Τέλος κι αρχή, με καλοκαιρινά μπουρίνια.

Ένα πάρτι αποφοίτησης. Πρωταγωνιστές τα εκτάκια...ανάμεσα τους κι ο μεγάλος μας γιος. Βίντεο, με εικόνες από εκδρομές τους, από σκέψεις τους, από στιγμές τους.

Με τον κολλητό του από τα νήπια...χωρίζουν πια οι δρόμοι τους...ελπίζω μόνο οι εκπαιδευτικοί.

Παιδιά αγκαλιασμένα, παιδιά που τα ξέρουμε από τα νήπια και τώρα είναι νεαρά κορίτσια κι αγόρια. Αγκαλιές, μνήμες δάκρυα. Γονείς που τα κοιτάζαμε από μακριά και δεν το πιστεύαμε...εμείς οι γονείς των αποφοίτων. Γέμισε το μυαλό με εικόνες...."θυμάσαι τότε;", "πόσα χρόνια πέρασαν από εκείνη την εκδρομή;". Σαν ψέματα.

Βλέπαμε τις φωτογραφίες και τα βίντεο και δεν το πιστεύαμε πόσο γρήγορα μεγάλωσαν, πόσο μικρούλια ήταν... λίγα μόλις χρόνια πριν.
Μαζί και ένα μήνυμα όλο αγάπη από μια γυναίκα που αγάπησε και φρόντιζε τα παιδιά μας αφήνοντας τους συνέχεια γραπτά μηνύματα στον πίνακα...Η μαμά Φαντασματίνα....

Η κύρια που καθάριζε το σχολείο και τα παιδιά την αγαπούν κι εκείνη...εκείνη τα αγαπά ακόμη περισσότερο, τόσο που ήταν εκεί στην αποφοίτηση τους, γράφοντας τους το τελευταίο της μήνυμα στον πίνακα...αχ αυτό το μήνυμα, με έκανε να κλαίω γοερά!

Ήταν όλοι εκεί εκείνη τη μεγάλη μέρα! όλοι κι οι αγαπημένοι δάσκαλοι. Οι πιο αγαπημένοι. Αυτοί που νοιάζονταν, αυτοί που πάλεψαν για να χαραχτούν, αυτοί που δεν φοβούνται να σβηστούν με γενναιοδωρία...

Έκαναν μια πελώρια προσπάθεια για αυτό το ανασηκωμένο χεράκι. Για αυτό το σήμα της νίκης...Για αυτό το παιδί που δεν φεύγει ηττημένο από το σχολείο του, μα νιώθει ήδη νικητής, κλείνοντας μια μάχη, για να μπει στην επόμενη!
Αυτό έκαναν αυτοί οι δάσκαλοι και τους ευχαριστούμε...όλους! Όλους σας! Μια πιο πολύ εσάς...κυρία μας.

Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο και μετά σβήσου πάλι με γενναιοδωρία. Ο Ελύτης.

Οι απόφοιτοι ευτυχισμένοι. Στο κατώφλι της εφηβείας, στον προθάλαμο μιας νέας ζωής. Κοιτάζοντας μπροστά, στο τρομακτικό και προκλητικό αύριο!
Μετά ξαφνικά όλοι μαζί έπεσαν στην πισίνα.
Βούτηξαν, άλλοι με θεαματικές τούμπες, άλλοι με διστακτικά βήματα, ο καθένας με τον τρόπο του, μα δεν έμεινε κανείς απέξω...Μείναμε μόνο εμείς οι γονείς, στην άκρη του νερού, ξαφνιασμένοι να τους κοιτάζουμε με αχνά χαμόγελα.

Ήταν δική τους αυτή η βουτιά, ολόδικη τους...Έκλαψα πολύ. Τόσο πολύ. Τον κοίταζα έτσι χαρούμενο να κοιτάζει τριγύρω.

Να ζει τις στιγμές του, να κινείται με τόση άνεση στον κύκλο του και ήξερα πως σε λίγους μήνες θα νιώθει σαν το ψάρι έξω από το νερό, έξω από τον κύκλο ασφάλειας. Χωρίς όλους αυτούς τους φίλους και τους γνωστούς δασκάλους, τριγύρω.
Τον θυμόμουν μικρούλη, τόσο χαριτωμένο, την πρώτη ημέρα της ζωής του στον παιδικό σταθμό...Ήταν μόλις 21 μηνών...και τόσο ανεξάρτητος και χαρούμενος! Του είχαμε πει πως μεγάλωσε και θα πάει στο σχολείο, με την τσαντούλα του και το τσίγκινο κατσαρολάκι του τόσο μικρούλης. Τότε ήταν η πρώτη του μέρα στο σχολείο και να τώρα φτάσαμε στην τελευταία!

