Νιώθεις το μάτι να σκαλώνει στην ομορφιά, στα λουλούδια που είναι ολάνθιστα και τόσο χαρούμενα και χρωματιστά και μετά από λίγο, μαζεύονται σύννεφα, ακούς από μακριά τα μπουμπουνητά και μετράς ένα, δυο, τρία, τέσσερα χιλιόμετρα μακριά...και όλο πλησιάζουν και μετά ανοίγουν και πάλι οι ουρανοί...
Οι μέρες που πέρασαν ήταν τόσο υγρές...και αν δεν υπήρχε αυτή η οργιώδης φύση τριγύρω θα νομίζαμε πως είναι φθινόπωρο. Τέτοια μουντάδα και τόση βροχή. Παρόλα αυτά το Σάββατο θα γύριζε το μεγάλο μας αγόρι από το Καζαβίτι που φιλοξενήθηκε στο σπίτι της Νίτσας και του Νίκου και είχαμε σχεδιάσει μια μέρα στην πόλη. Μια ημέρα όλοι μαζί και ότι και να γινόταν θα την απολαμβάναμε...
Ξημέρωσε μια ημέρα με απίθανη βροχή. Όλα γύρω μούσκεμα, μα μετά από λίγο βγήκε αυτός ο ήλιος που σε μπερδεύει και μας μπέρδεψε και δεν πήραμε μαζί ομπρέλες...Τι παράξενο που μόλις βγαίνει η χαρά ξεχνάς την μουντάδα...Την διαγράφεις, σαν να μην υπήρχε μόλις λίγα λεπτά πριν!
Μόλις φτάσαμε λοιπόν, στη Θεσσαλονίκη άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς και θα θύμωνα πολύ αν ο Γιώργος δεν μου μετέφερε μια απίθανη χαρά που είχε την ευκαιρία να βρέχεται τρέχοντας από υπόστεγο σε υπόστεγο! Βλέποντας τον να γελά, ο θυμός μου εξανεμίστηκε και ένιωθα πως περνούσα υπέροχα...Μια περιπέτεια! Άσε που είχαμε την ευκαιρία να γνωριστούμε με αγνώστους αφού όταν είχαμε να διασχίσουμε μεγάλες αποστάσεις ζητούσαμε μεταφορά από όποιον είχε ομπρέλα κι είχε τόση πλάκα αυτό...Τι χαρούμενες γνωριμίες..."Με περνάς απέναντι;" Η απάντηση ήταν πάντα: "Εννοείτε" ή "Βέβαια" ή ακόμη και "Κράτα" και κάποιος σου έδινε τον αγκώνα του να περάσεις το χέρι σου ανάμεσα και να κρατηθείς για να μην βραχείς και βρισκόσουν να γελάς τρέχοντας με ένα άγνωστο τσαλαβουτώντας στα νερά και μετά φτάνοντας στο απέναντι πεζοδρόμιο..."Πως σε λένε;" "Δέσποινα"..."Είμαι η Κατερίνα. Ευχαριστώ ρε Δέσποινα!" Ένα χαμόγελο κι ένα άγγιγμα ίσως και τρέξιμο μέχρι το επόμενο περιπετειώδες υπόστεγο και την επόμενη στιγμιαία γνωριμία...Χαρά, έτσι απλά.
Περιμέναμε στο σταθμό των λεωφορείων με αγωνία μεγάλη. Ο Γιώργος μετρούσε τα λεπτά και είχαμε χαρά. Πότε θα έρθει και πότε θα έρθει και τι ώρα είναι και μήπως άργησε και μιας και περιμέναμε, δεν χάσαμε την ευκαιρία να κάνουμε τις γνωστές ανοησίες. Πόσο μοιάζουμε στην γκριμάτσα με αυτό τον μικρό!
Και ήρθε! Τι χαρά. Τι απίθανη χαρά. Ο Γιώργος, ήταν τόσο συγκινητικό το πως πήδηξε επάνω του. Σαν μαιμουδάκι! Πως τον αγκάλιασε και πως τον κοίταζε και το μεγάλο αγόρι μας, μας φάνηκε τόσο αλλιώτικο. Σοβαρό.
Σαν να ψήλωσε μερικούς πόντους είπε ο μπαμπάς του κι ήταν έτσι! Ευκαιρία λοιπόν να πούμε τα νέα μας και καθίσαμε για φαγητό. Μιλούσε και μιλούσε και ο μικρός ήταν απλά ξετρελαμένος.
Δεν μπορούσαμε να τον συμμαζέψουμε, είχε ξεφύγει τελείως κι έκανε παλαβά! Τόσος ενθουσιασμός!
