...κι ήτανε κι ένας γλάρος με ολόλευκα φτερά....

Στη ζωή υπάρχουν φορές που νομίζεις πως είσαι μόνος. Ζεις τη ζωή σου, βγάζεις την κάθε μέρα σου, τραβάς το φορτίο σου και συνεχίζεις, χωρίς να κοιτάς δεξιά κι αριστερά. Οι παρωπίδες που έχεις φορέσει σε βοηθούν να  κοιτάς χαμηλά, να μην αποσπάται η προσοχή σου από τίποτε ανώφελο, άχρηστο, τίποτε πέρα από την δουλειά που έχεις να κάνεις, από όλα αυτά που έχεις να διεκπεραιώσεις....
Αν κοιτάξεις δίπλα...αν τολμήσεις, θα δεις πολλούς, πολλούς σαν εσένα. Ανθρώπους που προσπαθούν σκληρά, ο καθένας με το φορτίο του, με τον αγώνα και την προσπάθεια του, καθένας με τις διαφορές του μα με τόσες, τόσες απίστευτες ομοιότητες!
Νομίζουμε πως οι άνθρωποι που τολμούν να κάνουν κάτι διαφορετικό, κάτι έξω από τα πλαίσια, είναι τυχεροί. Πιστεύουμε πως οι άνθρωποι που τολμούν να κοιτάξουν πέρα από τις παρωπίδες τους, τα έχουν καταφέρει γιατί ήταν απλά "κωλόφαρδοι" ή γιατί τα έχουν όλα λυμένα στη ζωή τους.
Πως δεν έχουν κανένα φορτίο να κουβαλήσουν, κανένα πρόβλημα να λύσουν κανένα φόβο, να τους κυνηγά σαν καμτσίκι....
Πόσο βολική σκέψη! Μα πόσο λάθος...

Υπάρχουν φορές που η ανάγκη σε κλείνει κι υπάρχουν φορές που η ανάγκη σε ανοίγει. Η ανάγκη για ζωή, για δημιουργία, για μοίρασμα, για συγχώρεση, για αποφυγή του πόνου, για επούλωση των πληγών. Τότε σηκώνεις το κεφάλι και κοιτάς τριγύρω...κι αυτή είναι η πρώτη κίνηση αντίστασης. Αντίσταση σε όλα όσα σε κάνουν να σέρνεις το ζυγό σου. Σε όλα τα "πρέπει", σε όλα τα "όχι", σε όλα τα "μη".
Έστω κι ένας να το κάνει αυτό είναι νίκη! Γιατί αυτός ο ένας θα συμπαρασύρει κι άλλους κι άλλους και θα δημιουργηθεί ένας Κύκλος ανθρώπων που κάνουν πια κάτι διαφορετικό...Κοιτούν ψηλά. Κοιτούν μακριά. Κοιτούν δίπλα!

Έτσι από το τίποτε λοιπόν κάποιος που κοίταξε ψηλά και μετά μακριά και μετά δίπλα, άρχισε να γίνεται εμπνευστής και να δίνει όραμα κι αυτό το όραμα μεταδόθηκε και οι άνθρωποι άρχισαν να νιώθουν ικανοί και δυνατοί και δημιουργικοί κι ελεύθεροι. Έτσι απλά οι άνθρωποι μια μέρα κοίταξαν τον εαυτό τους κι ανακάλυψαν πως έχουν φτερά!
Και αποφάσισαν να ρισκάρουν να πετάξουν.
Πρώτα η Βέτα και το Σχολείο της Φύσης λειτούργησαν ως εμπνευστές δίνοντας στους γονείς των παιδιών που πήγαιναν στο σχολείο, το όραμα της δημιουργίας του Κοινωνικού Συλλόγου Δέντρο Ζωής...κι εκεί αρχίζουν όλα!

