September Blues...

Με κράτησαν σιωπηλή ο θυμός και μετά η απογοήτευση...Πάντα γράφω πως όταν κάτι είναι ζεστό αποφεύγω να το ακουμπάω, ως θέμα, ως σκέψη ή ως συναίσθημα. Αν έχω την πολυτέλεια του χρόνου την χρησιμοποιώ...οπότε κι αυτό έκανα.  Ο ιντερνετικός χώρος με θυμώνει καιρό τώρα μα τώρα ήρθε και κάτι παραπάνω από θυμός...ήρθε απογοήτευση, ήρθε αηδία, ήρθε ψέμα, ήρθε κοροιδία. Τι κάνω, γιατί το κάνω, που είμαι εγώ μέσα σε όλο αυτό...Ποιά είμαι; Τι δουλειά έχω εγώ μέσα σε αυτό το χαώδη κόσμο.Πως έμπλεξα με όλα αυτά τα αρπακτικά;
Έμεινα σιωπηλή. Σιωπηλή και σε απόσταση, πηγαία η ανάγκη.  Θα μπορούσα να μοιραστώ τόσα...Τόσα από αυτό το παράξενο καλοκαίρι. Τι κι αν ο ήλιος ξεθώριασε; Μέσα μου έχει ήλιο...

Μέσα μου φουσκώνουν κύματα.

Μέσα μου φοράω ακόμη τα χρωματιστά καλοκαιρινά χαϊμαλιά, σαν αυτά που φορούσαν οι γιοι μου όλο το καλοκαίρι και δεν τα αποχωρίστηκαν γιατί του τα έφερε η γιαγιά τους

και μέσα μου στέκομαι στην ακροθαλασσιά και κοιτάζω τα παιδιά και τα ανίψια μου να παίζουν βόλεϊ στην άμμο, μικρά και μεγάλα μαζί σε ένα παιχνίδι απίθανου γέλιου και πάθους από όλες τις ηλικίες.

Χαίρομαι τις ανιψιές μου που έγιναν μικρές κυρίες...Όμορφες. Θεέ μου πόσο όμορφες, πόσο φωτεινές. Όλα τα ανίψια μου είναι στα μάτια μου πλάσματα λατρεμένα, που τα  αγάπησα πριν ακόμη γεννηθούν...και η τωρινή τους εικόνα μου φέρνει δάκρυα.

Μέσα μου είμαι ακόμη στο πατρικό να παρακολουθώ τα αγόρια να κάνουν παλαβά και να πειραματίζονται με νέα παιχνίδια  στην αυλή

και παρακολουθώ τη γιαγιά να ξετρελαίνεται με τα καμώματα τους και να προσπαθεί να βγει selfie με τα εγγόνια της κι ακούω τα γαργαριστά τους γέλια!

Μέσα μου είμαι εκεί στο στρωμένο απογευματινό της τραπέζι να περιμένει τις φίλες της και να έχει γεμίσει τον χώρο με μαμαδίστικη ομορφιά και φροντίδα, όπως μόνο εκείνη ξέρει να την χαρίζει.

Μέσα μου είμαι στον Πλαταμώνα στο μπαλκόνι της γιαγιάς Μάχης απέναντι από τη θάλασσα, όπου είναι η παιδική χαρά κάθε γενιάς παιδιών.

Το πρόγραμμα πάντα ίδιο ολόκληρες δεκαετίες. Πρώτα δικό μας και τώρα των παιδιών μας. Μπάνιο, φαγητό, ύπνος μούσι και παιχνίδι, παιχνίδι, παιχνίδι, όλα τα ξαδέρφια μαζί.
Εμείς, τα πρώτα ξαδέρφια στο μπαλκόνι να τσουγκρίζουμε ποτήρια και να κατασπαράζουμε λιχουδιές της θείας Μάχης που πια πήρε προαγωγή σε γιαγιά Μάχη και τα δεύτερα ξαδέρφια να παλεύουν και να χοροπηδούν στους καναπέδες, όλα μαζί...κι ας έχουν να βρεθούν έναν ολόκληρο χρόνο. Όταν βρίσκονται είναι σαν να χώρισαν μόλις χθες!

