Παιδιά στο κενό....

Πήγα τον μικρό μου γιο στη μουσική. Απόγευμα μα έχει πια καλοκαιριάσει κι έχει ζέστη πολύ. Περπατά μπροστά μου κρατώντας την μεγάλη κιθάρα του, με κόπο. Μικρούλης και χαριτωμένος στα μαμαδίστικα μάτια μου, rock star στα μελλοντικά όνειρα του. Έξω από το Ωδείο μέσα σε ένα αμάξι περιμένει ένας μπαμπάς το παιδί του, να τελειώσει το μάθημα. Έχει ανοιχτό το παράθυρο και το κεφάλι του είναι ακουμπισμένο προς τα πίσω. Έχει τα μάτια του κλειστά το στόμα ελαφρώς ανοιχτό και κοιμάται...Φαίνεται κατάκοπος!

Στην υποδοχή του Ωδείου κι άλλοι γονείς περιμένουν  κι από μέσα ακούγονται οι παράφωνες νότες από διαφορετικά όργανα...Κάποιοι μέσα μαθαίνουν...ντο ρε μι, οι υπόλοιποι έξω από τις πόρτες περιμένουν του μελλοντικούς μουσικούς των ονείρων τους...σαν τον δικό μου rock star, που τρέχει να συναντήσει το δάσκαλο του...

Σκέφτομαι...τόσος μόχθος, τόσος κόπος, αυτοί οι γονείς. Πίσω από τα πιτσιρίκια μας. Σε προπονήσεις, σε αγώνες, σε μαθήματα, σε φροντιστήρια, σε εξετάσεις...Πάντα από πίσω βουβοί σιωπηλοί, κουρασμένοι κάποιες φορές σχεδόν γκρίζοι από την αγωνία, από την καθημερινότητα, με έναν γρήγορο καφέ στο χέρι, μετά τη δουλειά, με τα χέρια παγωμένα σε Χειμωνιάτικες κερκίδες και με τον ιδρώτα να τρέχει σε Καλοκαιρινούς αγώνες, με σκόρπια λόγια μαζί με άλλους γονείς όρθιοι σε συναυλίες, σε χορωδίες, σε παραστάσεις, σε προπονήσεις, σε αγώνες, σε στιγμές ατέλειωτης αναμονής, με ένα βουνό θέματα να σε περιμένουν στο σπίτι κι εσύ εκεί να τρέχεις πίσω από τα παιδικά όνειρα του. Να στηρίζεις, να συμμετέχεις, να ακολουθείς, μόνιμος κομπάρσος.

Δεν πειράζει θα είμαι εκεί αυτή είναι η δουλειά μου. Από την στιγμή που γεννήθηκε αυτό το μικρό, είναι η "δουλειά" μου και την κάνω με χαρά. Δεν πειράζει που το εκπαιδευτικό μας σύστημα, δεν προσφέρει τα αυτονόητα και πρέπει να τα προσφέρω όλα εγώ, μπορώ δεν μπορώ. Αυτή είναι η δουλειά μου θα το κάνω. Θα δώσω ότι μπορώ, ότι αντέχω. Κάποτε γκρίνιαζα μα τώρα δεν με πειράζει...με πειράζει όμως μετά από όλη αυτή την αγωνιώδη διαδρομή παιδιών και γονιών ανήμερα των εξετάσεων, παιδιά να πηδάνε από τα παράθυρα, να τρελαίνονται, να χάνονται, να κάνουν πράγματα αδιανόητα...Κάθε χρόνο, κάθε χρόνο, κάθε χρόνο...πόσα χρόνια; Πόσα παιδιά;...Πόσα παιδιά πρέπει να χαθούν; Πόσα παιδιά να τρελαθούν από την συνεχή πίεση χρόνων με εξετάσεις από το Γυμνάσιο και συνεχή πίεση για όλα τα άλλα, με προσδοκίες, με σχεδιασμούς και  με  αποκορύφωμα τις καταραμένες Πανελλήνιες που έρχονται για να διαλύσουν οικογένειες κάθε χρόνο;
Πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν, πόσες Κυβερνήσεις πρέπει να αλλάξουν, πόσοι Υπουργοί πρέπει να ασχοληθούν για να γίνει πλέον απόλυτα ξεκάθαρο πως αυτό το σύστημα επιλογής, δεν είναι σώνει και καλά επιτυχημένο. Είναι αυτό το καλύτερο που μπορούμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας;

Γιατί είναι τόσο δύσκολο να παραδειγματιστούν όλοι αυτοί οι φωστήρες από άλλα Εκπαιδευτικά συστήματα που εντάξει μπορεί να μην είναι τόσο Super προηγμένα σαν το αχτύπητο δικό μας...μα κι αυτά βγάζουν επιστήμονες και επιτυχημένους και μορφωμένους και πάνω από όλα χαρούμενους, πιο ξεκούραστους και γιατί όχι ακόμη κι ευτυχισμένους ανθρώπους... Σίγουρα πολύ πιο ευτυχισμένους από αυτούς που βγάζει το δικό μας χωνευτήρι!

Είδα τον άμοιρο αυτό πατέρα με το κεφάλι γερμένο, στο κάθισμα, πιθανά μόλις είχε γυρίσει από τη δουλειά, χωρίς να έχει ξεκουραστεί καθόλου κι όμως ήταν εκεί να περιμένει το παιδί του να βγει από το μάθημα...τόσες ώρες σπαταλημένες, χαμένες κι όμως είναι εκεί, όλοι θα είμαστε εκεί γιατί αγαπάμε τους μικρούς μας ανθρώπους, γιατί νοιαζόμαστε για την εκπαίδευση και την εξέλιξη τους...όμως είμαστε μόνοι. Μόνοι!

