Μικροί Φυλακισμένοι...

Ένα από τα λίγα απογεύματα που ήμουν σπίτι. Είχα δουλειά γραφική να τελειώσω, με σχεδιασμούς και διάβασμα. Τα παιδιά σε δραστηριότητες. Σκέφτηκα πως θα έπρεπε να αδράξω αυτή την ευκαιρία και κάθισα στην λουλουδιασμένη, ηλιόλουστη και μοσχοβολιστή αυλή με ένα καφεδάκι και το γλυκάκι μου. Πριν αρχίσω τους σχεδιασμούς και τα πλάνα τσέκαρα τα μηνύματα στον υπολογιστή και είδα ένα μήνυμα που με γέμισε συναισθήματα. Συναισθήματα και μνήμες που όρμησαν και με παρέσυραν πίσω...στην ημέρα εκείνη! Μια ημέρα γεμάτη θλίψη...

Φυλακές Διαβατών. Ένα μικρό αγόρι θα βαφτιστεί. Παρευρεθήκαμε στο μυστήριο, κάποιοι φίλοι και συνάδελφοι μιας και το παιδί θα βαφτιζόταν από φίλους και συναδέλφους. Ήμασταν όλοι μαζί περίπου δέκα άτομα...κι εκείνη μόνη. Δέκα άγνωστοι κοντά της σε μια στιγμή τόσο σημαντική στη ζωή μιας μαμάς...και στην ζωή ενός παιδιού. Μα εκείνη ολομόναχη. Τρόφιμος των φυλακών, ζούσε πίσω από τα κάγκελα με το μικρό της αγόρι. Δυο χρονών εκείνος κι άλλον δεν ήξερε στη ζωή του για κόσμο, παρά μόνο τον κόσμο της φυλακής. Η εικόνα θα μου μείνει αξέχαστη.
Η μαμά απόμακρη, μελαγχολική και αγχωμένη. Ο μικρός όμορφος και χαρούμενος, κοίταζε τα καινούρια του παπούτσια εκστασιασμένος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ με τον τρόπο που κοίταζε τα καινούρια του παπούτσια. Τα μάτια του ήταν πανέμορφα σαν μικρά ολοστρόγγυλα φουντούκια και την κοίταζε όλο λατρεία δείχνοντας της τα παπούτσια. Την ρωτούσε "δικά μου;" κι εκείνη του απαντούσε στα γρήγορα "ναι ναι" κοιτάζοντας αγχωμένη γύρω.

Ήταν καλή μαμά. Φαινόταν από τον τρόπο που τον κοίταζε και τον ακουμπούσε. Ήταν καλή κι υπομονετική μαζί του...καλή μαμά κι ολομόναχη στη φυλακή να  μεγαλώνει έναν μικρό άνθρωπο...Ήταν πάμφτωχη, ρακένδυτη και  το παιδί φορούσε παλιά δανεικά ρούχα που του ήταν μεγάλα. Ήταν όμως στοργική πολύ, του μιλούσε ασταμάτητα και τον αγκάλιαζε κι εκείνος την κοίταζε στα μάτια με τα μικρά χεράκια του γύρω από το λαιμό της και την φιλούσε τρυφερά. Ήταν πανέμορφοι...Άλλον δεν είχανε στον κόσμο  παρά μόνο ο ένας τον άλλο...Πόσο μόνα πλάσματα!

Κανείς δεν τραβούσε φωτογραφίες, κανείς δεν γελούσε, έξω από το μικρό εκκλησάκι φρουροί και γύρω κάγκελα. Στο τέλος δεν υπήρχαν χαιρετούρες, γλέντια και τραπεζώματα, παρά ένα γλυκάκι στα όρθια και σκόρπιες διστακτικές ευχές και μετά η μεγάλη πόρτα έκλεισε πίσω μας κι εκείνη έμεινε εκεί να μας κοιτάζει με τον μικρούλη αγκαλιά...
Ήμουν φρέσκια μαμά το μικρό μου αγόρι κοντά στην ηλικία του παιδιου και τον έβλεπα στα μάτια του μικρού αγοριού κι ήθελα να ουρλιάξω! Ήθελα να φύγω, να μην βλέπω, να μην νιώθω. Μα έμεινα εκεί κοκαλωμένη σε εκείνα τα υπέροχα λαμπερά του μάτια, σε εκείνο το φωτεινό του γέλιο...Ήταν ένα ευτυχισμένο παιδί, που δεν ήξερε πως ζούσε στη φυλακή, ούτε ήξερε πως είναι ο κόσμος χωρίς κάγκελα, ούτε ήξερε πως οι μέρες του μαζί της ήταν μετρημένες.