Το λιμάνι μουντό. Η βροχή δυνατή και ασταμάτητη. Απέναντι η θάλασσα γκρίζα και ταραγμένη, τα τζάμια μούσκεμα κι ήταν όλα υπέροχα. Αυτή η ατμόσφαιρα η τόσο οικεία, τόσο ζεστή.
Η βόλτα μας συνεχίστηκε, όπως πάντα στα αγαπημένα βιβλιοπωλεία.
Μετά η βροχή δυνάμωνε και συνεχίζαμε τρέχοντας με τα παπούτσια μούσκεμα και τον μικρό να φωνάζει τρέχοντας "είμαι χαρούμενοοοοοος"....και μια Θεσσαλονίκη, τόσο όμορφη, σαν βγαλμένη από ταινία!
Κλείσιμο στο αγαπημένο στέκι για γλυκό. Sugar Angel και ένα μαγαζί ασφυκτικά γεμάτο!
Ένα πανέμορφο πανέμορφο μέρος για να ευχαριστηθείς γεύσεις και εικόνες. Σπιτικά γλυκά, τσάι περγαμόντο και καφές σε τέλεια αναλογία και ευωδιά...
Ο μικρός στο τέλος είχε αφηνιάσει και από τα διπλανά τραπέζια άρχισαν να μας κοιτάζουν.
Άρχισε να αλλάζει τα φώτα στον αδερφό του και να πειράζει τους πάντες και ο μπαμπάς του επενέβη για να τον ηρεμήσει για να πάρει την απάντηση: " Είμαι τόσο χαρούμενος που ήρθε ο αδερφός μου, που το κεφάλι μου είναι τόσο μπερδεμένο και δεν μπορεί να ησυχάσει τα χέρια και τα πόδια μου." Μετά από αυτή τη δήλωση και μέσα στην αγκαλιά του μπαμπά, επιτέλους έλεγξε τα χέρια και τα πόδια του κι εγώ δεν μπορούσα να κρατήσω την κοιλιά μου από τα γέλια!
Δεν ξέρω αν είναι που αγαπώ την Sugar Angel γιατί είναι καταπληκτικό πλάσμα, δεν ξέρω αν είναι που λατρεύω το Red Velvet και τα γλυκά της, δεν ξέρω αν ήταν το ότι χρειαζόμουν αυτόν τον καταπληκτικό απογευματινό καφέ, σε αυτό το γραφικό υπέροχα στολισμένο μαγαζάκι, μια τέτοια Ανοιξιάτικη βροχερή ημέρα, δεν ξέρω που είχα χαρά μεγάλη που είχα τα τρία αγόρια μου μαζί, δεν ξέρω που ήταν αυτή η αίσθηση της ασφάλειας ή το ότι στο τέλος έχω πάντα αυτό το αγόρι να καταλήγει ξαπλωμένο δίπλα μου αποζητώντας λίγα μαμαδίστικα χάδια...μα τελικά, ήταν μια ημέρα από αυτές που δεν ξεχνάς γιατί είναι γεμάτες συναισθήματα, γεμάτες από αισθήσεις κι εικόνες αγάπης κι απλότητας.
Η επιστροφή είχε κι άλλη βροχή. Πολλή πολλή βροχή...Η όμορφη ημέρα είχε πια καταγραφεί στη μνήμη του σώματος μας...και τελικά νιώθω πως αυτή την πόλη την αγαπώ, είτε μουντή, είτε φωτεισμένη.
Στο σπίτι μας έδειξε το δώρο που μας έφτιαξε με την βοήθεια του Νίκου...Ένα ξύλινο σπιτάκι για τα πουλιά. Μας τρέλανε!
Και βέβαια μια σφεντόνα από ένα κλαδί διχαλωτό που βρήκε στο δάσος και με την βοήθεια του θαυματουργού Νίκου μεταμορφώθηκε.
Κι όχι μόνο αυτά αλλά έφερε μαζί του και τόσες εμπειρίες. Τι έμαθες; Τον ρώτησα. Οι απαντήσεις πολλές...Απαντήσεις μιας πελώριας βιωματικής εκπαίδευσης!
