Bring Back Our Girls

Ξεκίνησα σοκαρισμένη εδώ και ημέρες να γράφω αυτό την ανάρτηση όταν ένα βράδυ στα μέσα του Απρίλη, βλέποντας τις βραδινές ειδήσεις στο BBC, άκουσα αυτό το φριχτό νέο. Ότι δηλαδή, σε ένα χωριό της Νιγηρίας, 270 κορίτσια απήχθησαν μέσα από το σχολείο από άντρες της τρομοκρατικής οργάνωσης Boco Haram και δεν γύρισαν ποτέ στα σπίτια τους εκτός από 53 που κατάφεραν και το έσκασαν. Αυτό έγινε στις 14 του Απρίλη και από τότε η τύχη τους αγνοείται...
Ένα ολόκληρο σχολείο....δεν σχόλασε ποτέ!

Όχι μόνο αγνοείται μα υπήρχε μια τέτοια παγκόσμια αδιαφορία και σιωπή για αυτό το θέμα, δίνοντας το ελεύθερο πεδίο στους άντρες της τρομοκρατικής οργάνωσης που από τότε κάθε ημέρα μπαίνουν σε χωριά και μαζεύουν σε καρότσες, ζώα, τρόφιμα και όποια κορίτσια βρουν στο διάβα τους και τα παίρνουν μαζί τους. Στοιβαγμένα σε καρότσες. Σαν να είναι αναλώσιμα. Σαν γελάδια και γουρούνια, παιδιά που ουρλιάζουν και κλαίνε. Κορίτσια τρυφερά που θα γίνουν σκλάβες, θα βιαστούν, θα κακοποιηθούν, θα βασανιστούν, θα πουληθούν και δεν θα ξαναδούν τους γονείς τους, ούτε θα ζήσουν τη ζωή που τους αξίζει!

Παρακολουθώ καθημερινά τα νέα και τα νέα με σοκάρουν, κάθε μέρα άλλα 8 κορίτσια κι άλλα 5 κορίτσια κι άλλα 10 κορίτσια, σαν κάποιος να παίζει και να ειρωνεύεται με την ανικανότητα ενός κράτους να προστατέψει τα παιδιά του, με την ανικανότητα ενός κόσμου να προστατέψει τα παιδιά του, με την αδυναμία των δύστυχων γονιών να προστατέψουν τα παιδιά τους, σε μια χώρα διαλυμένη, σε μια Διεθνή Κοινότητα που δρα επιλεκτικά, σε έναν κόσμο που άλλα πολιτικά θέματα είναι πιο σημαντικά!
Πιο σημαντικά από τα πάνω από  270  παιδιά, που έχουν απαχθεί....Ο αρχηγός της Boco Haram, με θράσος και γελώντας στο φακό, διακηρύσσει πως θα τις πουλήσει και τρελαμένοι γονείς ουρλιάζουν στις λιγοστές κάμερες με απόγνωση.

Οι φωνές τους άρχισαν να ακούγονται μόλις μια εβδομάδα πριν. Δηλαδή πέρασαν ήδη τρεις εβδομάδες αδράνειας, με διάφορους γυναικείους συλλόγους να διαλαλούν πως αν 270 λευκά κορίτσια είχαν απαχθεί από μια τρομοκρατική οργάνωση ο κόσμος θα γυρνούσε ανάποδα και τα παιδιά θα κοιμόταν ήδη ασφαλή στα κρεβάτια τους...
Από τότε το θέμα άρχισε να παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις και κάποιοι άρχισαν να ενδιαφέρονται. Οργανώσεις, σύλλογοι, καλλιτέχνες ανά τον κόσμο. Έχει δημιουργηθεί ένα κύμα πια ανθρώπων που ζητούν δράση και η Νιγηρία έχει επικηρύξει με μεγάλο χρηματικό ποσό την τρομοκρατική οργάνωση ενώ η Αμερική μετά από την Διεθνή πια πίεση στέλνει κλιμάκιο ερευνητών, να βρει τα κορίτσια. Σε όλο τον κόσμο πια γίνονται μαζικές εκδηλώσεις για να πιεστεί η Διεθνής Κοινότητα, να αφυπνιστεί και να δράσει άμεσα  γιατί όλοι μπορούμε να κάνουμε κάτι. Όλοι έχουμε το χρέος να κάνουμε κάτι.
Ας πάρουμε καταρχήν θέση σε όλο αυτό, μπαίνοντας στο κύμα ανθρώπων που θα ασκήσει πίεση. Μέσα από τις δράσεις του  Bring Back Our Girls, μπορούμε να ενημερωνόμαστε συνεχώς και να συμμετέχουμε όσο πιο ενεργά γίνεται από τα σπίτια μας. Μαζεύοντάς υπογραφές, στέλνοντας πληροφόρηση σε φίλους χρησιμοποιώντας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που έχουν πελώρια πια δύναμη και παίρνοντας μέρος σε οργανωμένες μαζικές δράσεις στην περιοχή μας ή δημιουργώντας δράσεις.
Όλοι μπορούμε να κάνουμε κάτι...Ας το κάνουμε λοιπόν!

