Η Ζωή βρίσκει τον τρόπο...

Θα μπορούσα να μοιραστώ μαζί σας τόσα πολλά! Θα μπορούσα να σας πω για τις πανέμορφες ημέρες μας στους αμμόλοφους με το χρώμα της θάλασσας να μας μαγεύει. Με τον αγέρα να μας παίρνει τα μαλλιά και τα καλάμια να χορεύουν τρελά στο πέρασμα του...

Θα μπορούσα να σας πω για τα καταπληκτικά μπουρίνια, με τα σύννεφα να έρχονται από μακριά σαν απειλητικά κύματα και τα παιδιά να φωνάζουν "τρέχα μαμά θα μας προλάβουν"... και να τρέχουμε γελώντας σαν δαιμονισμένοι σαν να μας κυνηγά τσουνάμι!

 

 Θα μπορούσα να σας πω για ένα δέμα έκπληξη που ήρθε από την Κρήτη μέσα σε όλο τον χαμό και μου έφερε δάκρυα. Ένα δέμα για όλους μας  γεμάτο απίθανη φροντίδα από μια αναγνώστρια, που δεν γνωρίζω καν. Ξέρω όμως το όνομα της και λίγη από την ιστορία της κι αυτά είναι αρκετά...αρκετά για να νιώσεις έναν άνθρωπο, για να αισθανθείς συνδεδεμένος! Πόσοι άνθρωποι γενναιόδωροι είστε κρυμμένοι εκεί έξω....

Κάποια από τα πολλά που μας έστειλε η Ελπίδα...

 Θα μπορούσα να σας πω για το αξέχαστο διήμερο στο Σχολείο της Φύσης όπου όλοι μαζί γονείς παιδιά, εθελοντές, δύο ημέρες κατασκήνωσαν στο σχολείο και κοιμήθηκαν εκεί και έφτιαξαν σπιτάκια από λάσπη! Θα μπορούσα να μοιραστώ μαζί σας την καταπληκτική αυτή συντροφική ατμόσφαιρα. Τους ανθρώπους να μοιράζονται, να προσφέρουν, να συμμετέχουν. Να τρώνε όλοι μαζί, να κοιμούνται όλοι μαζί, να δημιουργούν όλοι μαζί σε μια ατμόσφαιρα που θύμιζε κάτι από τα παλιά...μια ανθρώπινη Κοινότητα.
Λάσπη και άνθρωποι βουτηγμένοι σε αυτή και ήλιος λαμπερός και σκηνές και δυνατή ροκ μουσική και τρελό κέφι....και κατάσταση woodstock!

Θα μπορούσα να σας πως για το αξέχαστο βραδινό παρτι με τους γονείς να χορεύουν σαν τρελοί με τα παιδιά τους στα χέρια...

και θα μπορούσα να  μοιραστώ μαζί σας την υπέροχη αυτή εικόνα που μου καρφώθηκε στο μυαλό, με το νεαρό αυτό ζευγάρι που χόρευε ξημερώματα σε ένα τρελό σχολείο, κάτω από τα αστέρια...παρέα με την κόρη τους και περνούσαν τέλεια εκεί, ενώ θα μπορούσαν να είναι οπουδήποτε αλλού,  σε κάποιο club, σε κάποιο Super barάκι, με coctails, όπως όλοι μας!

Μα δεν θέλαμε να είμαστε οπουδήποτε αλλού...εκείνο το βράδυ εκεί χτυπούσε η καρδιά μας! Εκεί νιώθαμε ζωντανοί! Αγκαλιά με τα παιδιά μας και την τρελή αυτή Κοινότητα ανθρώπων, στην αυλή του σχολείου κάτω από τον έναστρο ουρανό...

Θα μπορούσα να σας πω για το καταπληκτικό Εργαστήριο Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας  που παρακολούθησα στο Σχολείο της φύσης εκείνο το διήμερο με τον καθηγητή του ΑΠΘ  Γιώργο Γριτζά  με υπέροχες ιδέες και συζητήσεις

και δίπλα μου είχα την πιο μικρή συμμαθήτρια...καρφιτσωμένη στην αγκαλιά της μαμάς της και συγκινήθηκα τόσο με αυτή την εικόνα!

Θα μπορούσα επίσης να σας πω για το απίθανο πάρτι των συντελεστών της παράστασης Τράβα Μπρος χαρίζοντας μας μια ακόμη αξέχαστη βραδιά, γλεντιού.

Κέφι, χορός, γέλια και μαμάδες και μπαμπάδες να βάζουν για ύπνο τα πιτσιρίκια στις ξαπλώστρες που κουβάλησαν από την αμμουδιά

και αμέσως μετά το πάρτι μεταφέρθηκε στο υπέροχο bar της ακτής Ρετζίκα στον Ποταμό Επανωμής

και απλά, απογειώθηκε.

Ξημερώσαμε χορεύοντας....τι νύχτα!!!!

