Δεκαπενταύγουστος στο Καζαβίτι...

Το ότι το Καζαβίτι, το αγαπώ είναι γνωστό....Το γιατί επίσης γνωστό. Αν δεν είναι γνωστό...μπορείτε να το μάθετε εδώ,  εδώ  κι εδώ κι αν δεν βαριέστε ρίξτε και μια Χριστουγεννιάτικη ματιά εδώ!Σε τέσσερις ξεχωριστές παλιές μου αναρτήσεις.

Το ότι εκεί θα ζούσα τον πιο όμορφο Δεκαπετναύγουστο της ζωής μου, δεν μπορούσα να το φανταστώ κι όμως έγινε...

Ήταν τρεις υπέροχες ημέρες. Μόνο τρεις μα τόσο γεμάτες που μας γέμισαν όλους. Ήταν υπέροχο γιατί  ήμασταν όλη η οικογένεια μαζί. Μαμά, μπαμπάς εγώ η μικρή αδερφή μου, τα παιδιά μας κι οι σύντροφοι μας...κι όλοι μαζί στο μαγικό σπίτι της Νίτσας και του Νίκου με τα πολλά παιδιά και βέβαια όλα αυτά στο μαγικό μου Καζαβίτι! Τρεις μέρες για να γιορτάσουμε την Παναγία και την μαμά μας.

Μπήκαμε σε ένα καράβι γεμάτο με κόσμο και ξαφνικά άρχισε το ταξίδι, καθώς ξεχύθηκε μια υπέροχη καλοκαιρινή μουσική, από την κιθάρα ενός επιβάτη. Φούσκωσε η καρδιά από χαρά! Καλοκαίρι...

Ασυναίσθητα λικνιζόμασταν νωχελικά στη μουσική, με τον αέρα να μας ανακατεύει τα μαλλιά και τους γλάρους να πετούν πάνω από τα κεφάλια μας. 

Τους ταΐσαμε τα παιδιά γέλασαν κι ενθουσιάστηκαν όπως πάντα με αυτό το απίθανο παιχνίδι σαν πάμε στη Θάσο...το τάισμα των γλάρων!

Η αίσθηση απίθανη...ταξιδεύουμε...

Όλες οι στιγμές ήταν απλά απολαυστικές. Όλες. Με τα παιδιά μας να παίζουν και να τρέχουν ξέγνοιαστα. Με τη μικρή αυλή της Παλατιανής του Νίκου και της Νίτσας που αγαπάμε. Με τα λουλούδια και τα κεντητά της Νίτσας, τα μικρά κουρτινάκια στα παράθυρα, με όλες εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες, που μυρίζουν φροντίδα...

Με τον ήλιο να  χάνεται μέσα στις πυκνές φυλλωσιές των δέντρων. Με τα σπίτια να αγναντεύουν το βουνό και τα αγριολούλουδα, να φυτρώνουν στις αυλές.

Με το δάσος και τα πελώρια δέντρα του και τις ρεματιές με τις τεράστιες χορταριασμένες πέτρες στην κοίτη του ποταμιού με το λιγοστό νερό τώρα που είναι καλοκαίρι. 

Μικροί εξερευνητές

Με την αίσθηση αυτή την απίθανη, πως θα ξεπηδήσουν ξωτικά και νάνοι πίσω από κάθε δέντρο.

Το δάσος είναι τόσο όμορφο! Νιώθω σαν να είμαι σπίτι μου μέσα του. Ήταν υπέροχο όπως πάντα και φιλοξένησε με τόση γενναιοδωρία τους αγαπημένους μου. Μας χάρισε σιωπηλούς περιπάτους κι εξερευνήσεις και περιπέτειες και στιγμές περισυλλογής και διασκέδασης και γεύσεις από τα ώριμα φρούτα, τους καρπούς του και τα βοτάνια του!

Ο παππούς, μέγας εξερευνητής και γνώστης των  δασών αφού κι ο ίδιος είναι ορεσίβιος...

