"Θέλεις να γίνουμε φίλοι;"

Ετοιμάσαμε από βραδύς τα ρούχα τους. Τσάντες τακτοποιημένες, κασετίνες, μολύβια ξυμένα παρόλο που δεν θα χρησημοποιηθούν. Ο μεγάλος θα είχε επιτέλους καινούρια τσάντα! Την τσάντα του Γυμνασίου. Ήταν απίστευτα περήφανος για αυτή του την τσάντα δώρο της γιαγιάς του, όπως και η προηγούμενη του Δημοτικού...

Βγάλαμε ρούχα καθαρά.Τα διάλεξαν με προσοχή.Ο μικρός μια μπλούζα με μεγάλο κόμικ φανταχτερή, γεμάτη χρώματα. Ο μεγάλος μαι γκρί σοβαρή μπλούζα και μια καρό βερμούδα. Πρώτη μέρα στο σχολείο.

Όλα ήταν πια έτοιμα ακουμπισμένα πάνω στις καρέκλες τους... περιμένοντας τη μεγάλη μέρα! Περνώντας μετά από λίγο είδα πως ο Άγγελος είχε ακουμπήσει πάνω στα ρούχα τα γυαλιά ηλίου κι ένα καπέλο που αγαπά...Ο μικρός μου τζαζίστας θα πήγαινε πρώτη μέρα στο Μουσικό Γυμνάσιο φορώντας καβουράκι...Το λάτρεψα και τον θαύμασα για την τόλμη του!

Ήταν μια όμορφη μέρα...και πέρασε και η αγωνία για το μικρό μας Γυμνασιόπαιδο μετριάστηκε και μπήκαμε σε ρυθμούς. Μπροστά του όλα νέα. Νέο σχολείο, νέοι συμμαθητές, νέοι χώροι, νέο σύστημα, νέοι καθηγητές. Ένας νέος κόσμος που τον κοίταζε από μακριά με δέος κι ενθουσιασμό και φαινόταν τίποτε να μην τον ακουμπά. Κανένα ξάφνιασμα παρά μόνο αυτό του ενθουσιασμού. 

Το θυμάμαι καλά αυτό το ξάφνιασμα. Θυμάμαι την τρελή χαρά που είχα τότε κι εγώ κοριτσάκι.Θυμάμαι πως στεκόμουν στον καθρέφτη και κοίταζα ώρες την υπέροχη μεγαλήστικη πια τσάντα μου, έναν γαλάζιο σάκο που κρατούσα στον ώμο, με το ένα χέρι μου, με μια "και καλά ανεσούλα"  κι όχι την βαρετή παιδική τσάντα του Δημοτικού. Θυμάμαι πως έκλεινα τα μάτια μου το βράδυ και ψιθύριζα στον εαυτό μου "θα είσαι γυμνασιοκόριτσο" κι αυτή τη λέξη τη λάτρευα και την έλεγα χίλιες φορές. "Γυμνασιοκόριτσο", "Γυμνασιοκόριτσο". 

Ένιωθα φόβο και περηφάνια μαζί κι όταν τον κοίταζα σιωπηλό και απόμακρο, ήξερα ακριβώς πως νιώθει.

Άρχισε το σχολείο κι υπήρχε ενθουσιασμός για ότι ήταν νέο...κι ήταν όλα νέα! Ο ενθουσιασμός του μεταδοτικός. Μιλούσε συνέχεια για τα μουσικά όργανα και τους καθηγητές, για τις καταπληκτικές αίθουσες διδασκαλίες, για τα ντουλαπάκια, για το φαγητό και το κυλικείο και το μεγάλο σχολείο...και την χορωδία και τις ορχήστρες και άλλα απίθανα πράγματα...και μετά από δύο εβδομάδες...κατέρρευσε.

Γυρνώντας, έπεσε με φόρα στον καναπέ και δήλωσε με απόγνωση, πως περνά φριχτά γιατί είναι μόνος του. Του λείπουν οι φίλοι του, του λείπουν οι συμμαθητές του...Μας είπε πως δεν μπορεί να κάνει νέους φίλους και όταν τον ρώτησα γιατί,  μου απάντησε πως ...δεν ήξερε να κάνει φίλους!

Εντυπωσιάστηκα...