Δημιούργησαν έναν Κοινωνικό Σύλλογο που ως στόχο θα έχει την αυτοβοήθεια των μελών του και την αλληλοϋποστήριξη. Και στη συνέχεια στόχο θα έχει την βοήθεια ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων και συνανθρώπων και την υποστήριξη του τόπου τους, κι άρχισαν να βάφουν σχολεία  και να ζωγραφίζουν σχολικές αυλές και να καθαρίζουν πάρκα και παραλίες και να κάνουν δράσεις ενίσχυσης. Άρχισαν να εκπαιδεύονται και να εκπαιδεύουν κι άλλους, με δωρεάν διαλέξεις και σεμινάρια κι εκπαιδευτικές ημέρες, πως να γίνουμε καλύτεροι γονείς και συνάνθρωποι και συνάδελφοι και σύντροφοι, πως να γίνουμε πιο ευτυχισμένοι, πιο ελεύθεροι γιατί ο στόχος είναι πάντα η προσωπική ελευθερία..."Το πέταγμα."

"Ο άνεμος έγινε ένα ψιθύρισμα στο πρόσωπο του..." Ο Γλάρος Ιωνάθαν Richard Bach

Ο Σύλλογος δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα, μα για να γίνει όλο αυτό και να στηθεί χρειάζονται χρήματα...Ξαμολήθηκαν και βρήκαν χορηγούς, βρήκαν ανθρώπους που μπορούν να υποστηρίξουν με ότι μπορεί ο καθένας, με προσφορές προϊόντων, με μαζικές αγορές, τρέχοντας σε μαραθώνιους, σε ομαδικές εκδηλώσεις και πολλά άλλα κι ανάμεσα σε αυτά και κάτι ακόμη που σκαρφίστηκαν...Θεατρικές παραστάσεις.
Μαζεύτηκαν λοιπόν μια χούφτα τρελοί κι άσχετοι με το θέατρο και με θράσος αποφάσισαν να ανεβάσουν ένα έργο κι ο ένας είπε "θα το γράψω", ο άλλος "θα το σκηνοθετήσω", ο άλλος "θα ράψω τα κοστούμια", ο άλλος "θα τραγουδήσω" και και και...κι έτσι στήθηκε τρία χρόνια πριν η πρώτη ερασιτεχνική τους παράσταση. Ακολούθησαν άλλες τρεις, κάθε φορά και καλύτερες. Παραστάσεις γεμάτες όραμα κι έμπνευση και δύναμη. Στόχος η βοήθεια και η οικονομική ενίσχυση ανθρώπων και ομάδων που έχουν ανάγκη τα απαραίτητα. Στόχος η προσωπική ευτυχία των μελών κάθε παράστασης και των θεατών τους...

Στην αρχή έρχονταν στις παραστάσεις οι συγγενείς,  γιαγιάδες παππούδες,  άντε και κανένας φίλος έτσι για υποστήριξη. Σιγά σιγά άρχισαν να έρχονται κι άλλοι για να παρακολουθήσουν τις παραστάσεις, μαζί με τα παιδιά τους, κάποιοι που άκουσαν, κάποιοι από περιέργεια, κάποιοι από ενδιαφέρον...

Έτσι φτάσαμε στην τέταρτη παράσταση. Το "Τράβα μπρος" που ολοκληρώθηκε το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Στις τρεις τελευταίες παραστάσεις συμμετέχει πια και ο Πα κι αυτό με κάνει ακόμη πιο περήφανη!

Μια παράσταση μπορεί να σου αρέσει μπορεί και όχι. Όλα είναι υποκειμενικά. Μα δεν μπορεί να είναι τυχαίο όλο αυτό, καθώς δόθηκαν τρεις παραστάσεις συνολικά το Σαββατοκύριακο κι ήταν sold out και οι τρεις. Το θέατρο  κατάμεστο, ο κόσμος γεμάτος παλμό, όχι μόνο φίλοι και συγγενείς πια, μα θεατές. Κανονικοί θεατές...

