Αφέσου...

Οι μικροί λευκοί Ζεφύρανθοι άνθισαν και πάλι...Σημάδι πως ήρθε Φθινόπωρο.

Τις όμορφες ηλιοφώτιστες μέρες η αυλή ακόμη μας καλοδέχεται και τα Σαββατοκύριακα τρώμε έξω  στον μεσημεριανό ήλιο της, 

ενώ τα παιδιά ακόμη παίζουν έξω 

και στήνουν μάχες  παντού πάνω στις πευκοβελόνες και στα πεσμένα φύλλα που  σιγά σιγά την στολίζουν.

Δεν ήμουν έτοιμη για αυτό το Φθινόπωρο...μα ήρθε. Ήρθε κι είναι όμορφο. Το μυαλό μου γεμάτο ιδέες, γεμάτο σχέδια και προγράμματα. Χάνω την μπάλα, την ξαναβρίσκω , την ξαναχάνω. Μπερδεύομαι, ισιώνω, ξαναμπερδεύομαι. Ένα κομμάτι μέσα μου ενθουσιάζεται με όλη αυτή τη δράση, άλλο κομμάτι θέλει να απομονωθεί και να χαθεί από όλα. Τόσοι άνθρωποι γύρω μου.Τόσοι πολλοί άνθρωποι. Κοιταζόμαστε, νιώθουμε, χανόμαστε, βρισκόμαστε. Κάτι μας συνδέει. Κάτι μας φέρνει κοντά. Η ενέργεια της ζωής...τα αχαρτογράφητα ακόμη σχέδια της για εμάς!

Τρομάζω με κάθε νέο ταξίδι, μα αφήνομαι κι ακολουθώ και μπαίνω στη δράση. 

Ο μόνιμος καθημερινός πονοκέφαλος περνά μόνο την ώρα που τρέχω. Εκεί που δεν χωρά σκέψη γιατί το σώμα μοχθεί. Εκεί μόνο δεν πονά το κεφάλι, όταν πονά το σώμα όλο, από την προσπάθεια.

Κυριακή απόγευμα πια και η μέρα σχεδόν έφυγε. Τα παιδιά σε φίλους, δεν πρόλαβα να τα δω καθόλου όλο το Σαββατοκύριακο, γιατί ήμουν σε  ένα υπέροχο αλλά πολύωρο σεμινάριο. Γύρισα σπίτι κι είπα στο αγόρι "πήγαινε με κάπου να ξεκουραστούν τα μάτια μου. Να απλώσει το βλέμμα." 

Ανεβήκαμε στο δρόμο για το Λιβάδι. Μόνοι μας όπως παλιά και το βλέμμα άπλωσε στις πλαγιές που ήταν κατάφυτες και λιλά από τις μυρωδάτες άγριες έρρικες.

Βουητό από μελίσσια 

ένα απαλός, καθαρός, ζεστός νοτιάς στις πλαγιές.

Απέναντι ο απογευματινός ήλιος, χρυσός να χάνεται πίσω από τη θάλασσα κι η μυρωδιά μελιού παντού στο σιωπηλό βουνό.

Μαζέψαμε έρρικες για τα βάζα και φασκόμηλο για τα Χειμωνιάτικα βράδια και πανέμορφα στριφογυριστά κλαδιά από πουρνάρια για τις γλάστρες και την φθινοπωρινή μας διακόσμηση.

Το σπίτι γέμισε μικρά λιλά ανθάκια...Πόση ταπεινή κι άγρια η ντροπαλή ομορφιά τους, με τα μικρά λουλούδια να κοιτούν τη γη, χωρίς να γνωρίζουν πόσο όμορφα είναι...

Το πρωί της Δευτέρας ο ήλιος κατακόκκινος, φωτεινός γεμάτος ένταση, μπήκε από τα παράθυρα. 

Το πρωινό των παιδιών λίγο πριν φύγουν για το σχολείο, είχε αυτό το χρώμα!

"Αν είναι η Δευτέρες να έχουν τέτοιο χρώμα θα μπορέσω να τις αγαπήσω" σκέφτηκα...και ξύπνησε μέσα μου ένας έρωτας. 

Ο έρωτας για μια Δευτέρα κόκκινη και χρυσή με μια απίθανη λαμπερή θαμπάδα...

Αυτή η εβδομάδα  που σήμερα κλείνει ήταν από τις πιο δύσκολες, από τις δυνατές. Γεμάτη ξεκινήματα, γεμάτη λάθη, παρεξηγήσεις, λόγια, συναντήσεις πρωινές, απογευματινές, βραδυνές. Νέες ομάδες, παλιές ομάδες, δάκρυα και απίθανα γέλια και αγκαλιές σφιχτές τόσο σφιχτές που πονά το κάθε κόκαλο, μα μένεις άδειος σαν φύγουν. 

Γεμάτη ενέργεια από χέρια που επουλώνουν πληγές και καθαρότητα και τελικά φροντίδα. Γεμάτη εκπλήξεις. Άκουσα λόγια εμπνευσμένα, γενναιόδωρα και κατάλαβα πως είμαι στο σωστό δρόμο έστω κι αν καμιά φορά τον χάνω. Ένιωσα συναισθήματα που ήταν σαν κουβάρια, να ξετυλίγονται απαλά και μια εσωτερική πίεση να λειαίνει, να παύει και να μπαίνει στη σωστή της διάσταση...
Τα παιδιά μου, ο αγαπημένος, οι άνθρωποι γύρω μου...Όλοι αυτοί οι άλλοτε γενναιόδωροι κι άλλοτε σκληροί άνθρωποι. Όλοι εμείς...Τι πολύβουη, γεμάτη ζωή, σαν το μελίσσι στο σιωπηλό βουνό.

Όλο αυτό που ζεις την ώρα που το ζεις και νομίζεις πως είναι ο κόσμος όλος... είναι απλά σημαντικό για εκείνη τη στιγμή όχι για όλες. Απομόνωσε το!

Και την ώρα τη δύσκολη που το φως χάνεται...μια αχτίδα θα καταφέρει να τρυπώσει από κάπου. Θα γίνει τότε μια μικρή αντανάκλαση μαγική κι η εξωστρακισμένη αχτίδα θα πέσει στα κλειστά σου μάτια...Θα  σε υποχρεώσει να τα ανοίξεις. 

Έτσι απλά...μια δύναμη μαγική, μια ενέργεια καθαρή, θα σε προστάξει..."άνοιξε τα μάτια" και τότε...τι μαγεία, τι φως καθαρό, μέσα στο σκοτεινό απογευματινό δωμάτιο.

Την ώρα εκείνη την απογευματινή που όλα σκοτεινιάζουν...αφέσου. Αφέσου στη δύναμη που θα σε υποχρεώσει να ανοίξεις τα μάτια σε εκείνο το σπάνιο, το τελευταίο φως... Αφέσου κι έχε εμπιστοσύνη!

Καλημέρα αγαπημένοι...Καλό Φθινόπωρο.
                                                                                      Κατερίνα

Κάθε κείμενο και εικόνα είναι πνευματική ιδιοκτησία του Blog KaPaworld. Ως εκ τούτου, απαγορεύεται η αναπαραγωγή, η αναδημοσίευση και η τροποποίηση των εικόνων και του κειμένου χωρίς την άδεια των δημιουργών τους. Με επιφύλαξη για κάθε νόμιμο δικαίωμα μας.