Η Ζωή βρίσκει τον τρόπο...

Θα μπορούσα να μοιραστώ μαζί σας τόσα πολλά! Θα μπορούσα να σας πω για τις πανέμορφες ημέρες μας στους αμμόλοφους με το χρώμα της θάλασσας να μας μαγεύει. Με τον αγέρα να μας παίρνει τα μαλλιά και τα καλάμια να χορεύουν τρελά στο πέρασμα του...

Θα μπορούσα να σας πω για τα καταπληκτικά μπουρίνια, με τα σύννεφα να έρχονται από μακριά σαν απειλητικά κύματα και τα παιδιά να φωνάζουν "τρέχα μαμά θα μας προλάβουν"... και να τρέχουμε γελώντας σαν δαιμονισμένοι σαν να μας κυνηγά τσουνάμι!

 

 Θα μπορούσα να σας πω για ένα δέμα έκπληξη που ήρθε από την Κρήτη μέσα σε όλο τον χαμό και μου έφερε δάκρυα. Ένα δέμα για όλους μας  γεμάτο απίθανη φροντίδα από μια αναγνώστρια, που δεν γνωρίζω καν. Ξέρω όμως το όνομα της και λίγη από την ιστορία της κι αυτά είναι αρκετά...αρκετά για να νιώσεις έναν άνθρωπο, για να αισθανθείς συνδεδεμένος! Πόσοι άνθρωποι γενναιόδωροι είστε κρυμμένοι εκεί έξω....

Κάποια από τα πολλά που μας έστειλε η Ελπίδα...

 Θα μπορούσα να σας πω για το αξέχαστο διήμερο στο Σχολείο της Φύσης όπου όλοι μαζί γονείς παιδιά, εθελοντές, δύο ημέρες κατασκήνωσαν στο σχολείο και κοιμήθηκαν εκεί και έφτιαξαν σπιτάκια από λάσπη! Θα μπορούσα να μοιραστώ μαζί σας την καταπληκτική αυτή συντροφική ατμόσφαιρα. Τους ανθρώπους να μοιράζονται, να προσφέρουν, να συμμετέχουν. Να τρώνε όλοι μαζί, να κοιμούνται όλοι μαζί, να δημιουργούν όλοι μαζί σε μια ατμόσφαιρα που θύμιζε κάτι από τα παλιά...μια ανθρώπινη Κοινότητα.
Λάσπη και άνθρωποι βουτηγμένοι σε αυτή και ήλιος λαμπερός και σκηνές και δυνατή ροκ μουσική και τρελό κέφι....και κατάσταση woodstock!

Θα μπορούσα να σας πως για το αξέχαστο βραδινό παρτι με τους γονείς να χορεύουν σαν τρελοί με τα παιδιά τους στα χέρια...

και θα μπορούσα να  μοιραστώ μαζί σας την υπέροχη αυτή εικόνα που μου καρφώθηκε στο μυαλό, με το νεαρό αυτό ζευγάρι που χόρευε ξημερώματα σε ένα τρελό σχολείο, κάτω από τα αστέρια...παρέα με την κόρη τους και περνούσαν τέλεια εκεί, ενώ θα μπορούσαν να είναι οπουδήποτε αλλού,  σε κάποιο club, σε κάποιο Super barάκι, με coctails, όπως όλοι μας!

Μα δεν θέλαμε να είμαστε οπουδήποτε αλλού...εκείνο το βράδυ εκεί χτυπούσε η καρδιά μας! Εκεί νιώθαμε ζωντανοί! Αγκαλιά με τα παιδιά μας και την τρελή αυτή Κοινότητα ανθρώπων, στην αυλή του σχολείου κάτω από τον έναστρο ουρανό...

Θα μπορούσα να σας πω για το καταπληκτικό Εργαστήριο Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας  που παρακολούθησα στο Σχολείο της φύσης εκείνο το διήμερο με τον καθηγητή του ΑΠΘ  Γιώργο Γριτζά  με υπέροχες ιδέες και συζητήσεις

και δίπλα μου είχα την πιο μικρή συμμαθήτρια...καρφιτσωμένη στην αγκαλιά της μαμάς της και συγκινήθηκα τόσο με αυτή την εικόνα!

Θα μπορούσα επίσης να σας πω για το απίθανο πάρτι των συντελεστών της παράστασης Τράβα Μπρος χαρίζοντας μας μια ακόμη αξέχαστη βραδιά, γλεντιού.

Κέφι, χορός, γέλια και μαμάδες και μπαμπάδες να βάζουν για ύπνο τα πιτσιρίκια στις ξαπλώστρες που κουβάλησαν από την αμμουδιά

και αμέσως μετά το πάρτι μεταφέρθηκε στο υπέροχο bar της ακτής Ρετζίκα στον Ποταμό Επανωμής

και απλά, απογειώθηκε.

Ξημερώσαμε χορεύοντας....τι νύχτα!!!!

