Γενέθλια σε ένα ποτάμι...

Φέτος είχα την ανάγκη να δω το ποτάμι.Το απόλυτο ποτάμι! Το ομορφότερο όλων...Τον Ενιπέα! Τον έχω διασχίσει δυο φορές.Το φαράγγι του Ενιπέα είναι απλά μαγικό. Εννιά χιλιόμετρα απόλυτης φυσικής ομορφιάς. Έχω κάνει rappel στους καταρράχτες του, έχω κολυμπήσει στις βάθρες του, έχω κάνει βουτιές "μπόμπες" στα παγωμένα νερά του, έχω κάνει αιώρηση με σχοινιά από τις γέφυρες του, έχω κάνει κάθετη αναρρίχηση στα βράχια του, έχω κάνει flying fox στα γκρεμνά του. 

Ο Ενιπέας είναι γεμάτος θεραπευτικές αναμνήσεις για εμένα από  εκδρομές με την Θεραπευτική Κοινότητα Ιθάκη. Γεμάτος ιστορίες ανθρώπων που φτάνοντας εκεί στις όχθες του ένιωσαν ατρόμητοι κι άρχισαν τα extreme sports, βγαίνοντας από τη ζώνη ασφαλείας τους....Σαν κι εμένα! Στις όχθες του έζησα δάκρυα, πόνο, γέλιο, λύτρωση από φόβους, κάθαρση! 

Έχω πολλές κι απίθανες φωτογραφίες με όλες αυτές τις αξέχαστες στιγμές και συχνά τις βλέπουμε με τα παιδιά και εκείνοι ενθουσιάζονται με όλα αυτά. Τους υπόσχομαι συχνά πως θα πάμε μαζί να γνωρίσουν το ποτάμι αυτό.Το ποτάμι του Ολύμπου.Το ποτάμι της γενέτειρας μου.

Η ευκαιρία δόθηκε φέτος στα γενέθλια μου. Ήθελα να περάσουμε εκεί την ημέρα αυτή, την ξεχωριστή μου. Έριξα την ιδέα κι όλοι στην οικογένεια συμφώνησαν για να μου κάνουν το χατήρι.

Το τρελό αγόρι οργάνωσε όπως πάντα τα πάντα που αφορούσαν τις προμήθειες σάντουιτς, κρασιά, νερά, πετσέτες και αποφασίστηκε μιας και ήταν δύσκολο να διασχίσουμε το φαράγγι να πάμε ως την ιστορική Μονή Αγίου Διονυσίου με το αμάξι και μετά να κατεβούμε στο φαράγγι για να βρούμε μια ωραία ήσυχη όχθη και να καθίσουμε εκεί για πικ νικ και μπανάκι.

Ενιπέας...Το όνομα του στα αρχαία σημαίνει θορυβώδης και βροντερός και πλησιάζοντας τις όχθες του ήδη από μακριά καταλαβαίνεις το γιατί, αφού χρειάζεται πια να υψώνεις την φωνή σου για να ακούγεσαι και βέβαια στην αρχαιότητα θεωρούνταν ο ομορφότερος από τους ποτάμιους θεούς...όχι τυχαία!

Είναι  καταπληκτική εμπειρία, η γνωριμία με ένα ποτάμι.Το γνωρίζω καλά. Το είδα ξανά στα μάτια των παιδιών μου. Έχει κάτι το άγριο. Βγαίνει από μέσα ένα πάθος μια ανάγκη να αρχίσεις την εξερεύνηση, να πέσεις στα νερά και να αφεθείς, να χαθείς στις άγριες ρεματιές, να ανακαλύψεις κρυμμένα ρυάκια και μικρές λίμνες με στεκούμενα νερά, να πηδήξεις από καταρράχτες, να γίνεις ριψοκίνδυνος, να νιώσεις ατρόμητος. Τα μάτια χάνονται εκεί που το ποτάμι κυλά κι αναρωτιέσαι που πάει κι από που έρχεται και χωρίς να το καταλαβαίνει αρχίζεις να ακολουθείς τη ροή του, ψάχνοντας για την επόμενη στροφή, τον επόμενο μικρό καταρράκτη, την επόμενη βάθρα...κι είναι ασταμάτητο αυτό...Εννιά χιλιόμετρα μαγείας!