Θα μπορούσα να σας πως για όλη την δική μου προετοιμασία για το άγχος του κλεισίματος των ομάδων μου και την πίεση όλων αυτών που έπρεπε να σχεδιαστούν μαζί με την πίεση των παιδιών, κλείσιμο σε σχολεία, ωδεία, εξετάσεις....τα κανονικά δηλαδή! Αυτά που σε κάνουν να νομίζεις πως τρέχεις δίχως νόημα, πως δεν αντέχεις άλλο, πως είσαι μόνος, πως χρειάζεσαι να μείνεις μόνος για να έχεις το  χρόνο να σκεφτείς, να νιώσεις, να κάνεις απολογισμούς...γιατί κάθε κλείσιμο κρύβει και πόνο και τελικά κάθεσαι κατάκοπος να παρακολουθήσεις μια ακόμη παιδική παράσταση και πιάνεις τον εαυτό σου να κλαίει απαρηγόρητα και όχι...δεν είναι απλά η συγκίνηση!

Θα μπορούσα να σας πως για όλους τους φίλους των παιδιών που μπαινοβγαίνουν στο σπίτι μας...μετά  το κλείσιμο των σχολείων. Να μοιραστώ τις φωνές και τα γέλια και τα παιχνίδια τους, τα χρώματα από τον χαρούμενο κόσμο τους...

Θα μπορούσα να σας πω πως όλες αυτές τις ημέρες για να τα καταφέρουμε με τα παιδιά, κρατώντας τους σε εγρήγορση,  το σπίτι μας μοιάζει με εργαστήριο και κάνουν πειράματα με γύψους και υγρά και ότι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί και όλα μοιάζουν διαλυμένα γύρω μου, μα δεν έχω το χρόνο να σκεφτώ ή να καθαρίσω και γίνεται πραγματικός πανικός παντού!



Ο Άγγελος έφτιαξε βαρόμετρο και μετά έριξε χαλάζι....

Ο Γιώργος έφτιαξε, θέατρο σκιών με φιγούρες τεράτων.

Τέλος θα μπορούσα να σας πω για το καλοκαιρινό μας κλείσιμο στους Κύκλους....Για τα χέρια, τα χαμόγελα, τα μάτια που γυαλίζουν στο σκοτάδι και το φως μέσα τους....όλα αυτά που δεν θα ξεχάσω ποτέ....μα δεν είναι η ώρα!

χέρια που κρατούν κάποιον σφιχτά...και τον σηκώνουν

Δεν θα μοιραστώ τίποτε από όλα  αυτά, τουλάχιστον για την ώρα... Δεν θα μπορούσα να μιλήσω για τίποτε από όλα αυτά γιατί είναι τόσα πολλά και τόσα πλούσια και τόσο σημαντικά και πελώρια στη ζωή μου! Όμως ανάμεσα σε όλη αυτή τη ζωή, έπρεπε να πούμε ένα μεγάλο αντίο...καθώς το πρωινό της προετοιμασίας της αποχαιρετιστήριας γιορτής στους Κύκλους ενημερώθηκα πως έτσι όπως γίνεται πάντα, απρόσμενα και ξαφνικά έφυγε ένας αγαπημένος θείος...κι όλα σαν να σιώπησαν για λίγο.

Θα μπορούσα να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου, καθώς τα μάτια μου κοίταζαν τους ανθρώπους γύρω μου να είναι τόσο χαρούμενοι και ήμουν κι εγώ χαρούμενη μαζί τους μα το  μυαλό μου ήταν στην  μαμά μου, που την ώρα εκείνη, ταξίδευε από την Γερμανία, για να  έρθει και να αποχαιρετήσει τον μονάκριβο αδερφό της. Θα μπορούσα να μοιραστώ τις σκέψεις μου καθώς έμπαινα στο σπίτι που γεννήθηκε και μεγάλωσε εκείνος, ξέροντας πως εκείνος δεν θα σταθεί ποτέ ξανά σε εκείνο το κατώφλι. Θα μπορούσα να μοιραστώ τα συναισθήματα μου καθώς όλο το χωριό τον ξεπροβόδιζε και τα εγγόνια του πρωτοστατούσαν κλαίγοντας γοερά και μέσα μου ήμουν ευτυχισμένη για εκείνον, γιατί ήξερα πως αυτός ο άνθρωπος έζησε μια γεμάτη ζωή και είδε παιδιά κι εγγόνια και δημιούργησε κι αγαπήθηκε πολύ!   Θα μπορούσα να μοιραστώ την εικόνα της γυναίκας του που της ζητούσαν να καθίσει καθώς φαινόταν έτοιμη να καταρρεύσει κι εκείνη ψιθύριζε..."είμαι καλά" και όρθια αποχαιρετούσε την αγάπη της....Ναι! Θα μπορούσα να το μοιραστώ αυτό, γιατί ένιωθα πως αποχαιρετούσε το αγόρι που αγάπησε κοντά 50 χρόνια πριν....Το αγόρι που την έκλεψε, που της χάρισε τον κόσμο κι εκείνη όρθια κι αγέρωχη στεκόταν διπλα του μέχρι τέλους...εικόνα μαγική!