Θα μπορούσα να σας πως για όλη την δική μου προετοιμασία για το άγχος του κλεισίματος των ομάδων μου και την πίεση όλων αυτών που έπρεπε να σχεδιαστούν μαζί με την πίεση των παιδιών, κλείσιμο σε σχολεία, ωδεία, εξετάσεις....τα κανονικά δηλαδή! Αυτά που σε κάνουν να νομίζεις πως τρέχεις δίχως νόημα, πως δεν αντέχεις άλλο, πως είσαι μόνος, πως χρειάζεσαι να μείνεις μόνος για να έχεις το  χρόνο να σκεφτείς, να νιώσεις, να κάνεις απολογισμούς...γιατί κάθε κλείσιμο κρύβει και πόνο και τελικά κάθεσαι κατάκοπος να παρακολουθήσεις μια ακόμη παιδική παράσταση και πιάνεις τον εαυτό σου να κλαίει απαρηγόρητα και όχι...δεν είναι απλά η συγκίνηση!

Θα μπορούσα να σας πως για όλους τους φίλους των παιδιών που μπαινοβγαίνουν στο σπίτι μας...μετά  το κλείσιμο των σχολείων. Να μοιραστώ τις φωνές και τα γέλια και τα παιχνίδια τους, τα χρώματα από τον χαρούμενο κόσμο τους...

Θα μπορούσα να σας πω πως όλες αυτές τις ημέρες για να τα καταφέρουμε με τα παιδιά, κρατώντας τους σε εγρήγορση,  το σπίτι μας μοιάζει με εργαστήριο και κάνουν πειράματα με γύψους και υγρά και ότι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί και όλα μοιάζουν διαλυμένα γύρω μου, μα δεν έχω το χρόνο να σκεφτώ ή να καθαρίσω και γίνεται πραγματικός πανικός παντού!



Ο Άγγελος έφτιαξε βαρόμετρο και μετά έριξε χαλάζι....

Ο Γιώργος έφτιαξε, θέατρο σκιών με φιγούρες τεράτων.

Τέλος θα μπορούσα να σας πω για το καλοκαιρινό μας κλείσιμο στους Κύκλους....Για τα χέρια, τα χαμόγελα, τα μάτια που γυαλίζουν στο σκοτάδι και το φως μέσα τους....όλα αυτά που δεν θα ξεχάσω ποτέ....μα δεν είναι η ώρα!

χέρια που κρατούν κάποιον σφιχτά...και τον σηκώνουν

Δεν θα μοιραστώ τίποτε από όλα  αυτά, τουλάχιστον για την ώρα... Δεν θα μπορούσα να μιλήσω για τίποτε από όλα αυτά γιατί είναι τόσα πολλά και τόσα πλούσια και τόσο σημαντικά και πελώρια στη ζωή μου! Όμως ανάμεσα σε όλη αυτή τη ζωή, έπρεπε να πούμε ένα μεγάλο αντίο...καθώς το πρωινό της προετοιμασίας της αποχαιρετιστήριας γιορτής στους Κύκλους ενημερώθηκα πως έτσι όπως γίνεται πάντα, απρόσμενα και ξαφνικά έφυγε ένας αγαπημένος θείος...κι όλα σαν να σιώπησαν για λίγο.

Θα μπορούσα να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου, καθώς τα μάτια μου κοίταζαν τους ανθρώπους γύρω μου να είναι τόσο χαρούμενοι και ήμουν κι εγώ χαρούμενη μαζί τους μα το  μυαλό μου ήταν στην  μαμά μου, που την ώρα εκείνη, ταξίδευε από την Γερμανία, για να  έρθει και να αποχαιρετήσει τον μονάκριβο αδερφό της. Θα μπορούσα να μοιραστώ τις σκέψεις μου καθώς έμπαινα στο σπίτι που γεννήθηκε και μεγάλωσε εκείνος, ξέροντας πως εκείνος δεν θα σταθεί ποτέ ξανά σε εκείνο το κατώφλι. Θα μπορούσα να μοιραστώ τα συναισθήματα μου καθώς όλο το χωριό τον ξεπροβόδιζε και τα εγγόνια του πρωτοστατούσαν κλαίγοντας γοερά και μέσα μου ήμουν ευτυχισμένη για εκείνον, γιατί ήξερα πως αυτός ο άνθρωπος έζησε μια γεμάτη ζωή και είδε παιδιά κι εγγόνια και δημιούργησε κι αγαπήθηκε πολύ!   Θα μπορούσα να μοιραστώ την εικόνα της γυναίκας του που της ζητούσαν να καθίσει καθώς φαινόταν έτοιμη να καταρρεύσει κι εκείνη ψιθύριζε..."είμαι καλά" και όρθια αποχαιρετούσε την αγάπη της....Ναι! Θα μπορούσα να το μοιραστώ αυτό, γιατί ένιωθα πως αποχαιρετούσε το αγόρι που αγάπησε κοντά 50 χρόνια πριν....Το αγόρι που την έκλεψε, που της χάρισε τον κόσμο κι εκείνη όρθια κι αγέρωχη στεκόταν διπλα του μέχρι τέλους...εικόνα μαγική!