Μα εκείνη το ήξερε...όλοι το ξέραμε και το σφίξιμο στο στομάχι ήταν αβάσταχτο!

Σύμφωνα με το νόμο τα παιδιά μπορούν να ζουν με τις μαμάδες τους στην φυλακή μέχρι τα τρία τους χρόνια. Μετά αν δεν υπάρχει συγγενής να τα παραλάβει, τα αναλαμβάνει το Κράτος κι η Πρόνοια. Η εικόνα της βίαιης αποκόλλησης ενός παιδιού από τον μοναδικό άνθρωπο που ξέρει και αγαπά στον κόσμο, μου προκαλούσε οδύνη. Τα παιδιά που ζουν σε συνθήκες εγκλεισμού, δεν ξέρουν άλλο κόσμο από αυτόν. Ζουν σε ένα απίθανα στερητικό περιβάλλον, χωρίς να έρθουν ποτέ σε επαφή με απλά αυτονόητα πράγματα όπως το χορτάρι, τα δέντρα, τα ζώα, τα πουλιά. Αντίθετα έχουν μάθει να ζουν απίθανες καταστάσεις όπως σωματικούς ελέγχους που τους προκαλούν πολλές φορές φόβο και πανικό. Δεν γνωρίζουν άλλους ανθρώπους παρά μόνο αυτούς στο ίδιο κελί κι αν είναι τυχερά κι υπάρχουν κι άλλοι συγγενείς μπορεί κάποιες φορές να τους επισκέπτονται κι αυτό είναι καλό γιατί θα είναι πιο εύκολος ο αποχωρισμός από τη μαμά, όμως η αλήθεια είναι πως δεν έχουν άλλο σταθερό πρόσωπο στη ζωή τους πέρα από την μαμά τους. Κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι, ζουν στο ίδιο κελί, είναι όλη την ημέρα και τη νύχτα μαζί και ξέρουν μόνον αυτά που βλέπουν και αυτά που βλέπουν είναι μόνο τα μάτια της...Δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος παρά μόνον εκείνη! Και κάποια μέρα έρχεται ένας ξένος και τα παίρνει μακριά...

Αν το παιδί πάει να μείνει με συγγενείς μπορεί να έχουν την χαρά να βλέπονται σε κάποια επισκεπτήρια κι αν όχι, αν δεν υπάρχει άλλος συγγενής να το αναλάβει και καταλήξει σε κάποιο ίδρυμα, τότε πιθανά η σχέση να τελειώσει κάπου εκεί...και αν η μαμά αποφυλακιστεί σύντομα έχει καλώς...αν πάλι όχι...ίσως να ιδωθούν μετά από χρόνια, ίσως να μην ιδωθούν ποτέ ξανά...Ποτέ ξανά!

Η σκέψη με τρέλαινε. Δεν μπορούσα να ησυχάσω, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, δεν μπορούσα να αντέξω την ιδέα. Κι έτσι έγραψα μια επιστολή. Ήξερα  πως δεν είχε νόημα μα ένιωθα την ανάγκη να κάνω κάτι. Ήταν ένα  αίτημα, ως πολίτης αυτής της χώρας. Δεν είπα σε κανέναν τίποτε ποτέ και το έβγαλα δύο φωτοτυπίες. Έστειλα την μία στον Υπουργό Δικαιοσύνης και την άλλη ακόμη πιο ψηλά...
Ένιωθα πως έκανα μια τρύπα στο νερό, μα...ήθελα να προσπαθήσω!
Δυο περίπου εβδομάδες μετά, χτυπά το κινητό μου και είμαι τελείως ανυποψίαστη. Μου μιλά κάποιος από το γραφείο του Υπουργού!!!Μου λέει πως διάβασαν την επιστολή και ήθελαν να με ευχαριστήσουν για την ευαισθησία μου. Με ρωτούν το όνομα της μητέρας  για να κάνουν κάτι για εκείνη. Δεν το ήξερα μα ακόμη κι αν το ήξερα δεν θα το έλεγα. "Την επιστολή την έγραψα για όλες τις μητέρες κρατούμενες που ζουν στη φυλακή με τα παιδιά τους. Όλες χρειάζονται την ίδια βοήθεια." Του απάντησα. Ήταν ευγενικός πολύ και προσπάθησε να με πείσει να του στείλω το όνομα της ενδεχομένως για να έχει μια πιο ευνοϊκή μεταχείριση. Δεν το έκανα...μα για να πω την αλήθεια το τηλεφώνημα με ξάφνιασε θετικά! Κάποιος ακούει...κάποιος...ίσως όχι με τρόπο που ήθελα, ή με τον τρόπο που έπρεπε, μα κάποιος διάβασε αυτά μου τα λόγια!