Με βελανιδιές, κουτσουπιές, φτελιές, πελώριους αγριοπλάτανους κι αιωνόβια έλατα και πανύψηλους κέδρους. Με μυρωδιές ρίγανης και μέντας παντού. Με μυρωδιές μελιού.

Μπήκαμε σε νερά χιονιού. Παγωμένα. Με χρώματα απίθανα ανάλογα με τις πέτρες ή τα βράχια στον πυθμένα της κάθε λιμνούλας.

Βαθύ άγριο μπλε.

Καταπράσινα.

Σχεδόν γαλανά.

Κρυστάλλινα, λευκά...και πάντα ολόδροσα και πεντακάθαρα.

Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν κι αφέθηκαν να παρασυρθούν.Ξυπόλητα, μόνο με τα μαγιό. Πάνω στα άγρια βράχια, μικρά αγέρωχα πλάσματα. Κολύμπησαν κι έπαιξαν στα παγωμένα νερά. 

Έπιασαν βατράχια και γυρίνους, κατέβηκαν καταρράχτες, σκαρφάλωσαν σε βράχια, περπάτησαν ξυποληταρία στο δάσος που ήταν σκεπασμένο με ένα χαλί από ξερά φύλλα.

Στο τέλος ξαπλώσαμε όλοι μαζί στις όχθες και φάγαμε τα τέλεια σαντουιτσάκια του Πα, ήπιαμε το κρασί που το ποτάμι μας κράτησε δροσερό και τσουγκρίσαμε τα ποτήρια κάνοντας ωδές...για υγεία και ευτυχία και μακροζωία και και και...και είπαμε λόγια και κάναμε σκέψεις που τις πήρε το ποτάμι και τις ταξίδεψε!

Μαζί με τα παιδιά ενθουσιάστηκαν κι οι γονείς μου. Δεν βούτηξαν παρά μόνο τα πόδια τους μιας και τα νερά ήταν παγωμένα μα βρήκαν την ευκαιρία να εξερευνήσουν μαζί με τα πιτσιρίκια και να τους δείξουν πολλά και να ξυπνήσουν οι παιδικές τους μνήμες τότε που οι ίδιοι ως παιδιά σκαρφάλωναν σε βράχια και βουτούσαν σε κρύα νερά κι έπιαναν βατράχια, στα δικά τους ορμητικά ποτάμια!

Στην αρχαιότητα τα ποτάμια θεωρούνταν πως είχαν δύναμη. Μια δύναμη συνδεδεμένη με εξαγνισμούς κι αναγεννήσεις. Σε όλη την πανέμορφη χώρα μας υπάρχουν ποτάμια πανέμορφα, συνδεδεμένα με καταπληκτικές ιστορίες, δοξασίες και μύθους.

Μα όλα έχουν μια κοινή βάση. Θεωρούνταν ιερά. Πηγές ζωής και γαλήνης για όλους, ακόμη και για τις ψυχές των νεκρών. Ο Ηράκλειτος έχοντας ως φιλοσοφικό του αντικείμενο  τον εσωτερικό ρυθμό, αναφέρει πως η κίνηση του γίγνεσθαι εκφράζεται με την συνεχή ροή του ποταμού και του νερού που ανανεώνεται.

Δεν είναι τυχαίο το ότι οι αρχαίοι φιλόσοφοι αρέσκονταν να φιλοσοφούν και ανταλλάσσουν ιδέες σε τοπία με φυσικό κάλος και τρεχούμενο νερό.

Τα ποτάμια είναι γεμάτα ζωή, γεμάτα ένταση, γεμάτα σιωπή...ανάλογα σε ποια όχθη του, θα επιλέξεις να σταθείς. Το νερό που κυλά εξαγνίζει, καθαρίζει, παίρνει μαζί του το κακό, το ταξιδεύει, το παιδεύει, το χτυπά με ορμή στα βράχια και στους καταρράκτες του.Το νερό που κυλά δεν αφήνει τίποτε να σταθεί  και να βαλτώσει. Δεν είναι τυχαίο το ότι τα βράχια γύρω από τις κοίτες των ποταμών που τρέχουν με ορμή, είναι γεμάτα βρύα, μα δεν έχουν γλίτσα. Δεν γλιστρούν.

