Παιδιά στο κενό....

Πήγα τον μικρό μου γιο στη μουσική. Απόγευμα μα έχει πια καλοκαιριάσει κι έχει ζέστη πολύ. Περπατά μπροστά μου κρατώντας την μεγάλη κιθάρα του, με κόπο. Μικρούλης και χαριτωμένος στα μαμαδίστικα μάτια μου, rock star στα μελλοντικά όνειρα του. Έξω από το Ωδείο μέσα σε ένα αμάξι περιμένει ένας μπαμπάς το παιδί του, να τελειώσει το μάθημα. Έχει ανοιχτό το παράθυρο και το κεφάλι του είναι ακουμπισμένο προς τα πίσω. Έχει τα μάτια του κλειστά το στόμα ελαφρώς ανοιχτό και κοιμάται...Φαίνεται κατάκοπος!

Στην υποδοχή του Ωδείου κι άλλοι γονείς περιμένουν  κι από μέσα ακούγονται οι παράφωνες νότες από διαφορετικά όργανα...Κάποιοι μέσα μαθαίνουν...ντο ρε μι, οι υπόλοιποι έξω από τις πόρτες περιμένουν του μελλοντικούς μουσικούς των ονείρων τους...σαν τον δικό μου rock star, που τρέχει να συναντήσει το δάσκαλο του...

Σκέφτομαι...τόσος μόχθος, τόσος κόπος, αυτοί οι γονείς. Πίσω από τα πιτσιρίκια μας. Σε προπονήσεις, σε αγώνες, σε μαθήματα, σε φροντιστήρια, σε εξετάσεις...Πάντα από πίσω βουβοί σιωπηλοί, κουρασμένοι κάποιες φορές σχεδόν γκρίζοι από την αγωνία, από την καθημερινότητα, με έναν γρήγορο καφέ στο χέρι, μετά τη δουλειά, με τα χέρια παγωμένα σε Χειμωνιάτικες κερκίδες και με τον ιδρώτα να τρέχει σε Καλοκαιρινούς αγώνες, με σκόρπια λόγια μαζί με άλλους γονείς όρθιοι σε συναυλίες, σε χορωδίες, σε παραστάσεις, σε προπονήσεις, σε αγώνες, σε στιγμές ατέλειωτης αναμονής, με ένα βουνό θέματα να σε περιμένουν στο σπίτι κι εσύ εκεί να τρέχεις πίσω από τα παιδικά όνειρα του. Να στηρίζεις, να συμμετέχεις, να ακολουθείς, μόνιμος κομπάρσος.

Δεν πειράζει θα είμαι εκεί αυτή είναι η δουλειά μου. Από την στιγμή που γεννήθηκε αυτό το μικρό, είναι η "δουλειά" μου και την κάνω με χαρά. Δεν πειράζει που το εκπαιδευτικό μας σύστημα, δεν προσφέρει τα αυτονόητα και πρέπει να τα προσφέρω όλα εγώ, μπορώ δεν μπορώ. Αυτή είναι η δουλειά μου θα το κάνω. Θα δώσω ότι μπορώ, ότι αντέχω. Κάποτε γκρίνιαζα μα τώρα δεν με πειράζει...με πειράζει όμως μετά από όλη αυτή την αγωνιώδη διαδρομή παιδιών και γονιών ανήμερα των εξετάσεων, παιδιά να πηδάνε από τα παράθυρα, να τρελαίνονται, να χάνονται, να κάνουν πράγματα αδιανόητα...Κάθε χρόνο, κάθε χρόνο, κάθε χρόνο...πόσα χρόνια; Πόσα παιδιά;...Πόσα παιδιά πρέπει να χαθούν; Πόσα παιδιά να τρελαθούν από την συνεχή πίεση χρόνων με εξετάσεις από το Γυμνάσιο και συνεχή πίεση για όλα τα άλλα, με προσδοκίες, με σχεδιασμούς και  με  αποκορύφωμα τις καταραμένες Πανελλήνιες που έρχονται για να διαλύσουν οικογένειες κάθε χρόνο;
Πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν, πόσες Κυβερνήσεις πρέπει να αλλάξουν, πόσοι Υπουργοί πρέπει να ασχοληθούν για να γίνει πλέον απόλυτα ξεκάθαρο πως αυτό το σύστημα επιλογής, δεν είναι σώνει και καλά επιτυχημένο. Είναι αυτό το καλύτερο που μπορούμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας;

Γιατί είναι τόσο δύσκολο να παραδειγματιστούν όλοι αυτοί οι φωστήρες από άλλα Εκπαιδευτικά συστήματα που εντάξει μπορεί να μην είναι τόσο Super προηγμένα σαν το αχτύπητο δικό μας...μα κι αυτά βγάζουν επιστήμονες και επιτυχημένους και μορφωμένους και πάνω από όλα χαρούμενους, πιο ξεκούραστους και γιατί όχι ακόμη κι ευτυχισμένους ανθρώπους... Σίγουρα πολύ πιο ευτυχισμένους από αυτούς που βγάζει το δικό μας χωνευτήρι!