Καθώς μια μέρα...όλη αυτή η αγωνία, όλη αυτή προσπάθεια...βούτηξε στο κενό. Όλα αυτά τα όνειρα χάθηκαν σε μια βουτιά αιώνια...Τελειωτική!
...κι αυτός ο μικρός άνθρωπος με την μεγάλη κιθάρα περασμένη τους μικρούς ώμους με κοιτά χαμογελώντας με μάτια λαμπερά. Μάτια γεμάτα εμπιστοσύνη, πως θα τον φροντίσω, θα τον προστατεύσω, πως όσο κι αν του είναι δύσκολο αυτό είναι το σωστό.

Όμως δεν είναι, το νιώθω...το ξέρω και φοβάμαι. Φοβάμαι γιατί εκπαιδεύω τα παιδιά μου σε ένα σύστημα στεγνό και γερασμένο. Σε ένα σύστημα που φοβάται την αλλαγή και την εξέλιξη. Σε ένα σύστημα που οι άνθρωποι είναι στρατιωτάκια που μπορούν να ξεχωρίσουν μόνο μέσα από την  φλύαρη και στείρα αποστήθιση κι όχι μέσα από την δημιουργική γνώση. Την γνώση που σε πάει μπροστά, σε αλλάζει, σε βγάζει από το παχνί...κι αναρωτιέμαι γιατί σε αυτή τη χωρά μας βολεύει τόσο αυτό το παχνί.
Γιατί προτιμάμε κάθε χρόνο να χάνουμε παιδιά παρά να αλλάξουμε την εκπαίδευση τους που μοιάζει με οδοστρωτήρας.


What are exams for?

...και σκέφτομαι αυτή την ευάλωτη ηλικία, που όλα είναι τόσο ρευστά και πελώρια στο μπλεγμένο συναισθηματικά κόσμο του και στην βουλιαγμένη καρδιά. Σκέφτομαι την βουτιά και την αιώνια αιώρηση στο κενό...την απόλυτη στιγμή, τις σκέψεις, το κενό στο μυαλό, τον φόβο που δίνει την έσχατη λύση. Σκέφτομαι όλα αυτά τα χαμένα χρόνια, τα χαμένα όνειρα, τα ψεύτικα σχέδια...κι ένα ακόμη παιδί που κλάταρε πριν από τις Πανελλήνιες κι ανθρώπους να μου λένε πως είμαι υπερβολική γιατί δεν πηδάνε όλα τα παιδιά από τα παράθυρα.
Μα έστω κι ένα...έστω κι ένα παιδί είναι αρκετό! Έστω κι ένα είναι αρκετό, αν είναι το δικό σου παιδί, οπότε ας το βουλώσουν. Ας το βουλώσουν όλοι, όσοι τολμάνε να τα λένε αυτά...Το Εκπαιδευτικό μας σύστημα,  έβαλε το χέρι του κι έσπρωξε στο κενό, ένα ήδη ίσως μπερδεμένο, απογοητευμένο, κουρασμένο πλάσμα. Ένα παιδί! Το Εκπαιδευτικό μας σύστημα, είναι ο ηθικός αυτουργός...
...και τελικά, το Εκπαιδευτικό μας σύστημα απέτυχε! Χρόνια τώρα! Γιατί κάθε παιδί είναι πολύτιμο.

Καλημέρα αγαπημένοι...πολύ πολύ θυμωμένη καλημέρα. Συγχωρέστε μου την ένταση μα λυπάμαι ειλικρινά γιατί...τα ίδια λέγαμε και πέρσι και πρόπερσι και κάθε χρόνο τελικά...Καλή δύναμη εκεί έξω σε παιδιά και γονείς. Δύναμη γιατί η επιτυχία, είναι απάτη!
                                                                                                        Κατερίνα

Το ταλέντο μου, σου, μας!

Κεφάλαιο πρώτο: Το ταλέντο!
"Το ταλέντο είναι η επεξεργασία του ταλέντου" είπε ο Τσέχωφ και μου την έσπασε τρελά....
Γιατί πριν από αυτό απλά έλεγες έχω ταλέντο κι αυτό σήμαινε πως ήταν αρκετό για να τα καταφέρεις. Να ανέβεις ψηλά!
Έβλεπες κάποιον πετυχημένο έλεγες "Ε καλά! Έχει ταλέντο" που σημαίνει εσύ δεν έχεις, οπότε καμία ενοχή για τίποτε...Μην προσπαθείς, δεν έχεις ταλέντο. Άραξε μέχρι να βρεις το ταλέντο σου...ή καλύτερα σκέψου πως μπορεί και να μην έχεις ταλέντο. Μην γελάς υπάρχουν ατάλαντοι άνθρωποι.
Μπορεί να είσαι ένας από αυτούς...Τελεία! Τι ανακουφιστική σκέψη. Δεν έχω ταλέντο γιατί να παιδεύομαι;

Κεφάλαιο δεύτερο: Η εμπειρία!
Αγαπώ τις ορτανσίες. Απλά τι αγαπώ. Τις αγαπώ τόσο που σκοτώνω τουλάχιστον δύο κάθε χρόνο, τα τελευταία δέκα χρόνια. Κάνε το λογαριασμό και βρες...έχω σκοτώσει ολόκληρο δάσος!
Αυτές οι απώλειες όμως ήταν σημαντικές γιατί μέσα από αυτές έμαθα.Έμαθα όλα όσα χρειαζόταν. Όχι μέσα από τα βιβλία, γιατί έκανα ακριβώς ότι έγραφαν τα βιβλία κι αυτές κάθε χρόνο πέθαιναν. Χρησιμοποίησα την εμπειρία μου κι έτσι φέτος για πρώτη φορά έχω τις περσινές μου ορτανσίες ολοζώντανες, πελώριες και απίθανα πολύχρωμες...Ξέχασα τις απώλειες, κοιτάξω μόνο τα πελώρια λουλούδια, ζω τον θρίαμβο σαν όλοι μου λένε "μα πως τα καταφέρνεις είναι τόσο όμορφες;" και δίνω συμβουλές επιβίωσης για ορτανσίες...εγώ η πρώην Serial killer!