Μέσα μου είμαι εκεί σε εκείνη τη στιγμή που ο μπαμπάς μου μου χάρισε ένα ροζ μπουμπούκι κι εγώ τον μάλωσα..."γιατί το έκοψες ρε μπαμπά! Δεν το λυπήθηκες;" κι εκείνος με κοίταζε με το χέρι απλωμένο...Μέσα μου είμαι σε εκείνη την στιγμή και την αλλάζω και του λέω "είναι πανέμορφο σ' ευχαριστώ" και πέφτω στην αγκαλιά του...

Μέσα μου είμαι εκεί κι είμαστε όλοι εκεί. Στην αυλή του πατρικού κι αν λέμε  αντίο το λέμε για λίγο. Ως την άλλη εβδομάδα, ως τον άλλο μήνα...όχι ως τον άλλο χρόνο γιατί κάθε φορά η σκέψη μου γεμίζει φόβους για όλα όσα νομίζω πως δεν προλάβαμε να πούμε και να κάνουμε...θα έχουμε άλλον ένα χρόνο;
Μέσα μου...το καλοκαίρι αρχίζει...όμως είναι ψέμα...Κρατήθηκα μακριά από όλα αυτά και το καλοκαίρι τελειώνει! Μαζί του έφυγαν όλοι οι αγαπημένοι...Μπαμπάς, μαμά κι αδερφή κι ανίψια και ξαδέρφια. Όλοι είναι πια μακριά.
Ο καθένας στη ζωή του, ξαναγυρίσαμε όλοι στο μικρό μας μονοπάτι...στραβό, ίσιο, ανηφορικό, εύκολο, δύσκολο...άγνωστο!
Μπήκα λοιπόν στο kapaworld μετά από όλη αυτή τη σιωπή....και βρήκα όλους εσάς. Γιατί ενώ εγώ σιωπούσα εσείς ήσασταν εδώ! Εδώ στο μικρό κήπο...στην χώρα των ΚαΠα.
Και συγκινήθηκα για την πίστη σας και την προσήλωση και τις επισκέψεις και τα μηνύματα, που δεν ενθάρρυναν να γράψω, δεν πίεζαν, δεν ρωτούσαν που είμαι και γιατί χάθηκα.Τα μηνύματα έλεγαν ... "είμαι εδώ". Ναι!Ο ιντερνετικός χώρος  έχει πολύ ψέμα...μα έχει κι εσάς. Κι εσείς είστε η αλήθεια μας...

Είμαι κι εγώ εδώ λοιπόν αγαπημένοι....
Με τις σκέψεις και τα σχέδια. Με την ελπίδα...
Θα είναι διαφορετική η φετινή χρονιά. Αλλιώτικη. Για όλους και για πολλούς από εσάς το ξέρω.
Θα είμαστε μαζί όμως...Μαζί όπως είμαστε τρία χρόνια τώρα.
Κι αν έχω τις μαύρες μου δώστε μου χρόνο...με έπιασε η θλίψη του Σεπτέμβρη. Θα το ξεπεράσω...μα μου είναι ακόμη δύσκολο να βγάλω την σαγιονάρα όχι από το πόδι...μα από το μυαλό!

Τι κρατάω από αυτό το παράξενο Καλοκαίρι το γεμάτο πνευματικότητα, και συναισθήματα βουτηγμένα σε σκοτάδι και φως.
Αυτή την εικόνα! Αυτός είναι ο κόσμος μου... αγαπημένοι. Αυτή η φωτογραφία τον αντικατοπτρίζει.

Αυτή η πελώρια στιγμή...τραβηγμένη από το χέρι της αγαπημένης μου Φανούλας, που έχουμε μοιραστεί απίθανα συναισθήματα μαζί κι έτυχε να βρεθούμε την μοναδική αυτή στιγμή, εκεί στην μικρή πλατεία στο Καζαβίτι, για να  μου κάνει αυτό το δώρο αποτυπώνοντας αυτή την εικόνα, που μου φέρνει δάκρυα απέραντης χαράς και θλίψης μαζί! Η οικογένεια μου....

Σας αφήνω με ένα τραγούδι αγαπημένο. Chris de Burgh, της γενιάς μου. Μέσα του κρύβει Φθινόπωρο και αντίο. Μέσα του κρύβει την θλίψη ενός μοναχικού ουρανού και την υπόσχεση, πως κάποιος θα είναι για πάντα εκεί να σε περιμένει. Πάντα και για πάντα αγαπημένοι, ας είμαστε όλοι τόσο τυχεροί να έχουμε κάποιον να μας περιμένει και κάποιον να περιμένουμε...Πάντα και για πάντα!
Σας ευχαριστούμε που μας περιμένατε...