Ήταν συγκινητική γιορτή και για ακόμη έναν λόγο. Γιατί εκεί, σε εκείνο τον ίδιο κήπο κάναμε το ντεμπούτο μας ως παντρεμένο ζευγάρι εγώ με το μπαμπά του και σε εκείνη την πισίνα έπεσε ο Πα, σπρωγμένος από τα τρελόπαιδα τους κολλητούς του, ως μεθυσμένος γαμπρός με το γαμπριάτικο του κοστούμι και τα καλογυαλισμένα παπούτσια....όλα καταστράφηκαν ολοσχερώς!
Όμως αυτός ο κήπος έχει για εμάς μιαν άλλη αξία. Εκεί ξεκινήσαμε την έγγαμη μας  ζωή με ένα αξέχαστο πάρτι και να κι άλλα κλεισίματα, κι άλλα ξεκινήματα συνεχίζονται εκεί, στην ίδια πισίνα!
Φύγαμε με τα δώρα τους παρέα. Συμβολικά και πάλι...Τρία ψαράκια (ευτυχώς μέσα στο νερό). Ένα στον καθένα τους κι ένα που απέμεινε μόνο του και υιοθετήθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη. Ο Mάικ, ο Τίνγκελ και ο Κοχύλης.

Ζούνε μέσα στη γυάλα τους και είναι τόσο αστείο να τα παρατηρείς... Τα παιδιά τα αγαπούν. Δεν κοιμούνται από την έξαψη και τον ενθουσιασμό...Δεν χορταίνουν να τα κοιτούν, να κάνουν τα παλαβά τους. Δεν μπορούσα να το φανταστώ πόσο αστεία και χαριτωμένα είναι τα χρυσόψαρα και ναι, τα ξεχωρίζουμε και ξέρουμε ποιο είναι ποιο, αφού τελικά, υπάρχουν διαφορές, όχι μόνο στην εμφάνιση αλλά και στις συνήθειες τους!

Η τελευταία εβδομάδα λοιπόν στο Δημοτικό έφτασε. Μαζί με το καλοκαίρι που όμως δεν λέει να σοβαρευτεί....
Σε αντίσταση του όμως εμείς δοκιμάσαμε να κάνουμε το πρώτο μας μπάνιο, εκεί που πέρσι είχαμε κλείσει το καλοκαίρι...και μας έπιασε ένα πανέμορφο μπουρίνι την ώρα που χτίζαμε κάστρα!

Δεν μας ένοιαξε καθόλου....Αγαπάμε τα μπουρίνια!

Δοκιμάσαμε να μαζέψουμε τα μούρα μας, μα ο κρύος καιρός δεν τα άφησε ακόμη να ωριμάσουν και γέμισαν μόνο ένα ποτηράκι, άσε που την ώρα που προσπαθούσαμε να τριγύσουμε το δέντρο μας έπιασε μπουρίνι...

Σιγά μην μας πτοήσει, ένα ακόμη μπουρίνι ή το ότι μαζέψαμε μόνο μια χούφτα μούρα.
Ήταν αρκετά για να φτιάξω ένα μικρό κέικ. Ζουμερό κι αφράτο, με λίγη ζάχαρη και γιαούρτι με χαμηλά λιπαρά και μιας και τα μούρα ήταν λίγα για όλη τη ζύμη του κέικ, κάναμε και δύο με κουβερτούρα για τα αγόρια.

Απολαύσαμε λοιπόν ένα τέλειο απογευματινό καφέ με αφράτο κέικ για όλους, μετά το καλοκαιρινό μπουρίνι...το πρώτο μας για φέτος!

 

 

Γιορτάσαμε μαζί με φίλους τα γενέθλια του γιου τους στον πανέμορφο χρωματιστό κήπο τους που θύμιζε κάτι από τα παλιά, με απίθανη παρέα,

με πολλά πολλά  παιδιά σπαρμένα παντού,

με ένα ακόμη μπουρίνι και με το σπίτι τους να έχει αυτή την εικόνα καταστροφής, μετά την απρόσμενη νεροποντή...Σιγά τα λάχανα! Οι γενναίοι φίλοι δεν μάσησαν λεπτό...