Η έλλειψη εμπειρίας σε αναγκάζει να κάνεις λάθη και τελικά αν επιμείνεις, φτάνει η ημέρα της επιτυχίας. Της επιτυχίας που βασίζετε στην εμπειρία. Μια εμπειρία, που ήρθε μέσα από τα αμέτρητα λάθη και τις απώλειες. Τα λάθη του σήμερα, η εμπειρία του αύριο...

Κεφάλαιο τρίτο: Την πάτησες!
Μπορεί η εμπειρία  να είναι ταλέντο; Μπορεί το ταλέντο να είναι απλή εμπειρία; Μπορώ να χρησιμοποιήσω το ταλέντο μου χωρίς να χρειαστώ την εμπειρία, χωρίς να περάσω μέσα από ορδές βαρβάρων, μέσα από θάλασσες δακρύων, πάνω από βουνά δυσκολιών;

Σε μια από τις ομάδες μου, μετά την ομιλία των ιδρυτών του εκδοτικού οίκου Key Books που με ενέπνευσαν στις ψηφιακές Γειτονιές, μίλησα για τον George Lois και μετά από λίγες μέρες να! Κάποιος που με άκουγε καλά καλά...μου κάνει αυτό το απρόσμενο δώρο!

Το νέο βιβλίο του...με αφιέρωση από εκείνον για εμένα! "To the Talented Katerina"...
Mother f...er σκέφτηκα κι έκλαψα ευτυχισμένη, με το βιβλίο αγκαλιά!
Κι ύστερα το διάβασα μέσα σε δυο ώρες.Το ρούφηξα...κι έκλαψα πικρά αυτή τη φορά, γιατί ένιωσα στο πετσί μου κάτι που είχα από χρόνια υποψιαστεί εκείνη την αποφράδα μέρα που διάβασα και το απόφθεγμα του Τσέχωφ.
Αν δεν είσαι διάνοια όπως ο Αϊνστάιν, ο Μότσαρτ ή ο Νίτσε...την πάτησες. Ξέρεις γιατί; Γιατί θα πρέπει να δουλέψεις σκληρά για να αναδείξεις το ταλέντο σου. Γιατί το ταλέντο από μόνο του δεν αρκεί, χρειάζεται επεξεργασία...κι από την άλλη ακόμη και διάνοια να είσαι...τι πιθανότητες θα είχε ο Μότσαρτ να γίνει Μότσαρτ αν δεν είχε έρθει ποτέ σε επαφή με ένα πιάνο; Οπότε ψάξε να βρεις το "πιάνο" σου...

Συμπέρασμα: Έξω από τα Δόντια...
Αν δεν θέλεις να αλλάξεις, μην το διαβάσεις το γαμημένο το βιβλίο. Αν δεν θέλεις να μοχθήσεις, όχι μην το ανοίξεις καν. Αν δεν θέλεις να βρεις το ταλέντο σου, μην μπεις στον κόπο ούτε να το ξεφυλλίσεις...κι αν τελικά νομίζεις πως το ταλέντο απλά αρκεί για να τα καταφέρεις δώρισε το στο παιδί σου. Ίσως σε καμιά εικοσαριά χρόνια θα το βρεις ξεχασμένο στην βιβλιοθήκη του και θα καταλάβεις πως η εμπειρία κι η εξάσκηση, σε έκαναν καλό γονιό...κι όχι απλά, το ταλέντο σου....Λέμε τώρα!

Ταλαντούχοι όλοι του κόσμου ας ενωθούμε...το ταλέντο μας, μας περιμένει...

Η απόλυτη συνταγή: Σηκώνεις μανίκια και ξεκινάς, ιδρώνεις, πονάς, κοιτάς το στόχο και συνεχίζεις να παλεύεις με το ταλέντο σου...Δουλεύεις, άλλοτε βρίζοντας κι άλλοτε με ενθουσιασμό και στις μεγάλες αποτυχίες, μην ξεχνάς. Κάθε ημέρα είναι μια νέα αρχή...after all, there is always tomorrow! Το 'πε κι η Σκάρλετ..."Tomorrow is another day!"

Καλημέρα αγαπημένοι...την πατήσαμε γιατί ναι! είμαστε ταλαντούχοι...
                                                                                                          Κατερίνα

Live Loud ... Live Wild

"Live Loud ... Live Wild"...Την περίμενα αυτή την ανάρτηση μέρες....Μα ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή!