Η παράσταση αυτή ήταν για εμένα απλά συγκλονιστική για πολλούς πολλούς λόγους. Γιατί έπαιζαν άνθρωποι που αγαπώ και δουλεύω μαζί τους, ξέρω σκέψεις τους, φόβους κι ανάγκες τους. Βλέπω τις υπερβάσεις τους, βλέπω την προσπάθεια τους.
Γιατί συμμετείχε το αγόρι μου, το τρελό μου αγόρι και τον είδα να χορεύει χασάπικο και τον λάτρεψα και τον είδα να χορεύει rok and roll και να τραγουδά  φορώντας χρωματιστά ρούχα 70's και ντυμένος ναύτης και ενθουσιάστηκα και είδα την αγάπη μέσα του για αυτή την παράσταση και για τους ανθρώπους στην ομάδα του και τον θαύμασα για όλα αυτά που μπορεί να δώσει. Τον είδα με άλλα μάτια και με ξάφνιασε και χαίρομαι τόσο που έχει αυτή τη δύναμη να με ξαφνιάζει και να με κάνει να νιώθω  θαυμασμό για εκείνον.
Γιατί αυτή η παράσταση ήταν η πιο δύσκολη από όλες, με πολλά και διαφορετικά κοστούμια, με 43 άτομα επί σκηνής, με συνεχείς εναλλαγές ρόλων και σκηνικών, με Ελληνικό κινηματογράφο που όλοι ξέρουμε και αγαπάμε μα και συγκρίνουμε και ποιος τελικά μπορεί να φτάσει τα κινηματογραφικά τέρατα της εποχής χωρίς να συγκριθεί και να διαλύσει την εικόνα του, χωρίς τον φόβο πως κάποιος θα πει..."καλά τον σκότωσε το Γκιωνάκη" ή "θα τρίζουν τα κόκαλα της Καρέζη με αυτή την ερμηνεία". Κι όμως το τόλμησαν οι ερασιτέχνες σε όλα...και κατάφερνα το αδιανόητο!
Γιατί το αποτέλεσμα ήταν αδιανόητο. Επαγγελματικό, σοβαρό, υπέροχο σε όλες του τις διαστάσεις!

Από αυτή την παράσταση κρατώ πολλά, μα πιο πολύ την ανάγκη των ανθρώπων, την θέληση και την δύναμη να είναι εκεί να το κάνουν αυτό και να έχει νόημα για εκείνους και να έχει αποτέλεσμα και να μαζέψουν τα χρήματα που είναι απαραίτητα για τις ανάγκες των ανθρώπων που τα χρειάζονταν.
Λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση μπήκα στα παρασκήνια εκεί στον δημιουργικό χαμό. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι...μαζεμένοι πίσω από την κλειστή αυλαία, λίγο πριν εκείνη ανοίξει. Ντυμένοι με τα ρούχα των ρόλων όμορφοι και λαμπεροί. Τους κοίταζα έναν έναν...Έβλεπα την αγωνία τους.
Αν τους έβλεπε κανείς από μακριά θα νόμιζε πως είναι επαγγελματίες. Αν κάποιος δεν τους ήξερε θα πίστευε πως αυτοί οι άνθρωποι για να μπορούν να είναι εδώ τα έχουν όλα τακτοποιημένα, όλα λυμένα στη ζωή τους...κι αν όχι όλα, τότε σίγουρα τα θέματα τους είναι απλά θέματα καθημερινότητας δεν έχουν ζόρικα ή δύσκολα πράγματα να διαχειριστούν...Γιατί ποιος θα μπορούσε να περνά δύσκολα και να παίζει σε θέατρα αντί να είναι σε θλίψη ή έστω αντί να σκέφτεται πως θα ξεπεράσει τις δυσκολίες του;   Οι άνθρωποι που περνούν δύσκολα δεν μπορούν να είναι ευτυχισμένοι...έτσι δεν είναι;

