Τα ποιηματα μιας μαμάς...

Είναι μια από τις φίλες αδερφές μου. Μια από τις γνωστές πια G6. Δεν είναι ποιήτρια μα η μητρότητα την έκανε...Έχει δυο κόρες. Κάθεται στην αμμουδιά τις παρατηρεί και γράφει σκέψεις κι ύστερα μου τις στέλνει...Κι εγώ κάθε φορά κλαίω γιατί νιώθω τις σκέψεις της.

Μου έδωσε την άδεια να τις μοιραστώ μαζί σας...σε μια ξεχωριστή ημέρα των φίλων...

Είναι δύο ποιήματα από τα πολλά. Αυτά που με άγγιξαν πιο βαθιά, αυτά που  έξυσαν την επιφάνεια της μαμαδίστικης καρδιάς μου...Σε ευχαριστώ αγαπημένη...

Λευκάδα Άγιος  Νικήτας 2008 "Μικρές νεράιδες, στα κύματα"

Τις Κοιτάζω

Πίσω από αυτό το απρόσμενο πέπλο.

Ονειρεύομαι τα ώριμα μάτια τους.

Τα γερά σώματά τους.

Τις στέρεες σκέψεις τους.

Τότε που οι σκέψεις τους θα είναι ολόδικές τους.

Τότε που δε θα έχουν, παρά μόνο ξέφτια από τις δικές μου.

Θέλω να τους χαρίσω κάτι.

Ένα μόνο.

Την ελευθερία.

                      Ο.Κ.

Ο ποντικός των Δοντιών...

Είναι κάτασπρο, με μια μικρή ματωμένη ριζούλα.

"Δεν το πετώ στα κεραμίδια", είπες και με κοίταξες

"Είναι δικό μου ενθύμιο. Θα το κρατήσω."

Μέσα στο καινούριο σου κουτάκι.

Στο ποντικάκι σου.

Τα βάζεις ένα - ένα κάνοντας άλλο ένα βήμα μακριά μου.

Το βήμα που επιθυμώ και εύχομαι.

Αυτό που οδηγεί στο πέταγμα.

Σε ένα πέταγμα, ξέφρενο, όλο δικό σου.

Κι όμως, να που γίνεται , το ίδιο μου το όνειρο 

αυτό να με βουρκώνει.

Δεν είναι μόνο το κάτασπρο δοντάκι σου.

Είναι και εκείνη η πιτζάμα που κόντυνε ξεδιάντροπα.

Είναι και η ελιά που βγήκε πάνω από τα χειλάκια σου και σου 'δωσε έναν αέρα θηλυκότητας.

Είναι και οι ντροπές που κάνεις όταν ντύνεσαι.

Μωρό μου

Παντοτινό.

                       Ο.Κ.

Καλό Αύγουστο αγαπημένοι μου...
                                                                        Κατερίνα