Οι ιστορίες της γιαγιάς είναι πιο ρεαλιστικές μέσα στο δάσος....

Μαζεύοντας κράνα για να φτιάξουμε λικέρ

Πόση παιδική ευτυχία χάρισε αυτό το βατραχάκι μόνο να ήξερε!

Αυτό το τριήμερο τα είχε όλα και βουνό και θάλασσα καθώς δεν μας έλειψε το γαλάζιο του Αιγαίου που φαινόταν να ξεπροβάλει από  παντού τριγύρω!

Για εμένα ήταν  μια φανταστική αίσθηση όλο αυτό. Το ότι είδαμε ξανά τα Μεταλλεία και οι γονείς μου περπάτησαν στην υπέροχη σπείρα δημιουργία των Σχολείων του Δάσους της Στουτγκάρδης που ήρθαν καλεσμένοι από το Νίκο και τη Νίτσα. Φτιαγμένη από μεγάλες πέτρες που συμβολίζει το εσωτερικός μας ταξίδι.

Την περπάτησαν όλοι μέχρι τέλους μικροί και μεγάλοι και ήταν απίθανη η αίσθηση να τους παρατηρώ να αγκαλιάζονται όταν συναντιούνται και μοναχικά  να πλησιάζουν στο κέντρο τους. Υπέροχη εικόνα...τόσο αληθινή!

Θα μου μείνουν όλα χαραγμένα στη μνήμη για πάντα, μα πιο πολύ ο Δεκαπενταύγουστος. Ήταν τόσο ξεχωριστός που μόλις το συνειδητοποίησα ένιωσα αφάνταστα ευτυχισμένη και τυχερή...ευλογημένη για την τόση χαρά και το μοιράστηκα λέγοντας στη μαμά και την αδερφή μου πως ήταν μια από τις ομορφότερες ημέρες της ζωής μου...κι ήταν αλήθεια!

Άρχισε τα ξημερώματα στην αυλή του Νίκου και της Νίτσας καθώς φτιάχναμε με τα παιδιά στεφάνια από το αμπέλι για να το βάλουμε στα μαλλιά της γιαγιάς και μια φίλης που γιόρταζαν. Η μεγάλη μας γιορτή άρχισε!!!Τι χαρά!  

Συνεχίστηκε με το δικό μου ξύπνημα στις 7 το πρωί για να δω έναν ήλιο να υψώνετε σιγά σιγά πίσω από το βουνό κι εγώ εκεί ολομόναχη να αφουγκράζομαι το δάσος τρέχοντας σε μια διαδρομή γεμάτη καστανιές, βελανιδιές και πλατάνια κι απόλυτη πρωινή σιωπή...Δεν ήθελα να χάσω λεπτό. 

Από το πρωινό post στην σελίδα μας στο instagram

Ακολούθησε ένα πλούσιο σπιτικό πρωινό που φτιάξαμε με τον μπαμπά μου στις 8 το πρωί ενώ όλοι ακόμη κοιμόταν πίνοντας μαζί τον πρώτο μας καφέ και μετά ήρθαν οι φωνές τα παιδιά κι η ζωή κι οι υπόλοιποι καφέδες με την οικογένεια!

Στη θάλασσα είδα τους γονείς μου να κάνουν τσουλήθρα από αυτό το θαλάσσιο ποδηλατάκι και νομίζω πως όλη η παραλία άκουσε τις φωνές τις επευφημίες και τα σφυρίγματα μας καθώς και τις τσιρίδες των παιδιών μας βλέποντας τον παππού και τη γιαγιά να γλιστρούν στην τσουλήθρα. Πόσο γελάσαμε, πόσο χαρήκαμε. Κολυμπήσαμε ώρες! Ωρες...Ευτυχία...

Παγωμένη μπύρα στην μικρή πλατεία κάτω από τον αιωνόβιο πλάτανο και γεύσεις αξέχαστες. 

Όλα μου φαινόταν σαν να τα ζούσα, σαν να τα ένιωθα σε άλλη διάσταση... Με μια μεγάλη υπερβολή!

