Who Did That to You...

Έπαθα λοιπόν μεγάλη ιστορία στην Αθήνα και στις Ψηφιακές Γειτονιές...Κάτι που δεν περίμενα. Μάλιστα στην αρχή έλεγα να μην πάω, δουλειές, λίγος χρόνος και τα γνωστά. Μίλησα με τον Χρήστο συν διοργανωτή της εκδήλωσης και δεν μου έδωσε καμία πιθανότητα να το σκεφτώ...κι έτσι πήγα. Πήγα χαρούμενη και χαλαρή κι έφυγα σαν το γνωστό ανάποδο...ξέρεις!

Όχι για τους γνωστούς λόγους βέβαια γιατί όλα μα όλα ήταν τέλεια. Ήμουν με την αδερφή μου μόνες μας κι αυτό ήταν τρέλα, γιατί είχαμε να το ζήσουμε πολύ καιρό και από την άλλη ήμασταν μαζί σε μια εκδήλωση για κάτι που κι οι δυο αγαπάμε πολύ! Το blogging...μαζί με άλλους παθόντες bloggers, που μας καταλαβαίνουν απόλυτα....

Υπήρχε μια φιλική χαρούμενη ενθουσιώδης ατμόσφαιρα που φέτος πια μετά από την περσινή γνωριμία είχε και κάτι ακόμη. Είχε πια σχέσεις κι όχι απλά γνωριμίες. Είχε κώδικες που φανερώνουν οικειότητα. Την οικειότητα των ανθρώπων που έχουν έρθει κοντά! Τα χέρια μας, τα μάτια μας, τα λόγια μας κι οι αγκαλιές μας είχαν πια μια γνώση. Την γνώση μιας στενής επαφής.

Υπήρχε πολύς και χρωματιστός κόσμος...

Πολλά και χρωματιστά εδέσματα που αγάπησα....και τσάκισα.



ναι.....

ω!ναι....

ναι ναι ναι!!!!

Φάγαμε, ήπιαμε αγκαλιαστήκαμε κι είπαμε τα δικά μας. Οι καφέδες μας ήταν καφέδες φιλικοί πια όπου μοιραζόμασταν τις στιγμές μας...ξέρεις..."τι γίνεται με τα παιδιά;" "πως πάει η οικογένεια;", "όλα καλά με την δουλειά;"
Πέρσι η δημοφιλέστερη ερώτηση ήταν "Ποιος είσαι;" κι έψαχνες καρτελάκι με όνομα. Ένα χρόνο μετά...βλέμμα κι αγκαλιά ή  ζουμερό φιλί! Έτσι απλά!
Όμως το αγαπημένο θέαμα ήταν κάθε λογής τύποι με μηχανές να τραβούν φωτογραφίες, τα χέρια τους, τα πόδια τους, τα γλυκά, τα νύχια τους, τα μαλλιά τους, τα μαλλιά των άλλων, τα σάντουιτς, τα φουλάρια, τις τσάντες τους, τις τσάντες των άλλων,  ο ένας τον άλλον...και πάει λέγοντας!
Η απόλυτη ελευθερία του bloger ρε παιδί μου, όπου κανείς δεν θα σε κοιτάξει περίεργα που τραβάς φωτογραφία το πιάτο ή το ποτήρι σου....

Κάλη από Ανθομέλι...

Ήταν και πάλι τόσο σουρεαλιστικό το ότι έλαβα αγκαλιές ζεστές από ανθρώπους ξένους κι από ανθρώπους που ζουν μακριά, όπως αυτή που μου έστειλε η Κρινιώ μου μέσω μιας άλλης σφιχτής ανθρώπινης αγκαλιάς, μαζί με τα κατάλευκα κρίνα.

Ευχαριστώ τον λατρεμένο μου αποστολέα...και τον υπέροχο μεταφορέα!
Το αγαπημένο μου Μαράκι, μια απίθανη ιντενετική φίλη, ήρθε με την πανέμορφη κόρη της και με ένα πανέμορφο κουτί με σοκολατάκια που οι γιοί μου ήδη τσάκισαν με ενθουσιασμό,

και βέβαια έχω κι ένα πανέμορφο φωτεινό φουλάρι που φορώ για  να μου  θυμίζει εκείνη την μικρή μου εξωτική Βενετία...Άνθρωποι! Γενναιόδωροι και ξεχωριστοί μου άνθρωποι...

