Φθινοπώριασε στο σπίτι...

Ήρθε το Φθινόπωρο και στο σπίτι μας. Φέτος όλα τα κάναμε γρήγορα. Ανάμεσα σε τρελές μακριές ημέρες και σε  εργαζόμενα Σαββατοκύριακα, βάλαμε επιτέλους τη ζωή μας σε τάξη. Τελειώσαμε όλα τα γνωστά πλυσίματα και η σκόνη του Καλοκαιριού που ήταν παντού χάθηκε. Όλα πια μυρίζουν πάστρα. Στρώσαμε κιόλας τα χαλιά. Το είχαμε ανάγκη όλο αυτό.Το να μπει το μυαλό σε άλλους ρυθμούς.

Ο καιρός είναι όμορφα μαλακός και μας κάνει τη χάρη ο ήλιος να λάμπει κάθε μέρα κι αυτό κάνει το σπίτι ακόμη πιο ζεστό και γεμάτο γαλήνη.

Κι εκεί ανάμεσα σε όλα να κι εγώ με το γνωστό κλαδευτήρι. Σε μικρά διαλείμματα από τη δουλειά και τις συναντήσεις, να μαζέυω τα ρόδια από τις φουντωτές μας ροδιές και να κόβω πυράκανθους και πλατανόφυλλα...όπως πάντα! Με έχετε μάθει πια. Ο αγαπημένος σύντροφος στην τρέλα βρήκε την υπέροχη αυτή κολοκύθα της Σταχτοπούτας και μου την κουβάλησε...ελπίζοντας μετά τα μεσάνυχτα να γίνει άμαξα...φευ!!!

Έμεινε κολοκύθα...γι'αυτό θα γίνει η γνωστή αγαπημένη  κολοκυθόσουπα μετά το τέλος εποχής...

Κλαδιά φλαμουριάς, καυσόξύλα, ξερά καλαμπόκια, μικρές χρωματιστές κολοκύθες, μια φωλίτσα που έπεσε από το πεύκο μας μια ημέρα που φυσούσε. Μυρωδιές γης που αγαπώ και ρετσινιού από τα φρεσκοκομμένα ξύλα.

Κι εκεί από κάτω τα μικρά σκατζοχοιράκια. Τα αγόρασα σε ένα ταξίδι από την Κομοτηνή πριν 6 χρόνια. Αγαπήθηκαν αφάνταστα από τα παιδιά που τότε ήταν μικρούληδες...Τα χάιδευαν, τα χαιρετούσαν, τα ντάντευαν...και σαν βγαίνουν από το ντουλάπι...ακόμη ξέρουν να χαρίζουν χαμόγελα...Αγαπημένη μας σκατζοχοιρο οικογένεια...

Παλιές χαριτωμένες κατασκευές βγήκαν επίσης από το ντουλάπι, όπως το καθρεφτάκι που έκανα ντεκουπάζ με χαρτοπετσέτες πριν πολλά πολλά χρόνια. Πόσοι μικροί χαριτωμένοι θησαυροί στα ντουλάπια μου. Μαρτυρούν τις καλλιτεχνικές και δημιουργικές μου αναζητήσεις ανα περιόδους...Τεχνικές που με ενθουσιάζουν, πέφτω με τα μούτρα και  γρήγορα προσπερνώ, μα ποτέ δεν ξεχνάω.

Το χρώμα πορτοκαλί και κόκκινο από τους άγριους πυράκανθους και τα ζουμερά ρόδια. Το αγαπώ αυτό το χρώμα.Τα πρωινά που ο ήλιος πέφτει πάνω τους με ορμή αποκτούν όλα μια λάμψη απίστευτη.

Αυτό είναι το πρώτο χρώμα του φθινοπώρου...που μετά από λίγο καιρό ξεθωριάζει και γίνεται καφετί, με ίχνη ροζ, μωβ, λιλά και θαμπά κόκκινα...σαν τις φθινοπωρινές Ορτανσίες.

Μικρές ομορφιές. Γωνιές γεμάτες εκπλήξεις. Πέρασαν τόσα χρόνια για να αγαπήσω το φθινόπωρο....Την απλότητα του.