Θα μπορούσα να μοιραστώ μαζί σας την αίσθηση καθώς ο ήλιος έκαιγε τα πάντα εκείνη την πρώτη πιο καυτή μέρα του Ιούνη, με τον κάμπο όλο να ανάβει και με τις σόλες των παπουτσιών μου να κολλούν στην άσφαλτο και να ξεκολλούν από τη κάψα...Θα μπορούσα να σας πω ακόμη για αυτή την αίσθηση καθώς τα έβγαλα κι έτρεξα ξυπόλητη πάνω στην άσφαλτο  ως το σπίτι για να αλλάξω παπούτσια και οι πατούσες μου κάηκαν από την πυρωμένη άσφαλτο και καθώς καιγόμουν μια σκέψη μου πέρασε από το μυαλό..."φέτος του Προφήτη Ηλία δεν θα τηλεφωνήσω για να του ευχηθώ!"
Και θα μπορούσα να μοιραστώ την αίσθηση πως είμαι άρρωστη  την επόμενη ημέρα, χωρίς να ξέρω από τι ακριβώς...απλά το σώμα αφέθηκε να καταρρεύσει...

Ναι θα μπορούσα να τα μοιραστώ όλα αυτά, τα σχεδόν υπέροχα...τα γεμάτα ζωή συμβάντα. Ναι αυτές θα μπορούσαν να είναι πολλές πολλές αναρτήσεις αναλύσεων και εικόνων και λέξεων... όμως η αλήθεια είναι πως αυτή είναι μία ανάρτηση στην οποία θα ήθελα να μοιραστώ μια μόνο φράση...αυτή του Γιάννη Τσαρούχη που άρρωστος πια και νιώθοντας το τέλος να πλησιάζει είπε την μαγική φράση, που με είχε στοιχειώσει τότε όταν την διάβασα στην εφημερίδα..."Αυτό το καλοκαίρι, δεν θα το δω να φεύγει..." Πέθανε του Προφήτη Ηλία...

Τα Καλοκαίρια είναι γεμάτα μαγεία. Γεμάτα ζωή, γεμάτα υποσχέσεις...μα αυτό το καλοκαίρι κάποιος αγαπημένος μας δεν θα το δει να φεύγει...ούτε και θα το ζήσει. Έχουμε όμως την ευκαιρία να το ζήσουμε εμείς για εκείνον. Εμείς που τον αγαπήσαμε...Έχουμε την ευθύνη να το ζήσουμε για όλους όσους δεν μπορούν και δεν είναι εδώ για να το ζήσουν ενώ θα το ήθελαν...Για όσους δεν έχουν την ευκαιρία, ενός ακόμη καλοκαιριού! Εμείς...εμείς είμαστε η ευκαιρία τους!



Άλλωστε, πως να αντισταθείς σε αυτό χρώμα...πως να κρατηθείς και να μην το ζήσεις, να μην το νιώσεις μέχρι το μεδούλι σου, έστω κι αν στιγμές στιγμές ο πόνος σε παγώνει.
Ναι! Η ζωή προχωρά...και ξέρω πως όλοι αυτοί οι Κύκλοι που άνοιξαν κι έκλεισαν...όλοι αυτοί οι άνθρωποι που δούλεψα μαζί τους, που στάθηκα δίπλα τους, που στάθηκαν δίπλα μου στη ζωή, μου έμαθαν πολλά και τους ευγνωμονώ για όλα. Μα αυτό που κρατώ σαν πολύτιμο φυλαχτό είναι αυτή η αίσθηση πως η ζωή συνεχίζει το δρόμο της κι εμείς μαζί της κι αυτό είναι το χρέος μας απέναντι της και νιώθω ευλογία, νιώθω τύχη για κάθε στιγμή και για κάθε μάθημα διαχείρισης πόνου....
Αντίο λοιπόν αγαπημένε μας θείε και τελικά το μέγεθος του ανθρώπου μετριέται με το κενό που αφήνει και τι υπέροχο....εσύ άφησες μεγάλο κενό στις καρδιές όσων σε αγάπησαν!

Αγαπημένοι μου...η ζωή βρίσκει τον τρόπο το έχουμε ξαναπεί...Η ζωή πάντα βρίσκει τον τρόπο να γίνει απολαυστική...Ελπίζω όλοι, να είμαστε εδώ για να δούμε αυτό το καλοκαίρι να φεύγει, μα μέχρι τότε ας το ζήσουμε! Και χρησιμοποιώντας τη φράση ορόσημο μιας γυναίκας που φέτος μας έδωσε πολλά γενναιόδωρα μαθήματα ζωής... Ας μην το χαραμίσουμε αυτό το δώρο, ας μην χαραμιστούμε...ας μην χαραμίσουμε καμιά ευκαιρία για ζωή αυτό το καλοκαίρι!

Μου λείψατε...αγαπημένοι...
                                                                            Κατερίνα

Τα νερά των Θαλασσών....

Καλοκαίρι 2001
Στόμιο Λάρισας. Κατασκήνωση ΚΕΘΕΑ. Με τους συναδέλφους μετά από μια μεγάλη ατέλειωτη ημέρα με δύσκολες θεραπευτικές ομάδες και πολλές απώλειες, καθόμαστε σε ένα καφέ. Είμαστε όλοι σιωπηλοί, σκεφτικοί και πολύ κουρασμένοι. Πάνω στο τραπέζι έχει ένα έντυπο, το ανοίγω και πάνω του γράφει αυτό:

"...Πολλοί ζήσαν μπροστά στην ανοιχτή θάλασσα αλλά δεν τόλμησαν.
Δεν έγιναν ποτέ θαλασσοπόροι. Το νερό των θαλασσών είναι η πρόκληση που δεν αποδεχτήκανε ποτέ.

