Me and Michelle...

Αγγλία, Herford Νοέμβριος 1995. Βράδυ αποφοιτήσεων. Μια παρέα κάθεται στους μαλακούς καναπέδες του ξενοδοχείου και μιλά. Μιλά ασταμάτητα. Είχαμε χωρίσει για το καλοκαίρι και τώρα να βρεθήκαμε για τις αποφοιτήσεις μας. Το επόμενο πρωί θα χωριζόμασταν ξανά...για πάντα.
Μια πολυπολιτισμική παρέα. Ιταλία, Ισραήλ, Καναδάς, Τζαμάικα, Ιρλανδία, Αγγλία κι Ελλάδα σε ένα μαλακό καναπέ...
Καθόμαστε δίπλα, δίπλα. Κολλητά. Ακουμπάμε χέρια πόδια, γελάμε, δακρύζουμε, κάνουμε όνειρα, δίνουμε υποσχέσεις, να ξαναβρεθούμε σε δέκα χρόνια. Ξανά εκεί... στο Comet Hotel...

Ολοκληρώσαμε μαζί τις σπουδές μας σαν χιλιάδες άλλους φοιτητές. Μα η ομάδα μας είχε κάτι το ξεχωριστό. Έναν ολόκληρό χρόνο εκπαιδευόμασταν μέσα από τον εαυτό μας.Ψυχανάλυτικες μέθοδοι, ενώθηκαν, με την θεραπεία της τέχνης, με το παιχνίδι, την μουσική, τη ζωγραφική, την υποκριτική, την δραματοποίηση. Για να περάσεις το μάθημα δεν χρειαζόταν μόνο να διαβάσεις. Έπρεπε να μοιραστείς, να νιώσεις, να δώσεις, να ανοιχτείς, να ρισκάρεις, να πονέσεις, να ανακαλύψεις, να σκάψεις βαθιά, πολύ βαθιά. Είχαμε ομάδες εποπτείας, ομάδες θεραπείας, ομάδες αυτογνωσίας. Κάναμε δουλειά αυτοβιογραφική, δραματοποιώντας κομμάτια της ζωής μας, συναισθήματα κι εμπειρίες μας...Σκληρή δουλειά. Πολύ δάκρυ, πολύς πόνος, θυμός, άρνηση, αντίσταση...ω! Λατρεμένη λέξη η αντίσταση!
Δουλεύαμε αυτογνωσιακά κάθε μέρα, κάθε λεπτό και η αξέχαστη φράση ήταν "I 'll take it to the group ", δηλαδή θα το φέρω θέμα στην ομάδα, μια φράση που στο τέλος την λέγαμε και γελούσαμε με το χάλι μας.
Δουλεύαμε με το σώμα. Ξυπνούσαμε μνήμες αρχέγονες, ανακαλύπταμε μέσα από μύθους, μέσα από παραμύθια, μέσα από λαϊκές ιστορίες, μέσα από τις δικές μας ιστορίες και το δικό μας παρελθόν. Μάθαμε να ακουμπάμε ο ένας τον άλλο, να νιώθουμε εμπιστοσύνη, να ανοιγόμαστε, να αφουγκραζόμαστε σιωπηλά το ένστικτο μας, να ρισκάρουμε.  Όχι χωρίς κόστος...δεν ήταν πάντα όλα ρόδινα...μα έχουν πια στην μνήμη μου όλα, την θαμπή αυτή ρομαντική, πατίνα του χρόνου...

Ήταν μια χρονιά δώρο, για πολλούς λόγους, μα ο πιο σημαντικός ήταν γιατί γνώρισα εκείνη...

Πίσω στο Comet Hotel...είναι πια ξημερώματα. Εξω βρέχει και ξέρουμε πως ήρθε η ώρα του αντίο. Αγκαλιές σφιχτές. Μάτια θολά κι αντίο. Φεύγουν όλοι...Ανεβαίνω στο δωμάτιο όπου κοιμόμουν, δίπλα στο δωμάτιο των γονιών μου, που είχαν ταξιδέψει από την Γερμανία για την αποφοίτηση μου. Όλα είχαν τελειώσει πια. Ήμουν επίσημα Δραματοθεραπεύτρια και παρόλο που τα αρχικά μου σχέδια ήταν να παραμείνω στην Αγγλία έφευγα, γιατί πίσω στην Ελλάδα είχα να κυνηγήσω ένα όνειρο στην Θ.Κ.Ιθάκη κι έναν έρωτα που έφευγε φαντάρος...Για καλή μου τύχη κυνήγησα τις σωστές επιλογές...
Μα τότε δεν το ήξερα...ανέβαινα τις σκάλες σιωπηλά και το χαλί έπνιγε τα βήματα μου. Εκανα το σωστό, το λάθος; Ποιος να ήξερε...ήξερα μόνο πως με πονούσε αυτός ο αποχωρισμός...Ηθελα να μείνω, ήθελα να φύγω, ήθελα να είμαι σε δυο μέρη ταυτόχρονα, να ζω δυο ζωές. Δεν ήθελα να την χάσω εκείνη την ομάδα, εκείνη τη σχέση, εκείνο το συναίσθημα...Πονούσε.
Πονούσε τόσο που δεν μπορούσα όύτε να κλάψω, μόνο θυμόμουν τα λόγια της σαν μου έλεγε "I will never forget you..."κι ύστερα έφευγε για να ταξιδέψει στην άλλη ακρη του κόσμου.