Η ορμή του μπορεί να σε παρασύρει, μα σπάνια το γλίστρημα από τα βράχια του...κι αυτό...αυτό έχει μεγάλη διαφορά. Όπως και στη ζωή!

Προσέχεις για να μην γλιστρήσεις...μα πρέπει να σεβαστείς μια ορμή που δεν γνωρίζεις, δεν ορίζεις, δεν μπορείς να υπολογίσεις μέχρι να βάλεις το πόδι στο νερό. Και τότε...πρέπει να εμπιστευτείς, είτε τα πόδια σου...ή κάποιο χέρι που σε κρατά γερά. 

Γιατί είναι εύκολο να φροντίσεις να μην γλιστρήσεις...μα ακόμη κι αν γλιστρήσεις δεν πειράζει στα αλήθεια...Δεν είναι τρομακτικό το ίδιο το γλίστρημα, μα το ότι μπορεί να σε οδηγήσει σε ένα σημείο όπου το ποτάμι είναι θυμωμένο...και στ' αλήθεια...κανείς δεν θέλει να βρεθεί μόνος σε ένα θυμωμένο ποτάμι!

Τον Αύγουστο το ποτάμι δεν έχει μέσα του μεγάλο θυμό μα περισσότερο έναν ενθουσιώδη βόμβο. Μια ελεγχόμενη δύναμη...Τα νερά είναι παγωμένα μα ο ήλιος είναι μαγικός και τα βράχια καίνε. Σε μεριές μεριές σχηματίζονται μικρές λίμνες που μοιάζουν βγαλμένες από  κήπους ιαπωνικής αρχιτεκτονικής  και σε άλλες μεριές νιώθεις σαν να βρίσκεσαι στην άγρια δύση και να ζεις σε μια ταινία.

Τον Αύγουστο, το ποτάμι μας είναι σχετικά ήρεμο, μα πάντα...μπορεί να γίνει αναπάντεχα επικίνδυνο!

Έστειλα εκεί τα μηνύματα μου την ξεχωριστή μου αυτή, συμβολική ημέρα. Έκανα τους εξαγνισμούς μου, τις εσωτερικές θυσίες μου, έστειλα μακριά τους φόβους μου και κολύμπησα στα όνειρα μου...τα μαγικά!

Ήταν μια ξεχωριστή ημέρα. Γεμάτη ομορφιά, γεμάτη περιπέτεια και μάτια λαμπερά. Αφήσαμε το βουνό, κι ανηφορίσαμε αργά το απόγευμα πια το απότομο μονοπάτι για τον Άγιο Διονύσιο.

Η βραδινή γενέθλια τούρτα μου κόκκινο βελούδο και τα κεράκια μου, γράμματα που έγραφαν..."don't ask"...Τα έσβησα με ενθουσιασμό και πίστη...πως το ποτάμι με άκουσε!

Ακολουθήστε τα μονοπάτια των ποταμών μας αγαπημένοι. Γνωρίστε τα ποτάμια που ζουν και κυλούν ανάμεσα μας και  είναι πηγή ζωής μας...Ποτάμια που έχουν υπάρξει ιεροί τόποι των προγόνων μας. Που μπορούν να γίνουν μαγικοί τόποι των παιδιών μας! 

Το ποτάμι  χαρίζει πολλά, κάθε φορά καινούρια αφού σύμφωνα με τον Ηράκλειτο:  "κανείς δεν μπορεί να μπει στο ίδιο ποτάμι δυο φορές, αφού κάθε φορά το ποτάμι αλλάζει"...

και η αλλαγή του ποταμού σε υποχρεώνει στη δική σου αλλαγή...γιατί, μόνον έτσι θα μπορέσεις να επιβιώσεις μέσα του και να τον διασχίσεις...αλλάζοντας!

Καλημέρα αγαπημένοι! Σας ευχαριστώ για τις ευχές...Σας στέλνω τις δικές μου!

"Τα πάντα ρει"... όλα είναι ροή οπότε, διασχίστε ποτάμια...αλλάξτε ρότα, κατεύθυνση, τρόπο, σκέψη, στόχο. Αλλάξτε. Το προστάζει το ποτάμι...κάθε ποτάμι!Η αλλαγή δεν είναι απλά επιβίωση...είναι εξέλιξη, είναι γνώση, είναι αγάπη, είναι η ίδια η ζωή!

                                                                                              Κατερίνα