Όλες οι τολμηρές ιδέες που δεν πραγματοποιήσαμε, όλα τα περιπετειώδη ταξίδια που δεν κάναμε,
όλοι οι έρωτες που ονειρευτήκαμε!
Η θάλασσα είναι η ελπίδα ότι κάποτε θα τολμήσουμε..."

Το δίπλωσα προσεκτικά και το κράτησα για πάντα....Η θάλασσα είναι εκεί και μας περιμένει. Οι ανοιχτοί ορίζοντες, οι μεγάλες φουρτούνες. Τα γέλια και τα δάκρυα.  Όλα αυτά εκεί έξω που υπάρχουν, για να τα συναντήσουμε.

Για εσένα που λες πως φοβάσαι τη θάλασσα, τα ταξίδια και τα κύματα, τους αποχαιρετισμούς και την περιπέτεια. Για εσένα που νομίζεις πως φοβάσαι μην πληγωθείς, μην πονέσεις, πνιγείς, μην χαθείς...Να ξέρεις...φοβάσαι να ζήσεις!
Τη ζωή φοβάσαι, την ίδια σου την καρδιά που χτυπάει, γιατί με κάθε της χτύπημα σου θυμίζει πως είσαι ζωντανός...

Σε εσένα που ζεις όλη σου τη ζωή σε μια στεριά δίπλα σε μια ξεχασμένη βάρκα, βλέποντας τους άλλους να ταξιδεύουν και να φεύγουν και να' ρχονται με νοτιάδες και βοριάδες, με φουρτούνες και μπουνάτσες και ζηλεύεις κι εύχεσαι να μπορούσες κι εσύ να ταξιδέψεις και να χαθείς στην απεραντοσύνη της...θυμήσου...
Τα λιμάνια είναι ο προορισμός, μα η ζωή είναι στα νερά των θαλασσών.

Η θάλασσα είναι η ελπίδα ότι κάποτε θα τολμήσουμε...Μην περιμένεις άλλο...Ανέβα στην βάρκα, για να διασχίσεις τις θάλασσες.
Εκεί απέναντι, κάποιοι σε περιμένουν!....ο εαυτός σου ο ίδιος...είναι εκεί απέναντι και σε περιμένει να τολμήσεις να κλείσεις τα μάτια και να αφήσεις τον άνεμο να σου μπερδέψει τα μαλλιά καθώς διασχίζεις τις άγριες πανέμορφες θάλασσες σου.
Έλα λοιπόν. Μπες στη βάρκα!

Καλημέρα αγαπημένοι...Γενναίοι μου θαλασσοπόροι!
                                                                                       Κατερίνα

Αφιερωμένο σε ένα κορίτσι...που φοβάται τα κύματα, μα δεν ξέρει πως είναι η κόρη των κυμάτων!

 

Summer 2014 and home decor ...

Ναι! Ήταν ένα μαγικό, μαγικό Σαββατοκύριακο. Τα σχολεία έκλεισαν, τα παιδιά αποχαιρέτησαν τους συμμαθητές και τις δασκάλες τους, μαζεύτηκαν στο σπίτι μας ορδές παιδιών που έπαιζαν και φώναζαν χαρούμενα, το Σχολείο της Φύσης μας χάρισε ένα απίθανο τριήμερο ξεφάντωμα, με πολλή δημιουργία και μας έκανε να νιώθουμε για ακόμη μια φορά ευλογημένοι. Σκέψεις και εικόνες που θέλουν χρόνο για να χωνευτούν πριν μοιραστούν.
Να' μαστε λοιπόν και πάλι σε ένα ακόμη Καλοκαιρινό ξεκίνημα...και μιας και αυτό το Σαββατοκύριακο ήταν ορόσημο με πολλές χαρές και μπόλικη συγκίνηση...είπαμε να βγάλουμε και τα κοχύλια και να ξεκινήσουμε να γεμίζουμε το σπίτι με καλοκαιρινή αύρα.
Φέτος απλότητα και πάλι απλότητα. Λίγες παρεμβάσεις, τα χρώματα φωτεινά και απαλά κι όπως πάντα όλα θυμίζουν θάλασσα και καλοκαιρινές ηλιοφώτιστες αυλές...

Ένα κλαδί από την υπέροχη ορτανσία μας, ένα λευκός αστερίας και μια χαρούμενη καρδιά...κι όλα αλλάζουν!

Βγήκαν τα υπέροχα ξασπρισμένα θαλασσόξυλα και οι μικροί χρωματιστοί αστερίες....Πόσο μας είχαν λείψει...

 

Η περσυνή καλοκαιρινή φωτογραφία που είχα λατρέψει, βγήκε και πάλι από ο συρτάρι...
Ένα ματσάκι με λεβάντες για στολίδι και η πανέμορφη μπορντό ορτανσία από τη γλάστρα μας,  συνοδεύει  τα κοχύλια και τις μικρές λευκές λευκαδίτικες πέτρες!

 

 

Μικρά βάζα μαρμελάδας με θησαυρούς θαλασσινούς και ένα καλάθι γεμάτο θαλασσόξυλα από τη Γαύδο...Μυρίζουν άγριες θάλασσες και στριφνούς καλοκαιρινούς ανέμους...αχ...τι εικόνα!