Παρακολουθώ διάφορα blog, με την περιοδικότητα που αντέχω. Το να διαβάζεις ένα blog σημαίνει πως μαθαίνεις με έναν τρόπο τον δημιουργό του. Νιώθεις να συμμετέχεις στη ζωή του, νιώθεις πως γνωρίζεις τους ανθρώπους για τους οποίους γράφει, νιώθεις να συμφωνείς ή να διαφωνείς, νιώθεις συνδεδεμένος συναισθηματικά! Μπορεί να μην διαβάζεις κάθε φορά τις αναρτήσεις του μα τον παρακολουθείς και τον γνωρίζεις είσαι...οπαδός του!
Έτσι λοιπόν μέσω του blog  "Diary of an addict", που παρακολουθώ ήρθα σε ψηφιακή πάντα επαφή με μια άλλη blogger κολλητή φίλη της που έχει το blog, Baby Boy Bakery...

Άρχισα να διαβάζω μια στις τόσες και την Jaqui και να παρακολουθώ τις γευστικές της δημιουργίες που πάντα είχαν στόχο τον απίθανο γιο της. Τον Ryan, τρεισήμισι ετών. Ένα πλάσμα πανέμορφο και φωτεινό.

Ryan and Jaqui 

Παρακολουθώντας λοιπόν ένα blog, το ξέρετε καλά, συνδέεσαι έστω κι αν ο άλλος γράφει από την άλλη άκρη του κόσμου. Χαίρεσαι για εκείνον, πονάς για εκείνον. Ο ψηφιακός κόσμος είναι τόσο κοντινός, τόσο άμεσος. Οπότε όταν πριν από 15 μέρες μπαίνοντας στην νέα ανάρτηση της Diary of an Addict και διάβασα τι έγραφε, έπαθα σοκ!
Σοκ γιατί μας ενημέρωνε πως ο μικρός Ryan σκοτώθηκε από ένα φορτηγό, έξω από το σπίτι του, προσπαθώντας να πιάσει το παιχνίδι του που πετάχτηκε στο δρόμο.
Δεν θέλω να γράψω τίποτε περισσότερο για το τι ένιωσα τότε. Η συγκεκριμένη ανάρτηση ήταν μια έκκληση που εκείνη έκανε μέσω της Jaqui της μαμάς του Ryan που ζητούσε να ενημερωθεί ο κόσμος των bloggers, και να μοιραστεί το σκληρό της νέο. Μέσα σε λίγες ώρες συσπειρώθηκε ένα τεράστιο κύμα ανθρώπων που δημιούργησαν μια ψηφιακή δύναμη. Το κύμα του Ryan.
Ονομάστηκε Red Ballons for Ryan και στόχος ήταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι να τιμήσουν με κόκκινα μπαλόνια τον μικρό που χάθηκε....

Γέμισε ο ψηφιακός κόσμος με λόγια αγάπης και υποστήριξης και κόκκινα μπαλόνια! Κι όχι μόνο αυτό, μα ο κάθε blogger ανάλογα με την δυνατότητα του δημιουργούσε κάτι. Μπλουζάκια, κονκάρδες, κοσμήματα, κάρτες ή γλυκά ή...ότι μπορεί κανείς να φανταστεί...Ήταν απίθανο.

Και κάθε μέρα σκεφτόμουν αυτούς τους γονείς που έχασαν τον μονάκριβο τους και κάθε μέρα περίμενα την ανάρτηση της Jaqui. Προχθές την είδα. Μεσημέρι και τα παιδιά μόλις είχαν γυρίσει από το σχολείο. Κλείστηκα μόνη μου στο γραφείο και με χέρια που έτρεμαν άρχισα να πατάω τα κουμπιά... Έκλαιγα κι έκλαιγα κι έκλαιγα ασταμάτητα...όχι για αυτά που ζούσαν αυτοί οι δύο συντετριμμένοι γονείς, μα για τον τρόπο που αποφάσισαν να τα ζήσουν.
Για το μάθημα ζωής, με την στάση τους απέναντι στη θλίψη και το πένθος. Για τον τρόπο που επέλεξαν να δηλώσουν το θρήνο τους για τον μικρό τους...μέσα από τη χαρά και την συνέχιση της μνήμης του!



http://instagram.com/babyboybakery

Για το ότι η κηδεία του ήταν μια παιδική γιορτή, με το φαγητό και τα παιχνίδια που εκείνος αγαπούσε, για το ότι όλοι μαζί πέταξαν στον ουρανό κόκκινα μπαλόνια για εκείνον, για το ότι ευγνωμονούσαν για τα λίγα χρόνια που έζησαν μαζί, για το ότι ο επικήδειος για τον μικρούλη τους ήταν μια ωδή στη ζωή, κλείνοντας με αυτά τα απίθανα λόγια...

"Ryan left us entirely too soon. Although we don’t know the answer as to why he is gone, we can be happy that we were given three and half years with him. Our lives have been forever changed for the better because he came into our life. Let us take Ryan’s enthusiasm and spread his love. 

Together Dan and I stand here still a family of three. We have a three and half year old son. His name is Ryan Cruz. And we ask you to please, please continue to remember how incredible our child is. Promise that you will Live loud, live wild…Live like our Ryan Cruz."

Δεν θα μπορούσα να προσθέσω τίποτε περισσότερο...Νιώθω πως δεν χωρά τίποτε.
Όταν μια μαμά που μόλις έχασε το μονάκριβο της πλάσμα, στέλνει εκεί έξω σε όλους εμάς το μήνυμα..."Live loud, live wild"…τι άλλο πια μένει να ειπωθεί!!!

Λυπάμαι αν σας αναστάτωσα...μα νιώθω πως έπρεπε να το συνεχίσω όλο αυτό. Το μοίρασμα της ιστορίας τους, είναι η ανάγκη της μαμάς του και η δική μου ανάγκη. Είναι η δική μου φροντίδα, σε αυτούς που έμειναν πίσω και σε άλλους...που θα χρειαστούν αυτά τα λόγια της για παρηγοριά.