Τους κοίταζα καλά καλά, όλους αυτούς τους μικρούς μου ήρωες...γιατί εγώ ήξερα! Κι εκείνοι ξέρουν πως η ευτυχία κι η χαρά είναι επιλογή. Γιατί κάποιοι λίγους μήνες πριν θρηνούσαν αγαπημένους συντρόφους κι έμειναν να προχωρούν μόνοι στη ζωή...κάποιοι είχαν αποχαιρετήσει παιδιά!!! κάποιοι είχαν μείνει άνεργοι ή πάλευαν με την ανεργία μήνες...χρόνια. Κάποιοι μάχονταν με αρρώστιες, με μνήμες παιδικές που πονούν, με ιστορίες ζωής απίθανες, με μια καθημερινότητα σκληρή και ζόρικη.
Κάποιοι δούλευαν δεκάωρα και μετά πήγαιναν σπίτι για να ράψουν τα φορέματα της παράστασης, ξημερώματα μετά το μαγείρεμα και ενώ τα παιδιά κοιμόταν πια και κάποιοι  έτρεχαν μετά την δουλειά τους να βρουν χορηγούς και γυρνούσαν σπίτι για να μαζέψουν τα παιδιά σαν τρελοί να τα πάνε σε δραστηριότητες, σκεπτόμενοι πως οι ίδιοι μπορεί και να μην έχουν αρκετά χρήματα για να πληρώσουν την δραστηριότητα του παιδιού τους τον άλλο μήνα μα...ήταν χαρούμενοι γιατί είχαν μόλις πετύχει μια καλή χορηγία για την παράσταση.
Άνθρωποι που είχαν δικά τους θέματα να λύσουν δικές τους άλυτες εκκρεμότητες, ο καθένας με την ανάγκη του κι όμως ήταν όλοι μαζί εκεί έτοιμοι, έτοιμοι να χαρίσουν τον λαμπερό εαυτό τους. Να τον πιέσουν να γελάσει, να τον πιέσουν να τραγουδήσει, να τον πιέσουν να παλέψει για τη ζωή την ίδια!!! 
Κάποιος μου είπε..."οι σκιές ήταν εκεί, ο φόβος ερχόταν, αλλά εγώ γελούσα! Ο πόνος πάντα θα είναι εκεί  μα εγώ πια αποφάσισα..."

Έβλεπα τον ερασιτέχνη σκηνοθέτη, που έχει γίνει ο καλύτερος επαγγελματίας πια, να τους δίνει τις τελευταίες ενθαρρυντικές λέξεις..."Κάθε κοστούμι που βγάζετε δεν θα το ξαναφορέσετε, οπότε ζήστε το. Χαρείτε τον ρόλο σας, ρουφήξτε την κάθε ατάκα, την κάθε στιγμή"... Υπέροχος. Πως να μην ακολουθήσεις έναν τέτοιο leader; Πως να μην τον εμπιστευτείς;

Ήταν μαζί, ενωμένοι, με τις εντάσεις με τις αντιρρήσεις με τις διαφωνίες τους, με τους Super καυγάδες τους...μα εκεί. Γιατί έτσι είναι η ομάδα! Έχει καλές και κακές μέρες, έχει ζωντάνια και συναισθήματα και θυμό και λύπη και χαρά και περνά από σαράντα κύματα...Μα μια ομάδα ξέρει να τα περνά γιατί υπάρχει μέσα της κάτι, που την κρατά ζωντανή. Η πρόσθεση. Το μαζί!
Είμαστε όλοι μαζί. Αυτοί πίσω από την αυλαία κι αυτοί στην πλατεία. Όλοι μαζί συμμέτοχοι σε μια προσπάθεια. Οι πρωταγωνιστές που έκαναν πρόβες κι οι σύντροφοι που έμεναν πίσω να κρατούν το σπίτι και τα παιδιά που ξενυχτούσαν με τους γονείς τους στις πρόβες αποκοιμισμένα σε καρέκλες και οι συγγενείς μας και οι φίλοι που ήταν εκεί και οι θεατές...όλοι μαζί! Φροντιστές και συμμέτοχοι.

Μόνος κανείς για να τα καταφέρει είπε ο Αριστοτέλης θα πρέπει να είναι ή Θεός ή Θηρίο...
Άνθρωποι ...εμείς είμαστε άνθρωποι αγαπημένοι μου, ούτε θεοί, ούτε θηρία και μόνο μαζί μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο μας.
Η μοναξιά είναι επιλογή κι εμείς δεν είμαστε μόνοι.

Σήκωσε τα μάτια και κοίταξε δίπλα κι άλλοι πονούν κι άλλοι αγωνιούν και μόνος είσαι αδύναμος. Μα μέσα σε μια ομάδα η μοναξιά χάνεται γιατί ο κάθε ένας προσθέτει τη δύναμη του και ξάφνου έχεις μια γροθιά ανθρώπων. Μια γροθιά δυνατή...
Μπείτε σε δημιουργικές ομάδες. Αν δεν υπάρχουν δημιουργήστε τις. Μην χρησιμοποιείτε τα αξεπέραστα προβλήματα σας, τον ανύπαρκτο χρόνο, τον πόνο, τον φόβο σαν δικαιολογία για να σας κρατήσουν έξω από την χαρά και την δημιουργία. Είναι προβολές, είναι το καθρέφτισμα του φόβου και του μικρού εαυτού μας...