Ένα απίθανα κοινωνικό παιδί, που ποτέ δεν έμεινε έξω από παρέες ξαφνικά δεν ήξερε να ενσωματωθεί. Του είπα πως δεν είχε ποτέ πρόβλημα στο να κάνει νέες γνωριμίες και νέες σχέσεις. Με κοίταξε παραξενεμένος. "Δεν είχες πάντα φίλους, όμως έκανες πάντα φίλους."

"Πως έκανα;" Με ρώτησε. "Τους ρωτούσες αν ήθελαν να παίξετε και μετά γνωριζόσασταν.Τώρα γιατί είναι δύσκολο να το κάνεις αυτό;"

Με κοίταζε σιωπηλά...κι ήξερα. Ήξερα πως είχε ακουμπήσει την αόρατη γραμμή που χωρίζει τον αθώο παιδικό του κόσμο με τον κόσμο των "μεγάλων"... "Γιατί ντρέπομαι", είπε!

Ναι! Αυτό που ήταν τόσο εύκολο για εκείνον όταν πήγε 21 μηνών στον στον παιδικό σταθμό και αργότερα μικρούλης στο Νηπιαγωγείο και στο Δημοτικό, ξαφνικά γίνεται περίπλοκο καθώς μεγαλώνει. 

Κάτι που ήταν τόσο αυθόρμητο σχεδόν πηγαίο τότε που πιτσιρικάκι και φώναζε "παιδάκι παιδάκι, θέλεις να παίξουμε;" τότε που απλά ρωτούσε "πως σε λένε;" χωρίς να ντρέπεται, τότε που προσκαλούσε "θέλεις να γίνεις φίλος μου;" χωρίς να σκεφτεί ποτέ πως μπορεί να πάρει μια αρνητική απάντηση...Άλλωστε ποιο παιδάκι δεν θα ήθελε να παίξει μαζί του ή να γίνει φίλος του;

Ήταν ο ίδιος ανθρωπάκος...που έβγαινε με βήματα διστακτικά από την παιδική κι έμπαινε το ίδιο διστακτικά στην εφηβική ηλικία...Ένα ακόμη αναπτυξιακό στάδιο...ένα ακόμη άγνωστο κι υπέροχο ταξίδι μαζί του!

Μιλήσαμε. Τι σημαίνει ντροπή; Τι σημαίνει φόβος; Πως κάνουν γνωριμίες οι μεγάλοι;

Ήταν εντυπωσιακό το ότι αντιλήφθηκα πόσο πιο δύσκολα και με πόσες περισσότερες αναστολές πλησιάζουμε νέους ανθρώπους και κάνουμε νέες σχέσεις εμείς οι ενήλικες. Πόσο απλά θα ήταν αν εξακολουθούσαμε να ρωτάμε "πως σε λένε" και "θα ήθελες να γίνουμε φίλοι;" 

Μετά από αυτές τις συζητήσεις, κάθε μέρα ήταν καλύτερη. Γνώρισε παιδιά, έκανε τις επιλογές του κι άρχισε σιγά σιγά να χτίζει μια νέα σχέση...Αργά και σταδιακά. Με κόπο. Πως λέμε το σωστό, πως κάνουμε σχέσεις χωρίς να παίζουμε μπάλα ή τάπες στα διαλείμματα; Πως κάνουμε νέες σχέσεις χωρίς να παίζουμε με αυτοκινητάκια και δίχως να τρέχουμε παίζοντας κυνηγητό στο προαύλιο; Κάνοντας μόνο βαρετές βόλτες πάνω κάτω και μιλώντας; Πως να βρεθεί κάτι κοινό, αν ξέρεις να προσεγγίζεις μόνο ως παιδί; 

Ήταν δύσκολο. Πήρε μαζί του κόμικ, πήρε μαζί του τη μπάλα, πήρε μαζί του τη ρακέτα του...προσπάθησε σκληρά...κι άλλαξε πολύ γρήγορα και το συναίσθημα της μοναξιάς μετατράπηκε και πάλι σε ενθουσιασμό! Άρχισε να επενδύει...και ξαφνικά μια μέρα πριν...η "επένδυση" χάνεται. Ο νέος φίλος αλλάζει σχολείο!

