Αγριολούλουδα στον άνεμο...

Μαζεύω μικρά αγριολούλουδα και τα κάνω ματσάκια. Γεμίζω το  μικρό βάζο και μετά τα κοιτώ. Τόσο διαφορετικά, τόσο αταίριαστα κι όμως σαν τα βλέπω μαζί φτιάχνουν μικρά πανέμορφα μπουκέτα  και κάθε φορά ξαφνιάζομαι τόσο...Μα πως ταιριάζουν; Αναρωτιέμαι.

 

Έτσι είναι και με τις φίλες μου. Τα κορίτσια μου...
Είμαστε τόσο διαφορετικές, τόσο...αλλιώτικες. Μα σαν είμαστε μαζί, σαν η μια να δίνει τα στοιχεία της στην άλλη και συγχωνεύονται οι ψυχές μας οι ίδιες.

Μαζευόμαστε μια στις τόσες και μόλις μας δοθεί η ευκαιρία, πάμε Τοίχο Τοίχο. Στο μικρό μας στέκι, ένα εναλλακτικό ταβερνοκαφέ bar εκεί δίπλα στα κάστρα. Με τις τόσες αναμνήσεις, με τα τόσα γέλια και δάκρυα.

Θα ξεκινήσουμε πάντα με γέλια και αφού ανταλλάξουμε μικρά  δωράκια, θα πούμε τα νέα μας, που θα είναι λιγοστά....τι αξία έχουν τα νέα της καθημερινότητας μπροστά σε όλα αυτά τα απίθανα, τα μαγικά που έχει η μια να μεταφέρει στην άλλη; Θα καταλήξουμε σε φιλοσοφικές αποδομήσεις, σε σχέσεις με το Θεό, με τη ζωή και το θάνατο. Θα μασουλάμε μπισκότα, θα πίνουμε τσάγια και καφέδες, κρασιά και ποτά και θα γελάμε με τους φόβους μας.

Θα θυμώνει η μια με τους φόβους της άλλης, θα κοιταζόμαστε καλά καλά και θα εμβαθύνουμε τόσο όσο δεν πάει. Και μετά θα γελάμε, κάνοντας όνειρα...πως θα είμαστε γιαγιάδες. Θα φοράμε χρωματιστά μαντήλια και φουξ κολάν με αθλητικά και θα περπατάμε αγκαζέ στην παραλία, με μαλλί βαμμένο αχνό λιλά.
Θα βάλουμε στην παρέα κι άλλους. Φιλόσοφους, σκηνοθέτες, ποιητές, ψυχαναλυτές, συγγραφείς. Θα θυμηθούμε λόγια τους, θα μπούμε σε ξένες ζωές, θα τις αναλύσουμε, ξανά και ξανά και θα μαγευτούμε με αυτές. Κι ύστερα θα δώσουμε υποσχέσεις "θα είμαστε η μια στην κηδεία της άλλης και αυτό σημαίνει πως θα είμαστε όλες στην κηδεία όλων"...(πως θα γίνει αυτό;...θα γίνει!)και θα κάνουμε παραγγελίες, ακόμη και για τα ανείπωτα..."αν πεθάνω πρώτη, να ξέρετε θέλω να ακουστεί αυτό το τραγούδι..." και οι άλλες θα ακούνε με μεγάλη προσοχή και θα καταγράφουν κι αν κάποιος από το διπλανό τραπέζι, τύχει και μας ακούσει θα μας περάσει για τρελές, άσε που σε άλλα χρόνια μπορεί και να μας είχαν κάψει στην πυρά....
Οι φίλες μου...Η μια αγκαλιάζει, η άλλη πιέζει, η μια δίνει δύναμη και κουράγιο, η άλλη μπριζώνει και ζητά δράση και λύσεις, η άλλη ακούει και δείχνει κατανόηση και οι ρόλοι αλλάζουν συνέχεια  κι όλες μαζί...μου θυμίζουν ποια είμαι, που πάω, ποιος είναι ο στόχος μου.

Μπορεί να μην είναι οι πρώτες που μαθαίνουν τα όνειρα ή τους φόβους μου, μα είναι αυτές που θα πιάσουν κάθε συναίσθημα και θα το καταγράψουν νοερά. Κάθε δόνηση διαφορετική, κάθε κίνηση νευρική, θα γίνει ορατή και θα μπει στο τραπέζι. Και ξαφνικά είσαι "θέμα"...Τι υπέροχος κύκλος αυτή η παρέα. Τι δίχτυ ασφαλείας, τα κορίτσια μου. Τι δώρο η φιλία τους...ελπίζω να το ξέρουν!

Μια ημέρα μαζί τους λοιπόν  στους Κύκλους μου. Μέσα στο καταπράσινο Ανοιξιάτικο τοπίο. Με έναν ήλιο να μπαινοβγαίνει, στήθηκε ένα σκηνικό που με γοήτευσε. Κεριά κι αγριολούλουδα και μυρωδιές και στιγμές.