Η κόκκινη βουκαμβίλια μας είναι φέτος γεμάτη λουλούδια. Πανέμορφα ακόμη κι όταν πέφτουν από τα κλαριά της.
Τα μάζεψα και στόλισα τη μεγάλη λευκή γαβάθα με τις πέτρες και τα κεριά.

Ένα τεράστιο πιάτο σε ένα άδειο τραπέζι. Στολίδι από μόνο του!

Και το βραδάκι στο μπαλκόνι όλα πια αλλάζουν, με καλή παρέα, δροσερά ροφήματα και αναμμένα ρεσώ που λιώνουν σιγανά μέσα σε κοχύλια που πλέουν...

Το καλοκαίρι έχει εικόνες και γεύσεις και συναισθήματα κι έρχεται για να μας ξεσηκώσει όπως πάντα!
Σας αφήνω με ένα τραγούδι τόσο γλυκό, τόσο απίθανα καλοκαιρινό κι αγαπημένο. Μου το χάρισε μια μικρή άγνωστη φίλη. Μια Ελπίδα γεμάτη φως, σαν τη μακρινή Κρήτη που ζει κι ονειρεύεται!
Σε ευχαριστώ φωτεινό κορίτσι....



Καλημέρα αγαπημένοι. Με ημέρες γεμάτες ήλιο και ζωντάνια...Ξημέρωσε μια αλλιώτικη Δευτέρα...καλοκαιρινή! Το καλοκαίρι του 2014, επίσημα ξεκινά. Ας αρχίσουν οι απολαύσεις....
                                                                                                        Κατερίνα

Το καλοκαίρι αρχίζει...με τους γονείς λάστιχο.

Μια μέρα πριν το τέλος της σχολικής χρονιάς. Μετά από αυτήν ξεκινάει και επίσημα το καλοκαίρι και οι καλοκαιρινές διακοπές, για τα παιδιά φυσικά. Για τους γονείς ξεκινάει η καλοκαιρινή περίοδος  κατά την οποία πρέπει να συνδιασουν τις επαγγελματικές τους υποχρεώσεις και τις διακοπές των παιδιών. Μια πάρα πολύ δύσκολη εξίσωση για παίκτες με γερά νεύρα.
Που να αφήσω τα παιδιά;  Πως να τα απασχολήσω; Πως να τα βοηθήσω να περάσουν αξέχαστα χωρίς να τρελαθώ; Γινόμαστε λίγο Τιραμόλες οι γονείς.

Κάποιοι ψάχνουν να τα απασχολήσουν σε κάποια κατασκήνωση, κάποιοι κανονίζουν να τα στείλουν στο χωριό με την γιαγιά και τον παπού, κάποιοι τα αφήνουν στη γειτόνισσα που μπορεί, άλλοι πάλι το ρίχνουν στην βάρδια, το πρωί με τον ένα γονιό και το απόγευμα με τον άλλον και κάποιοι άλλοι μην έχοντας άλλη λύση τα έχουν μαζί τους να τους βοηθούν στη δουλειά. Γενικά είναι μια περίοδος πολύ χαρούμενη για τα παιδιά και πολύ μπερδεμένη με πολλά δρομολόγια για τους γονείς. Βέβαια όλοι μας ευχόμαστε να μπορούσαμε να κάτσουμε μαζί με τα παιδιά μας αγνοόντας τις επαγγελματικές μας υποχρεώσεις, αλλά αυτό σενάριο ανήκει για την πλειοψηφία στη σφαίρα της φαντασίας.

Μέσα σε όλο αυτό το ανακάτεμα προσπαθούμε να απασχολήσουμε τα παιδιά μας και να φροντίσουμε να βρίσκονται με τους κολλητούς τους για παιχνίδι, κυρίως τα απογεύματα όταν χαλαρώνει η καλοκαιρινή κάψα, εκμεταλευόμενοι το γεγονός ότι  αυτή την περίοδο νυχτώνει αργά, πολύ αργά. Είναι και για μας τους γονείς μια ευκαιρία να χαλαρώσουμε από την δουλειά και την  αφόρητη ζέστη του καλοκαιριού.

Είναι η περίοδος της «παιδικής χαράς» στα μέρη μας όπου μαζευόμαστε οι μπαμπάδες κυρίως,  με τα παιδιά μας. Έχοντας την τύχη να ζούμε στην εξοχή, σαν σε χωριό, η παιδική χαρά είναι ο τόπος συγκέντρωσης όλων των παιδιών της περιοχής και βέβαια και των γονιών τους. Όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους  μεταξύ αυτών και η συγκεκριμένη μπαμπαδοπαρέα.

Η ώρα του ραντεβού συγκεκριμένη, εφοδιασμένοι συνήθως με φαγητό, νερό και τα παιδιά να ξεχύνονται για παιχνίδι και εμείς μαζευόμαστε συζητώντας για το πώς ήταν η μέρα μας, για το που σκοπεύουμε να πάμε διακοπές στην καλοκαιρινή μας άδεια, για δουλειές, για μικρές εξορμήσεις στη θάλασσα, για να κανονίσουμε καμιά ποδηλατάδα ή κάποια έξοδο για τσιπουράκι. Έτσι χαλαρώνει το μυαλό από την πίεση της ημέρας και έχουμε να περιμένουμε κάτι  που το απολαμβάνουμε.