Θυμάμαι πως περνούσε ο καιρός και σκεφτόμουν πως σε λίγο θα τον πάρουν από τη μαμά του. Μετρούσα τους μήνες και όταν έφτασε ο καιρός ήμουν ανάστατη με αυτή τη σκέψη. Την σκέψη του αποχωρισμού τους...Ακόμη το σκέφτομαι! Εκείνο το αναπάντεχο αντίο...και στο αντίο αυτό κανείς δεν μπορεί να μην σταθεί, να μην ανατριχιάσει γιατί είναι αδιανόητα σκληρό!

Cori και Hannah Η ημέρα της μητέρας 
California Institute for Women state prison in Chino.

Τα παιδιά περνούν δύσκολα, σκληρά, κλαίνε, βιώνουν μια απίστευτη στρεσογόνα κατάσταση, παθαίνουν σοκ. Οι μαμάδες επίσης. Πολλές πέφτουν σε κατάθλιψη, ιδίως αν η αποφυλάκιση είναι μακριά. Κάποιες ζουν στην κυριολεξία με ψυχοφάρμακα, σαν ζόμπι χωρίς να μπορούν να σηκωθούν από το κρεββάτι. Έτσι σε κάνει ο πόνος...ο πόνος για το πολύτιμο πλάσμα σου...τι κι αν έκανες λάθη σοβαρά, τι κι αν πρέπει να τιμωρηθείς για αυτά, τι κι αν είσαι φυλακή; Είσαι μαμά κι η αγάπη είναι αγάπη!
Ξέρω πως κάποιοι από εμάς θα σκεφτούν σκληρά, μα πριν κρίνουμε έναν άνθρωπο για τις πράξεις του ας σταθούμε λίγο να σκεφτούμε...Μπορεί κάποια να έκλεψε ή να είναι μέσα για χρήση ουσιών και κάποια να είναι εκεί για χρέη. Ναι γίνεται κι αυτό...όλα γίνονται κι είναι σημαντικό να το θυμόμαστε...γιατί οι ζωές μας είναι τόσο ευάλωτες και έχουν τόσες ανατροπές!

Ξέρω πως ο μικρός μεγάλωσε πια. Πως ζούσε μέχρι πρόσφατα σε ένα ήρεμο σπίτι σε χωριό sos κι ήταν καλά. Μα τώρα πια τα ίχνη του χάθηκαν μέσα στο πελώριο σύστημα.

Τώρα πια υπάρχει μια φυλακή που δέχεται μητέρες με παιδιά. Μια φυλακή μόνο για εκείνες. Οι συνθήκες είναι δύσκολες κι αδιανόητα σκληρές για μια μαμά κι ένα μικρό ευάλωτο παιδί, μα εκεί είναι ίσως λίγο καλύτερα από οπουδήποτε αλλού.
Το να ζει ένα παιδί στην φυλακή μαζί με τη μαμά του είναι σκληρό, καθώς τα παιδιά είναι έγκλειστοι που δεν έχουν διαπράξει κανένα νομικό αδίκημα...Υπάρχουν κάποιοι που συμφωνούν και κάποιοι που διαφωνούν στο να ζουν τα παιδιά εκεί. Υπάρχουν έρευνες που αποδεικνύουν πως τα πράγματα είναι ρευστά. Η εμπειρία του γονιού στη φυλακή είναι έτσι κι αλλιώς απίθανα τραυματική, για ένα παιδί!
Κανείς κατά τη γνώμη μου δεν είναι λάθος μιας κι όλες οι γνώμες έχουν ως κοινό παρονομαστή την φροντίδα ενός παιδιού. Εγώ έχω μια σταθερή άποψη για αυτό, μετά από ώρες αναλύσεων, μετά από χρόνια δουλειάς, μετά από εμπειρία και με μεγάλη βοήθεια από την λατρεμένη μου συνάδελφο που είναι φίλη κι όχι μόνο και κάτι πολύ περισσότερο αφού βάφτισε το γιο μου...Εκείνη είχε πολύ μεγαλύτερη εμπειρία  και από επιρροές κι έρευνες από το εξωτερικό, που  της έδωσαν μια εικόνα ξεκάθαρη. Τα παιδιά δεν πρέπει να αποχωρίζονται την μαμά τους...και εγώ μετά από όλη την εμπειρία μας δουλεύοντας για χρόνια με εξαρτημένες μητέρες στο ΚΕΘΕΑ, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω.