Ο ωραιότερος μουσακάς, τα ωραιότερα σαρμαδάκια, οι ωραιότεροι κολοκυθοκορφάδες...Το ωραιότερο παγωτό φιστίκι και σοκολάτα με βανίλια κι ωραιότερος freddo espresso και μετά τα γέλια. 

Εκεί με τα αλάτια ακόμη και τα τα μαγιό, με τα παιδιά να τρέχουν και να παίζουν γύρω από το γέρο πλάτανο, ταΐζοντας κι αγκαλιάζοντας με λατρεία τα μικρά γατάκια, εκεί χαλαρώσαμε τόσο που χάσαμε κάθε αίσθηση ενοχλητικού καθωσπρεπισμού...

Οι πλάτανοι στις Ελληνικές πλατείες φύτρωσαν για να παίζουν γύρω τους παιδιά....

...κι αρχίσαμε να μιλάμε και να γελάμε σε έναν διάλογο ανοησίας που θα μείνει στην ιστορία. Τα τρία κορίτσια της παρέας...

Εγώ η μαμά κι η αδερφή μου.Τα αγόρια προσπαθούσαν να απαθανατίσουν την στιγμή του υστερικού γέλιου τραβώντας ασταμάτητα φωτογραφίες και πιστέψτε δεν είναι καμία καλή, μα είναι όλες υπέροχες γιατί αιχμαλώτισαν  στιγμές αγάπης. Αγκαλιασμένες να γελάμε με φωνή δυνατή, τόσο δυνατή που νομίζω όλη η πλατεία μας κοίταζε. Αυτό το γέλιο...τι γέλιο αγαπημένοι μου!

Τρανταχτό, λυτρωτικό, ασυγκράτητο! Απλά αξέχαστο.

Η μέρα έκλεισε με μια κλειστή γιορτή στην δεύτερη μικρή πλατεία του χωριού που διοργάνωσαν  η Νίτσα κι ο Νίκος στη μικρή τους γειτονιά. Όλοι οι γειτόνοι, έφεραν τα φαγητά τους, τις καρέκλες τους, τα τραπέζια τους τα ποτά τους και από το πουθενά στήθηκε το γλέντι!

Τα πιτσιρίκια έπαιζαν  uno στην αυλή και μετά αποκαμωμένα κοιμήθηκαν όλα μαζί στο μικρό σαλόνι στρωματσάδα...

...κι εμείς είχαμε την ευκαιρία να συναντήσουμε και μια παρέα φίλων στην μικρή αυτή γιορτούλα και να στήσουμε δεύτερο κύκλο γέλιου...

Δεκαπενταύγουστος στο Καζαβίτι...Ήλιος, δάσος, θάλασσα, οικογένεια, αγαπημένοι φίλοι, απίθανες γεύσεις, ένα μυαλό απόλυτα ήρεμο και μια ψυχή χορτάτη. Όλα όσα χρειαζόμουν εκεί δίπλα μου, τόσο δίπλα μου που η χαρά με μεθούσε.

Το Καζαβίτι είναι μέρος μαγικό...το ξέρω! Μου έδωσε πολλά κι ακόμη μου δίνει. Υπάρχουν πολλά μέρη που είναι πιο όμορφα σε τούτη τη ζωγραφιστή μας χώρα. Δάση που είναι πιο πλούσια, με περισσότερα νερά και πιο μεγάλα δέντρα, με σοκάκια πιο γραφικά και χωριουδάκια ίσως πολύ πιο όμορφα, με θάλασσες πιο γαλάζιες, πιο κοραλένιες, με ακτές πιο δαντελωτές...όμως είναι κάποια μέρη όπου γαληνεύει η ψυχή μου και το Καζαβίτι είναι για εμένα πνευματικό μου σπίτι. Έχει μια ενέργεια, μια εσωτερικότητα, μια δύναμη θεραπευτική, για όλους...δεν διαλέχτηκε τυχαία για να γίνει τόπος επούλωσης των πληγών δεκάδων παιδιών!

