Γιορτάζουμε....έτσι για χαρά!

Με ρωτάτε πως τα καταφέρνω. Πως γίνετε να βλέπω έτσι τη ζωή. Πως γίνεται να ζω με τόση απλότητα μα ταυτόχρονα να φαίνεται σαν να χαίρομαι κάθε στιγμή με την οικογένεια μου...Πως γίνεται να φαίνομαι πάντα τόσο χαρούμενη, τόσο γεμάτη ενέργεια...

Δεν είμαι πάντα έτσι...μα είμαι περισσότερο από όσο ήμουν στο παρελθόν, γιατί παλιότερα δεν ήμουν  καθόλου έτσι...Η ζωή ήταν βραχνάς. Περνούσαν μέρες μοναχικές, μέρες χωρίς αγάπη, χωρίς κάτι να αξίζει να θυμάσαι μέσα τους...

Ζούσα ημέρες σπάταλες κι άδειες. Μέρες που δεν τους άξιζα περνούσαν άσκοπα, χάνονταν...πόσες μέρες ανεκμετάλευτες άφησα να φύγουν...καθώς βούλιαζα και χανόμουν στη θλίψη, στην επιβίωση...κι ύστερα....όπως συμβαίνει συχνά γίνεται κάτι. Κάτι μεγάλο και ξαφνικό σαν χαστούκι, που έρχεται να συνταράξει τον κόσμο σου και να σε κάνει να κοιτάξεις το είδωλο σου στον καθρέφτη και  να διαπιστώσεις πως αυτό που βλέπεις είναι ξένο και πονάει. 

Μπορεί αυτό που θα συμβεί όμως να έρθει σιγά σιγά να συρθεί δίπλα σου, γύρω σου, να βρεθεί ξαφνικά σπαρμένο μέσα  στη ζωή σου και μέρα με τη μέρα να την αλλάζει...Να σε αλλάζει λίγο λίγο, να σε μετουσιώνει σε κάτι νέο ραντίζοντας την ύπαρξη σου με ουσίες κι αξίες, νοήματα κι εικόνες που γίνονται φαντάσματα που απαιτούν αναγνώριση.

Σε εμένα συνέβησαν και τα δύο. Ήμουν τυχερή αν και όταν τα ζούσα δεν ένιωθα έτσι.

Χάθηκαν πολλοί, χάθηκαν πολλά,  κι όταν βρέθηκα να κοιτώ κατά πρόσωπο στον καθρέφτη μου ζητώντας μια δεύτερη ευκαιρία και την είχα,  κατάλαβα πως αν έχω εγώ ένα χρέος απέναντι σε όποιον ή σε ότι έχει για πάντα χαθεί...είναι να ζήσω και να κάνω την ζωή μου να αξίζει. 

Κάποιες  φορές κινητοποιεί ο φόβος, άλλες φορές η ίδια η ανάγκη για ζωή, αν την ακούσεις.
 

Υπάρχουν μέρες που είμαι κουρασμένη, βαριέμαι, νιώθω μπαιλντισμένη ή θυμωμένη,  θαμμένη σε σκέψεις κι αδιέξοδα...ναι είναι κι η δική μου ζωή έτσι, σαν τη δική σου...

κι ύστερα  σηκώνω το κεφάλι μου και τους κοιτάζω. Ακούω τις φωνές τους από μακριά και σκέφτομαι...τι προνόμιο.Τι προνόμιο αυτές οι χαρούμενες φωνές...Έχω ακούσει πολλούς θρήνους, έχω δει πολλά δάκρυα, πολλούς αποχαιρετισμούς, φωνές που ακόμη καμιά φορά με στοιχειώνουν, πρόσωπα γελαστά που πάγωσαν στο χρόνο...

Κι εγώ έχω το προνόμιο να είμαι εδώ.Δεν το νιώθω πάντα έτσι...μα κάνω "σαν να"...κι η ζωή μεταμορφώνεται!Μαζί τους...

Κι έτσι μπορεί να είναι όλα βαρετά και μετά...ένα νεύμα συνωμοτικό κι όλα στον αέρα. 