Κι όλα αυτά ήρθαν, σαν έλαβα το μήνυμα από το xeblogarisma.Την καταπληκτική αυτή ομάδα που για χρόνια τώρα προσπαθεί να υποστηρίζει τις μητέρες που ζουν με τα παιδιά τους στις γυναικείες φυλακές  Ελεώνα στη Θήβα.

Το Σάββατο και την Κυριακή λοιπόν έχουν το πασχαλινό μπαζάρ τους και είναι σημαντικό όσοι τα καταφέρουν να είναι εκεί! Πέρυσι τα κατάφεραμε να είμαστε κι εμείς και ήταν υπέροχο το συναίσθημα.
Όπως αναφέρεται στο δελτίο τύπου:

"Στο μπαζάρ, το οποίο θα πραγματοποιηθεί στο θέατρο «Εμπρός» (Ρήγα Παλαμήδη 2, Ψυρρή) θα βρείτε εκτός από έργα φυλακισμένων γυναικών, χειροποίητες λαμπάδες, πολλούς τίτλους βιβλίων από δεύτερο χέρι σε τιμές από 0,50 εως 5 ευρώ, τα «πατροπαράδοτα» τσίπουρα και ρακόμελά μας, σπιτικές μαρμελάδες, γλυκά και κουλουράκια, λικέρ, χειροποίητα σαπούνια και κεραλοιφές, μεταχειρισμένα είδη όπως ρούχα και είδη διακόσμησης, κοσμήματα και πολλά άλλα.

Όπως σε κάθε μπαζάρ μας θα συλλέγουμε είδη πρώτης ανάγκης για τις φυλακισμένες και τα παιδάκια όπως: πάνες, είδη παιδικής περιποίησης, σαμπουάν, αφρόλουτρα, οδοντόκρεμες, οδοντόβουρτσες, σερβιέτες, χαρτί υγείας, απορρυπαντικό για πλύσιμο ρούχων, υγρό καθαρισμού χώρου, σαπούνια, τηλεκάρτες κ.ά."

Μαμάδες  και παιδιά έχουν ανάγκη από την υποστήριξη μας. Δεν μπορούμε ούτε να διανοηθούμε τις συνθήκες ζωής τους και πέρα από το δίκιο ή το άδικο των πράξεων τους είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως οι άνθρωποι έχουμε την πελώρια δυνατότητα να παρέχουμε βοήθεια σε ανθρώπους που την χρειάζονται, χωρίς να μας νοιάζει ή να μας αφορά η ζωή τους ή το πως έφτασαν εκεί.
Καμία σκληρή ανθρώπινη ιστορία δεν γράφτηκε χωρίς πόνο...πόνο αδιανόητο για μερικούς.
Σε κάθε μαμά αξίζει να δει το παιδί της χαρούμενο...σε κάθε μαμά!
Όπως και σε κάθε παιδί αξίζει να βλέπει τη μαμά του χαρούμενη και η δική μας βοήθεια θα τις κάνει χαρούμενες γιατί θα τις βοηθήσει να ζήσουν ένα ανθρώπινο Πάσχα... Αξίζει σε όλους μας η χαρά μέρες που έρχονται και όπως είπε και η μητέρα της ευσπλαχνίας:

"Αν κρίνεις τους ανθρώπους, δεν  έχεις χρόνο να τους αγαπήσεις"
                                                       Μητέρα Τερέζα

Καλό Σαββατοκύριακο αγαπημένοι...θα τα πούμε στις Ψηφιακές Γειτονιές....