Θα μπορούσα να μοιραστώ μαζί σας την αίσθηση καθώς ο ήλιος έκαιγε τα πάντα εκείνη την πρώτη πιο καυτή μέρα του Ιούνη, με τον κάμπο όλο να ανάβει και με τις σόλες των παπουτσιών μου να κολλούν στην άσφαλτο και να ξεκολλούν από τη κάψα...Θα μπορούσα να σας πω ακόμη για αυτή την αίσθηση καθώς τα έβγαλα κι έτρεξα ξυπόλητη πάνω στην άσφαλτο  ως το σπίτι για να αλλάξω παπούτσια και οι πατούσες μου κάηκαν από την πυρωμένη άσφαλτο και καθώς καιγόμουν μια σκέψη μου πέρασε από το μυαλό..."φέτος του Προφήτη Ηλία δεν θα τηλεφωνήσω για να του ευχηθώ!"
Και θα μπορούσα να μοιραστώ την αίσθηση πως είμαι άρρωστη  την επόμενη ημέρα, χωρίς να ξέρω από τι ακριβώς...απλά το σώμα αφέθηκε να καταρρεύσει...

Ναι θα μπορούσα να τα μοιραστώ όλα αυτά, τα σχεδόν υπέροχα...τα γεμάτα ζωή συμβάντα. Ναι αυτές θα μπορούσαν να είναι πολλές πολλές αναρτήσεις αναλύσεων και εικόνων και λέξεων... όμως η αλήθεια είναι πως αυτή είναι μία ανάρτηση στην οποία θα ήθελα να μοιραστώ μια μόνο φράση...αυτή του Γιάννη Τσαρούχη που άρρωστος πια και νιώθοντας το τέλος να πλησιάζει είπε την μαγική φράση, που με είχε στοιχειώσει τότε όταν την διάβασα στην εφημερίδα..."Αυτό το καλοκαίρι, δεν θα το δω να φεύγει..." Πέθανε του Προφήτη Ηλία...

Τα Καλοκαίρια είναι γεμάτα μαγεία. Γεμάτα ζωή, γεμάτα υποσχέσεις...μα αυτό το καλοκαίρι κάποιος αγαπημένος μας δεν θα το δει να φεύγει...ούτε και θα το ζήσει. Έχουμε όμως την ευκαιρία να το ζήσουμε εμείς για εκείνον. Εμείς που τον αγαπήσαμε...Έχουμε την ευθύνη να το ζήσουμε για όλους όσους δεν μπορούν και δεν είναι εδώ για να το ζήσουν ενώ θα το ήθελαν...Για όσους δεν έχουν την ευκαιρία, ενός ακόμη καλοκαιριού! Εμείς...εμείς είμαστε η ευκαιρία τους!



Άλλωστε, πως να αντισταθείς σε αυτό χρώμα...πως να κρατηθείς και να μην το ζήσεις, να μην το νιώσεις μέχρι το μεδούλι σου, έστω κι αν στιγμές στιγμές ο πόνος σε παγώνει.
Ναι! Η ζωή προχωρά...και ξέρω πως όλοι αυτοί οι Κύκλοι που άνοιξαν κι έκλεισαν...όλοι αυτοί οι άνθρωποι που δούλεψα μαζί τους, που στάθηκα δίπλα τους, που στάθηκαν δίπλα μου στη ζωή, μου έμαθαν πολλά και τους ευγνωμονώ για όλα. Μα αυτό που κρατώ σαν πολύτιμο φυλαχτό είναι αυτή η αίσθηση πως η ζωή συνεχίζει το δρόμο της κι εμείς μαζί της κι αυτό είναι το χρέος μας απέναντι της και νιώθω ευλογία, νιώθω τύχη για κάθε στιγμή και για κάθε μάθημα διαχείρισης πόνου....
Αντίο λοιπόν αγαπημένε μας θείε και τελικά το μέγεθος του ανθρώπου μετριέται με το κενό που αφήνει και τι υπέροχο....εσύ άφησες μεγάλο κενό στις καρδιές όσων σε αγάπησαν!

Αγαπημένοι μου...η ζωή βρίσκει τον τρόπο το έχουμε ξαναπεί...Η ζωή πάντα βρίσκει τον τρόπο να γίνει απολαυστική...Ελπίζω όλοι, να είμαστε εδώ για να δούμε αυτό το καλοκαίρι να φεύγει, μα μέχρι τότε ας το ζήσουμε! Και χρησιμοποιώντας τη φράση ορόσημο μιας γυναίκας που φέτος μας έδωσε πολλά γενναιόδωρα μαθήματα ζωής... Ας μην το χαραμίσουμε αυτό το δώρο, ας μην χαραμιστούμε...ας μην χαραμίσουμε καμιά ευκαιρία για ζωή αυτό το καλοκαίρι!

Μου λείψατε...αγαπημένοι...
                                                                            Κατερίνα