Κάθησα στο κρεββάτι βαριά και φυτέφτηκα εκεί μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο δεν ξέρω για πόση ώρα. Κάποια στιγμή άκουσα έναν απαλό χτύπο στην πόρτα. Ξημέρωνε...άνοιξα απότομα κι ήταν εκείνη.Το κορίτσι μου. Γύρισε για ένα τελευταίο αντίο. Πέσαμε η μια στην αγκαλιά της άλλης. Χωρίς λόγια, χωρίς υποσχέσεις, μόνο ένας λυγμός. Δεν θα ξεχάσω εκείνη τη νύχτα σε όλη μου τη ζωή...Δεν θα την ξεχάσω!
Μετά από ώρα, προσχωρήσαμε αγκαλιασμένες μέχρι την είσοδο με τα χέρια πλεγμένα κι εκεί κάτω από το υπόστεγο, δίπλα στην βροχή με το πρωινό φως σχεδόν να αχνοφέγγει, χωρίσαμε!

Όχι δεν ήταν μια νεανική φιλία, αυτό που νιώθαμε και το ξέραμε κι οι δυο καλά. Δεν είναι σχέση, αγάπη...ήταν κάτι πολύ πολύ βαθύτερο...που είναι τόσο δύσκολο να εξηγήσω με λέξεις. Ηταν σαν να μας συνέδεε μιαν άλλη ζωή...
Χωρίσαμε μα...δεν χωρίσαμε ποτέ! γιατί πάντα ήταν εκεί η μια για την άλλη και να σχεδόν είκοσι χρόνια μετά μου στέλνει μήνυμα "έρχομαστε στην Ευρώπη για 15 ημέρες και θέλω να περάσω να σε δω"...Ηταν σχεδόν αστείο. Ζει στον Καναδά κι αυτό ταξίδι για εμάς είναι αδιανόητο κι εκείνη ανάμεσα σε Βερολίνο, Λονδίνο, Άμστερνταμ, κάνει μια στάση στην Ελλάδα για να με δει. Να με γνωρίσει στον άντρα της, να γνωρίσει τα παιδιά μου, να καθήσουμε στο μπαλκόνι, να πίνουμε κρασιά και να μιλάμε...

Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο για αυτή τη συνάντηση. Για την αγκαλιά μας στο αεροδρόμιο, για την αγκαλιά των παιδιών σαν την πρωτοσυνάντησαν, σαν να την γνώριζαν χρόνια, για το ότι την έβλεπα να παρακολουθεί τον Άγγελο να παίζει κλαρινέτο καθώς κι η ίδια μουσικός και παίζει κλαρινέτο και την άκουγα να λέει "come on Angelos, play me the jazz". Για το ότι μάθαινε στα παιδιά τον εθνικό ύμνο και τους έβρισκα στο σπίτι να ανεμίζουν τα σημαιάκια του Καναδά που τους έφερε και να τραγουδούν μαζί τον ύμνο με ενθουσιασμό. Για το ότι ένιωθα τον σύντροφο της φίλο που μας ένωνε κάτι δυνατό. Εκείνη. Τον αγάπησα γιατί την αγαπά και την φροντίζει. Τον αγάπησα σαν να τον ξέρω χρόνια. Ήταν φοβερό το πόσο μεγάλη οικειότητα ένιωθαν κι οι δυο με στη χώρα μας λέγοντας μας συνέχεια πως τους θυμίζει τον τόπο καταγωγής τους την Τζαμάικα!!!Μάγκα μου, γουστάρω τρελά...Jamaica and Greece sister lands my man!