"Ότι μπορώ να ταξιδεύω μόνος μου. Ότι δεν χρειάζεται να φοβάμαι. Ότι μπορώ να κάνω κάτι ακόμη κι αν το φοβάμαι. Ότι κάποια παιδιά δεν έχουν γονείς. Ότι κάποιοι μπορούν να αγαπάνε τα παιδιά άλλων ανθρώπων, όπως με αγαπάτε εσύ κι ο μπαμπάς. Ότι δεν μπορούν όλοι οι γονείς να φροντίσουν τα παιδιά τους. Ότι μπορώ να κάνω κρέπες. Ότι δεν χρειάζεται να μου λες εσύ να κάνω μπάνιο. Ότι μπορώ να μαζεύω μόνος μου τα πράγματα μου. Ότι πλένω καλά τα πιάτα. Ότι δεν χρειάζεται ρεύμα για να μαγειρέψουμε. Ότι με ζαλίζει το καράβι όταν έχει κύμα. Ότι δεν θέλω να κοιμηθώ αν δεν σας πω καληνύχτα. Ότι θέλω να μάθω να μιλάω καλά Γερμανικά. Ότι αγαπάω τις γάτες και μου αρέσει να ξυπνάω με τη Χλόη να γουργουρίζει κουλουριασμένη στην κοιλιά μου. Ότι δεν θέλω να βγάζω φωτογραφίες, προτιμώ να περνάω ωραία."...που σημαίνει πως δεν έβγαλε ούτε μια φωτογραφία!
Ναι! Πέρασε τέλεια. Ναι γύρισε πόντους ψηλότερος και "σοφότερος" γιατί βγήκε από την ζώνη ασφαλείας του κι έμαθε σε λίγες μέρες πολλά και χρήσιμα για τον εαυτό του! Έκανε καλά που πήγε λοιπόν και παρόλο που φοβόταν να ταξιδέψει μόνος του η ανάγκη του να πάει ήταν ισχυρότερη από τον φόβο του και αυτό ήταν υπέροχο, καθώς κάθε φορά που εγώ του υπενθύμιζα πως μπορεί και να μην πάει, εκείνος υπενθύμιζε στον εαυτό του, πόσο πολύ το θέλει.
Ακολούθησε, μια Κυριακή με γεύσεις λατρεμένες αφού ο πατέρας, μας έφτιαξε τα τέλεια σπιτικά του χάμπουργκερ, με φρέσκα λαχανικά και ντομάτες...Χτυπούσαμε παλαμάκια και κλαίγαμε από χαρά!
Παρέα στο σαλόνι, όλοι μαζί για ακόμη μια απίθανα βροχερή ημέρα...Η οικογένεια μας!
Η Κυριακή έκλεισε με βραδιά Rummy...παρέα με τσάι μυρωδάτο και cookie crisp για μασούλημα. Γίνεται να τα κάνεις όλα σε δυο μέρες; Γίνεται. Τελικά γίνεται...και εμείς προλάβαμε και τα κάναμε όλα. Όλα όσα μας ήταν σημαντικά, συμπεριλαμβανομένου κι ενός καυγά για το ποιος τελικά νίκησε στο rummy...εντάξη, είμαι λίγο ανταγωνιστική!
Ξημέρωσε μια εβδομάδα "κανονική". Η εβδομάδα που θα μας βάλει στη ρουτίνα και στο πολύτιμο καθημερινό μας πρόγραμμα γιατί... πως θα ήταν τόσο ξεχωριστές αυτές οι ημέρες αργίας...αν δεν υπήρχαν οι ημέρες της καθημερινότητας! Οι ημέρες δώρο, έτσι τις λέω εγώ!
Για άλλους δώρο είναι οι ξεχωριστές μέρες. Για εμένα το δώρο είναι οι ημέρες καθημερινότητας. Αυτές που τις ζεις βαδίζοντας σταθερά, με ασφάλεια, σαν να βαδίζεις μέσα σε δάσος, έτσι ώστε να οδηγηθείς βήμα το βήμα σε μικρά ευτυχισμένα ξέφωτα.
Το δάσος είναι το δώρο, όχι το ξέφωτο. Το ξέφωτο είναι η ευκαιρία...η ευκαιρία να χαρείς το δάσος. Την ίδια τη ζωή! Πόσο τυχεροί είμαστε χωρίς να το ξέρουμε όλοι εμείς που περπατάμε καθημερινά μέσα στο δάσος της ζωής μας, μαζί με τους αγαπημένους μας...Πόσο τυχεροί!
Μπαίνουμε σε ρυθμό αγαπημένοι...μέρες μας χωρίζουν από τον Μάιο...Βροχερές ημέρες καθώς φαίνεται! Μα η βροχή, η βροχή έχει κάτι το μαγικό...κι υπόσχομαι κάποια στιγμή, να καταθέσω την σχέση μου μαζί της.
Μέχρι τότε, καλημέρα και καλή εβδομάδα αγαπημένοι!
Κατερίνα