Καλημέρα αγαπημένοι...Μια ακόμη υπέροχη ημέρα για να την ζήσουμε όλοι μας μικροί και μεγάλοι, άγρια και θορυβώδη! Σαν το μικρούλη Ryan...σαν κάθε παιδί!
                                                                                                         Κατερίνα

Μπορείτε να διαβάσετε την ανάρτηση της  diary of an addict που ενημερώνει για το θάνατο του μικρού εδώ, και την ανάρτηση για της μαμάς του Jaqui εδώ.

Κατασκευάζοντας τα έπιπλα μιας παράστασης.

Σάββατο δύο παρά το μεσημεράκι, μόλις τελείωσα και το βάψιμο της τελευταίας ξύλινης καρέκλας με την ψάθα, προσφορά της Κατερίνας, μιας  συμπρωταγωνίστριας από το θίασο.  Ανάμεσα στα δρομολόγια  της ημέρας για το διαγνωστικό όπου βγάλαμε ακτίνες  το πόδι του μεγάλου μας  γιου, για το ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟ όπου τον εξέτασε ορθοπαιδικός (κάταγμα στο δάχτυλο ο μπαλαδόρος....)και για το ωδείο όπου είχε μάθημα μουσικής.
Ήταν η  τελευταία από μια σειρά ξύλινων επίπλων, τα περισσότερα εξ αυτών κατασκευασμένα από το μηδέν, μέρος των σκηνικών της παράστασης  "Τράβα Μπρος", η οποία θα ανέβει σε δύο εβδομάδες από τώρα. Μια διαδικασία η οποία ξεκίνησε πριν από τρεις περίπου μήνες με αφορμή την ανάγκη να βρεθεί μια λατέρνα για τις ανάγκες της παράστασης. Θυμάμαι όταν προσφέρθηκα να κατασκευάσω μια από την αρχή, με βάση τις φωτογραφίες διαφόρων λατερνών.
Τελικά έφτασε να έχω κατασκευάσει τέσσερα τραπέζια, δυο θρανία κλασικά, ένα παγκάκι, δυο σειρές κάγκελα και το σκαμνάκι της λατέρνας βεβαίως, βεβαίως! 

Όλα φτιαγμένα από το αγαπημένο μου υλικό, το ξύλο δίχως σχέδια και οδηγίες. Μόνο οι βασικές διαστάσεις που μου έδωσε ο σκηνοθέτης και οι υπόλοιπες σχεδιαστικές λεπτομέρειες ολοκληρώθηκαν μέσα στο μυαλό μου σαν τα blue prints των μηχανικών ή σε κακοφτιαγμένα σκίτσα πάνω σε πρόχειρες κόλλες χαρτιού.

Σχέδια πάντα με το μολυβάκι στο αυτί...Τώρα που το σκέφτηκα, έτσι γλιτώνω και την βιομηχανική κατασκοπία.

Πολλές ώρες δουλειάς με αρκετό άγχος συχνά πυκνά για το αν θα είναι έτοιμα στην ώρα τους ή αν θα ικανοποιούν τις προσδοκίες της ομάδας. Από την άλλη, πολλές φορές χρειάστηκε να αφήσω τα παιδιά ή την Κα μόνους τους χωρίς να τους δίνω την απαραίτητη προσοχή και φροντίδα. Αυτό κι αν δεν προκαλούσε άγχος και ενοχές, ιδιαίτερα ακούγωντας ατάκες όπως «ακόμη να τελειώσουν οι κατασκευές για την παράσταση;», «πάλι μαστορεύεις μπαμπά; Μα πότε θα μας βάλεις την αιώρα;», «χρειάζεται να φτιάξεις κάποιες κατασκευές και για το σπίτι», «πότε επιτέλους θα τελειώσεις με τις κατασκευές της παράστασης μας έχουν φάει τα χόρτα» και άλλα τέτοια διάφορα.

Επιπλέον φέτος ο καιρός ήταν μεγάλος ανασταλτικός παράγοντας, λόγω του γεγονότος ότι το εργαστήριο είναι υπαίθριο εκστρατείας στην αυλή του σπιτιού μου και για να δουλέψει κανείς θα πρέπει τουλάχιστον να μην βρέχει και βέβαια ο καιρός δεν μας έκανε την χάρη.

Βέβαια ανακάλυψα  πόσες πολλές κατασκευές μπορώ να ολοκληρώσω σε τόσο σύντομο σχετικά χρονικό διάστημα μιας και δεν είμαι επαγγελματίας μαραγκός αλλά ασχολούμαι ερασιτεχνικά σε επίπεδο χόμπυ. Οπότε καταλαβαίνετε τι με περιμένει τώρα που τα ολοκλήρωσα. Ήδη έχουν μπει οι επόμενες παραγγελίες από την Κα.
Το καλό με όλη αυτή την ιστορία ήταν ότι οργάνωσα καλύτερα το υπαίθριο εργαστήριο με όλα τα εργαλεία προσβάσιμα την ώρα που τα χρειαζόμουνα και συγκεντρωμένα όλα στον πάγκο μου και όχι σκόρπια από δω κι από κει. Φαλτσοπίνο, τριβεια, δράπανο, σέγα, πιστόλι βαφής (αυτό θεός  ’σχωρέστο), επαναφορτιζόμενο, τροχός, όλα ετοιμοπόλεμα και μόλις έκανε πως βρέχει σκέπασμα με μουσαμά. Τι να έκανα ο καψερός.