Χρειάζομαι μέρες με τον καθέναν τους για να νιώσω πως είπαμε πολλά και το ευχαριστηθήκαμε.

Γνωριστήκαμε με νέους ανθρώπους κι είχαμε και πάλι την ευκαιρία να τα πούμε με τους παλιούς γνώριμους και να διαπιστώσουμε πως όλοι έχουμε προχωρήσει ένα βήμα μπροστά. Αυτό το βήμα είναι τόσο σημαντικό, τόσο ουσιώδες. Είδα panels με ανθρώπους νέους και χαρούμενους, που πια έχουν αποφασίσει να  εξελιχθούν και να ασχοληθούν με τα blogs τους σε άλλο επίπεδο.

Ευα Funky Cook, Βέρα Owl Mommy, Αθηνά Craftaholic, Κέλλυ 31 Ebdomades

Όχι μόνο επαγγελματικά μα και συναισθηματικά κι αυτό με ενθουσίασε. Είδα ανθρώπους να ψάχνονται, να αναρωτιούνται, να αλλάζουν, να εξελίσσονται. Υπήρχε ένας οργιώδης ενθουσιασμός, μια παραγωγή ιδεών και μια χαρά, σαν να φτάσαμε στη νέα γη...σε έναν νέο κόσμο! Μια παρέα παράξενων newlanders....
Ένιωσα για κάποιους περήφανη πολύ πολύ περήφανη! Γιατί με τον bloger της διπλανής πόρτας μπορεί να μην είσαι ακριβώς φίλος όμως  υπάρχει ένας δεσμός. Μια σχέση μοναδική σαν αυτή που έχεις με τον καλό σου γείτονα, που δεν θέλεις να του κλέψουν το σπίτι, ούτε να του μαραθούν τα δέντρα, ούτε να μην σου λέει καλημέρα. Με τον γείτονα έχεις μια σχέση ισορροπίας  και ενός παράξενου μοιράσματος. Τον ξέρεις σε ξέρει, νιώθετε ασφαλής και ήρεμοι και θέλετε ο ένας το καλό του άλλου. Γιατί αν είναι ο γείτονας καλά είναι καλά κι η γειτονιά....

Λοιπόν σε αυτές τις ψηφιακές γειτονιές εκτός από τους γείτονες, υπήρχαν πολλοί και σημαντικοί ομιλητές που μου έδωσαν ιδέες, με έκαναν να νιώσω συναισθήματα πόνου, χαράς, ενθουσιασμού. Εμαθα πολλά κι ένιωσα άλλα τόσα...αλλά...αλλά. Κάποιοι χαράχτηκαν λίιιιγο παραπάνω!
Λυπήθηκα πολύ που τελικά, δεν κατάφεραν να είναι εκεί ο Νίκος κι η Νίτσα για να παρουσιάσουν την δουλειά τους και να μας συνεπάρουν, μα χάρηκα που είχα την ευκαιρία να μιλήσω έστω και λίγο για εκείνους και το απίθανο έργο τους...

Περάσαμε καλά και οι αγαπημένοι διοργανωτές που πέρσι έκαναν το θαύμα τους ως πρωτάρηδες, φέτος ήταν πολύ άνετοι και "μεγαλύτεροι". Πήραν λοιπόν περισσότερα ρίσκα και τράβηξαν μπροστά...Πολύ μπροστά! Κι εγώ τους ευχαριστώ για πολλά. Για πολλά που φαντάζονται και για άλλα που δεν φαντάζονται...όμως πιο πολύ τους ευχαριστώ για αυτό το συναίσθημα του φτερουγίσματος στο στομάχι. Για αυτή την αίσθηση του..."Βρε λες τελικά και να μπορώ; Λες να μην είναι ουτοπικό; Λες να γίνεται;"
Κι αυτό γιατί διάλεξαν ανθρώπους να μιλήσουν που ξέρουν από προσωπικές υπερβάσεις, ξέρουν από απογοήτευση και από χτίσιμο μέσα σε προσωπικά χαλάσματα...κι αυτό το λατρεύω στους ανθρώπους. Έχω ανάγκη να το βλέπω. Έχω ανάγκη να νιώθω την γήινη υπόσταση τους για να φαίνεται καλύτερα η απίθανη υπέρβαση!
Έχω την ανάγκη να μπορώ να ταυτιστώ με κάποιον για να τον κάνω "ήρωα" μου....αν κι είμαι μεγάλη πια για τέτοιους χαρακτηρισμούς. Είμαι χαρούμενη λοιπόν που γνώρισα αυτούς τους δύο τύπους που με ξάφνιασαν. Ο Βασίλης Βαρδάκας και ο Βλάσης Μαρωνίτης σε ένα παροξυσμό έμπνευσης κι ενθουσιασμού δημιούργησαν από το τίποτε, ένα εκδοτικό οίκο. Την Key Books. Σε μια Ελλάδα που οι εκδόσεις παραπαίουν, που η δημιουργικότητα και η τέχνη δεν πληρώνονται, αυτοί έκαναν το αδύνατο δυνατό απλά γιατί γούσταραν. Γούσταραν πολύ κι αυτό φάνηκε!
Η παρουσίαση τους ήταν ένα ωραίο χαστούκι σαν αυτό που έφαγε η Βιουγιουκλάκη και κατάλαβε πως αγαπά τον Παπαμιχαήλ!...