Ζητήστε βοήθεια, δώστε βοήθεια, δημιουργήστε ομάδες. Κύκλους Ζωής...
Αγαπημένοι μου...δεν είμαστε μόνοι!!!!

Απολαύστε τις εικόνες της πραγματικά απολαυστικής αυτής παράστασης!

Εκτός από τις δικές μου φωτογραφίες θα δείτε και εικόνες που τραβήχτηκαν από τον ποιητή Φαμφάρα Φαφλατά κατά κόσμον... φίλο Γιώργο Κ.

Παρασκήνια...

έτοιμος κι ο Μαυρογυαλούρος!

Λίγο πριν ανοίξει η αυλαία, μπροστά από τα έτοιμα στημένα σκηνικά....Τελευταίες οδηγίες, τελευταίες ενθαρρυντικές λέξεις...

"Ζήστε το..." ο σκηνοθέτης συνεπαίρνει, κι όλοι τον ακούν

με την αγωνία....στα πρόσωπα...

Λίγη πούδρα για να μην γυαλίζει....φροντίδα...

και η αυλαία άνοιξε κι ήταν όλοι εκεί.....ο ταλαίπωρος Ευτύχης με πεθερές και νύφες...να του βγάζουν την ψυχή,

 

 άνθρωποι που πήραν το λεωφορείο να πάνε στη θάλασσα...

και νιώσαμε σαν να είναι στη ζωή για Πάντα καλοκαίρι....

Ήταν η τσαχπίνα Μαρίνα με τα κεφτεδάκια.

Οι τσιγγάνες που χόρευαν στον ήχο μιας λατέρνας..."Ασήμωσε..."

 Ο Τιμολέων Φανφάρας, με το αξέχαστο ποίημα...τελικά τι έλεγε το ποίημα;

Ο λατρεμένος μου Ζήκος..."τα κουρίτσια τς γειτουνιάς μου μι πιράζουνιιιι..."

 

Ο βιολιστής και η λυσσάρα τρελοχήρα....

Οι γοργόνες χόρεψαν με τους  μάγκες.

Η Παπασταύρου, η Γιαντικιάρογλου όλες οι τσούπρες κι ο κύριος Φλωράς, να μοιράζει χαστούκια και "ααααχ Ερως ανίκατε μάχαν"...

 τα απόλυτα crazy girls που μας ξεσήκωσαν...

Η Annabel που έτρεχε να ξεφύγει από το βοσκό με τα μύγδαλα.

Βρεθήκαμε στην δικαστική αίθουσα με τις σωφερίνες...μεγάλος μπελάς!

 κι ήταν κι η καθαρίστρια που ονειρευόταν μεγαλεία....

Τα παιδιά ενθουσιασμένα, άρχισαν να χορεύουν στο ρυθμό της μουσικής. Γονείς πάνω, παιδιά κάτω από τη σκηνή!

και μετά ήρθε ένας γλάρος....να μας ταξιδέψει, να μας θυμίσει, να μας συγκινήσει...σε μια απόλυτη στιγμή...

κι ήταν κι άλλοι Θεέ μου τόσοι πολύ. Γελάσαμε, κλάψαμε, συγκινηθήκαμε, τραγουδήσαμε και μετά...γέμισε η σκηνή ναύτες! Τι απίθανη, απίθανη εικόνα!!!Τραγουδούσε όλο το θέατρο μαζί τους...

"Τράβα μπρος και μη σε μέλει θάρρος η ζωή μας θέλει"....

και τα παιδιά πήδηξαν πάνω κι έτρεξαν να αγκαλιάσουν τους γονείς τους...σε μια στιγμή απόλυτα μαγική! Γιατί όλα αυτά γίνονται για εκείνα...Τα παιδιά μας με τα λαμπερά τους μάτια τα γεμάτα ευτυχία και περηφάνια για τους γονείς τους....Μικροί συνεχιστές μιας κουλτούρας που πιστεύει στην συμμετοχή και την αλληλοβοήθεια.