Μέσα σε λίγα λεπτά είχαν όλα μαζευτεί και βρέθηκα να πίνω τον απογευματινό μου καφέ στην αμμουδιά,

μαζί με τις φωνές και τα γέλια τους, καθώς βρήκαν ένα μικρό χταπόδι και το χάζευαν μέχρι που μούλιασαν κι οι τρεις.

Καθώς έψηναν στη φωτιά τα καλαμπόκια και τα ζαχαρωτά και τα σουβλάκια λαχανικών, με φρέσκα καλαμαράκια και γάμπαρη, σε μια μοναχική, σιωπηλή αμμουδιά...έτσι για χαρά.

Καθώς ο ήλιος χανόταν πίσω από τους αμμόλοφους χαρίζοντας στον κόσμο αυτό το μαγικό, χρυσαφένιο χρώμα, φορτωμένο με όνειρα...

...καθώς ο πατέρας τους, γέμιζε με εικόνες το μυαλό τους, σε εκείνο το αξέχαστο πια απόβραδο...

Με δυο παιδιά που γελούσαν ευτυχισμένα παίζοντας στα σκούρα  καθαρά νερά  και δυο γονείς τα παρακολουθούσαν ξέπνοοι...από την ίδια ευτυχία...τραγουδώντας σιγανά ένα τόσο απλό, σχεδόν παιδικό στίχο...

" Ας ήταν όλη η ζωή μου σαν και σήμερα, που είναι όλα γύρω μας και όμορφα και ήμερα και είναι τόσο γαλανός και τόσο φωτεινός ο ουρανός. Ας ήταν σήμερα ο χρόνος να σταμάταγε κι αυτή η στιγμή έναν αιώνα να εκράταγε και να μην έφτανε ποτέ ποτέ το δειλινό το σκοτεινό..."

 

 

Έτσι απλά, σαν παιδικό τραγούδι, με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι κι απέναντι η θάλασσα κι όλα τα άλλα μακριά εκεί να περιμένουν για λίγο...μπορούν να περιμένουν για λίγο, όλα, όλοι...να έρθει η σειρά τους. Το μυστικό είναι να παγώνεις για λίγο το χρόνο και να ψιθυρίζεις..."η σειρά μου"...και τότε όλα θα σταματήσουν για να βγεις εσύ...

Τότε, μην χάνεις χρόνο, μην σκέφτεσαι καθόλου. Πάρε κεριά, άρπαξε ένα μπουκάλι κρασί, κράτα σφιχτά το χέρι μιας αγάπης, ενός φίλου, ενός αδελφού, ενός παιδιού ή απλά του εαυτού σου. Γέμισε μια σακούλα με καλούδια από γεύσεις ιδιαίτερες, που αγαπάς και τράβα στη θάλασσα...αν εκείνη είναι μακριά, πάρε τα βουνά, βρες ένα πάρκο με γρασίδι, κάτι όμορφο θα υπάρχει εκεί που ζεις...Θυμήσου κάτι όμορφο υπάρχει. Μην βαριέσαι, μην περιμένεις το Σαββατοκύριακο, δεν πειράζει αν αύριο δουλεύεις...φύγε, φύγε, φύγε...Σήμερα είναι η σειρά σου...μην τη σπαταλήσεις!

Κάνε μια στιγμή αξέχαστη!

Σκέψου, πόσο δυνατός είσαι που μπορείς να κάνεις μια στιγμή αξέχαστη...πελώρια σε μάτια παιδικά...

Έτσι εμείς μπήκαμε στον Αύγουστο...με μια Καλοκαιρινή γιορτή, στην αμμουδιά!  Αξέχαστη. Ποιος ορίζει το τι θα γιορτάζουμε και πότε; 

Εγώ ...γιατί μπορώ κι εσύ! Γιατί κι εσύ μπορείς...Καλημέρα αγαπημένοι...βρείτε μια  μέρα και γιορτάστε την...

Έτσι για χαρά!
                                                                                Κατερίνα