Ένα τραπέζι χαρούμενο μόνο για εκείνες. Για να χωρέσει τις στιγμές μας, την βαριά δύσκολη φάση που έτυχε όλες να περνάμε, με τον απίθανο πάντα συντονισμό μας....

Το δαχτυλίδι..."ζητάω βοήθεια", της Βαγγελιώς! Απλά θεικό!!!

Η μέρα αυτή μου χάρισε ενέργεια και δύναμη. Γέμισε το τραπέζι γέλια...

...κι ατέλειωτα τα πηγαινέλα των πιρουνιών και των καφέδων...

Γέμισαν οι μπαταρίες, με συναίσθημα . Όλες έφεραν τα καλούδια τους, πίτες, cheesecake, αλμυρό κέικ, ταμπουλέ, κουλουράκια. Γεμίσαμε γεύσεις. Γεμίσαμε χαρά. Η μουσική υπέροχη και χαλαρή, από μελωδίες κλασσικές και λατρεμένες πλανιόταν στον αέρα που μύριζε γη και τα σύννεφα έφερναν ένα μικρό μπουρίνι κι εμείς μιλούσαμε ασταμάτητα, όπως πάντα...
Θυμηθήκαμε, αναλύσαμε και γελάσαμε για ακόμη μια φορά. Πρωταγωνιστής αυτός ο μικρούλης που όλοι περιμένουμε...Μας χάρισε στιγμές τόσο ξεχωριστές αυτή η φουσκωτή κοιλιά...Η λατρεμένη!



Για δες την ευτυχία...σε μια κρυμμένη κλωτσιά και σε ένα ξαφνιασμένο γέλιο. Ένα μικρός που χαιρετά....
Όλες την αγγίξαμε, αυτή τη φουσκωτή κοιλιά. Όλες της χαρίσαμε ένα χάδι...Θυμάμαι τις φίλες μου να χαρίζουν χάδια στην δική μου φουσκωτή κοιλιά...Θυμάμαι τον εαυτό μου να μιλά και να κοιτάζει αμέριμνα κάπου αλλού κι ένα από τα χέρια τους να μου χαϊδεύουν την κοιλιά σαν να ήταν κάτι ξέχωρο από το σώμα μου...Δεν χάιδευαν εμένα, μα τον μικρό άνθρωπο μέσα. Χειρονομία απόλυτης οικειότητας, αυτό το άγγιγμα.

κι όπως κάθε χαρά...τέλειωσε γρήγορα...τόσο γρήγορα.

Το αντίο...Τι παράξενο. Τόσο φορτισμένο...Με τον Χατζηδάκη να παίζει μόνο για εμάς, μείναμε για λίγο σφιχταγκαλιασμένες κι ύστερα κατηφόρισαν στο στενό δρομάκι. Έμεινα να τις κοιτώ, καθώς κατέβαιναν χαρωπές κόβοντας αγριολούλουδα για να φτιάξουν μικρές ανθοδέσμες και να πιάσουν το Μάη...και τα μάτια μου έτρεχαν. Τις χρειαζόμουν...πολύ, πιο πολύ!
Μάζεψα αργά και νωχελικά το άδειο πια τραπέζι. Κοίταζα τα άγρια λουλούδια  στην μικρή αυλή...Τόσο όμορφα, τόσο ξεχωριστά, τόσο ανεξάρτητα...κι αν τα βάλεις μαζί, με την μοναδικότητα τους, θα φτιάξουν το πιο ξεχωριστό, μικρό άγριο μπουκέτο.

Ήμασταν τόσο μικρές σαν γνωριστήκαμε. Μαζί ζήσαμε έρωτες, γάμους, χωρισμούς, απογοητεύσεις, επαγγελματικές εξελίξεις, εγκυμοσύνες, γέννες, περιπέτειες υγείας, θανάτους...
Μαζί! Τι μας ένωσε; Ποια ήταν η κόλλα μας; Η δουλειά μας στο ΚΕΘΕΑ, ίσως. Το ότι αγαπήσαμε τους ίδιους ανθρώπους, το ότι πονέσαμε για αυτούς, το ότι χάσαμε πολλούς και κλάψαμε σε αποχαιρετισμούς τους. Το ότι βάζαμε κοινούς στόχους, κάναμε κοινά όνειρα, ζήσαμε πράγματα απίθανα με εκρήξεις συναισθημάτων, εμπειρίες ζωής, στα όρια. Πάντα στα όρια.
Ίσως όλα αυτά να ήταν η "κόλλα" μας...Δεν ξέρω, δεν με νοιάζει να ξέρω...Καμιά φορά νιώθω τόσο απέραντα τυχερή που μου έρχονται δάκρυα στα μάτια.
Δεν είμαστε πια κορίτσια. Μεγαλώσαμε. Κάποια όνειρα "έκλεισαν", κάποια ολοκληρώθηκαν, κάποια χάθηκαν για πάντα κι άλλαξαν όπως αλλάξαμε κι εμείς μέσα στα χρόνια.
Τι έκανα για να αξίζω αυτή τη σχέση, αυτή την ασφάλεια. Κοιτάζω τον εαυτό μου μέσα σε αυτό τον κύκλο και με βλέπω με τα δικά τους μάτια κι αυτό που βλέπω με ηρεμεί και με γεμίζει περηφάνεια...γιατί βλέπω την αγάπη τους, γιατί τη νιώθω. Τη νιώθω σε κάθε πίεση, σε κάθε χάιδεμα, μα και σε κάθε χαστούκι...Βλέπω αυτό που θέλω να είμαι και δεν με ξεχνάω...Νιώθω πως, δεν μ' αφήνουν να με εγκαταλείψω κι αυτό είναι τόσο πολύτιμο.