Τώρα που κλείνουν τα σχολεία και φεύγει το άγχος του να κοιμηθούν  τα παιδιά μας νωρίς για να ξυπνήσουν και νωρίς το πρωί, μας επιτρέπεται να κανονίζουμε πράγματα ως ζευγάρι αλλά και να συμετέχουμε σε εκδηλώσεις κατεξοχείν καλοκαιρινές όπως το σαββατοκύριακο που μας έρχεται στην κατασκευή σπιτιών από λάσπη, στο σχολείο της φύσης και το επόμενο στο καλοκαιρινό παρτυ της θεατρικής ομάδας του Τράβα Μπρος στην παραλία του ποταμού Επανωμής.

Δεν μπορώ επίσης, να παραγνωρίσω το γεγονός ότι ζούμε σε μια περιοχή παραθαλάσσια, δίπλα στη φύση, σε γειτονιές που βλέπεις ακόμα τα παιδια να παίζουν στο δρόμο χωρίς πολλά αυτοκίνητα να τα διακόπτουν, με σπίτια που έχουν έστω μια μικρή αυλή, όπου οι γείτονες ακόμη γνωρίζονται λίγο πολύ και ανταλλάσουν και καμιά κουβέντα κι όπου έχουμε ευτυχώς την ευκαιρία να πάμε για ένα γρήγορο μπανάκι με τα παιδιά και εκεί όλο και κάποιον φίλο θα συναντήσουμε για να μην βαρεθούν.
Φέτος δε ο Άγγελος μεγάλωσε και ζητά να πηγαίνει για μπάνιο μόνος με τους φίλους του. Άρχισαν τα όργανα!

Όλα αυτά τα μικρά πράγματα νομίζω πως κάνουν ευχάριστα και αξέχαστα τα καλοκαίρια μας και τα κάνουν να κυλάνε γλυκά μέσα από την καθημερινότητά μας.

Ας απολαύσουμε αυτές τις καλοκαιρινές στιγμές γιατί είναι μοναδικές, περνούν και δεν ξανάρχονται και τα παιδιά μας μεγαλώνουν τόσο γρήγορα. Μόλις προχθές ήμουν μπαμπάς ενός νεογέννητου και σήμερα μπαμπάς γυμνασιόπαιδου.

Καλό καλοκαίρι σε όλους, μα ιδιαίτερα στους γονείς Τιραμόλες. Ισχύς εν τη ενώσει φίλοι μου. Όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε και φέτος.                                                                                                                                                                                                                               Πανταζής

Τέλος κι αρχή, με καλοκαιρινά μπουρίνια.

Ένα πάρτι αποφοίτησης. Πρωταγωνιστές τα εκτάκια...ανάμεσα τους κι ο μεγάλος μας γιος. Βίντεο, με εικόνες από εκδρομές τους, από σκέψεις τους, από στιγμές τους.

Με τον κολλητό του από τα νήπια...χωρίζουν πια οι δρόμοι τους...ελπίζω μόνο οι εκπαιδευτικοί.

Παιδιά αγκαλιασμένα, παιδιά που τα ξέρουμε από τα νήπια και τώρα είναι νεαρά κορίτσια κι αγόρια. Αγκαλιές, μνήμες δάκρυα. Γονείς που τα κοιτάζαμε από μακριά και δεν το πιστεύαμε...εμείς οι γονείς των αποφοίτων. Γέμισε το μυαλό με εικόνες...."θυμάσαι τότε;", "πόσα χρόνια πέρασαν από εκείνη την εκδρομή;". Σαν ψέματα.

Βλέπαμε τις φωτογραφίες και τα βίντεο και δεν το πιστεύαμε πόσο γρήγορα μεγάλωσαν, πόσο μικρούλια ήταν... λίγα μόλις χρόνια πριν.
Μαζί και ένα μήνυμα όλο αγάπη από μια γυναίκα που αγάπησε και φρόντιζε τα παιδιά μας αφήνοντας τους συνέχεια γραπτά μηνύματα στον πίνακα...Η μαμά Φαντασματίνα....

Η κύρια που καθάριζε το σχολείο και τα παιδιά την αγαπούν κι εκείνη...εκείνη τα αγαπά ακόμη περισσότερο, τόσο που ήταν εκεί στην αποφοίτηση τους, γράφοντας τους το τελευταίο της μήνυμα στον πίνακα...αχ αυτό το μήνυμα, με έκανε να κλαίω γοερά!

Ήταν όλοι εκεί εκείνη τη μεγάλη μέρα! όλοι κι οι αγαπημένοι δάσκαλοι. Οι πιο αγαπημένοι. Αυτοί που νοιάζονταν, αυτοί που πάλεψαν για να χαραχτούν, αυτοί που δεν φοβούνται να σβηστούν με γενναιοδωρία...

Έκαναν μια πελώρια προσπάθεια για αυτό το ανασηκωμένο χεράκι. Για αυτό το σήμα της νίκης...Για αυτό το παιδί που δεν φεύγει ηττημένο από το σχολείο του, μα νιώθει ήδη νικητής, κλείνοντας μια μάχη, για να μπει στην επόμενη!
Αυτό έκαναν αυτοί οι δάσκαλοι και τους ευχαριστούμε...όλους! Όλους σας! Μια πιο πολύ εσάς...κυρία μας.

Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο και μετά σβήσου πάλι με γενναιοδωρία. Ο Ελύτης.

Οι απόφοιτοι ευτυχισμένοι. Στο κατώφλι της εφηβείας, στον προθάλαμο μιας νέας ζωής. Κοιτάζοντας μπροστά, στο τρομακτικό και προκλητικό αύριο!
Μετά ξαφνικά όλοι μαζί έπεσαν στην πισίνα.
Βούτηξαν, άλλοι με θεαματικές τούμπες, άλλοι με διστακτικά βήματα, ο καθένας με τον τρόπο του, μα δεν έμεινε κανείς απέξω...Μείναμε μόνο εμείς οι γονείς, στην άκρη του νερού, ξαφνιασμένοι να τους κοιτάζουμε με αχνά χαμόγελα.

Ήταν δική τους αυτή η βουτιά, ολόδικη τους...Έκλαψα πολύ. Τόσο πολύ. Τον κοίταζα έτσι χαρούμενο να κοιτάζει τριγύρω.

Να ζει τις στιγμές του, να κινείται με τόση άνεση στον κύκλο του και ήξερα πως σε λίγους μήνες θα νιώθει σαν το ψάρι έξω από το νερό, έξω από τον κύκλο ασφάλειας. Χωρίς όλους αυτούς τους φίλους και τους γνωστούς δασκάλους, τριγύρω.
Τον θυμόμουν μικρούλη, τόσο χαριτωμένο, την πρώτη ημέρα της ζωής του στον παιδικό σταθμό...Ήταν μόλις 21 μηνών...και τόσο ανεξάρτητος και χαρούμενος! Του είχαμε πει πως μεγάλωσε και θα πάει στο σχολείο, με την τσαντούλα του και το τσίγκινο κατσαρολάκι του τόσο μικρούλης. Τότε ήταν η πρώτη του μέρα στο σχολείο και να τώρα φτάσαμε στην τελευταία!

Ήταν συγκινητική γιορτή και για ακόμη έναν λόγο. Γιατί εκεί, σε εκείνο τον ίδιο κήπο κάναμε το ντεμπούτο μας ως παντρεμένο ζευγάρι εγώ με το μπαμπά του και σε εκείνη την πισίνα έπεσε ο Πα, σπρωγμένος από τα τρελόπαιδα τους κολλητούς του, ως μεθυσμένος γαμπρός με το γαμπριάτικο του κοστούμι και τα καλογυαλισμένα παπούτσια....όλα καταστράφηκαν ολοσχερώς!
Όμως αυτός ο κήπος έχει για εμάς μιαν άλλη αξία. Εκεί ξεκινήσαμε την έγγαμη μας  ζωή με ένα αξέχαστο πάρτι και να κι άλλα κλεισίματα, κι άλλα ξεκινήματα συνεχίζονται εκεί, στην ίδια πισίνα!
Φύγαμε με τα δώρα τους παρέα. Συμβολικά και πάλι...Τρία ψαράκια (ευτυχώς μέσα στο νερό). Ένα στον καθένα τους κι ένα που απέμεινε μόνο του και υιοθετήθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη. Ο Mάικ, ο Τίνγκελ και ο Κοχύλης.

Ζούνε μέσα στη γυάλα τους και είναι τόσο αστείο να τα παρατηρείς... Τα παιδιά τα αγαπούν. Δεν κοιμούνται από την έξαψη και τον ενθουσιασμό...Δεν χορταίνουν να τα κοιτούν, να κάνουν τα παλαβά τους. Δεν μπορούσα να το φανταστώ πόσο αστεία και χαριτωμένα είναι τα χρυσόψαρα και ναι, τα ξεχωρίζουμε και ξέρουμε ποιο είναι ποιο, αφού τελικά, υπάρχουν διαφορές, όχι μόνο στην εμφάνιση αλλά και στις συνήθειες τους!

Η τελευταία εβδομάδα λοιπόν στο Δημοτικό έφτασε. Μαζί με το καλοκαίρι που όμως δεν λέει να σοβαρευτεί....
Σε αντίσταση του όμως εμείς δοκιμάσαμε να κάνουμε το πρώτο μας μπάνιο, εκεί που πέρσι είχαμε κλείσει το καλοκαίρι...και μας έπιασε ένα πανέμορφο μπουρίνι την ώρα που χτίζαμε κάστρα!

Δεν μας ένοιαξε καθόλου....Αγαπάμε τα μπουρίνια!

Δοκιμάσαμε να μαζέψουμε τα μούρα μας, μα ο κρύος καιρός δεν τα άφησε ακόμη να ωριμάσουν και γέμισαν μόνο ένα ποτηράκι, άσε που την ώρα που προσπαθούσαμε να τριγύσουμε το δέντρο μας έπιασε μπουρίνι...

Σιγά μην μας πτοήσει, ένα ακόμη μπουρίνι ή το ότι μαζέψαμε μόνο μια χούφτα μούρα.
Ήταν αρκετά για να φτιάξω ένα μικρό κέικ. Ζουμερό κι αφράτο, με λίγη ζάχαρη και γιαούρτι με χαμηλά λιπαρά και μιας και τα μούρα ήταν λίγα για όλη τη ζύμη του κέικ, κάναμε και δύο με κουβερτούρα για τα αγόρια.