 

Ναι ήταν μια ωραία ηχηρή σφαλιάρα και την ευχαριστήθηκα....και μετά σαν να μην έφτανε ένα χαστούκι, διαπίστωσα πως δίπλα μου καθόταν αυτός ο τύπος. Ο τύπος που ήλπιζα να δω, αυτός τον οποίο ζήτησα μέσα από το ερωτηματολόγιο, να φέρουν στις ψηφιακές γειτονιές...
Φίλε, δίπλα μου καθόταν μια παγκόσμια διασημότητα στον χώρο των blogs και όχι μόνο...Ο Yatzer αυτοπροσώπως! Κατά κόσμον Κώστας Βογιατζής.
Και τι κάνεις σας γνήσιος bloger;...Σηκώνεις την μηχανή και τραβάς, κατευθείαν στα μούτρα του έκπληκτου διπλανού σου!!!!Ήταν μια απίθανη στιγμή περισσότερο για την απίθανη αυτή αντίδραση του μοντέλου μου!

Αμέσως μετά έγινε κάτι ακόμη καλύτερο αφού  μια αναγνώστρια  που μόλις είχαμε γνωριστεί μου λέει "έλα να σας τραβήξω μια φωτο" κι εγώ είπα "ίσως αργότερα" για να μην το παρακάνω δηλαδή και για καλή μου τύχη ο φίλος Χρήστος ορμά με την μηχανή του και τραβά μια δυο τρεις φωτο με εμένα και τον διάσημο bloger μαζί δίπλα δίπλα...Μεγάλες στιγμές καλέ μου αναγνώστη....

Αμέσως μετά ο τύπος άρχισε να μιλά και μας αποτελείωσε...Άκουγα κι ένιωθα και σκεφτόμουν και όλη αυτή η απίθανα ενθουσιώδης επικοινωνία, όλη αυτή η δυνατή προσωπικότητα εισέβαλε κρυφά από μια ανοιχτή χαραμάδα...Εισέβαλε στα ξεχασμένα όνειρα μου και θύμωσα. Θύμωσα για όλα αυτά που ξέρω  πως μπορώ και δεν τολμάω. Θύμωσα για όλες αυτές τις δυνατότητες μου που αφήνω να χαθούν...θύμωσα που ενώ εγώ κοιμόμουν...κάποιος έγραφε ιστορία.
Την ιστορία του, παίρνοντας ρίσκα, παίρνοντας αποφάσεις, δουλεύοντας με αυταπάρνηση για το όνειρο του! Τον θαύμασα και ζήλεψα...

Mother...F...er... Είπα μέσα μου. What about my story? ...και το εννοούσα. Το εννοούσα γιατί απέναντι μου είχα κάποιον που θαύμαζα...και μπορούσα να ταυτιστώ μαζί του γιατί ήταν πιο γήινος από όσο περίμενα, πιο ανθρώπινος από όσο μπορούσα να αντέξω...Δεν ήταν άφταστος, άπιαστος, ούτε αυτός ούτε το όνειρο του...κι αυτό είναι δύσκολο γιατί σου καταρρίπτει κάθε καλή βολική δικαιολογία, να μείνεις καρφωμένος στον καναπέ σου!