Είδα τον άμοιρο αυτό πατέρα με το κεφάλι γερμένο, στο κάθισμα, πιθανά μόλις είχε γυρίσει από τη δουλειά, χωρίς να έχει ξεκουραστεί καθόλου κι όμως ήταν εκεί να περιμένει το παιδί του να βγει από το μάθημα...τόσες ώρες σπαταλημένες, χαμένες κι όμως είναι εκεί, όλοι θα είμαστε εκεί γιατί αγαπάμε τους μικρούς μας ανθρώπους, γιατί νοιαζόμαστε για την εκπαίδευση και την εξέλιξη τους...όμως είμαστε μόνοι. Μόνοι!

Καθώς μια μέρα...όλη αυτή η αγωνία, όλη αυτή προσπάθεια...βούτηξε στο κενό. Όλα αυτά τα όνειρα χάθηκαν σε μια βουτιά αιώνια...Τελειωτική!
...κι αυτός ο μικρός άνθρωπος με την μεγάλη κιθάρα περασμένη τους μικρούς ώμους με κοιτά χαμογελώντας με μάτια λαμπερά. Μάτια γεμάτα εμπιστοσύνη, πως θα τον φροντίσω, θα τον προστατεύσω, πως όσο κι αν του είναι δύσκολο αυτό είναι το σωστό.

Όμως δεν είναι, το νιώθω...το ξέρω και φοβάμαι. Φοβάμαι γιατί εκπαιδεύω τα παιδιά μου σε ένα σύστημα στεγνό και γερασμένο. Σε ένα σύστημα που φοβάται την αλλαγή και την εξέλιξη. Σε ένα σύστημα που οι άνθρωποι είναι στρατιωτάκια που μπορούν να ξεχωρίσουν μόνο μέσα από την  φλύαρη και στείρα αποστήθιση κι όχι μέσα από την δημιουργική γνώση. Την γνώση που σε πάει μπροστά, σε αλλάζει, σε βγάζει από το παχνί...κι αναρωτιέμαι γιατί σε αυτή τη χωρά μας βολεύει τόσο αυτό το παχνί.
Γιατί προτιμάμε κάθε χρόνο να χάνουμε παιδιά παρά να αλλάξουμε την εκπαίδευση τους που μοιάζει με οδοστρωτήρας.


What are exams for?

...και σκέφτομαι αυτή την ευάλωτη ηλικία, που όλα είναι τόσο ρευστά και πελώρια στο μπλεγμένο συναισθηματικά κόσμο του και στην βουλιαγμένη καρδιά. Σκέφτομαι την βουτιά και την αιώνια αιώρηση στο κενό...την απόλυτη στιγμή, τις σκέψεις, το κενό στο μυαλό, τον φόβο που δίνει την έσχατη λύση. Σκέφτομαι όλα αυτά τα χαμένα χρόνια, τα χαμένα όνειρα, τα ψεύτικα σχέδια...κι ένα ακόμη παιδί που κλάταρε πριν από τις Πανελλήνιες κι ανθρώπους να μου λένε πως είμαι υπερβολική γιατί δεν πηδάνε όλα τα παιδιά από τα παράθυρα.
Μα έστω κι ένα...έστω κι ένα παιδί είναι αρκετό! Έστω κι ένα είναι αρκετό, αν είναι το δικό σου παιδί, οπότε ας το βουλώσουν. Ας το βουλώσουν όλοι, όσοι τολμάνε να τα λένε αυτά...Το Εκπαιδευτικό μας σύστημα,  έβαλε το χέρι του κι έσπρωξε στο κενό, ένα ήδη ίσως μπερδεμένο, απογοητευμένο, κουρασμένο πλάσμα. Ένα παιδί! Το Εκπαιδευτικό μας σύστημα, είναι ο ηθικός αυτουργός...
...και τελικά, το Εκπαιδευτικό μας σύστημα απέτυχε! Χρόνια τώρα! Γιατί κάθε παιδί είναι πολύτιμο.

Καλημέρα αγαπημένοι...πολύ πολύ θυμωμένη καλημέρα. Συγχωρέστε μου την ένταση μα λυπάμαι ειλικρινά γιατί...τα ίδια λέγαμε και πέρσι και πρόπερσι και κάθε χρόνο τελικά...Καλή δύναμη εκεί έξω σε παιδιά και γονείς. Δύναμη γιατί η επιτυχία, είναι απάτη!
                                                                                                        Κατερίνα