 

Να λοιπόν και η λατέρνα. Μένει μόνο να ντυθεί, με τα βελούδα της, τις χάντρες, τα χαϊμαλιά και τα λουλούδια της...

Επίσης ήταν μοναχική δουλειά γιατί δεν υπήρχαν όπως είπα οδηγίες κατασκευής για να ζητήσω βοήθεια και να αναλάβει και κάποιος άλλος μέρος της κατασκευής, παρόλο που προσφέρθηκαν αρκετοί φίλοι να βοηθήσουν. Αυτοσχεδίαζα την ώρα της κατασκευής. Πάραυτα, υπήρξαν στιγμές που όταν έκρινα ότι έιχα δουλειά που μπορούσε να βοηθήσει κάποιος δεν δίστασα να «αγκαρέψω» κάποιους και βέβαια ήταν ευχάριστες παρενθέσεις σε όλη αυτή την διαδρομή. Πάντα είναι επικοδομητική η ανταλλαγή ιδεών, γιατί αλλιώς βλέπει πάντοτε τα πράγματα ένα τρίτο μάτι. Αδάμ, Στέλιο να είστε καλά  όπου κι αν είστε και σας ευχαριστώ πολύ για την βοήθειά σας να ξεφορτωθούμε από το ψυγείο μας κάτι «παλιομπύρες», κάτι «χαλασμένα κασέρια» και λίγο «σάπιο σαλαμάκι».

Η μεγαλύτερη τιμή όμως για μένα ήταν όταν για πρώτη φορά το Σάββατο πραγματοποιήθηκε η πρόβα της κάθε σκηνής με τα έπιπλά τους με την  έκδηλη η ικανοποίηση και τα καλά λόγια των συντρόφων και του σκηνοθέτη.

Από όλη μου την προσπάθεια αυτό μετράει για μένα.

Τελικά κατάφερα μέσα στον τελικό χαμό να τους κρεμάσω αυτή την  αιώρα  δώρο των φίλων μας. Με παρακαλούσαν για καιρό και δεν τα κατάφερνα κι επιτέλους αφού έκοψα ΚΑΙ τα χόρτα, κρέμασα και την αιώρα πριν με κρεμάσουν… Στέλιο, Φανή… μεγάλη χαρά η αιώρα σας.

 

Λοιπόν φίλοι, σας περιμένουμε στις 31 Μαίου και στις 1 Ιουνίου στο θέατρο ΚΑΠΠΑ, για να παρακολουθήσετε μια εξαιρετική παράσταση γιατί πολλοί άνθρωποι εργάστηκαν όπως εγώ, για να είμαστε τέλειοι έως την τελευταία λεπτομέρεια και ας μην ξεχνάμε ότι ακόμη πιο σημαντικός είναι ο σκοπός για τον οποίο  ανεβαίνει η παράσταση και αυτός είναι να βοηθήσουμε κάποιους συνανθρώπους μας που έχουν την ανάγκη να γίνει η ζωή τους λίγο καλύτερη και να αισθάνονται ότι δεν τους έχουμε ξεχάσει στο περιθώριο. ΤΡΑΒΑ ΜΠΡΟΣ!

Φεύγω εγώ τώρα, πάω στο γιατρό, τηλεφώνησε η γιατρέσα… (πάντα μέσα στο ρόλο)

                                                                                                          Πανταζής

Τράβα Μπρός!

 

Η ομάδα συγκροτήθηκε και πάλι. Κάποιες απώλειες κάποιες αλλαγές αλλά οι συνήθης ύποπτοι και πάλι εκεί! Η παράσταση που ετοιμάζουμε έχει κάτι από την αίγλη του παλιού κινηματογράφου και φαίνεται από τις εικόνες. Γονείς όλοι μας, μας ένωσε το σχολείο της Φύσης όπου πήγαιναν τα παιδιά μας και μετά έγινε δειλά δειλά,  μια πρώτη παράσταση και μετά μια δεύτερη και να τώρα μια τρίτη...Πάλι εδώ έτοιμοι για να ανοίξει η αυλαία και αυτή τη φορά με την υποστήριξη των γονιών του Σχολείου της Φύσης και των εθελοντών του Κοινωνικού συλλόγου "Δέντρο Ζωής."!

Όπως σε κάθε παράσταση υπάρχουν χορηγοί που μας υποστηρίζουν και όλα τα υπόλοιπα, είναι δημιούργημα μας. Όλης της ομάδας που δουλεύει σκληρά, ιδίως αυτές τις τελευταίες ημέρες. Σκηνικά, κοστούμια, σενάρια, τραγούδια...όλα! Και φέτος μιας και είμαστε πιο αεράτοι ο σκηνοθέτης μας κατέβασε στην Θεσσαλονίκη για μια φωτογράφιση και αλήθεια σας λέω είχα καιρό να περάσω τόσο καλά.

Με αφορμή λοιπόν την φωτογράφιση στην πόλη, ο Βησσαρίων ο σκηνοθέτης μας γράφει:
"Σιγοτραγουδώντας κατεβήκαμε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης και κάτω από τον ήλιο ξαναζήσαμε την παλιά, όμορφη εποχή που σήμερα νοσταλγικά παρακολουθούμε μέσα από τις ταινίες του Ελληνικού κινηματογράφου, με λαμπερά χαμόγελα, παιδικά πειράγματα και απίστευτη, αστείρευτη διάθεση…

Nα είστε μαζί μας το Σάββατο 31/05 με δύο παραστάσεις στις 6 και 9 το απόγευμα και την Κυριακή 01/06 στις 7 το απόγευμα στο ΚΑΠΠΑ 2000 στην Περαία Θεσσαλονίκης.