 

κι όλα τέλειωσαν...μα τίποτε δεν τέλειωσε. Όλα άρχισαν καθώς κάθε κλείσιμο δημιουργεί κάτι νέο. Νέο κι ελπιδοφόρο!

Η ομάδα έβγαλε την τελευταία της φωτογραφία. Ευτυχισμένοι και χαρούμενοι κι όμορφοι στα μάτια μας και στις καρδιές μας!

 

 ...κι έμεινε μια επίγευση θλίψης και μια φουσκοθαλασσιά συναισθημάτων...Υπέροχων δυνατών συναισθημάτων!
Φίλοι...σας ευχαριστώ για πολλά μα για αυτή την παράσταση, για αυτό το μήνυμα, σας ευχαριστώ διπλά. Γιατί για κάθε Γλάρο Ιωνάθαν που ονειρεύεται πτήσεις υπάρχει μια ευκαιρία.
"Βλέπει μακρύτερα εκείνος ο γλάρος που πετάει ψηλότερα"...είπε ο Λίβινγκστον κι οι δικοί μας γλάροι το κατάφεραν αυτό...
Ο Γλάρος Ιωνάθαν πέταξε ψηλά μόνο και μόνο, γιατί ήξερε πως το μπορούσε!

Για να δηλώσω την σημαντικότητα της αίσθησης της προσφοράς και μιας και μέρος των χρημάτων θα προσφερθούν και στο Σύλλογο παιδιών με Σύνδρομο Down, θα ήθελα να κλείσω με τα λόγια του σκηνοθέτη Βησσαρίωνα. Τα έγραψε στην ιστοσελίδα της παράστασης στο fcb, με αφορμή αυτή τη  φωτογραφία.


Κύκλος Ζωής

"Στιγμές χαραγμένες στην καρδιά και στο μυαλό!

Κυρίες και κύριοι είναι για μας πολύ δύσκολο να περιγράψουμε ότι νοιώθουμε από όσα ζούμε κατά τη διάρκεια των παραστάσεων μας με λίγα λόγια...

Στην 1η μας παράσταση το Σάββατο στις 6 καλέσαμε παιδιά με τους συνοδούς τους από το Σύλλογο παιδιών με σύνδρομο down Ελλάδας. Σχεδόν 20 παιδιά ήρθαν και η χαρά και η συγκίνησή μας ήταν πολύ μεγάλη!...

Στο τέλος του έργου μας, στο φινάλε, στο τραγούδι «τραβά μπρος» ένας νέος φίλος μας σηκώθηκε όρθιος και αγέρωχος ανταπέδωσε τον χαιρετισμό τραγουδώντας δυνατά. Η μόνη του διαφορά ένα επιπλέων χρωμόσωμα… Αυτή είναι η φωτογραφία που αποτύπωσε τη στιγμή....

... Όλοι εμείς εκεί πάνω, κάνουμε την τρέλα μας, το κέφι μας δίνουμε τη ψυχή μας. Δείχνουμε στα παιδιά μας μια εικόνα διαφορετική για μας, μια εικόνα τεράστια, μαγική... Όμως εκτός από αυτά, η ομάδα αυτή υπάρχει και θα υπάρχει με πρωταρχικό σκοπό και στόχο την προσφορά στα παιδιά και στις κοινωνικές ομάδες που μας χρειάζονται. Στιγμές σαν αυτές χαράχτηκαν στη καρδιά και στο μυαλό όλων μας.

Εϊ, ψιτ! παλικάρι με το λευκό πουκάμισο
και τον γενναίο χαιρετισμό,
σε ευχαριστούμε!"

Σου έχουν μάθει να φοβάσαι τα ύψη, τα βάθη, τις πτήσεις, τις αλλαγές, το ρίσκο μα...Ει! ψιτ Ιωνάθαν...σε εσένα μιλάω...αυτά στην πλάτη σου είναι φτερά κι αν τα ανοίξεις...μπορείς να πετάξεις.
Καλημέρα αγαπημένοι...
                                                                                                 Κατερίνα