Κατασκευάζοντας τα έπιπλα μιας παράστασης.

Σάββατο δύο παρά το μεσημεράκι, μόλις τελείωσα και το βάψιμο της τελευταίας ξύλινης καρέκλας με την ψάθα, προσφορά της Κατερίνας, μιας  συμπρωταγωνίστριας από το θίασο.  Ανάμεσα στα δρομολόγια  της ημέρας για το διαγνωστικό όπου βγάλαμε ακτίνες  το πόδι του μεγάλου μας  γιου, για το ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟ όπου τον εξέτασε ορθοπαιδικός (κάταγμα στο δάχτυλο ο μπαλαδόρος....)και για το ωδείο όπου είχε μάθημα μουσικής.
Ήταν η  τελευταία από μια σειρά ξύλινων επίπλων, τα περισσότερα εξ αυτών κατασκευασμένα από το μηδέν, μέρος των σκηνικών της παράστασης  "Τράβα Μπρος", η οποία θα ανέβει σε δύο εβδομάδες από τώρα. Μια διαδικασία η οποία ξεκίνησε πριν από τρεις περίπου μήνες με αφορμή την ανάγκη να βρεθεί μια λατέρνα για τις ανάγκες της παράστασης. Θυμάμαι όταν προσφέρθηκα να κατασκευάσω μια από την αρχή, με βάση τις φωτογραφίες διαφόρων λατερνών.
Τελικά έφτασε να έχω κατασκευάσει τέσσερα τραπέζια, δυο θρανία κλασικά, ένα παγκάκι, δυο σειρές κάγκελα και το σκαμνάκι της λατέρνας βεβαίως, βεβαίως! 

Όλα φτιαγμένα από το αγαπημένο μου υλικό, το ξύλο δίχως σχέδια και οδηγίες. Μόνο οι βασικές διαστάσεις που μου έδωσε ο σκηνοθέτης και οι υπόλοιπες σχεδιαστικές λεπτομέρειες ολοκληρώθηκαν μέσα στο μυαλό μου σαν τα blue prints των μηχανικών ή σε κακοφτιαγμένα σκίτσα πάνω σε πρόχειρες κόλλες χαρτιού.

Σχέδια πάντα με το μολυβάκι στο αυτί...Τώρα που το σκέφτηκα, έτσι γλιτώνω και την βιομηχανική κατασκοπία.

Πολλές ώρες δουλειάς με αρκετό άγχος συχνά πυκνά για το αν θα είναι έτοιμα στην ώρα τους ή αν θα ικανοποιούν τις προσδοκίες της ομάδας. Από την άλλη, πολλές φορές χρειάστηκε να αφήσω τα παιδιά ή την Κα μόνους τους χωρίς να τους δίνω την απαραίτητη προσοχή και φροντίδα. Αυτό κι αν δεν προκαλούσε άγχος και ενοχές, ιδιαίτερα ακούγωντας ατάκες όπως «ακόμη να τελειώσουν οι κατασκευές για την παράσταση;», «πάλι μαστορεύεις μπαμπά; Μα πότε θα μας βάλεις την αιώρα;», «χρειάζεται να φτιάξεις κάποιες κατασκευές και για το σπίτι», «πότε επιτέλους θα τελειώσεις με τις κατασκευές της παράστασης μας έχουν φάει τα χόρτα» και άλλα τέτοια διάφορα.

Επιπλέον φέτος ο καιρός ήταν μεγάλος ανασταλτικός παράγοντας, λόγω του γεγονότος ότι το εργαστήριο είναι υπαίθριο εκστρατείας στην αυλή του σπιτιού μου και για να δουλέψει κανείς θα πρέπει τουλάχιστον να μην βρέχει και βέβαια ο καιρός δεν μας έκανε την χάρη.