Φεύγοντας μαζεύτηκαν λίγοι άνθρωποι από την μικρή γειτονιά να μας αποχαιρετήσουν.Ο πιο κοντινός γείτονας μας λοιπόν, ένας υπέροχος ηλικιωμένος άνθρωπος, ο κύριος Γιώργος,  έκλεισε αυτό το υπέροχο τριήμερο με τον πιο μαγικό τρόπο, αφού στην προσπάθεια μας να απολογηθούμε για όλη την φασαρία που έκαναν τα τέσσερα απίθανα ζωηρά παιδιά μας αυτές τις τρεις ημέρες...μας απάντησε με την εξής φράση...

"Όποιος ενοχλείται από παιδικές φωνές...να το ξέρεις, έχει γεράσει η ψυχή του..." 

Αγαπημένοι μου...μοιραζόμαστε μαζί σας εικόνες χαράς και ξεγνοιασιάς. Η εκδρομή μας τέλειωσε με μια αστεία παρτίδα ξερής μέσα στο καράβι που έληξε δραματικά αφού οι δυο γιοί μου φώναζαν ο ένας τον άλλο "κλέφτη", μην αντέχοντας το γεγονός πως έχαναν ενώ ο παππούς γελούσε κάτω από τα μουστάκια του... Εντάξει, είπαμε... η τελειότητα έχει και όριο...

και ένα μικρό μα πελώριο ταξίδι τέλειωσε, με έναν ήλιο να δύει μεγαλόπρεπα πίσω από το Παγγαίο.

Μπορεί με τους γονείς μας να βρισκόμαστε για λίγες ημέρες κάθε χρόνο μα είναι τόσο πλούσιες τόσο γεμάτες καθώς ζούμε όλα τα συναισθήματα συμπυκνωμένα, σε μια υπερβολή αγάπης, προσκόλλησης  κι έντασης.

Ναι ήταν υπέροχο κι αν είχε τελικά στιγμές έντασης τις κρατάμε για να γελάσουμε σε κάθε επόμενη εξιστόρηση, γιατί όταν κάτι περνά...μένει το απόσταγμα του που είναι ποτισμένο από την γλύκα της μνήμης και της λήθης μαζί. Γιατί οι άνθρωποι φτιαχτήκαμε για να τραβάμε μπροστά, να προσπερνάμε, να συγκρατούμε τα καλά ξεχνώντας τα δύσκολα ή τα άσχημα...γιατί νομίζετε πως κάνουμε ξανά και ξανά τα ίδια λάθη...

Μα σε αυτό το ταξίδι, δεν είχε άσχημα. Δεν χρειάζεται η λήθη να απαλύνει τίποτε. 

Μόνο η μνήμη να μείνει δυνατή γιατί...κάποιες περιπέτειες τις ζεις για να νιώσεις ζωντανός, κάποιες άλλες απλά για να νιώσεις οτιδήποτε, κάποιες για να ξεχάσεις, κάποιες για να θυμηθείς...Το Καζαβίτι αυτόν τον Δεκαπενταύγουστο...ω Θεέ μου! Τα είχε όλα! Όλα. Δίπλα σε ανθρώπους που λατρεύω, τους πιο σημαντικούς της ζωής μου και νιώθω ένα "Ευχαριστώ, πελώριο ευχαριστώ" στέλνοντας την αγάπη και τις ευχές μου εκεί έξω! 

Να είναι η ζωή μας γεμάτη με τέτοια μικρά θαύματα αγαπημένοι! Περιπέτειες που αξίζουμε όλοι...

Σήμερα είναι 21 Αυγούστου του Ελληνικού Καλοκαιριού...Το κορίτσι των ΚαΠα γιορτάζει τα γενέθλια του...κάπου σε ένα άλλο "πατρικό" βουνό, σε μιαν ακόμη περιπέτεια...

Καλημέρα αγαπημένοι!

                                                                                          Κατερίνα