Live Loud ... Live Wild

"Live Loud ... Live Wild"...Την περίμενα αυτή την ανάρτηση μέρες....Μα ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή!

Παρακολουθώ διάφορα blog, με την περιοδικότητα που αντέχω. Το να διαβάζεις ένα blog σημαίνει πως μαθαίνεις με έναν τρόπο τον δημιουργό του. Νιώθεις να συμμετέχεις στη ζωή του, νιώθεις πως γνωρίζεις τους ανθρώπους για τους οποίους γράφει, νιώθεις να συμφωνείς ή να διαφωνείς, νιώθεις συνδεδεμένος συναισθηματικά! Μπορεί να μην διαβάζεις κάθε φορά τις αναρτήσεις του μα τον παρακολουθείς και τον γνωρίζεις είσαι...οπαδός του!
Έτσι λοιπόν μέσω του blog  "Diary of an addict", που παρακολουθώ ήρθα σε ψηφιακή πάντα επαφή με μια άλλη blogger κολλητή φίλη της που έχει το blog, Baby Boy Bakery...

Άρχισα να διαβάζω μια στις τόσες και την Jaqui και να παρακολουθώ τις γευστικές της δημιουργίες που πάντα είχαν στόχο τον απίθανο γιο της. Τον Ryan, τρεισήμισι ετών. Ένα πλάσμα πανέμορφο και φωτεινό.

Ryan and Jaqui 

Παρακολουθώντας λοιπόν ένα blog, το ξέρετε καλά, συνδέεσαι έστω κι αν ο άλλος γράφει από την άλλη άκρη του κόσμου. Χαίρεσαι για εκείνον, πονάς για εκείνον. Ο ψηφιακός κόσμος είναι τόσο κοντινός, τόσο άμεσος. Οπότε όταν πριν από 15 μέρες μπαίνοντας στην νέα ανάρτηση της Diary of an Addict και διάβασα τι έγραφε, έπαθα σοκ!
Σοκ γιατί μας ενημέρωνε πως ο μικρός Ryan σκοτώθηκε από ένα φορτηγό, έξω από το σπίτι του, προσπαθώντας να πιάσει το παιχνίδι του που πετάχτηκε στο δρόμο.
Δεν θέλω να γράψω τίποτε περισσότερο για το τι ένιωσα τότε. Η συγκεκριμένη ανάρτηση ήταν μια έκκληση που εκείνη έκανε μέσω της Jaqui της μαμάς του Ryan που ζητούσε να ενημερωθεί ο κόσμος των bloggers, και να μοιραστεί το σκληρό της νέο. Μέσα σε λίγες ώρες συσπειρώθηκε ένα τεράστιο κύμα ανθρώπων που δημιούργησαν μια ψηφιακή δύναμη. Το κύμα του Ryan.
Ονομάστηκε Red Ballons for Ryan και στόχος ήταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι να τιμήσουν με κόκκινα μπαλόνια τον μικρό που χάθηκε....

Γέμισε ο ψηφιακός κόσμος με λόγια αγάπης και υποστήριξης και κόκκινα μπαλόνια! Κι όχι μόνο αυτό, μα ο κάθε blogger ανάλογα με την δυνατότητα του δημιουργούσε κάτι. Μπλουζάκια, κονκάρδες, κοσμήματα, κάρτες ή γλυκά ή...ότι μπορεί κανείς να φανταστεί...Ήταν απίθανο.

Και κάθε μέρα σκεφτόμουν αυτούς τους γονείς που έχασαν τον μονάκριβο τους και κάθε μέρα περίμενα την ανάρτηση της Jaqui. Προχθές την είδα. Μεσημέρι και τα παιδιά μόλις είχαν γυρίσει από το σχολείο. Κλείστηκα μόνη μου στο γραφείο και με χέρια που έτρεμαν άρχισα να πατάω τα κουμπιά... Έκλαιγα κι έκλαιγα κι έκλαιγα ασταμάτητα...όχι για αυτά που ζούσαν αυτοί οι δύο συντετριμμένοι γονείς, μα για τον τρόπο που αποφάσισαν να τα ζήσουν.
Για το μάθημα ζωής, με την στάση τους απέναντι στη θλίψη και το πένθος. Για τον τρόπο που επέλεξαν να δηλώσουν το θρήνο τους για τον μικρό τους...μέσα από τη χαρά και την συνέχιση της μνήμης του!



http://instagram.com/babyboybakery

Για το ότι η κηδεία του ήταν μια παιδική γιορτή, με το φαγητό και τα παιχνίδια που εκείνος αγαπούσε, για το ότι όλοι μαζί πέταξαν στον ουρανό κόκκινα μπαλόνια για εκείνον, για το ότι ευγνωμονούσαν για τα λίγα χρόνια που έζησαν μαζί, για το ότι ο επικήδειος για τον μικρούλη τους ήταν μια ωδή στη ζωή, κλείνοντας με αυτά τα απίθανα λόγια...

"Ryan left us entirely too soon. Although we don’t know the answer as to why he is gone, we can be happy that we were given three and half years with him. Our lives have been forever changed for the better because he came into our life. Let us take Ryan’s enthusiasm and spread his love. 

Together Dan and I stand here still a family of three. We have a three and half year old son. His name is Ryan Cruz. And we ask you to please, please continue to remember how incredible our child is. Promise that you will Live loud, live wild…Live like our Ryan Cruz."

Δεν θα μπορούσα να προσθέσω τίποτε περισσότερο...Νιώθω πως δεν χωρά τίποτε.
Όταν μια μαμά που μόλις έχασε το μονάκριβο της πλάσμα, στέλνει εκεί έξω σε όλους εμάς το μήνυμα..."Live loud, live wild"…τι άλλο πια μένει να ειπωθεί!!!

Λυπάμαι αν σας αναστάτωσα...μα νιώθω πως έπρεπε να το συνεχίσω όλο αυτό. Το μοίρασμα της ιστορίας τους, είναι η ανάγκη της μαμάς του και η δική μου ανάγκη. Είναι η δική μου φροντίδα, σε αυτούς που έμειναν πίσω και σε άλλους...που θα χρειαστούν αυτά τα λόγια της για παρηγοριά.

Καλημέρα αγαπημένοι...Μια ακόμη υπέροχη ημέρα για να την ζήσουμε όλοι μας μικροί και μεγάλοι, άγρια και θορυβώδη! Σαν το μικρούλη Ryan...σαν κάθε παιδί!
                                                                                                         Κατερίνα

Μπορείτε να διαβάσετε την ανάρτηση της  diary of an addict που ενημερώνει για το θάνατο του μικρού εδώ, και την ανάρτηση για της μαμάς του Jaqui εδώ.