Μας είπε με  θυμό, πως προσπάθησε να τον μεταπείσει.Να τον κάνει να μείνει...μα εκείνος έφυγε. "Τώρα πρέπει να βρω πάλι άλλον φίλο." Μας είπε με απογοήτευση.

"Τώρα ξέρεις πως"...του είπα.

Με κοίταξε για  λίγο με απογοήτευση κι ύστερα σηκώθηκε απότομα για να βάλει μια τρικλοποδιά στον αδερφό του που μόλις περνούσε. Πλακώθηκαν για λίγο στα πατώματα και μετά το παιχνίδι μετατράπηκε σε κανονικό καυγά που έληξε με κοπανήματα και φωνές "άι παράτα με!"

Λίγη ώρα μετά τους βρήκα να παίζουν αμέριμνοι με τα star wars ανθρωπάκια τους κάνοντας γαλαξιακές μάχες και νικώντας μαζί τους εχθρούς.

we love minions

Πόσο πελώριος είναι ο παιδικός κόσμος. Πόσο απίθανα απλός. Πόσο μαγευτικά καθαρός. Οι λέξεις δεν εννοούν, μόνο λένε. Τα συναισθήματα δεν μπερδεύουν, μόνο παρακινούν. Οι πράξεις δεν έχουν δεύτερες σκέψεις, παρά μόνο παρορμήσεις. 

Πόνεσα με τη συνειδητοποίηση. Με την πραγματικότητα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε όλοι καθημερινά. Με τις συστολές που δεν μας αφήνουν να μπούμε σε νέες γνωριμίες, σε νέες περιπέτειες. Με το φόβο, τις ανασφάλειες, την εσωστρέφεια, που μεταφράζονται απλά σε ντροπή. 

Κι αναρωτιέμαι πόσους ανθρώπους αφήσαμε να προσπεράσουν, πόσες ευκαιρίες αφήσαμε να χαθούν από φόβο κι ανασφάλειες...κι όταν βρισκόμαστε μόνοι με τον εαυτό μας ξέρουμε πως μπορεί να λέμε "ντρέπομαι"...μα τελικά είναι κάτι πολύ περισσότερο από ντροπή...

Κάτι που αν δεν φροντιστεί σωστά στην ηλικία που πρέπει, θα μετατραπεί σε κάτι πολύ χειρότερο... Σε μια αδυναμία πελώρια. 

Ο κόσμος των μεγάλων είναι τόσο πολύπλοκος και δεν υπάρχει ήπιος τρόπος να μπεις σε αυτόν.

Απλά μπαίνεις...και στα δύσκολα στέκεσαι μπροστά στον καθρέφτη και ρωτάς  στο νέο σου εαυτό, "Πως σε λένε; Θέλεις να γίνουμε φίλοι;"...κι εύχεσαι να πει "ναι" και να μην σε εγκαταλείψει...

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας, παρά μόνο μέσα από εμάς... Ευτυχώς που ξέρουμε ακόμη να κάνουμε νέους φίλους...Ευτυχώς που η ντροπή, οι ανασφάλειες κι οι συστολές, δεν μας κρατούν μακριά από εκείνο το πιτσιρίκι που ζει ακόμη μέσα μας και χωρίς να νοιάζεται για το "όχι" συχνά πυκνά ρωτάει παράτολμα..."Θέλεις να γίνουμε φίλοι;"

Ρωτήστε λοιπόν άφοβα κι αν κάποιος σας πει όχι...συνεχίστε  ρωτώντας τον επόμενο. Ευτυχώς η ζωή δίνει αμέτρητες ευκαιρίες κι υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι δίπλα μας...αρκεί να μπορείς να κάνεις χωρίς ντροπή μια απλή ερώτηση...εσύ τι λες, θέλεις να γίνουμε φίλοι;

Καλημέρα  αγαπημένοι! Καλό Σαββατοκύριακο. 

                                                                                     Κατερίνα

Κάθε κείμενο και εικόνα είναι πνευματική ιδιοκτησία του Blog KaPaworld. Ως εκ τούτου, απαγορεύεται η αναπαραγωγή, η αναδημοσίευση και η τροποποίηση των εικόνων και του κειμένου χωρίς την άδεια των δημιουργών τους. Με επιφύλαξη για κάθε νόμιμο δικαίωμα μας.