Γύρισα σπίτι ζαλισμένη από όλη αυτή την συναισθηματική ανατροπή. Πρώτα οι Key Books μετά ο Βόγιας...ήθελα να με λυπηθώ λιγάκι γιατί κατάλαβα πως είχα δουλειά πολλή μπροστά μου. Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη κι ήμουν σαν πατημένο σύκο από την κούραση κι από όλα τα υπόλοιπα. Ήθελα κάποιος να μου πει "καημενούλα, ποιος στο έκανε αυτό να τον τσακίσω;"...
Είχε σφηνώσει μέσα στο μυαλό μου  ο στίχος του απίθανου αυτού τραγουδιού  του John Legend  "Who Did That to You"...κι ήθελα να με λυπηθώ. Ήθελα κάποιος να ξεκάνει όλους αυτούς τους κακούς που με πρίζωσαν και με έκαναν άνω κάτω γιατί, όχι δεν ήμουν χαρούμενη.
Μπροστά μου ένα βουνό από σχέδια κι όνειρα και ανάγκες  κι εγώ χαμένη στην μετάφραση...στην επιβίωση...
Εντάξει λοιπόν...πέρασαν όλα και γύρισα στην δική μου πραγματικότητα μα με κυνηγά το τραγούδι και τα λόγια και το συναίσθημα...τι είμαι; Είμαι  Dreamstarter;  Κι αν δεν είμαι μπορώ να γίνω;
Αποφάσισα λοιπόν να φυτέψω τον βολβό των ψηφιακών γειτονιών γιατί κι εγώ, όπως πολλοί άλλοι ονειροπόλοι, πιστεύω στα σημάδια...Το αφήνω στη φύση λοιπόν γιατί έτσι κι αλλιώς..."Η φύση είναι η πιο έντιμη δασκάλα", όπως λέει κι η Βέτα από το σχολείο της Φύσης, κι εκείνη θα μου δείξει τον δρόμο, με ένα μικρό της μπουμπούκιασμα.
Πάντως...ο σπόρος φυτεύτηκε χάρη σε όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους που εμπνεύστηκαν τις Ψηφιακές Γειτονιές...Ευχαριστώ φίλοι!

Για κλείσιμο θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τι απέγιναν οι θρυλικές φωτο που μου τράβηξε ο Χρήστος με τον διάσημο Yatzer! Θυμάστε που η φίλη αναγνώστρια προσφέρθηκε να μας τραβήξει φωτογραφίες; Ε! Έπρεπε να είχα πει ναι! Ναι γιατί οι φωτος του αγαπητού Χρήστου δεν υπάρχουν πια....τις έσβησε λέει, κατά λάθος.
Ζήσαμε στιγμές άπειρου κάλους όπου κλονίστηκε η σχέση μας. Ανταλλάξαμε λόγια σκληρά, λέξεις βαριές και δεν δέχθηκα την γονατιστή του συγνώμη, ούτε και τα τερτίπια που έκανε για να με ψήσει να μην τον διαγράψω από φίλο μου στο fcb! Ναι! Ήμουν σκληρή και αμείλικτη...Ναι! Ήμουν αμετακίνητη και αποφασισμένη να τον ταλαιπωρήσω όσο μπορώ, να τον εκδικηθώ, να τον κάνω να πονέσει...μα τελικά υπερίσχυσε η αγάπη!
Ε ναι λοιπόν, είμαι καλός άνθρωπος και είπα να του δώσω μια ακόμη ευκαιρία...μετά είδα κι αυτές τις φωτο που μας τράβηξε η αδερφή μου και συγκινήθηκα...α στο καλό, πάνω από όλα οι άνθρωποι βρε!
Όχι φίλε μου... θα γίνουν ανατροπές και του χρόνου θα θέλει ο Yatzer να βγει φωτογραφία μαζί μου...

...όσο για τον τίτλο ανάρτησης και τραγουδιού...Who Did That to You...απαντώ! Οι Ψηφιακές Γειτονιές did that to me, o Yatzer και οι Key Books, did that to me, εσείς ψηφιακοί γείτονες και εσείς αγαπημένοι μου did that to me, και σας  ευχαριστώ όλους!...
Μα τελικά καταλήγω πάντα στις ίδιες απαντήσεις....

I Did That To Me Baby!...
Κανείς δεν μου απαγόρευσε να κάνω όνειρα, κανείς δεν μου απαγόρευσε να τα πραγματοποιώ...
Εγώ το φρένο, εγώ το γκάζι!

Το ταξίδι αρχίζει λοιπόν! Ανεβείτε αγαπημένοι...θα συν ταξιδέψουμε.....
Ανοίξτε τέρμα τα παράθυρα να ανακατευτεί το μαλλί και δυνατά την ένταση να γουστάρουμε!!!!Αφιερωμένο....