Ας προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε γιατί...για σκεφτείτε λίγο...Κορίτσια. Μικρά παιδιά από 10-12 έως 18 ετών. Κάποιοι τα άρπαξαν. Μακριά από τις μανάδες και τους πατεράδες του. Μακριά από τα σπίτια τους. Μόνα κακοποιημένα τρομαγμένα, "πράγματα" σε βρωμερά χέρια, άγριων αντρών.  Ας σκεφτούμε λίγο αυτά τα μάτια και ας δούμε στα μάτια τους τα παιδιά μας...κι ύστερα ας σκεφτούμε όλοι αυτούς τους γονείς...που όχι δεν έχασαν απλά τα παιδιά τους.
Ξέρουν πως τα παιδιά τους, αν είναι ζωντανά, ζουν μια κόλαση. Νιώθουν κάθε στιγμή τον φόβο, την αγωνία, την απόγνωση, την φρίκη κάθε απαίσιου συναισθήματος των παιδιών τους γιατί έτσι είναι ο γονιός. Συνδεδεμένος με κάθε συναίσθημα του παιδιού του!

CBS News

Buzz Feed

The Guardian

ABC News

 

Nigerian Schoolgirls

Νιώθουν, αυτή την αίσθηση του σώματος που νομίζεις πως θα ανατιναχτεί από την ένταση, του μυαλού που μουδιάζει από τον πανικό και της ζωής ολόκληρης που ζει σε έναν πελώριο ατελείωτο φόβο...Και το μόνο που σκέφτεσαι είναι "να το ξαναδώ...το μικρό πλάσμα, να κοιτάτε αμέριμνο κι ασφαλές στο κρεβάτι του...και δεν θα το αφήσω ποτέ ξανά από κοντά μου"...
Είμαστε γονείς και ξέρουμε από φόβο κι ευχόμαστε κανείς ποτέ να μην τον νιώσει για το παιδί του. Αν ήμασταν στη θέση τους θα χρειαζόμασταν βοήθεια. Ελπίζουμε να μην βρεθούμε ποτέ σε αυτή τη θέση να ικετεύουμε κάποιον να βοηθήσει ή να σώσει το δικό μας παιδί...
Κάποιον που ζει στην άλλη άκρη του κόσμου, γιατί αυτός ο άλλος θα έχει την ευαισθησία να κάνει κάτι, όχι γιατί αυτό του ζητήθηκε μα γιατί είναι αυτονόητο...Είναι αυτονόητο να βοηθήσεις ένα παιδί που κινδυνεύει κι έναν γονιό που πονά...

Η βοήθεια είναι χρέος. Χρέος προς την ανθρωπότητα την ίδια...Έχουμε μάθει να σιωπάμε, να μην δρούμε, να "κοιτάμε την δουλειά μας". Μα υπάρχουν γεγονότα που είναι τόσο σκληρά, τόσο αδιανόητα, που για αυτά πρέπει να μιλήσουμε, πρέπει να σταθούμε όπου χρειαστεί...Άλλωστε τα παιδιά είναι η "δουλειά" όλων μας. Κάθε παιδί μας αφορά!

Καλημέρα αγαπημένοι...Σε λίγες ημέρες είναι η γιορτή της μητέρας. Εύχομαι όλοι να χαρίσετε και να νιώσετε μεγάλη ευτυχία κι ολοκλήρωση την ημέρα εκείνη...μα εύχομαι και δράση από όλους μας, για αυτές τις μανάδες. Ας είναι αυτό το δικό μας δώρο στην μητρότητα. Ας μην μείνουμε σιωπηλοί!!!
                                                                                               Κατερίνα