Ευχαριστούμε θερμά τον φωτογράφο Χρήστο Κόλια, το κατάστημα υφασμάτων "Ιχτιάρογλου" το βιβλιοπωλείο "Το κέντρο του βιβλιού" και το Café Patisserie "Sugar Angel", που μας φιλοξένησαν με αγάπη για τη φωτογράφηση."
Να' μαστε όλοι εδώ, στις παρακάτω φωτογραφίες, ακολουθώντας τις οδηγίες του σκηνοθέτη μας. Ήταν σκέτη περιπέτεια!

Να κι εγώ ως άλλος μπακαλόγατος...

 

 

... και να τώρα το αποτέλεσμα όλης αυτής της ημέρας στις εικόνες που ακολουθούν!

 

 

Τέλειες έτσι; Έγινε μεγάλος χαμός, ιδίως οι μαθητικές ποδιές έκλεψαν τις εντυπώσεις. Εμείς πάντως στις πρόβες γελάμε πολύ και αν και κουραζόμαστε πολύ νιώθουμε μεγάλη ικανοποίηση. Οι παράστασεις θα έχουν και πάλι καλό σκοπό αφού  δεν έχουν κερδοσκοπικό χαρακτήρα και τα χρήματα  από τα εισιτήρια θα προσφερθούν για να βοηθήσουν συνανθρώπους μας που τα χρειάζονται. Συγκεκριμένα  στον "Σύλλογο Συνδρόμου Down Ελλάδος" στην "Πνοή Ελπίδας" και στην οικογένεια της μικρής μας τετράχρονης Ελίσας μαθήτρια του Σχολείου της Φύσης  που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο εξωτερικό αντιμετωπίζοντας, σοβαρό πρόβλημα υγείας.

 

 

Σας περιμένουμε όλους όσους τα καταφέρετε να είστε εκεί. Παρακολουθήστε τα νέα μας μέσα από την ιστοσελίδα μας στο Facebook και προμηθευτείτε εισιτήρια για όποια από τις τρεις παραστάσεις σας βολεύει κι ελάτε να χαρούμε μαζί σε μια παράσταση βγαλμένη από ταινίες που αγαπήσαμε και δεν σταματάμε να αγαπάμε. Ελάτε να σιγοτραγουδήσουμε "Τράβα μπρος και μην σε μέλει, θάρρος η ζωή μας θέλει".

 

Ελάτε να θυμηθούμε και να πιστέψουμε, όπως λέει και το σύνθημα του Δέντρου Ζωής, πως "μαζί μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο μας".

                                                                                              Πανταζής

Special...

Τι κάνει μια ημέρα ξεχωριστή;

Να γυρίζεις σπίτι αργά, κουρασμένη και στραγγισμένη και να ξέρεις πως αύριο είναι Σάββατο...
Να ξυπνάς και να έχει βγει ένας φωτεινός ήλιος ενώ την προηγούμενη ημέρα έβρεχε.

Να ακούς στον ύπνο σου ψίθυρους...κάτι ετοιμάζουν....

...κι ύστερα μια φωνή..."΄Μαμά θα έρθεις;" - Υπάρχουν φορές που σαν σηκώνομαι απότομα από ύπνο βαθύ, ακόμη  και τώρα αυτό το "μαμά" με ξαφνιάζει...Είμαι μαμά;

Να πηγαίνεις για πρωινό και να βρίσκεις αυτό...

και λόγια απλά με γράμματα παιδικά χαραγμένα άτσαλα, πάνω σε ένα χαρτί χρωματιστό...για εσένα!

Να τρως τα μπισκότα αντί για πρωινό...και  εκείνοι να τρώνε μαζί σου. Είναι τα μπισκότα τους.

Γίνεται σχεδόν να τελειώσεις ένα τέτοιο κουτί σε ένα πρωινό;...Αν δεν είσαι μόνος γίνεται! Πάντως, δεν θέλει μεγάλη προσπάθεια...
...και μετά ο ένας να έχει να πάει σε παιδικό πάρτι κι ο άλλος στην παιδική χαρά γιατί τον περιμένει η παρέα του...κι όμως να έχουν αποφασίσει πως παρόλο που το θέλουν πολύ, τίποτε από αυτά δεν είναι σημαντικό, γιατί σήμερα είναι η δική σου μέρα και θέλουν να σου την αφιερώσουν.

Ξεχωριστή είναι μια ημέρα, σαν όλα είναι έτοιμα από πριν κανονισμένα και εσύ μπαίνεις στο αμάξι για να σε πάνε βόλτα...Βόλτα για πικ νικ...που; Όχι στην εξοχή όπως συνήθως μα...στην πόλη!
Στην νέα παραλία που έμαθαν πως λόγω της ημέρας θα έχει εκδηλώσεις σε όλο της το μήκος...
...και θα είναι ακόμη πιο ξεχωριστή γιατι θα έχουμε τα ποδήλατα.
Μα τα ποδήλατα μέχρι προχθές είχαν λάστιχο και χαλασμένες βαλβίδες και στραβές ακτίνες κι ήταν παρατημένα όλο το Χειμώνα και θέλουν συντήρηση...κι όμως κάποιος μαγικά τα έφτιαξε μέσα στην εβδομάδα για να μπορούν να συνοδέψουν την μεγάλη βόλτα, στην μεγάλη ημέρα, που κάποιοι άλλοι γενναιόδωρα σου χάρισαν....

