έδρα δικαστών...δεν μπορώ να γράψω κάτι παραπάνω για αυτό, μα ξέρω πως οι συνάδελφοι τώρα γελούν γιατί θυμήθηκαν την απίθανη εκείνη ημέρα...που είχε  ευτυχώς αίσιο τέλος και τελικά ναι! Είμαι η βασίλισσα του "sleep on it!"

Μα δυστυχώς δεν έχουν όλες οι ιστορίες happy end. Για αυτό πρόσεχε αυτά που γράφεις, δεν  είναι το ίδιο με το να  τα λες. Βέβαια κι αυτά που λες πρόσεχε αλλά...τα γραπτά έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα γιατί κάποια γραμμένα ανεξίτηλα λόγια, είναι τελικά πολύ "blue"...

Καλημέρα αγαπημένοι. Σύνθημα..."Είσαι τούρμπο; Ψυχραιμία. Sleep on it! και δράσε αύριο." Στο λέω εγώ που την έχω πάθει πολλάκις....θα γλυτώσεις από μεγάλη ξεφτίλα!
                                                                                         Κατερίνα