Βέβαια ανακάλυψα  πόσες πολλές κατασκευές μπορώ να ολοκληρώσω σε τόσο σύντομο σχετικά χρονικό διάστημα μιας και δεν είμαι επαγγελματίας μαραγκός αλλά ασχολούμαι ερασιτεχνικά σε επίπεδο χόμπυ. Οπότε καταλαβαίνετε τι με περιμένει τώρα που τα ολοκλήρωσα. Ήδη έχουν μπει οι επόμενες παραγγελίες από την Κα.
Το καλό με όλη αυτή την ιστορία ήταν ότι οργάνωσα καλύτερα το υπαίθριο εργαστήριο με όλα τα εργαλεία προσβάσιμα την ώρα που τα χρειαζόμουνα και συγκεντρωμένα όλα στον πάγκο μου και όχι σκόρπια από δω κι από κει. Φαλτσοπίνο, τριβεια, δράπανο, σέγα, πιστόλι βαφής (αυτό θεός  ’σχωρέστο), επαναφορτιζόμενο, τροχός, όλα ετοιμοπόλεμα και μόλις έκανε πως βρέχει σκέπασμα με μουσαμά. Τι να έκανα ο καψερός.

 

Να λοιπόν και η λατέρνα. Μένει μόνο να ντυθεί, με τα βελούδα της, τις χάντρες, τα χαϊμαλιά και τα λουλούδια της...

Επίσης ήταν μοναχική δουλειά γιατί δεν υπήρχαν όπως είπα οδηγίες κατασκευής για να ζητήσω βοήθεια και να αναλάβει και κάποιος άλλος μέρος της κατασκευής, παρόλο που προσφέρθηκαν αρκετοί φίλοι να βοηθήσουν. Αυτοσχεδίαζα την ώρα της κατασκευής. Πάραυτα, υπήρξαν στιγμές που όταν έκρινα ότι έιχα δουλειά που μπορούσε να βοηθήσει κάποιος δεν δίστασα να «αγκαρέψω» κάποιους και βέβαια ήταν ευχάριστες παρενθέσεις σε όλη αυτή την διαδρομή. Πάντα είναι επικοδομητική η ανταλλαγή ιδεών, γιατί αλλιώς βλέπει πάντοτε τα πράγματα ένα τρίτο μάτι. Αδάμ, Στέλιο να είστε καλά  όπου κι αν είστε και σας ευχαριστώ πολύ για την βοήθειά σας να ξεφορτωθούμε από το ψυγείο μας κάτι «παλιομπύρες», κάτι «χαλασμένα κασέρια» και λίγο «σάπιο σαλαμάκι».

Η μεγαλύτερη τιμή όμως για μένα ήταν όταν για πρώτη φορά το Σάββατο πραγματοποιήθηκε η πρόβα της κάθε σκηνής με τα έπιπλά τους με την  έκδηλη η ικανοποίηση και τα καλά λόγια των συντρόφων και του σκηνοθέτη.

Από όλη μου την προσπάθεια αυτό μετράει για μένα.

Τελικά κατάφερα μέσα στον τελικό χαμό να τους κρεμάσω αυτή την  αιώρα  δώρο των φίλων μας. Με παρακαλούσαν για καιρό και δεν τα κατάφερνα κι επιτέλους αφού έκοψα ΚΑΙ τα χόρτα, κρέμασα και την αιώρα πριν με κρεμάσουν… Στέλιο, Φανή… μεγάλη χαρά η αιώρα σας.

 

Λοιπόν φίλοι, σας περιμένουμε στις 31 Μαίου και στις 1 Ιουνίου στο θέατρο ΚΑΠΠΑ, για να παρακολουθήσετε μια εξαιρετική παράσταση γιατί πολλοί άνθρωποι εργάστηκαν όπως εγώ, για να είμαστε τέλειοι έως την τελευταία λεπτομέρεια και ας μην ξεχνάμε ότι ακόμη πιο σημαντικός είναι ο σκοπός για τον οποίο  ανεβαίνει η παράσταση και αυτός είναι να βοηθήσουμε κάποιους συνανθρώπους μας που έχουν την ανάγκη να γίνει η ζωή τους λίγο καλύτερη και να αισθάνονται ότι δεν τους έχουμε ξεχάσει στο περιθώριο. ΤΡΑΒΑ ΜΠΡΟΣ!

Φεύγω εγώ τώρα, πάω στο γιατρό, τηλεφώνησε η γιατρέσα… (πάντα μέσα στο ρόλο)

                                                                                                          Πανταζής