Ξεχωριστή είναι μια ημέρα όπου μια πόλη έβαλε τα καλά της και έκλεισε τους δρόμους για να μπορούν οι άνθρωποι να περπατούν ελεύθερα και κάλεσε κόσμο...κι είσαι καλεσμένη και εσύ για μια γιορτή που είναι και δική σου...σε μια πόλη που έγινε δική σου και την αγάπησες τρελά.

Ξεχωριστή είναι μια ημέρα σαν βλέπεις χρώμα και χαρά στο χθεσινό γκρίζο.

...και όχι μόνο, καθώς  ξεχωριστή είναι μια ημέρα αφιερωμένη, σε αυτούς τους τρεις που κάνουν τη ζωή απλά χαρούμενη και χρωματιστή!

 

Ξεχωριστή είναι μια ημέρα όταν νομίζεις πως θα την ζήσεις σαν όλες τις άλλες κι όμως είναι γεμάτη εκπλήξεις...και ξαφνικά βολτάρεις στον ποδηλατοδρόμο μια ημέρα φωτεινή, ηλιόλουστη, με χιλιάδες κόσμο και γιορτάζεις μαζί τους.

Με κορδέλες και χρωματιστά χαρτόνια και ζωγραφιές.

Ξεχωριστή είναι μια ημέρα σαν βλέπεις γραμμένες σε χαρτόνια μικρές μαμαδίστικες φράσεις και ξέρεις πως τις έχεις ακούσεις όλες....και σιγά σιγά τις λες κι εσύ!!!και γελάς...γελάς ευτυχισμένη που έχεις την ευκαιρία να επαναλάβεις μια ιστορία.

Ξεχωριστή είναι μια ημέρα που την ώρα που το χρειάζεσαι έρχεται ένα διάλειμμα για σπιτικά σαντουιτσάκια στο γρασίδι και ανοίγει μια ψάθα  για να αράξεις πάνω της και να τρυγήσεις ήλιο...

 

 

 

και γύρω σου άνθρωποι να διαβάζουν σιωπηλά,

παιδιά να παίζουν φωναχτά, σκυλιά να κυνηγούν τις μπάλες τους κι εσύ να λαγοκοιμάσαι με μαξιλάρι τον καλό σου, ενώ ένας ήλιος υπέροχος σου ζεσταίνει την κοιλιά...κι έρχεται καλοκαίρι!

Ξεχωριστή είναι μια ημέρα σαν βλέπεις αυτό και είσαι ευτυχισμένη... γιατί τρύπια γόνατα σημαίνει χαρά παιδική!

Ξεχωριστή είναι μια ημέρα σαν η βόλτα καταλήγει στην PhotoBiennale  της έκθεσης με θέμα "Logos" που ήθελες τρελά να δεις και ξάφνου σε οδήγησαν εκεί και βλέπεις, διαβάζεις κι ακούς...και νιώθεις πως θέλεις να κλάψεις...

Ξεχωριστή είναι μια ημέρα  που σταματάς τη δίαιτά για να φας παγωτό χωνάκι...και σταματάς για λίγο να τρέχεις  στη ζωή, για να δεις τη θάλασσα και τα παιδιά σου να τρέχουν στον ήλιο.

Ξεχωριστή είναι μια ημέρα σαν βλέπεις νούφαρα και ίριδες να ζουν στον μικρό υδροβιότοπο και δεκάδες παιδιά να χαιρετούν τις υδρόβιες χελώνες κι ο κόσμος να είναι τόσο όμορφα απλωμένος πάνω στη γη, τόσο ήρεμος, τόσο χαρούμενος, που νιώθεις πως τούτη η μέρα είναι το ίδιο ξεχωριστή και για πολλούς άλλους...

Ξεχωριστή είναι μια ημέρα που γυρνάς σπίτι κατάκοπος. Βάζεις έναν ωραίο δυνατό καφέ κι έχεις και δυο χρωματιστά μπισκότα να τον συνοδέψουν...

και μόλις σκεφτείς πως πέρασες τη μέρα σου, σου έρχονται αυτά τα πρόσωπα στα μάτια και τα γέλια τους στα αυτιά...

Ξεχωριστή είναι μια ημέρα που κάποιοι τη βάφτισαν ξεχωριστή...κι έτσι ξέρει "η καρδιά και φορά τα γιορτινά της" (Μικρός Πρίγκιπας)...Μα...ποιος είναι αυτός που κάνει μια ημέρα ξεχωριστή;
Οι άνθρωποι. Εμείς....Εμείς αγαπημένοι! Εμείς κάνουμε μια ημέρα, μια ώρα, μια στιγμή μας ξεχωριστή...
Και αν λοιπόν έχουμε τη δύναμη να δώσουμε σημαντικότητά σε κάτι τότε, τι κάνει μια ημέρα ξεχωριστή; Τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει κάτι, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα; Ο χρόνος...λέει η Αλεπού στον  μικρό Πρίγκιπα! "Ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλο σου το κάνει τόσο σημαντικό"! Μα...τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει πως μπορούμε να κάνουμε μια ημέρα μας, να είναι ξεχωριστή, χαρίζοντας χρόνο στις στιγμές μας, στους αγαπημένους μας, στον πολύτιμο εαυτό μας. 
Χρόνο! και τότε, χαρίζουμε στις μέρες μας κάτι ασύλληπτο. Αιωνιότητα...

Καλημέρα αγαπημένοι, καλή εβδομάδα και καλά ξεκινήματα...Εσύ;  Σε ποια στιγμή σου, θα χαρίσεις αιωνιότητα; Ποια στιγμή σου θα κάνεις μοναδική;
                                                                                                    Κατερίνα