Δεν βγήκαμε, δεν κάναμε τίποτε ιδιαίτερο. "Μας αρκεί να καθόμαστε εδώ μαζί σας και να μιλάμε, έχουμε τόσα να πούμε", μου έλεγε κι ήταν σαν να ζούσα όνειρο. Καθόμασταν είκοσι χρόνια μετά, στο μπαλκόνι μου στην Ελλάδα και ήταν εκει.  Σχεδόν σουρεαλιστικό!
Έβλεπα τα χέρια της, άκουγα τα λόγια της κι ήταν αυτή, η Michelle μου. Το κορίτσι μου. Όχι απλή φίλη μα κάτι άλλο σχεδόν απόκοσμο. Πάντα είχα αυτήν την αίσθηση πως έχουμε γνωριστεί κάπου αλλού, σε μιαν άλλη εποχή, ζωή...ποιος ξέρει. Η Michelle  για εμένα, είναι κάτι σαν Σαμάνος... Εχει το χάρισμα να δουλεύει θεραπευτικά με ανθρώπους. Είναι "healer".  Έχει μια απίστευτη διαίσθηση, λατρεύει τον τελετουργικό τρόπο σκέψης, γυρνάει στις ρίζες για να ψάξει με την μαγική της σκαπάνη, το πολύπλοκο μυαλό της, κοιτάζει βαθιά και μέσα στα μάτια της βλέπεις,τους προγόνους της, τον θυμό τους, τον αγώνα τους, την ένταση τους, την πίστη τους! Είναι η καλύτερη θεραπεύτρια που ξέρω!

Περάσαμε νύχτες το μπαλκόνι να μιλάμε και να αναλύουμε και να ψάχνουμε. Η συνάντηση μας είχε κάτι το μυστήριο, ήταν σχεδόν μυστικιστική. Δουλέψαμε μαζί. Ψάξαμε μαζί...Ω! βρήκαμε μαζί!

Αυτό που μας ένωσε τότε...ήταν ο θυμός που σιγόκαιγε μέσα μας. Ενας θυμός νεανικός κι άγριος και νιώθαμε πως απέναντι μας είχαμε τον κόσμο όλο...Θυμηθήκαμε πόσο πολύ νιώθαμε στο πετσί μας την αδικία. Αυτό ήταν το θέμα μας τότε. Ενας θυμός αρχέγονος που δεν ξέραμε από που πηγάζει...Γελάσαμε με το τότε.
Με τα δυο κορίτσια που αγαπήθηκαν βαθιά και δέθηκαν με μια αλυσίδα ενωτική, παντοτινή.
Όχι το κορίτσι αυτό δεν είναι φίλη μου είναι κομμάτι κρυμμένο του εαυτού μου...είναι εγώ.

St.Alban's 1994

Κι έφυγαν...Με κοίταξε στα μάτια και μου απαγόρεψε να κλάψω. Κάποια ζόρικη στιγμή που την κοίταξα μου σήκωσε το σοκολατένιο της χέρι και μου είπε "No! Don't do that! It's not a goodbye, it's a promise."
Πήγα για τρέξιμο. Ήταν το μόνο που μπορούσε να με ανακουφίσει και να με κάνει να επικεντρωθώ. Ενας ήλιος μαγικός έδυε και την ώρα εκείνη από τα ακουστικά μου ξεχύθηκε αυτό το λατρεμένο τραγούδι. Σαν να είχα γυρίσει στις ρίζες μου, σαν να είχα βρει τον χαμένο στόχο μου. Ενιωθα ελεύθερη σαν τον άνεμο.
Ενας ήλιος που έδυε με κατακόκκινα και χρυσαφένια χρώματα, ένας Νοτιάς να ανακατεύει τα μαλλιά μου, ένα ήχος ξεσηκωτικός στα αυτιά μου με στίχους που μιλούσαν μέσα μου, το σώμα μου δυνατό πατούσε γερά στη γη με βήματα γρήγορα και κοφτά και το κορίτσι μου εκεί ψηλά στα σύννεφα, μακριά μου μα όσο ζω δίπλα μου! Μια από τις πιο αξέχαστες εμπειρίες μου εκείνο το απόγευμα...

Σας χαρίζω αυτό το ηλιοβασίλεμα, κι αυτό το τραγούδι αγαπημένοι. Μακάρι να είμαστε όλοι ευλογημένοι με ανθρώπους δώρα στη ζωή μας! Ανθρώπους χαρισματικούς, ξεχωριστούς που ξέρουν να είναι εκεί, ξέρουν να δίνουν, ξέρουν να μοιράζονται, ξέρουν να αγαπάνε και να ρισκάρουν για την αγάπη!

"We'll be washed and buried one day my girl
And the time we were given will be left for the world
The flesh that lived and loved will be eaten by plague
So let the memories be good for those who stay"...

 

 
 
 
 


I waited for you my Winter Wind . I love you...
Καλημέρα αγαπημένοι...Καλημέρα!
                                                                           Κατερίνα
Υ.Γ.
Η Michelle μου εργάζεται στην Alberta και ξέρω πως είναι λίγο τρελό, μα γνωρίζοντας πως υπάρχουν αναγνώστες μας στον μακρινό Καναδά, δίνω τα στοιχεία της για όποιον τυχερό μπορεί να ζητήσει και να λάβει την βοήθεια της. Θα την βρείτε εδώ.