και έστειλαν τα παιδιά σπαρμένα αυτή τη φορά στους καναπέδες να βλέπουν ταινίες, ενώ οι γονείς μιλούσαμε ως αργά στην βρεγμένη  αυλή τυλιγμένοι με μπουφάν και κουβέρτες.

Αποφασίσαμε να κάνουμε βραδιά θερινού κινηματογράφου στο μπαλκόνι μας με έργα που θα διαλέξουν τα αγόρια και είδαμε σειρά τα Jurassic Park παρέα με σπιτικά ποπ κορν...πασπάτες τα λέμε εμείς, στα τέλεια μικρά χαρτονένια κουβαδάκια δώρο του αγαπημένου μας happy teapot.  Τα αγόρια  απλά, τα λάτρεψαν!

Πάλι το μπουρίνι μας τα χάλασε...και μεταφερθήκαμε μέσα στο σπίτι με τρελά γέλια και μόλις που προλάβαμε! Σιγά μην μας χαλάσει τη βραδιά κινηματογράφου που περιμέναμε πως και πως, ένα μπουρίνι. Είδαμε δυο έργα στη σειρά στους καναπέδες και τα απολαύσαμε!

Και παρόλο που οι μέρες ξεκινούν και κλείνουν με βροχή...ξέρουμε πια πως οι στιγμές  ξεγνοιασιάς πλησιάζουν και να...ένα ραβασάκι ευτυχίας κρυμμένο στο μαξιλάρι μου.

Πόσο πολύ μπορεί να σε συνεπάρει ένα τέτοιο μικρό άτσαλα γραμμένο μήνυμα ευτυχίας. Όχι γιατί έκανες κάτι για να το αξίζεις, αλλά γιατί έρχεται το καλοκαίρι κι αυτό από μόνο του αρκεί να κάνει κάποιον χαρούμενο! Τόσο χαρούμενο ώστε να σου στείλει ραβασάκι λατρείας...Αχ πως μας ξεμυαλίζει το καλοκαίρι!

Να και τα  άγριοκρέμμυδα μου άνθισαν κι είναι παντού. Πανέμορφα κι ολοστρόγγυλα, πιστά στα καλοκαιρινά μας ραντεβού.

Όλος ο κόσμος τριγύρω μυρίζει μελωμένα. Ίσως είναι από τις φλαμουριές που άνθισαν. Ίσως είναι από τα γιασεμιά στις αυλές. Ίσως από την γη την ίδια που ευωδιάζει τους μελωμένους καρπούς της.
Είναι που τελικά...όσο κι αν ο καιρός αντιστέκεται έρχεται το καλοκαίρι.
Ένα καλοκαίρι γεμάτο υποσχέσεις πλησιάζει κι έχουμε τόσα να δούμε, τόσα να κάνουμε, τόσα να ζήσουμε.
...κι αν οι μέρες φέρνουν μπουρίνια, δεν μας τρομάζουν, δεν μας στεναχωρούν γιατί το κάθε καλοκαίρι...έχει και τα μαγικά κι απόκοσμα, μπουρίνια του!

Αρχίζουμε με μια εκδήλωση στο σχολείο της φύσης το επόμενο Σαββατοκύριακο! Πέρσι φτιάξαμε φούρνο από λάσπη, φέτος θα φτιάξουμε σπιτάκια.   Η δραστηριότητες θα αρχίσουν την Παρασκευή και θα κορυφωθούν την Κυριακή οπότε μην χάσετε την ευκαιρία να έρθετε έστω και μια ημέρα για να κυλιστούμε μαζί στις λάσπες και να ενημερωθούμε για τις δημιουργίες από λάσπη και για το εργαστήριο κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας.

Το καλοκαίρι αυτό θα σημάνει το τέλος μιας εποχής λοιπόν, μα και την αρχή μιας νέας, μιας και ο μεγάλός μας θα γίνει γυμνασιόπαιδο!!!
Την Παρασκευή η τελευταία του ημέρα στο Δημοτικό. Θα τη ζήσουμε μαζί, ελπίζουμε όπως πάντα, σε όλες τις αλλαγές της ζωής του! Όλοι μαζί...
Τι παράξενες που είναι οι αλλαγές. Πόση θλίψη και πόση χαρά συγκεντρωμένες σε δυο λέξεις...Τέλος κι αρχή!

Είμαι σίγουρη πως με καταλαβαίνεται αγαπημένοι...
                                                                                                        Κατερίνα