Απολαύσαμε λοιπόν ένα τέλειο απογευματινό καφέ με αφράτο κέικ για όλους, μετά το καλοκαιρινό μπουρίνι...το πρώτο μας για φέτος!

 

 

Γιορτάσαμε μαζί με φίλους τα γενέθλια του γιου τους στον πανέμορφο χρωματιστό κήπο τους που θύμιζε κάτι από τα παλιά, με απίθανη παρέα,

με πολλά πολλά  παιδιά σπαρμένα παντού,

με ένα ακόμη μπουρίνι και με το σπίτι τους να έχει αυτή την εικόνα καταστροφής, μετά την απρόσμενη νεροποντή...Σιγά τα λάχανα! Οι γενναίοι φίλοι δεν μάσησαν λεπτό...

και έστειλαν τα παιδιά σπαρμένα αυτή τη φορά στους καναπέδες να βλέπουν ταινίες, ενώ οι γονείς μιλούσαμε ως αργά στην βρεγμένη  αυλή τυλιγμένοι με μπουφάν και κουβέρτες.

Αποφασίσαμε να κάνουμε βραδιά θερινού κινηματογράφου στο μπαλκόνι μας με έργα που θα διαλέξουν τα αγόρια και είδαμε σειρά τα Jurassic Park παρέα με σπιτικά ποπ κορν...πασπάτες τα λέμε εμείς, στα τέλεια μικρά χαρτονένια κουβαδάκια δώρο του αγαπημένου μας happy teapot.  Τα αγόρια  απλά, τα λάτρεψαν!

Πάλι το μπουρίνι μας τα χάλασε...και μεταφερθήκαμε μέσα στο σπίτι με τρελά γέλια και μόλις που προλάβαμε! Σιγά μην μας χαλάσει τη βραδιά κινηματογράφου που περιμέναμε πως και πως, ένα μπουρίνι. Είδαμε δυο έργα στη σειρά στους καναπέδες και τα απολαύσαμε!

Και παρόλο που οι μέρες ξεκινούν και κλείνουν με βροχή...ξέρουμε πια πως οι στιγμές  ξεγνοιασιάς πλησιάζουν και να...ένα ραβασάκι ευτυχίας κρυμμένο στο μαξιλάρι μου.

Πόσο πολύ μπορεί να σε συνεπάρει ένα τέτοιο μικρό άτσαλα γραμμένο μήνυμα ευτυχίας. Όχι γιατί έκανες κάτι για να το αξίζεις, αλλά γιατί έρχεται το καλοκαίρι κι αυτό από μόνο του αρκεί να κάνει κάποιον χαρούμενο! Τόσο χαρούμενο ώστε να σου στείλει ραβασάκι λατρείας...Αχ πως μας ξεμυαλίζει το καλοκαίρι!

Να και τα  άγριοκρέμμυδα μου άνθισαν κι είναι παντού. Πανέμορφα κι ολοστρόγγυλα, πιστά στα καλοκαιρινά μας ραντεβού.

Όλος ο κόσμος τριγύρω μυρίζει μελωμένα. Ίσως είναι από τις φλαμουριές που άνθισαν. Ίσως είναι από τα γιασεμιά στις αυλές. Ίσως από την γη την ίδια που ευωδιάζει τους μελωμένους καρπούς της.
Είναι που τελικά...όσο κι αν ο καιρός αντιστέκεται έρχεται το καλοκαίρι.
Ένα καλοκαίρι γεμάτο υποσχέσεις πλησιάζει κι έχουμε τόσα να δούμε, τόσα να κάνουμε, τόσα να ζήσουμε.
...κι αν οι μέρες φέρνουν μπουρίνια, δεν μας τρομάζουν, δεν μας στεναχωρούν γιατί το κάθε καλοκαίρι...έχει και τα μαγικά κι απόκοσμα, μπουρίνια του!

Αρχίζουμε με μια εκδήλωση στο σχολείο της φύσης το επόμενο Σαββατοκύριακο! Πέρσι φτιάξαμε φούρνο από λάσπη, φέτος θα φτιάξουμε σπιτάκια.   Η δραστηριότητες θα αρχίσουν την Παρασκευή και θα κορυφωθούν την Κυριακή οπότε μην χάσετε την ευκαιρία να έρθετε έστω και μια ημέρα για να κυλιστούμε μαζί στις λάσπες και να ενημερωθούμε για τις δημιουργίες από λάσπη και για το εργαστήριο κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας.

Το καλοκαίρι αυτό θα σημάνει το τέλος μιας εποχής λοιπόν, μα και την αρχή μιας νέας, μιας και ο μεγάλός μας θα γίνει γυμνασιόπαιδο!!!
Την Παρασκευή η τελευταία του ημέρα στο Δημοτικό. Θα τη ζήσουμε μαζί, ελπίζουμε όπως πάντα, σε όλες τις αλλαγές της ζωής του! Όλοι μαζί...
Τι παράξενες που είναι οι αλλαγές. Πόση θλίψη και πόση χαρά συγκεντρωμένες σε δυο λέξεις...Τέλος κι αρχή!

Είμαι σίγουρη πως με καταλαβαίνεται αγαπημένοι...
                                                                                                        Κατερίνα