Ο αέρας έγινε ξαφνικά πιο δυνατός. Ερχόταν με ριπές και έκανε τα  χόρτα να χορεύουν τόσο ντελικάτα στο άγγιγμα του...Τόσο λατρεμένη εικόνα αυτός ο χορός.
Έμεινα εκεί  για λίγο να τον κοιτάζω να συμπαρασύρει τα αγριόχορτα και τα αγριολούλουδα στην γεμάτη ένταση κίνηση του. Όλες μαζί εκεί που φυσά ο άνεμος...Όπου φυσά ο άνεμος. Κάθε άνεμος και κάθε πρόσκληση του δεκτή. Δεκτή!

Καθώς τα χόρτα κουνιούνταν αλλάζοντας πλευρές, άλλαζε υφή το χωράφι. Φαινόταν απαλό και βελούδινο και μετά σαν να άλλαζε χρώμα κι άκουγες αυτό τον υπέροχο ήχο καθώς ο άνεμος, περνούσε ανάμεσα τους.
Όλα μαζί έκαναν αισθητό τον αέρα. Βλέποντας το αγριόχορτα μπορούσες να δεις το αόρατο...Βλέποντας τα αγριολούλουδα να χορεύουν,  το άυλο γινόταν ορατό.

Στη ζωή υπάρχουν όλα αυτά που τα νιώθεις...κι είναι αυτό υπέροχο δώρο. Το να νιώθεις. Να νιώθεις τον αέρα στα μαλλιά και στο πρόσωπο σου...Όμως υπάρχουν φορές που αυτό είναι αδύνατο. Οι συνθήκες είναι τέτοιες που δεν μπορείς, δεν έχεις την ευκαιρία να νιώσεις...και τότε...τότε υπάρχουν αυτά που θα "δουλέψουν" για να κάνουν ορατό το αόρατο...Και  πίσω από ένα τζάμι, χωρίς να έχεις την παραμικρή ευκαιρία, να νιώσεις τον αέρα στο πρόσωπο σου, θα μπορείς ωστόσο να τον δεις. Ναι θα μπορείς και θα μπορείς, γιατί κάποια αγριολούλουδα, κουνιούνται και στροβιλίζονται και σου χαρίζουν αυτή την γενναιόδωρη εικόνα τους.
Κι εσύ έχεις την ευκαιρία, να μπορείς να δεις τον αέρα γιατί τα αγριολούλουδα χορεύουν στο άγγιγμα του...και βλέποντας τα γίνεται κάτι μαγικό. Τελικά νιώθεις! Μπορεί ο άνεμος να μην σε άγγιξε, μπορεί να μην ένιωσες την αίσθηση του πάνω σου, όμως η εικόνα αυτή στα χωράφια που χορεύουν, σου ξυπνά συναισθήματα.
Έτσι είναι η φιλία για εμένα. Δεν είναι μόνο τα λόγια, τα αγγίγματα, οι υποσχέσεις, η καθημερινότητα ή η κοινή ζωή...Μα είναι κάτι πολύ διαφορετικό...
Είναι αυτός ο αέναος χορός...μια παράστασή δώρο, μόνο για εμένα που πίσω από το τζάμι θα έχω την ευκαιρία να δω κάτι που δεν μπορώ να νιώσω...τη στιγμή που το χρειάζομαι.
Να κοιτάξω αυτό ακριβώς, που θα με κάνει  να ανοίξω αυτή την ερμητικά κλειστή πόρτα των συναισθημάτων...Μια πόρτα, που μόνο εκείνα ξέρουν τόσο καλά να ανοίγουν...Τα αγριολούλουδα μου, οι φίλες μου.

Καλημέρα και καλή εβδομάδα αγαπημένοι...Την επόμενη φορά που θα είστε στην εξοχή, δώστε την ευκαιρία στα αγριολούλουδα να σας δείξουν τον χορό τους...Αυτή την απαλή  ανεπαίσθητη κίνηση. Αυτή η κίνηση, είναι το δώρο τους...Αν μπορέσεις να δεις το δώρο αυτό το σχεδόν αόρατο, τότε μπορείς και να το νιώσεις...

Αφιερωμένο αγαπημένες μου...πάντα και για πάντα.
Σιωπή...                                 

                                                                                                          Κατερίνα