Μια Ανοιξιάτικη γιορτή!

Αυτή η Ανοιξιάτικη γιορτή τα είχε όλα...Άνοιξε με μια συνάντηση γεμάτη συναίσθημα και σιωπή. Ένα ραντεβού με μια ομάδα, με στόχο έναν τρυφερό χαιρετισμό. Ένα τρυφερό αντίο, τόσο συντροφικό κι απόκοσμο...Μου έμεινε μια ήρεμη αίσθηση γαλήνης, σαν όλα να μπήκαν στη θέση τους, την ώρα που άκουγα μακρινούς ψίθυρους φροντίδας, ανάμεσα σε αγκαλιές κι αγγίγματα, την ώρα που ο ήλιος χανόταν πίσω από το μικρό ξωκλήσι, στο μονοπάτι με το φιδογυριστό ανήφορο. Ένα "καλωσόρισμα" που έγινε σκληρό "αντίο" και μια συνειδητοποίηση δώρο.
Η ζωή η ίδια, που συνεχίζει να ανεβαίνει στο φιδογυριστό, ανηφορικό της μονοπάτι...προχωρώντας με οδηγό, τον ουρανό και τις σκιές στα σύννεφα.

Αυτή η Ανοιξιάτικη γιορτή είχε χρώμα. Το κατακίτρινο χρώμα, με τα σινάπια να απλώνονται μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι...Απέραντο χρώμα και ζωή.

Είχε λουλούδια πολλά και χρωματιστά. Λουλούδια έξω στην αυλή

και πολλά πολλά λουλούδια στα βάζα μέσα στο σπίτι. Γιατί αυτή γιορτή έχει φως και χρώμα πολύ!

Αυτή η Ανοιξιάτικη γιορτή είναι γεμάτη. Γεμάτη, με γλυκά και σοκολατένια αυγά και κοτούλες με κοιλιές γεμάτες καραμέλες και καλαθάκια και στολίδια χαρούμενα που σε κάνουν να χαμογελάς.
Να εδώ η νονά του Πα του έστειλε δωράκι και λαμπάδες. Παρόλο που το βαφτιστήρι της είναι μαντράχαλος δεν τον ξεχνά ποτέ και μας συγκινεί πολύ. Η χαριτωμένη θήκη πάνω αριστερά είναι θηκούλα για τα αυγά. Την  έφτιαξε μόνη της βέβαια καθώς  είναι απίστευτα δημιουργική!

Το σπίτι όλο ανάστατο. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, με όλα τα παιχνίδια παντού και η οικοδέσποινα μάνα να σφυρίζει αδιάφορα πίνοντας καφέ στην αυλή γιατί έχουμε γιορτή και δεν μας νοιάζει η ανακατωσούρα και βέβαια μια γιορτή αφιερωμένη στους νονούς και στα ευτυχισμένα βαφτιστήρια τους....Μέρες χαράς!

Αυτή η Ανοιξιάτικη γιορτή είχε πολλές πανέμορφες και μυρωμένες βραδιές, με αποκορύφωμα αυτή.

Την βραδιά της Ανάστασης. Λαμπάδες και κεριά. Το Άγιο φως που οι μικροί με μεγάλη προσοχή μεταφέρουν ως το σπίτι και ένα μεταμεσονύκτιο γιορτινό τραπέζι  στρωμένο με αγάπη μόνο για εμάς...
Και μετά η μεγάλη ημέρα. Ένα μακρύ τραπέζι και η Άνοιξη παντού! Χρώματα, φως, χαρά! Περιμένοντας τους αγαπημένους μας.

Γεύσεις οικείες αγαπημένες. Αρχίζουμε πάντα με μπόλικο καφέ και τσουρέκι...και κάπως έτσι αρχίζουν τα τσίπουρα και λίγο πριν έρθει το μεσημέρι η χαρά έχει τριπλασιαστεί ανάλογα με τα ποτηράκια που έχεις κατεβάσει....και μετά...αχ μετά βγαίνουν τα γλυκά κι ήταν πολλά και κολασμένα!

Φωνές, παιδιά που παίζουν, παιδιά που τρέχουν, παιδιά που κυνηγούν σαπουνόφουσκες...παιδιά!!!
Η Άνοιξη και το φως στα μάτια τους....

Και κάπως έτσι...τέλειωσε και μια ακόμη Ανοιξιάτικη γιορτή...όχι ακόμη καλά καλά μιας και τα σχολεία, δεν άνοιξαν. Μιας κι ακόμη οι ημέρες μυρίζουν χαρά και όλοι κυκλοφορούμε με ένα χαμόγελο ακόμη σχεδόν μεθυσμένο, από τις γεύσεις και τα κρασιά.
Ο μεγάλος μας γιος, βρίσκεται στο Καζαβίτι, στο σπίτι της Νίτσας και του Νίκου για να δει τα φιλαράκια του. Ταξίδεψε μόνος του με το λεωφορείο ως την Καβάλα και ήταν μια ημέρα αγωνίας μέχρι να φτάσει και να τα καταφέρει και να νιώσει τόσο γενναίος που έκανε ένα ταξίδι δυόμιση ωρών ολομόναχος για πρώτη φορά. Τώρα ευτυχισμένος, μας ενημερώνει τη μια μέρα, πως έφτιαξαν ένα δεντρόσπιτο με τον Νίκο να τους εποπτεύει και την άλλη μέρα πως έφτιαξαν ξύλινα τόξα και παίζουν στο δάσος κυνηγητό και πως περνάει τέλεια!
Ο μικρός από την άλλη, ζει το δράμα του αφού του λείπει απίθανα ο αδερφός του και η ζωή είναι άδεια χωρίς εκείνον.Του γράφει ραβασάκια αγάπης και του έχει γεμίσει το δωμάτιο με ζωγραφιές για να τις βρει όταν επιστρέψει ενώ κυκλοφορεί σαν να έχασε το άλλο του μισό κομμάτι...
Από την άλλη εγώ βρήκα την ευκαιρία να μονοπωλήσω το ενδιαφέρον του και να κάνουμε μαζί πολλά που δεν έχω την ευκαιρία να χαρώ σαν είναι οι δυο τους.
Εκμετάλλευση αποκλειστικού χρόνου!!! Γιατί κι η μάνα έχει τις ανάγκες της...

Το Πάσχα έκλεισε λοιπόν και δεν θα μπορούσε να κλείσει καλύτερα και πιο γλυκά. Κατέφθασε με το ταχυδρομείο. Νutello mania...μιας και για το τρελό αγόρι μου, αυτή η γεύση είναι αξεπέραστη και έχει μεταφέρει την τρέλα αυτή και στους γιους μας.

Οπότε όταν είδε αυτό το βάζο είχαμε αλαλαγμούς χαράς και ενθουσιασμού! Και τώρα έχει ο καθένας τους το δικό του nutellοβάζο... Άγγελος, Γιώργος και μπαμπάς...Παντα..ζής.

Μια Ανοιξιάτικη γιορτή που άνοιξε με έναν γλυκό πόνο κι έκλεισε με μια γλυκιά γεύση για ζωή...Γιατί αυτό το αγόρι μου, έχει το όνομα της ίδιας της ζωής!
Πάντα ζεις λοιπόν...Καλημέρα αγαπημένοι. Πάντα ζωή. Πάντα χαρά, ευχές και πολλή αγάπη...Χριστός Ανέστη!
                                                                                                             Κατερίνα