Πέρασαν τόσα χρόνια για να μάθω να γεμίζω τα παράθυρα με φωτεινά φυτά και κλαδιά χρωματιστά.

Πέρασαν τόσα χρόνια για να καταλάβω πως το φθινόπωρο έχει χρώματα...

Χρώματα και μυρωδιές που μου θύμιζαν κάτι χωρίς ποτέ να ξέρω το τι...Μέχρι που μεγάλωσα και κατάλαβα πως το φθινόπωρο μυρίζει πατρίδα...και πατρίδα λένε,  είναι η παιδική μας ηλικία...Ίσως γι'αυτό πια με συγκινεί τόσο αυτή του η αίσθηση, που μοιάζει με αυτή της πρώτης αγκαλιάς...

Κι ανάμεσα σε όλα...τα πιο όμορφα μου τριαντάφυλλα. Δώρο του μπαμπά μου στα φετινά μου γενέθλια. Οκτώ, σαν τον όγδοο μήνα που γεννήθηκα.Τόσο ξεχωριστά...πως θα μπορούσα να τα αποχωριστώ; Τα έβαλα εκεί σε μια γωνιά, γεμάτη με λάμψη.

Δίπλα στις αποξηραμένες καλοκαιρινές ορτανσίες, που κρατούν ακόμη το χρώμα τους και σε μια ακόμη λατρεμένη φωτογραφία των παιδιών μας. Η στιγμή απαθανατίστηκε χρόνια πριν, στην μαγική χώρα των παραμυθιών σε ένα ταξίδι στον παππού και στην γιαγιά μας στη Γερμανία. 

Κάθονται πάνω σε ένα γιγάντιο μανιτάρι και στα αποκαμωμένα πρόσωπα τους κρυμμένη η ευτυχία και στα μάτια τους όλη η μαγεία των παραμυθιών που ήξεραν και ξαφνικά τα ζούσαν! Απίθανη αίσθηση, εκείνο το ταξίδι...Χαράχτηκε!

...κι έτσι απλά τα απογεύματα της Κυριακής που είμαστε επιτέλους σπίτι...λίγο πριν μπούμε πια σε ρυθμούς μιας νέα εβδομάδας. Λίγο πριν μετατραπούμε σε πιεστικοί γονείς και αγχωτικοί σύντροφοι...ανάβουμε τα κεριά...κι όλα λίγο σαν να αλλάζουν. Ένα σπιτικό κέικ μήλου με κανέλα, με γεύση Χειμώνα που λέει κι ο Γιώργος. 

Ένα ζεστό τσάι στο παλιό ξεχασμένο ντελικάτο φλιτζανάκι.  Η καρό κουβέρτα στα πόδια και στιγμές σιωπής με μόνο ήχο το παιχνίδι των παιδιών και το ξεφύλλισμα του περιοδικού...

Και περνούν οι μέρες...και περνά η ζωή. Κι είναι μια γλυκιά γλυκιά ζωή...

Να είστε όλοι καλά εκεί έξω. Πάντα ασφαλείς, πάντα ήρεμοι ακόμη κι όταν όλα πάνε απίθανα στραβά. Λίγο χρόνο, λίγο χρώμα, λίγη μυρωδιά από την χαμένη ασφάλεια της παιδικής μας ηλικίας...με εκείνη την απίθανη αίσθηση όταν η ξυλόσομπα άναβε για πρώτη φορά, μέσα στον Οκτώβρη και το σώμα από μόνο του κουλουριάζεται κάτω από μια κουβέρτα κι είναι σαν να ξαναγυρνάς εκεί...σε εκείνη την αίσθηση  της αιώνιας ασφάλειας που το μυαλό δεν θυμάται...μα το σώμα που κρατά τις μνήμες του...ξέρει πάντα πως και που να την βρίσκει.

Καλημέρα αγαπημένοι...Πάντα καλή μέρα.

                                                                                            Κατερίνα
Κάθε κείμενο και εικόνα είναι πνευματική ιδιοκτησία του Blog KaPaworld. Ως εκ τούτου, απαγορεύεται η αναπαραγωγή, η αναδημοσίευση και η τροποποίηση των εικόνων και του κειμένου χωρίς την άδεια των δημιουργών τους. Με επιφύλαξη για κάθε νόμιμο δικαίωμα μας.